มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 118

“คุณคลอฟอร์ด เมื่อการสังสรรค์ของคุณสิ้นสุดแล้ว โปรด ขึ้นไปชั้นบนและร่วมกับพวกเราเพื่อหารือประเด็นที่ผมได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ด้วยนะครับ”

จากนั้นเวสลีย์ ก็จับมือกับเจอรัลด์อย่างอบอุ่น

เมื่อชายหนุ่มได้กวักแกว่งมือของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าจะมีบริษัทมากมายกี่แห่งที่จะทะยานขึ้นในชั่วข้ามคืนของเมืองเมย์เบอร์รี่

เศรษฐกิจของเมืองเมย์เบอร์รี่ก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแล้ว

ทั้งหมดมันเป็นเพราะเจอรัลด์ได้เซ็นชื่อของเขาไปแล้วสองสามครั้ง

เขาคือคนหนุ่มที่มีความสามารถและมีชื่อเสียง กระนั้น ไม่เคยที่จะโอ้อวดหรือทำตัวโก้เลยสักครั้ง ตั้งแต่ต้นจนจบ เขายังคงสุภาพกับทุกคนรอบ ๆ ตัวเขา

หายากมาก! คนแบบนี้หายากมากจริง ๆ !

หลังจากเขาพูดจบ เวสลีย์ก็ออกจากห้องไปพร้อมกับทุกคน

ในเวลานี้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีใครพูดแม้แต่คำเดียว ทุกคนกำลังมองไปที่เจอรัลด์ด้วยการอ้าปากค้าง

จอร์จและภรรยาของเขาคิดกับตัวเอง

แรกเริ่มพวกเขาคิดว่าชาร์ลส์คือชายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แม้ว่าจะเย่อหยิ่งเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ ดูเหมือนว่าคนที่มีอำนาจจริง ๆ จะกลายเป็นชายหนุ่มคนนี้ที่กำลังยืนอยู่ต่อหน้าของพวกเขา!

“เจอรัลด์ พวกเขาเรียกนายว่าอะไรนะ? พวกเขาเอ่ยถึงนายว่าคุณคลอฟอร์ดใช่ไหม?”

เจสลินกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

อลิซมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความตกตะลึงเช่นกัน

“มันเป็นเพียงแค่ชื่อ!” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ

เขาไม่ต้องการจะแสดงตนเป็นคนโอ้อวดหรือเอาหน้าเลยจริง ๆ การที่ได้เห็นเรื่องราวกลายมาเป็นเช่นนี้ เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“เป็นไปได้ไหมว่าเจอรัลด์คือคุณคลอฟอร์ดคนนั้นจากย่านการค้าเมย์เบอร์รี่?”

“คุณคลอฟอร์ดเหรอ? คุณคลอฟอร์ดจากย่านการค้าเมย์เบอร์รี่คนนั้นนะหรือ? ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเพียงเหตุผลเดียวที่คุณแฮร์ริสันได้ทำตัวเคารพมากต่อเขา ใช่ไหม?” “เป็นไปไม่ได้ นี่จะเป็นไปได้อย่างไร? เจอรัลด์จะเป็นคนที่ร่ำรวยมากได้อย่างไร?”

ทุกคนยังคงคาดเดากันต่อไป แต่เจสลิน ในทางตรงกันข้าม กลับไม่เชื่ออย่างสุดขีด

ถ้านี่เป็นเรื่องจริงอย่างแท้จริง เธอก็อยากจะตายจริง ๆ !

“ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของคุณ คุณลุงคุณป้าแบรดฟอร์ด เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเนื่องจากงานเลี้ยงวันเกิดของแฟนสาวของเพื่อนที่แสนดีของผม อนุญาตให้ผมจัดการกับเรื่องนี้ในนามของคุณนะครับ ผมขอตัวก่อน ผมจะออกไปที่ห้องของผมชั้นบน”

จากท่าทางที่เขาถูกจ้องมอง เจอรัลด์คงจะรู้สึกอึดอัดมากถ้าเขายังอยู่ที่นี่นานกว่านี้

ดังนั้นเขาจึงใช้โอกาสนี้เพื่อหลบออกไป

เจอรัลด์ไม่ได้ยืนยันหรือปฏิเสธใด ๆเมื่อพวกเขาถามว่าเขาคือคุณคลอฟอร์ดจากย่านการค้าเมย์เบอร์รี่หรือไม่

หลังจากออกจากห้องไปแล้ว เจอรัลด์ก็โทรหาแซค ขอให้เขามามาเป็นคนกลางเพื่อจัดการกับเรื่องนี้

แซครีบก็รีบทำตาม

“อลิซ ลูกเข้าใจผิดหรือเปล่า? ลูกบอกว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้ไม่ใช่หรือ?” จอร์จถามด้วยการพูดเป็นนัยของความเสียใจ

ถ้าเขารู้ว่านี่คือเรื่องจริง เขาคงไม่เยาะเย้ยและเสียดสีเขาหรอก

ก่อนหน้านี้ ตอนที่เวสลีย์โค้งเล็กน้อยให้จอร์จ เขาตื่นเต้นมากจนเขาเกือบจะฉี่ราดกางเกงของเขา!

