ประตูเปิดขึ้นในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุย แดร์ริลเร่งรีบเข้ามาที่เตียงของเขาพร้อมเม็ดยาสีดำในมือ “แด๊กซ์ เร็วเข้า รีบกินมันเข้าไป!”
แดร์ริลดูกระวนกระวาย
แด๊กซ์เปิดปากแล้วกลืนเม็ดยาโดยไร้ความลังเล
เมื่อเขากลืนมันลงไป เขาก็ขมวดคิ้วแล้วกล่าวด้วยใบหน้าเหยเก “ให้ตายเถอะ! แดร์ริล นายเอาอะไรใส่ปากฉันเนี่ย? รสชาติพิลึกแถมยังเหม็นชะมัด!”
มันรสชาติห่วยมาก เหมือน-อึ
“ฮี่ฮี่ เจ้ายานี่กลิ่นแรงก็จริง แต่มันมีชื่อที่สง่ามาก—เม็ดยาคืนชีพแห่งห้าสัตว์ร้าย” แดร์ริลตอบพร้อมแสยะยิ้มลึกลับ
หา?
เม็ดยาคืนชีพห้าสัตว์ร้าย?
แด๊กซ์จ้องเขาอย่างฉงนด้วยตาที่เบิกกว้าง
แดร์ริลเช็ดมือด้วยทิชชู่เปียกแล้วอธิบายด้วยรอยยิ้ม “นายเคยดูเรื่องไซอิ๋วรึเปล่า? ฉากหนึ่งในเรื่อง ทั้งสี่ได้เข้าไปในห้องน้ำที่หมุนอยู่ และห้องน้ำนั้นถูกเรียกว่า ‘ที่แห่งการคืนชีพ’ ยานั่นใช้มูลสัตว์ห้าชนิดในการทำสิ่งได้แก่ มูลม้า, มูลแกะ, มูลวัว และ…”
คืนก่อนที่แดร์ริลได้อ่านคัมภีร์โอสถแห่งอนันต์ เขาบังเอิญอ่านไปเจอโอสถวิญญาณที่เรียกว่าเม็ดยาคืนชีพแห่งห้าสัตว์ร้าย คัมภีร์ได้ระบุไว้ว่ายานี้สามารถสร้างกระดูกที่แตกหักขึ้นมาใหม่และมีประสิทธิภาพในการรักษาบาดแผล นั่นเป็นอาการที่แด๊กซ์กำลังเป็นอยู่
ด้วยความน่าแปลกใจ แดร์ริลเกิดมีวัตถุดิบทั้งหมดที่ต้องใช้กลั่นยานี้อยู่แล้วจากการเก็บพวกมันมาจากเกาะ แน่นอน นอกจากสมุนไพรหายากพวกนั้น วัตถุดิบหลักคือมูลสัตว์ห้าชนิด เพื่อที่จะให้ได้มาซึ่งมูลห้าชนิด แดร์ริลได้เดินทางผ่านเมืองเพราะของพวกนี้มักพบในเมืองกันดารแทนที่จะเป็นเมืองใหญ่แบบเมืองตงไห่
เมื่อเขากลั่นยาสำเร็จ แดร์ริลพลันรีบมุ่งหน้ามาที่โรงพยาบาลแล้วให้แด๊กซ์กลืนมันลงไปทันที
หลังจากได้ฟังแดร์ริล ใบหน้าของแด๊กซ์ก็เขียวคล้ำ เขาพยายามจะคายยาออกมา “อะไรนะ!? มูลม้า, มูลแกะ… แดร์ริล! ทำไมนายให้ฉันกินขี้!? บ้าเอ๊ย! นายพยายามจะฆ่าฉันทั้ง ๆ ที่ฉันกำลังป่วยอยู่รึไง?”
เวรเอ๊ย! มันคือมูลสัตว์ห้าชนิดรวมกัน…
แด๊กซ์พลันรู้สึกไม่ดีอย่างมากและสิ่งเดียวที่เขาต้องการตอนนี้คือเอายานี่ออกมาจากคอของเขา มันน่าขยะแขยงมาก!
แนนซี่จ้องแดร์ริลแล้วรีบวิ่งไปลูบหลังแด๊กซ์ “แดร์ริล คุณนี่มัน… ที่รัก เป็นอะไรไหม? ฉันจะเทน้ำให้คุณดื่ม…”
แดร์ริลคิดอะไรอยู่? ทำไมเขาถึงได้แด๊กซ์กินอะไรน่าขยะแขยงแบบนั้น?
แดร์ริลไม่ได้อธิบายอะไรไปมากกว่านั้น เขาแค่ยืนแล้วยิ้ม
ไม่กี่วินาทีต่อมา
“ที่รัก หยุดลูบผม”
ทันใดนั้น แด๊กซ์ก็เริ่มรู้สึกถึงแขนขาของเขา! ไม่กี่วินาทีก่อน เขายังพยายามจะคายยาออกมา แต่ตอนนี้เขาเหมือนกับเด็กที่สมาธิสั้น! เขากระโดดตีลังกากลับหลังก่อนที่จะโดดออกจากเตียง นี่ขาของเขาขยับแล้ว!?
หา?
ขนาดก่อนจะมีบาดแผล แด๊กซ์ยังไม่แม้แต่จะสามารถตีลังกากลับหลังได้ด้วยซ้ำ!
แนนซี่ตะลึง “แด๊กซ์ คุณ…”
หมอเชลลีบอกอาการของแด๊กซ์ไว้ชัดเจนว่าเขาบาดเจ็บรุนแรงจากเอ็นร้อยหวายฉีกขาด นับว่าโชคดีแล้วที่เขายังมีชีวิตรอด แต่เขาต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนวีลแชร์
เกิดอะไรขึ้น?! แด๊กซ์ไม่ใช่แค่ยืนขึ้นแบบปกติ แต่กระทั่งตีลังกากลับหลัง?
นี่มันน่าเหลือเชื่อ! แนนซี่คงไม่เชื่อหากเธอไม่ได้เห็นมันด้วยตาเธอเอง เธอสั่นด้วยความตื่นเต้นในตอนนี้ แต่มันไม่ได้จบแค่นั้น
แด๊กซ์ก้าวออกไปหนึ่งถึงสองก้าวก่อนจะเริ่มออกวิ่งไปข้างนอกวอร์ดเหมือนลิงกัง เขากระโดดและกระโจนไปรอบ ๆ เขาดูไม่ได้เจ็บป่วยเลยสักนิด!
“ฉันขยับได้! ขาของฉันหายแล้ว! หายเป็นปลิดทิ้ง! ฮ่าฮ่า!” แด๊กซ์กอดแดร์ริลแน่นในขณะที่หัวเราะด้วยความยินดี “ว้าว แดร์ริล! นายเก่งเรื่องนี้จริง ๆ! ยานี่เหมือนเวทมนต์! ฉันไม่ได้กินขี้เสียเปล่าเลย!”
แดร์ริลเองก็ดีใจอย่างมากเช่นกันแต่เขาดันแด๊กซ์ออกไปด้วยความขยะแขยงในตอนที่แด๊กซ์กอดเขา “ให้ตายเถอะ ลมหายใจนายเหม็นเหมือนขี้ ไปให้ห่างจากฉันเลย…”