ตอนที่ 597 อยากมีแฟน
เลื่อนดูลงมาดูเหมือนจะไม่ใช่สักคน ในขณะที่ซ่งฉาไป๋กำลังจะปิด ทันใดนั้นวีแชทก็จับได้คนที่ใช้รูปโปรไฟล์เป็นธงแดงห้าดาว
ธงชาติจีนหรือ
เจี๋ยนเหยี่ยเป็นทหาร รูปโปรไฟล์วีแชทอันนี้จะใช่เขาหรือเปล่านะ
ซ่งฉาไป๋ตื่นเต้นมือเลื่อนคลิกเปิดเข้าไป
ชื่อ: เหยี่ย
ระยะห่าง: ภายใน 400 เมตร
ภูมิภาค: ปักกิ่ง
คติพจน์: ลืมเตรียมสงครามจะตกอยู่ในวิกฤต!
คติพจน์แบบนี้ดูก็รู้ว่าเป็นทหาร…แล้วดันชื่อเหยี่ยพอดีนี่จะใช่วีแชทของเจี๋ยนเหยี่ยหรือเปล่านะ
ซ่งฉาไป๋ลุกพรวดขึ้นนั่งบนเตียง
ปิดสีหน้าดีใจเอาไว้ไม่มิดแล้วรีบคลิกเข้าไปทักทาย “สวัสดี!”
หลังจากทักทายไปแล้ว ดูเหมือนจะเงียบกริบราวกับทะเลไร้คลื่น ปกติก็ไม่มีการตอบกลับเธออยู่แล้ว
ทำไมถึงไม่ตอบกลับมาล่ะ
ไม่สนใจคนแปลกหน้าเหรอ ถ้าไม่สนใจคนแปลกหน้าแล้วทำไมถึงเปิดฟังก์ชั่นคนหาคนใกล้เคียง
หรือว่าตอนนี้ยังไม่เห็นข้อความ
หรือแค่ไม่อยากสนใจเธอเฉยๆ…
ซ่งฉาไป๋ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าวีแชทนี้เป็นเจี๋ยนเหยี่ย ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาดจึงส่งข้อความไปอีก
“ไฮ เดาสิว่าฉันคือใคร”
หลังจากส่งข้อความไปแล้วรู้สึกทะแม่งๆ คิดว่ายังไงเจี๋ยนเหยี่ยยังไม่สนใจเธออยู่ดี คิดอยู่ครู่หนึ่งจึงส่งไปอีกข้อความ “พี่เจี๋ยนเหยี่ย เดาสิว่าฉันคือใคร”
ผ่านไปสองนาทีอีกฝ่ายก็กดตอบรับแล้ว
พระเจ้า!
กดตอบรับแล้วแสดงว่าเป็นวีแชทของเจี๋ยนเหยี่ยจริงๆ ด้วย
ซ่งฉาไป๋เกือบกระโดดลงจากเตียงอยู่รอมร่อ กำหมัดแน่นกรีดร้องไม่ออกเสียง
ทันใดนั้นซ่งฉาไป่พึ่งเห็นว่าตั้งโปรไฟล์เป็นรูปตัวเอง เธอจึงรีบเปลี่ยนรูปโปรไฟล์เป็นรูปตัวการ์ตูนโดยเร็วที่สุด
คือ อีกฝ่ายคงไม่เปิดดูรูปโปรไฟล์หรอกมั้ง น่าจะไม่รู้ว่าคือเธอหรอกมั้ง
แม้จะเปิดดูแล้วก็ไม่น่าจะรู้ว่าคือเธอ ถึงอย่างไรรูปโปรไฟล์ก็ผ่านการโฟโต้ช้อปมาแล้ว ซึ่งแตกต่างกับตัวจริงของเธออยู่บ้าง
ซ่งฉาไป๋กดออกจากโมเมนต์วีแชทแล้วเปิดช่องแชท อีกฝ่ายส่องข้อความกลับมาโดยส่งเครื่องหมายคำถามมาไม่กี่อัน : [???]
