แดร์ริลรู้ว่ายานั้นจะได้ผล แต่เขานึกว่าแด๊กซ์จะต้องใช้เวลาพักฟื้นอีกเล็กน้อยหลังจากใช้ยา ไม่คาดคิดว่าเขาจะฟื้นตัวทันที แด๊กซ์บาดเจ็บหนักมาก แต่แผลส่วนใหญ่นั้นเป็นรอยมีดฟัน เขาคงไม่หายแม้ว่าจะใช้ยานี้หากเขาโชคร้ายถูกทุบตีโดยพวกปรมาจารย์เข้า
ในขณะเดียวกัน ริมฝีปากของแนนซี่ก็สั่นเทาด้วยความไม่อยากเชื่อและยืนค้างอยู่ข้าง ๆ เธอรู้และได้ยินกับหูตัวเองว่าแม้แต่การรักษาขั้นสูงก็ไม่สามารถช่วยเขาได้ และแด็กซ์ต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนรถเข็น ยังไงก็ตาม ยาเม็ดเล็ก ๆ นั่นรักษาเขาได้จริง ๆ ช่างเป็นปาฏิหาริย์จริง ๆ!
แด๊กซ์กระโดดไปมาเหมือนเด็กน้อยที่กำลังตื่นเต้นเกินเหตุแล้วจับไหล่ของแดร์ริล “เราออกไปแล้วเข้าบาร์กันเถอะ!”
แนนซี่กระทืบเท้าแล้วดุเขา “บ้ารึยังไง! คุณเพิ่งฟื้นตัว ช่วยคิดถึงคนที่เขาเป็นห่วงคุณหน่อยได้ไหม? คุณปู่ยังคงอยู่ที่บ้านและกังวลถึงคุณอยู่นะ”
แด๊กซ์ลูบหัวตัวเอง “คุณพูดถูก ผมจะกลับไปดื่มที่บ้านแล้วกัน นั่นต้องทำให้คุณปู่แปลกใจแน่!”
“คุณ…” แนนซี่ส่ายหัว เธอกระทืบเท้า แล้วบอกให้เขาไปแปรงฟัน แด๊กซ์พลาดประเด็นของเธอไปอย่างสิ้นเชิง เธอไม่ต้องการให้แด็กซ์ดื่มเหล้าเนื่องจากเขาเพิ่งฟื้น
…
คฤหาสน์แซนเดอร์ส หนึ่งทุ่มตรง
คฤหาสน์ของแด๊กซ์นั้นเป็นอาคารที่มีชื่อเฉพาะ ซึ่งรู้จักกันในชื่อ คฤหาสน์แซนเดอร์ส ไม่กี่วันก่อน เขาคิดจะซื้อแท่งทองทรงสูงมาวางในห้องนั่งเล่นด้วยซ้ำ
ทั้งครอบครัวกำลังรับประทานอาหารค่ำที่อบอุ่นในห้องอาหารชั้นแรก
มีคนหกคนนั่งรวมกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร—แดร์ริล, แด๊กซ์, แนนซี่, ปู่ของแด๊กซ์, และอีกสองคนที่ดูเหมือนจะเป็นลูกพี่ลุกน้องของแด๊กซ์
ลูกพี่นั้นมีชื่อว่า เดซี่ พาล์มเมอร์ ในขณะที่ลูกน้องนั้นชื่อ แดฟนี พาล์มเมอร์ ทั้งคู่ไม่ได้มาจากเมืองตงไห่ แต่พวกเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับแด๊กซ์
เดซี่และแดฟนีเป็นศูนย์กลางความสนใจของทุกที่ที่พวกเธอไป ด้วยสัมผัสความงดงามผู้ใหญ่และรูปร่างที่เย้ายวนของเดซี่ ส่วนแดฟนีเองก็มีความงามที่อ่อนเยาว์พร้อมใบหน้าที่มีเสน่ห์ เมื่อทั้งสองได้ยินว่าแด๊กซ์ฟื้นตัวแล้ว พวกเธอก็ตรงมาเยี่ยมเขาทันที
