ตอนที่ 595 ต่อไปนี้จะไม่ชอบอีกแล้ว
แววตาของเหอสือกุยช่างเย็นชาแล้วตอบอย่างคาดเดาไม่ได้ “เชื่อหรือไม่เชื่อแล้วมันเกี่ยวกันยังไง เป็นธุระกงการของคุณเหรอ”
“คุณเย็นชาแบบนี้ฉันเจ็บปวดใจมาก คุณก็รักแค่เด็กของคุณอยู่ดี คุณไม่สนใจฉันเลยสักนิด” ซย่าเสียวหร่านพูดด้วยความเสียใจ “แต่ตอนนี้เด็กของคุณกับฟังจือหันกำลังหวานชื่นกันขนาดนั้น ดูเหมือนว่าคุณไม่มีโอกาสเลยสักนิด”
เหอสือกุยนิ่งเงียบไม่พูดอะไรกับเธออีก
…
นัยน์ตาของเจียงฉี่หม่นหมองราวกับมีหมอกบดบัง
ภาพต่างๆ ฉายเข้ามาในความคิดของเธอ
เช่นตอนอยู่ที่น้ำพุร้อน เมื่อเธอสะดุดทั้งตัวคะมำไปข้างหน้าจนเกือบล้มก็มีเขาที่ยื่นมือมาประคองเธอเอาไว้ เตือนเธอให้เดินระวังหน่อยอย่างอ่อนโยน
ตอนที่เธอถูกกู้ซูหลิงข่มขู่ เขาก็ช่วยเธอวิเคราะห์อย่างใจเย็น สุดท้ายก็ให้คำแนะนำกับเธอให้เธอส่งข้อความหากู้ซูหลิง ให้พูดว่าตัวเองนำเรื่องไปบอกกับพี่ชายหมดแล้ว
กู้ซูหลิงดันเชื่อจริงๆ แล้วไม่นำเรื่องนี้มาข่มขู่เธออีก
ชายหนุ่มรูปงามราวกับหยกช่างดูอ่อนโยนและสง่างาม เป็นเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิสำหรับทุกคน แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นผู้ชายที่เฉยชาเอามากๆ
แล้วก็เป็นคนโง่ด้วย!
เห็นได้ชัดว่าซย่าเสียวหร่านเป็นผู้หญิงร้ายกาจ เขาไม่ได้ชอบอวี๋กานกานหรอกหรือ ทำไมถึงเปลี่ยนไปชอบซย่าเสียวหร่านไวขนาดนี้ล่ะ
ถ้าไม่ชอบ เขาจะพาซย่าเสียวหร่านมาที่งานเลี้ยงทำไม
รู้สึกทั้งผิดหวังและเสียใจเหมือนถูกผลักตกจากภูเขาลงสู่ทะเล เจียงฉี่ทรุดนั่งยองๆ ที่พื้นแล้วกุมใบหน้าร้องไห้ขึ้นมา “…”
ร้องไห้อยู่นานสองนาน เธอถึงจะลุกขึ้นมาหันหลังกลับไปด้วยสายตาทั้งคู่ที่เหม่อลอย แต่สายตากลับมองไม่เห็นชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกล
เธออึ้งไปชั่วขณะจากนั้นจึงหลบสายตาต่ำ ก้าวไปข้างหน้าแล้วเรียกเสียงเบา “พี่ชาย”
น้ำเสียงของฟังจือหันเย็นเยียบ “เธอชอบเขาเหรอ”
เจียงฉี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ได้ชอบ”
ฟังจือหันเอ่ยขึ้น “ที่ดีที่สุดคือ ระหว่างพวกเธอสองคนเป็นไปไม่ได้”
ดวงตาของเจียงฉี่แดงก่ำ สีหน้าโศกเศร้าเสียใจและเอ่ยถามอย่างดื้อรั้น “ทำไมระหว่างเราถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะคะ เขากับพี่สะใภ้ก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดนี่คะ”
“เพราะว่าเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว อีกทั้งคนที่เขาชอบคนนั้นก็คือพี่สะใภ้ของเธอ มันกำหนดไว้แว้ว่าเขาไม่มีทางชอบเธอแบบคนรักไปจนชั่วชีวิตและเขาจะไม่มีวันคบกับเธอด้วย” ขณะเดียวกันชายหนุ่มก็พูดชัดเจนเกินไป เหอสือกุยไม่มีทางชอบเจียงฉี่ เพราะว่าพวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน
“ที่แท้ พี่ก็รู้ว่าเขาชอบพี่สะใภ้เหรอคะ” เจียงฉี่คิดว่ามันเป็นความลับระหว่างเธอกับอาจารย์เหม่ยเหรินเสียอีก
เธอจึงเอ่ยถาม “ถ้าหากพี่สะใภ้รู้เข้า พี่เขาจะ…”
ฟังจือหันพูดขัดจังหวะเธอ “ไม่มีทาง!” อวี๋กานกานเลือกได้แค่เขาเท่านั้น!