อลิซพึมพัมกับตัวเอง “เป็นไปไม่ได้! ต้องมีบางอย่างซ่อนอยู่เบื้องหลังของเรื่องทั้งหมดนี้ เจอรัลด์จะเป็นคุณคลอฟอร์ดจากย่านการค้าเมย์เบอร์รี่คนนั้นได้อย่างไร? ที่แย่กว่านั้น พวกเรายังได้ทำให้ครอบครัวไรย์ขุ่นเคืองใจด้วยซ้ำในครั้งนี้ เจอรัลด์จะจัดการกับเรื่องนี้ด้วยคำ ๆ เดียวได้อย่างไร?!”

คาดไม่ถึง ความตระหนักของเรื่องนี้ได้รับความสนใจอย่างมากจากใครก็ตามที่กำลังฟังอยู่

จากนั้น โทรศัพท์ของจอร์จก็ดังขึ้นฉับพลัน

เขาแปลกใจเมื่อได้เห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา

“ผมเองครับ ผมเอง เฮลโล? โอเค! โอเค! โอเค! ห๊ะ? คุณว่าไงนะครับ? …นั่นเยี่ยมไปเลย! ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริง ๆ !”

จอร์จวางสายด้วยความตื่นเต้น

ทุกคนมองไปที่เขา

“อลิซ ครั้งนี้ พวกเราพบกับได้พบกับบุคคลที่มีเกียรติมากจริง ๆ อย่างจริงจัง! เจอรัลด์…ไม่สิ คุณคลอฟอร์ดคือผู้มีพระคุณของเราจริง ๆ ผู้หลักผู้ใหญ่จากสำนักงานการพาณิชย์เพิ่งโทรมาบอกพ่อว่าคนที่มีอำนาจและมีอิทธิพลมากเพิ่งจะออกโรง และเรื่องราวได้ถูกคลี่คลายลงเรียบร้อยแล้ว!” จอร์จพูด

อลิซทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรงเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้

ทุกอย่างถูกเชื่อมโยงไปที่เจอรัลด์จริง ๆ เขามีอำนาจมากอย่างแท้จริง!

แต่เกิดอะไรขึ้น? เจอรัลด์คนนี้คือใคร?

ทุกคนมีความสงสัยที่ติดอยู่ในใจของพวกเขา

เจอรัลด์ได้ขึ้นไปชั้นบนในห้องของเขาแล้ว เขาได้โทรหาแซคเพื่อให้ช่วยคนจากหอพักของเฮลี่ ทั้งครอบครัวของอลิซและเจสลิน เขาไม่ได้สนใจลุคและแดนนี่ อย่างไรก็ดี และเขาก็ไม่อยากจะใส่ใจพวกเขา พวกเขามีอะไรเกี่ยวข้องกับเขางั้นหรือ?

เจอรัลด์ไม่ได้คิดเรื่องนี้อีกต่อไป หลังเข้ามาในห้อง เขาก็ดื่มกับเวสลีย์และคนอื่น ๆ ต่อไป

สำหรับเรื่องสำคัญที่เวสลีย์ได้พูดถึง เขาหวังเพียงว่าเจอรัลด์จะสามารถไปเข้าร่วมพิธีการเปิดในวันที่สถานประกอบการบันเทิงขนาดใหญ่เปิดทำการ

เนื่องจากมันไม่ใช่ปัญหาอะไร เจอรัลด์จึงตงลงทันที

มันเป็นเวลาเกือบจะห้าทุ่มเมื่อเจอรัลด์กลับไปที่วิทยาเขต

เขากำลังนอนเหยียดอยู่บนเตียงแต่ยังคงพลิกตัวกลับไปมาเนื่องจากเขารู้ตัวว่าไม่สามารถจะนอนหลับได้

“ดิง! ดิง!”

การแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์ของเจอรัลด์ ทีละข้อความ

“เจอรัลด์ เจอรัลด์…นายนอนหรือยัง? พรุ่งนี้เช้ามาพบกันที่โรงอาหารฝั่งตะวันตกของโรงเรียนกัน! ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกนาย! นายไม่จำเป็นต้องตอบข้อความนี้นะ!”

เพียงแค่แวบแรก มันเป็นข้อความจากมีล่า