ริมฝีปากนิ่ม หวาน เหมือนกับลูกอม ทำให้ฮ่อหยุนฉิงห้ามตัวเองไม่ไหว
รสชาติที่คุ้นเคยนั้น…..ดีอย่างบอกไม่ถูกเลย
สองแขนของฮ่อหยุนเฉิงจับหมับเข้าที่เอวของซูฉิง เพื่อให้ตัวของเธอเข้ามาใกล้ชิดกับตัวเขามากขึ้น
จากนั้นเขาก็ระดมจูบราวกับพายุคลั่ง ซูฉิงที่ทั้งเขินทั้งประหม่า หน้าแดงจนเลือดฝาด
ในใจเต้นรัวเหมือนกับกวางน้อยที่กระโดดโลดเต้น ราวกับจะเต้นออกมาภายนอก
สองมือจับแน่นที่ผ้าเช็ดตัว ซูฉิงไม่กล้าขยับ ทำได้เพียงทำตามผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า
อุณหภูมิภายในห้องเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ไม่หยุด และเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย…..
และทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ก็ส่งเสียงดังออกมาจากเสื้อสูทของฮ่อหยุนเฉิง ทำให้ทำลายบรรยากาศ
“โทรศัพท์ของนายดัง “ซูฉิงถือโอกาสนี้หลุดพ้นจากฮ่อหยุนเฉิง
Shit！
ฮ่อหยุนเฉิงสบถด่าออกมา แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นหลินเหยียนเฟิง
เขาจัดการอารมณ์ให้คงที่แล้วถึงกดรับสาย “มีอะไร”
หลินเหยียนเฟิงที่อยู่ปลายสายพอได้ยินเสียงของท่านประธานที่ไม่สบอารมณ์ก็พูดเสียงสั่น “ท่านประธาน เรื่องที่คุณซูเกิดอาการภูมิแพ้ ได้เรื่องแล้วครับ”
“หรอ “ฮ่อหยุนเฉิงกัดริมฝีปากถาม
“ครับ พวกเราตามนักเรียกสองคนนั้นไปร้านขายดอกไม้ และได้สืบได้ถึงสถานที่ปลูกดอกไม้และที่ร้านนำเข้ามา มีพนักงานคนหนึ่งยอมรับ วันนั้นเธอสวมแหวนทองคำขาว ไม่ทันระวังร่วงลงไปในช่อดอกไม้ครับ “หลินเหยียนเฟิงเอ่ยรายงาน
ฮ่อหยุนเฉิงคิ้วขมวด ทำไมจะบังเอิญอย่างนี้
“ตอนนี้พวกเธอกำลังไปให้คำปากคำที่สถานีตำรวจครับ”หลินเหยียนเฟิงพูดต่อ “เดี๋ยวผมจะให้คนไปตามสืบว่าเรื่องเป็นยังไงบ้าง”
ซูฉิงที่ถือโอกาสที่ฮ่อหยุนเฉิงคุยโทรศัพท์ รีบไปหยิบเสื้อผ้า แล้วเข้าไปสวมในห้องอาบน้ำ
จากนั้นก็มองหน้าตัวเองในกระจกที่แดงก่ำ
ตอนนี้ในหัวของซูฉิงมีแต่ภาพที่จูบกันอย่างดุดันผุดขึ้นมา
ริมฝีปากของเธอตอนนี้ก็รู้สึกชาๆ
บ้าจริง……..
ซูฉิงรีบเปิดก๊อกน้ำ ใช้น้ำเย็นชำระล้างหน้า
สูดลมหายใจเข้า เธอถึงได้จัดการกับอารมณ์ แล้วถึงเดินออกไปจากห้องน้ำ
และพอออกมาจากห้อง ก็ได้ยินฮ่อหยุนเฉิงยังคุยโทรศัพท์กับหลินเหยียนเฟิงอยู่
พอเห็นฮ่อหยุนเฉิงวางสายแล้ว ซูฉิงถึงเอ่ยถาม”เป็นไงบ้าง หลินเหยียนเฟิงสืบได้เรื่องอะไรบ้าง?”