ชะงักไปครู่หนึ่งเขาจึงเอ่ยต่อ “แม้จะไม่ได้ ถึงยังไงเขาก็ไม่เลือกเธอหรอก”
น้ำตาไหลรินจากดวงตาของเจียงฉี่ เธออยากกลั้นเอาไว้แต่ก็กลั้นไม่อยู่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “ฉันไม่ได้ชอบเขา อีกไม่กี่วันฉันก็จะกลับเข้ามหา’ลัยก็จะไม่เจอเขาอีกแล้ว ฉันมีแค่พี่ชายกับพี่สะใภ้ก็เพียงพอแล้วค่ะ…”
เธอสะอึกสะอื้น “ที่มหา’ลัยมีคนมาจีบฉันตั้งเยอะแยะ ฉันต้องหาแฟนที่ดีได้แน่นอนค่ะ”
หากชัดเจนแล้วว่าไม่มีทางได้คบกัน เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องไปรักอีกแล้ว
หากรู้มาก่อนว่าเหอสือกุยไม่เหมาะสมกับตัวเองตั้งแต่แรก เธอก็คงรู้ว่าข้างหน้าเป็นเหวลึกตั้งนานแล้ว แถมยังหลับหูหลับตากระโดดลงไป
ตอนนี้รู้สำนึกแล้วก็คงไม่ไปชอบอีก!
ต่อไปนี้ต้องควบคุมตัวเองให้ได้…แต่ทำไมถึงได้รู้สึกทรมานเจ็บปวดใจจังเลยราวกับถูกอะไรบางอย่างกรีดลงไป
ตอนที่ 596 ทรมานคนโสด
ทุกคนกลับกันไปหมดแล้วจึงเหลือเพียงแค่ฟังจือหัน อวี๋กานกานและซ่งฉาไป๋
สถานที่พักของซ่งฉาไป๋ค่อนข้างไกลแล้วนี่ก็ดึกมากแล้ว อวี๋กานกานเลยคิดว่าคืนนี้จะให้หล่อนนอนที่ห้องแขกที่บ้านก่อน
คนคออ่อนอย่างอวี๋กานกานดื่มแค่ไม่ถึงสองแก้วก็รู้สึกมึนเบลอแล้ว ซ่งฉาไป๋แทบประคองเอาไว้ไม่อยู่จึงทำได้เพียงเรียกฟังจือหัน “รีบมาประคองว่าที่ภรรยานายเร็วเข้า เธอหนักฉิบเป๋งเลย”
ฟังจือหันเดินเข้ามาหายื่นแขนออกไปรับอวี๋กานกาน หรุบสายตาต่ำ “ตอนมาบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้ดื่มเหล้า แล้วทำไมคุณยังจะดื่มอีก”
“นิดเดียว ก็แค่นิดเดียวเอง ต้องยินดีสิ” อวี๋กานกานยื่นมือโอบเอวเขา ใบหน้าเรียวเล็กถูไถไปที่หน้าอกของเขาเหมือนเจ้ายาจุดกันยุงเวลาอ้อนขี้เกียจเลย
ฟังจือหันช้อนอุ้มตัวเธอเพื่อเตรียมจะกลับบ้าน
ซ่งฉาไป๋รีบหยิบกระเป๋าทั้งของเธอเองและของอวี๋กานกานเดินตามไป อันที่จริงรู้สึกเสียใจนิดๆ หล่อนจะถูกทรมานจนตายหรือเปล่านะ
เป็นคนโสดนี่ทรมานจัง!