พวกเธอตื่นเต้นมากก่อนที่จะเห็นแดร์ริลมาด้วย เขาสวมชุดราคาถูกซึ่งทำให้เขาดูจน วันนี้เป็นโอกาสพิเศษของครอบครัว และพวกเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแด๊กซ์ถึงให้เขาอยู่ข้างกาย พวกเธอกระทั่งได้ยินว่าเขาได้รับบาดเจ็บก็เพราะชายคนนี้ ดังนั้นพวกเธอจึงไม่ชอบแดร์ริลตั้งแต่แรกเห็น พวกเธอไม่เข้าใจว่าทำไมแด๊กซ์ถึงเป็นเพื่อนกับคนจน ๆ แบบแดร์ริล
ยิ่งพวกเธอคิดถึงเรื่องนี้ พวกเธอก็ยิ่งดูถูกแดร์ริลมากขึ้นและไม่ให้ความเคารพเขา หากไม่ใช่เพราะปู่ของพวกเธอ พวกเธอคงออกจากโต๊ะอาหารทันทีไปแล้ว ดินเนอร์กับพวกคนชั้นต่ำแบบแดร์ริลจะทำให้พวกเธอดูแย่ไปด้วย
แดร์ริลไม่ได้สนใจกับท่าทางเมินเฉยต่อเขาของเดซี่และแดฟนี เขายังคงหัวเราะและพูดคุยกับแด๊กซ์ต่อไป แน่นอน เขาไม่ลืมพูดคุยร่วมกับปู่ของแด๊กซ์เพราะเขาเคารพผู้อาวุโสของเขาเสมอ
หลังจากพักหนึ่ง ปู่ของแด๊กซ์ก็ยิ้มแล้วมองไปที่แด๊กซ์ “หลานของปู่ ปู่ดีใจที่เห็นแกหายดี แกได้ยินเรื่องสถาบันหกวิถีที่ก่อตั้งขึ้นในเมืองตงไห่เมื่อสองวันที่แล้วหรือเปล่า?”
“ครับ ผมเคยได้ยินมาแล้ว” แด๊กซ์พยักหน้า
ปู่ของแด๊กซ์กล่าวต่อ “ปู่สมัครเรียนให้พวกหลานทั้งสามคนเมื่อวานเพื่อให้ไปเรียนที่นั่น แก เดซี่ และแดฟนี”
เดซี่และแดฟนีพยักหน้าด้วยความยินดีเพราะเธอรู้ว่าคุณปู่จะเลือกสิ่งที่ดีให้พวกเธอเสมอ
คุณปู่มองแด๊กซ์อย่างคาดหวัง เขารู้ว่าแด๊กซ์นั้นเหนือกว่าเขาแทบทุกด้าน ไม่ว่าทักษะและความสามารถ มันเป็นไปได้ที่เขาจะกลายเป็นผู้อาวุโสของหกสำนัก เขาจะนำพาความรุ่งโรจน์มาสู่ตระกูลแซนเดอร์สหากมันกลายเป็นความจริง
ดูแด๊กซ์จะไม่ได้ตื่นเต้นนัก เสียงของเขาก็ดูเป็นห่วง “คุณปู่ ถ้าผมเข้าเรียนในสถาบันหกวิถี แล้วใครจะดูแลธุรกิจตระกูลของพวกเรา?” เขากังวลเพราะปู่ของเขาเกษียณไปหลายปีแล้ว
คุณปู่ยิ้ม “ไม่ต้อห่วงในเรื่องนั้น หลังจากแกเข้าเรียน ปู่ยังมีแนนซี่ที่คอยดูแลธุรกิจให้อยู่ ปู่จะช่วยเธอเมื่อเธอต้องการด้วย”
แนนซี่พยักหน้าด้วยความยอมรับ
แด๊กซ์เองก็พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หันไปหาแดร์ริล “สหาย นายว่ายังไง? อยากไปด้วยกันไหม?”