แววตาของฮ่อหยุนเฉิงจดจ้องไปที่ตัวของซูฉิง
ก็เห็นเธอสวมชุดเรียบร้อย เป็นชุดลำลอง รัดผมหางม้า ดูหน้าเด็กมาก
“หลินเหยียนเฟิงบอกว่า มีพนักงานที่ปลูกดอกไม้สด ยอมรับว่าตอนที่จัดช่อดอกไม้เธอสวมแหวนทองคำขาว และไม่ระวังทำให้แหวนร่วงลงไปในช่อดอกไม้ ทำให้เกิดอุบัติเหตุไม่คาดคิดขึ้น “ฮ่อหยุนเฉิงตอบเสียงนิ่ง
อุบัติเหตุไม่คาดคิดงั้นหรอ
ซูฉิงรู้สึกว่าเรื่องไม่แปลกๆ
ยังมีคนยอมรับอีก
เพียงแค่…….
จะเป็นไปได้ยังไง
ถ้าหากว่าแหวนร่วงลงไปในช่อดอกไม้ กลีบดอกไม้ก็น่าจะปนเปื้อนนิดหน่อย คงจะไม่ส่งผลทำให้เกิดอาการภูมิแพ้อย่างรุนแรงอย่างนี้หรอก
ดังนั้น ไม่ใช่เรื่องอุบัติเหตุแน่
เพียงแค่ไม่รู้ว่า พนักงานที่ยอมรับความผิดพลาดนี้ จะบังเอิญหรือว่าจะมีคนคอยวจัดการอยู่เบื้องหลัง?
“นายเชื่อว่าเป็นเรื่องอุบัติเหตุมั้ย?”ซูฉิงเม้มปากถาม
ฮ่อหยุนเฉิงเอ่ยเสียงขรึม”ไม่ใช่อุบัติเหตุอย่างแน่นอน”
“ฉันก็คิดอย่างนั้น “ซูฉิงพูดเสียงนิ่งขรึม “แต่ว่า พวกเราสามารถคิดว่าเป็นการอุบัติเหตุ”
“ความหมายของเธอคือ”ฮ่อหยุนเฉิงกัดริมฝีปากถาม
ซูฉิงยิ้ม”แผนซ้อนแผนไง”
จะต้องให้คนที่บงการอยู่เบื้องหลังเชื่อว่าพวกเธอคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในงานพิธีเปิดกล้องเป็นอุบัติเหตุ งั้นเธอก็ทำเป็นวางใจที่ไม่ระมัดระวังตัว และยิ่งทำตามอำเภอใจอย่างไม่ต้องระวังตัว และก็ยิ่งจะเผยพิรุธออกมาอย่างง่ายดาย
ซูฉิงที่พูด แล้วก็ฉุดแขนของฮ่อหยุนเฉิง”ไปกันเถอะ พวกเราไปสถานีตำรวจกัน”
“อาการแพ้ของเธอยังไม่หายเลยนะ อยู่พักผ่อนที่บ้านเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้หลินเหยียนเฟิงเอาข้อมูลมาส่งให้ก็ได้แล้ว”ฮ่อหยุนเฉิงหยุนหยุดฝีเท้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ฉันไม่เป็นไร “ซูฉิงส่ายหน้า ยืนกรานที่จะไปสถานีตำรวจ
ไม่ว่ายังไง ละครเรื่องนี้จะต้องทำให้ครบ ถึงจะสมจริง
เธอต้องไปดูที่สถานีตำรวจเอง ยิ่งทำให้คนร้ายหลงกล
เห็นซูฉิงจริงจังอย่างนี้ ฮ่อหยุนเฉิงก็ขัดใจใจไม่ได้ ทำได้เพียงขับรถพาซูฉิงไปที่สถานีตำรวจ
“ประธานฮ่อ คุณซู “หัวหน้าตำรวจเดินเข้ามาต้อนเราพวกเขาด้วยตัวเอง พร้อมเอ่ยทักทายอย่างให้เกียรติ
ฮ่อหยุนเฉิงกะพริบตาหรี่”เรื่องที่คุณซูเกิดอาการภูมิแพ้เมื่อคืนนี้ สืบได้เรื่องรึยังครับ ”
“ครับ มีพนักงานที่มีส่วนเกี่ยวข้องเข้ามาให้ปากคำแล้ว “หัวหน้านายตำรวจตอบ
“ฉันขอดูหน่อยได้มั้ยคะ”ซูฉิงที่อยู่ข้างๆ เอ่ยถาม
หัวหน้าตำรวจพยักหน้า “คุณซู คุณเป็นผู้เสียหาย ได้แน่นอนครับ ”
หัวหน้าตำรวจที่ท้้งพูดทั้งเดินนำซูฉิงกับฮ่อหยุนเฉิงไปที่ห้องสอบสวน
และพอซูฉิงเดินเข้าไปก็เห็นนักนักเรียนหญิงสองคนเมื่อคืน
“คุณซู ต้องขอโทษจริงๆค่ะ “นักเรียนหญิงที่ทำช่องดอกไม้ร่วงใส่ซูฉิงอย่างไม่ทันระวังพูดอย่างรู้สึกผิด พร้อมพูดขอโทษไม่หยุด”ฉันไม่รู้ว่าคุณแพ้ทองคำขาว และยิ่งไม่รู้ว่าช่อดอกไม้นั้นปนเปื้อนทองคำขาว ทำให้คุณเกิดอาการแพ้ ต้องโทษฉันเอง ฉันไม่ดีเอง ขอโทษด้วยค่ะ !”