อวี๋กานกานไม่ได้เมามาก เพียงแค่มึนหัวเท่านั้น ก็เพราะเป็นเช่นนี้หลังจากกลับบ้านไปเธอยังวอแวอยากพูดคุยกับซ่งฉาไป๋
ถึงอย่างไรก็ไร้ผลต่อให้เธอเมาแทบตายซ่งฉาไป๋ก็ต้องพาไปนอนให้ได้
ฟังจือหันนั่งอยู่ข้างๆ และคุยกับเธอ แต่กลับโปรยยิ้มซื่อๆ เกี่ยวพันฟังจือหัน ตอนที่กำลังหัวเราะร่าก็พยายามล้มทับฟังจือหันให้ได้
ทำไมเมื่อก่อนหล่อนไม่เคยเห็นอวี๋กานกานเกาะแกะคนอื่นตอนเมาแบบนี้เลยนะ
ทรมานจัง ทรมานจริงๆ เลย!
แต่เห็นได้ชัดว่าคนที่ทรมานยิ่งกว่านั้นอยู่ข้างหลังต่างหาก
ฟังจือหันกอดอวี๋กานกานเอาไว้แล้วกระซิบข้างหูเธอเบาๆ “ดึกแล้ว คุณควรจะไปนอนได้แล้วนะครับ”
อวี๋กานกานเงยหน้ามองเขา ริมฝีปากของทั้งสองต้องการห่างกันเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร
นี่จะจูบกันแล้วเหรอ…ซ่งฉาไป๋ยืนขึ้นอย่างอึดอัดทำตัวไม่ถูก “ดึกแล้ว ฉันกลับไปนอนที่ห้องดีกว่า”
ไม่รอให้อวี๋กานกานได้ออกเสียงเธอก็รีบวิ่งไปซะแล้ว ก่อนปิดประตูเธอจึงแอบดูทางอวี๋กานกาน
ฟังจือหันยกยิ้มโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากของอวี๋กานกาน…
พระเจ้า นี่มันชักจะทรมานคนโสดมากเกินไปแล้วมั้ง!
เมื่อกี้เธอน่าจะกลับไปพร้อมกับอาจารย์เหม่ยเหรินเสียก็ดี อย่างน้อยอาจารย์เหม่ยเหรินพึ่งจะคบกับ
ซย่าเสียวหร่านอะไรนั่น คงจะเขินกันอยู่ไม่แสดงความรักต่อหน้าเธอจังๆ แบบนี้
คนรอบข้างต่างก็มีแฟนกันหมดแล้ว เหลือเธอคนเดียวที่ยังครองโสด
เธอก็อยากมีแฟนบ้างเหมือนกันนะ…
จู่ๆ ซ่งฉาไป๋ก็นึกถึงหนุ่มทหารคนนั้นที่เธอเจอที่โรงพยาบาล จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่นะ
เขาสูงและหล่อเหลาในเครื่องแบบทหารสะอาดเรียบร้อยเย็นชาเต็มไปด้วยฮอร์โมนที่น่าหลงไหล…แค่คิดถึงมันก็อดไม่ได้ที่จะทำให้หัวใจเต้นแรงราวกับอยู่ในห้วงรัก
น่าจะเคยเจอคนที่ดีที่สุด พึงพอใจที่สุด พอเจอคนอื่นที่ไม่ว่าจะหล่อมากแค่ไหนก็รู้สึกน่าเบื่อ
ผู้ชายอ่ะนะ ต้องสวมชุดเครื่องแบบทหาร ถึงอย่างไรเธอก็ตัดสินใจแล้วว่าชาตินี้จะต้องแต่งงานกับชายหนุ่มเครื่องแบบทหารให้ได้ ถ้าหากเป็นเจี๋ยนเหยี่ยคนนั้นก็คงจะดี
ฟังจือหันกับเจี๋ยนเหยี่ยอยู่เขตเดียวกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่บ้านหรือเปล่า
ซ่งฉาไป๋อาบน้ำนอนบนเตียง ก่อนนอนมักจะชอบเล่นโทรศัพท์มือถือเสมอ
ทันใดนั้นเธอก็มีความคิดบางอย่างในใจ วันนี้เจี๋ยนเหยี่ยจะอยู่บ้านหรือเปล่านะ ตอนอยู่บ้านจะเปิดวีแชทหรือเปล่านะ หากเปิดวีแชทจะสามารถค้นหาได้จากคนพื้นที่ใกล้เคียงหรือเปล่านะ
ซ่งฉาไป๋นึกนึกสนุกเปิดฟังก์ชันหาคนพื้นที่ใกล้เคียงในวีแชท
มีรายชื่อคนออกมาทันที ระยะภายในหนึ่งร้อยเมตร ภายในสองร้อยเมตร ภายในสามร้อยเมตร ภายในสี่ร้อยเมตร…