ซ่งฉาไปครุ่นคิด จากนั้นจึงตอบกลับไป : [ส่งเครื่องหมายคำถามมามีกี่ความหมายอ่ะ]
หลังจากตอบกลับข้อความ เธอก็เข้าไปดูโมเมนต์ในวีแชทของเจี๋ยนเหยี่ย
แต่ว่าเขาตั้งค่าให้เพื่อนสามารถดูโมเมนต์ของสามวันที่ผ่านมาเท่านั้น
แล้วสามวันมานี้เจี๋ยนเหยี่ยก็ไม่ได้โพสต์อะไร ในโมเมนต์จึงว่างเปล่า เธอจึงกลับมาที่ห้องแชทเหมือนเดิมก็พบว่าเจี๋ยนเหยี่ยตอบกลับมาแล้ว
เจี๋ยนเหยี่ย : [ใคร]
ซ่งฉาไป๋ : [บอกให้คุณลองเดาไง งั้นคุณลองเดาซิ หากบอกคุณตามตรงก็ไม่สนุกน่ะสิ]
เจี๋ยนเหยี่ย : [ถ้ายังลีลาก็จะลบเพื่อนแล้ว]
ซ่งฉาไป๋ : [ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ล่ะคะ คุณเป็นลุงทหารปลดแอกประชาชนไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ฉันกำลังเดือดร้อน ตอนนี้ต้องการหาลุงทหารปลดแอก ทำไมคุณถึงจะลบฉันออกจากเพื่อนวีแชท หากฉันถูกคนลักพาตัวจะทำไงล่ะคะ]
เจี๋ยนเหยี่ย : [???]
ซ่งฉาไป๋ : [คุณนี่ชอบเครื่องหมายคำถามจริงๆ]
เจี๋ยนเหยี่ย : [คุณถูกคนลักพาตัวไปเหรอ]
ซ่งฉาไป๋ : [ใช่น่ะสิ หัวใจของฉันถูกคนลักพาไป]
เจี๋ยนเหยี่ย : […]
ซ่งฉาไป๋ : [ฉันล้อเล่นค่ะ]
นึกขึ้นได้ว่าตัวเองตรงเกินไป อาจจะทำให้เขาตกใจได้ ซ่งฉาไป๋จึงรีบส่งข้อความกลับไป
เพราะกลัวว่าตัวเองจะโดนลบเพื่อน นิ้วของเธอจึงพิมพ์ข้อความบนหน้าจออย่างรีบร้อน
ซ่งฉาไป๋ : [ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่อย่างใด ตอนเด็กๆ ฉันเคยได้รับการช่วยเหลือจากกองทัพปลดแอกประชาชนก็เลยชอบทหารเป็นพิเศษ ชุดเครื่องแบบสีเขียวมีความชอบธรรมสูงและแข็งแกร่งหล่อเหลามีความกล้าหาญและความรับผิดชอบ อย่างไรก็ตามในใจพวกฉันคุณคือฮีโร่ที่เก่งที่สุดค่ะ]
ตอนที่ 598 แชทจีบเจี๋ยนเหยี่ย
เพื่อแสดงความชื่อชอบของตนเองที่มีต่ออาชีพทหารจึงได้โกหกออกไป ตอนเด็กเธอถูกทหารช่วยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอแค่เห็นทหารคนหนึ่งเกือบจะสละชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เมื่อไม่กี่ปีก่อนนี่เอง
นี่กว่าจะได้แอดวีแชทเจี๋ยนเหยี่ยก็ยากเธอไม่ปล่อยให้เขาลบเพื่อนเธอเด็ดขาด
อย่างไรก็ตามเธอคิดว่าคำตอบของตัวเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ทั้งยังให้ความรู้สึกเปิดเผยด้วย
สรุปคือเจี๋ยนเหยี่ยส่งสติ๊กเกอร์เสี่ยวเหรินเอ๋อร์ปาดเหงื่อมาให้เธอ
กระอักกระอ่วนจังเลย!