“ช่างเถอะ เธอก็ไม่รู้จะโทษเธอก็ไม่ได้ “ซูฉิงยิ้มแล้วเอ่ยปากพูด
ดูท่าเด็กนักเรียกหญิงเหมือนจะไม่รู้จริงๆ
“คุณซู คุณช่างเป็นคนดีจริงๆ “เด็กนักเรียนหญิงซึ้งใจมาก “ฉันทำให้คุณเกิดอาการแพ้ จนเป็นกระแสข่าวที่สืบค้นมากที่สุด คุณก็ยังไม่โทษฉันอีก”
“เธอก็ไม่ได้ตั้งใจนี่”ซูฉิงตบไหล่เธอเบา ๆ “ไม่ต้องคิดมากนะ”
“ขอบคุณมากค่ะคุณซู!” นักเรียกหญิงเอ่ยขอบคุณ
หัวหน้าตำรวจที่อยู่ข้างๆ พูดกับนักเรียนหญิงสองคน “พวกเธอให้ปากคำเสร็จแล้ว ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปเถอะ”
“ขอบคุณค่ะ!”เด็กนักเรียนหญิงทั้งสองคนพูดของคุณอีกครั้งแล้วก็เดินออกไป
และทันใดนั้นเอง พนักงานร้านดอกไม้ก็ให้ปากคำเสร็จแล้ว ก็เดินตามพนักงานออกมา
พนักงานเป็นหญิงวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบกว่าปี พอเธอมองเห็นซูฉิง ก็คุกเข่าลง “คุณซูขอโทษด้วยค่ะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
ซูฉิงคิ้วขมวด “คุณลุกขึ้นก่อนค่ะ”
พนักงานตำรวจที่อยู่ข้างๆ ก็รีบพยุงหญิงวัยกลางคนขึ้นมา
หญิงวัยกลางคนมองซูฉิงตัวสั่น”คุณซู เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องอุบัติเหตุ ตอนนี้เถ้าแก่ก็ไล่ฉันออกแล้ว ฉันยังมีพ่อแม่และลูกที่ต้องดูแล้ว นอกจากปลูกดอกไม้แล้ว อย่างอื่นฉันก็ทำไม่เป็น ถ้าถูกไล่ออกแล้ว…….ฉันจะมีชีวิตอยู่ยังไง!”
“คุณไม่ต้องเป็นกังวลหรอก ในเมื่อเป็นเรื่องอุบัติเหตุ ฉันจะคุยกับเถ้าแก่ของคุณเอง จะไม่เอาความใครทั้งนั้น”ซูฉิงยิ้มพูด
“จริงหรอคะ” หญิงวัยกลางคนตาวาวขั้น
ซูฉิงพยักหน้า”จริงสิคะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณซู!”หญิงวัยกลางคนมองมาอย่างดีใจ และเอ่ยขอบคุณไม่หยุด
“ตอนนี้คุณสามารถกลับไปได้แล้ว”พนักงานสืบสวนที่อยู่ข้างๆ บอกกับหญิงวัยกลางคน
หลังจากที่หญิงวัยกลางคนกลับไปแล้ว ซูฉิงก็หันไปมองหัวหน้าตำรวจ แล้วพูดเสียงขรึม “ผู้กองหลี่ คุณสามารถให้คนของคุณรายงานว่าเรื่องงานพิธีเปิดกล้องเมื่อคืนนี้ว่าเป็นอุบัติเหตุ”