ซ่งฉาไป๋ : […]
ซ่งฉาไป๋ : [ฉันพูดจากใจจริงเลยนะคะ]
ซ่งฉาไป๋ : [คุณอย่าลบฉันเลยนะคะ กว่าฉันจะแอดวีแชทคุณได้]
ไม่รู้ว่าเจี๋ยนเหยี่ยไม่อยากสนใจเธอหรือกำลังคิดอยู่ว่าจะลบเธอดีไหม ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าจะตอบข้อความเธอ
เจี๋ยนเหยี่ย : [คุณแอดผมได้ยังไง]
ซ่งฉาไป๋ : [ก็คนพื้นที่ใกล้เคียงไง คุณเปิดเองไม่ใช่เหรอ]
เจี๋ยนเหยี่ย : […]
ซ่งฉาไป๋ : [คุณสามารถปิดฟังก์ชันแอดเพื่อนจากคนใกล้ๆ ได้นะ ต่อไปก็จะไม่มีใครหาคุณเจออีก]
เจี๋ยนเหยี่ย : [ปิดตรงไหนเหรอ] เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ว่ามีคนไม่รู้ว่าหาคนใกล้ๆ เปิดใช้งานอย่างไร แต่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีฟังก์ชันนี้มีอยู่จริง
ซ่งฉาไป๋ : [เข้าไปที่ตั้งค่า ทั่วไป จัดการการสำรวจ แล้วคุณจะเห็นรายการ ตรงกลางจะมีคำว่าคนที่อยู่ใกล้ๆ คุณคลิกให้สัญลักษณ์สีเขียวมันหายไปก็ปิดโหมด แบบนี้ก็ไม่มีคนใกล้ๆ หาคุณเจอแล้วล่ะค่ะ]
เพราะเกรงว่าเขาจะไม่เข้าใจ หลังจากที่ซ่งฉาไป๋ส่งข้อความไปแล้วยังบันทึกภาพหน้าจอส่งให้เขาด้วย
อีกฝ่ายน่าจะปิดโหมดคนใกล้ๆ ตามที่เธอสอน เพราะหายไปนานไม่ตอบข้อความเธอเลย
ซ่งฉาไป๋ตั้งใจเดโหมดคนใกล้ๆ ดูอีกรอบ ปรากฏว่าหาวีแชทของเจี๋ยนเหยี่ยไม่เจอจริงๆ ด้วย
ปิดแล้วก็ดี เพื่อที่จะไม่ต้องมีผู้หญิงที่แอบชอบเจี๋ยนเหยี่ยอีกให้ใช้วิธีของเธอเพื่อจีบเขา
ซ่งฉาไป๋ : [ฉันสอนคุณไปแล้ว คุณคงไม่ลบฉันหรอกมั้ง] แล้วส่งสติ๊กเกอร์ร้องไห้น้ำตาคลอเบ้ากลับไป
เจี๋ยนเหยี่ย : [คุณมีธุระอะไรกับผม]
ซ่งฉาไป๋ : [เปล่า ไม่มีธุระอะไร ก็แค่อยากรู้จักคุณเท่านั้น]
เจี๋ยนเหยี่ย : [แค่นี้เองเหรอ]
ซ่งฉาไป๋ : [ก็แค่นี้ไง ถ้าอย่างนั้นคุณคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะคะ]
เจี๋ยนเหยี่ย : […]
แชทจีบชายหนุ่มที่เป็นรักแรกพบมาตั้งนาน สุดท้ายยังไม่ถูกเขาลบเพื่อนในวีแชท ซ่งฉาไป๋ดีใจจนยิ้มไม่หุบ ล้มตัวนอนถีบขาดิ้นไม่หยุด
หลังจากกระโดดโลดเต้นได้สักพัก ซ่งฉาไป๋ก็นึกขึ้นได้อีกอย่างหนึ่งในโมเมนต์วีแชทของเธอไม่มีการตั้งค่าใดๆ ทั้งนั้น
ซึ่งหมายความว่าไม่ว่าโมเมนต์ที่โพสต์เมื่อกี่ปีก่อนต่างก็สามารถมองเห็นหมด
ถึงแม้เธอจะไม่ชอบโพสต์รูปของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเลย บางครั้งไปเที่ยวกับเพื่อนก็มีโพสต์บ้างรูปสองรูป เธอก็เลยรีบไปตั้งค่าให้สามารถเห็นโมเมนต์วีแชทได้เพียงสามวัน
เธอกระหยิ่มยิ้มในใจ เจี๋ยนเหยี่ยคงไม่เข้าไปดูโมนเมนต์ในวีแชทของเธอหรอก
ปกติแล้วผู้ชายกับผู้หญิงมักจะมีข้อแตกต่างกันคงไม่ไปส่องความเคลื่อนไหวในวีแชท ใน QQ หรือใน
เวยป๋อใครเขาหรอก
แต่ถ้าหากเข้าไปส่องล่ะ นอกจากโพสต์รูปถ่ายแล้วก็ยังมีสิ่งที่เธอบ่นในโมเมนต์วีแชทที่เปลี่ยนสไตล์อยู่เรื่อยจนทำให้คนรู้สึกประสาทกิน
คงไม่เห็นอะไรในนั้นหรอกมั้ง
แล้วถ้าเห็นล่ะ
ซ่งฉาไป๋กระวนกระวายพลิกไปมาบนเตียง ระหว่างนั้นก็กดเข้าไปในวีแชทของเจี๋ยนเหยี่ยอยู่หลายต่อหลายครั้ง คิดว่าจะลองส่งข้อความไปอีกดีไหม แต่สุดท้ายก็เก็บอาการเอาไว้ได้
บีบรัดหัวใจสาวน้อย ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ จนเกือบจะใกล้ตีสี่แล้วถึงทนง่วงไม่ไหวแล้วหลับไป