ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 156
เวลาผ่านไปสองชั่วยาม ในที่สุดอุณหภูมิร่างกายก็ลดลงอย่างช้า ๆ
เมื่อได้ยินว่าอุณหภูมิร่างกายลดลงแล้ว ซูชิงและเซียวท่าต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จื่ออานเห็นว่าพวกเขาเหนื่อยมากแล้ว จึงเอ่ยว่า “ตอนนี้สถานการณ์ทรงตัวแล้ว พวกท่านควรไปนอนพักเสียก่อน พรุ่งนี้ยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก”
เซียวท่ากล่าวว่า “ไม่ ท่านต่างหากที่ควรไปนอน ข้าจะดูแลที่นี่เอง”
เซียวท่าเห็นว่าเธอเหนื่อยมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ ไม่ได้เห็นเธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเลย
จื่ออานส่ายหัว “ไม่ ข้ายังต้องตรวจดูอีกครั้ง เราทั้งสามไม่ควรถ่วงเวลาไว้ พวกท่านไปนอนก่อน อีกสองชั่วยามค่อยเปลี่ยนคนอื่นมาแทนข้า ก็เท่ากับว่าเราทั้งสามคนสามารถได้พักผ่อนเหมือนกัน”
“ได้” เซียวท่าและซูชิงออกไป พวกเขาเดินไปจัดว่าใครจะมารับช่วงต่อแทนจื่ออานหลังจากที่ผ่านไปสองชั่วยาม
หลังจากที่ทั้งสองออกไปแล้ว จื่ออานก็ตรวจดูอุณหภูมิร่างกายของเขาอีกครั้ง มันก็ค่อย ๆ ลดลงเรื่อย ๆ เห็นได้จากที่ศีรษะที่ค่อย ๆ ขับเหงื่อออกมาทีละน้อย
เหงื่อออกได้ดี แสดงว่าการเผาผลาญก็กลับคืนมา
จื่ออานถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เธอนั่งลงที่ขอบเตียง มองดูใบหน้าที่สง่าของมู่หรงเจี๋ย
บนใบหน้ามีขนสั้น ๆ ที่เพิ่งขึ้นใหม่ มันไม่ได้ดูระเกะระกะ ตรงกันข้ามกลับดูเหมือนมีความเป็นผู้ชายมากขึ้นเล็กน้อย
เธอบิดผ้าเช็ดตัวและเช็ดใบหน้าเขา พยายามทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเมื่อไข้ลดลง แม้ว่าเขาจะยังไม่ตื่นก็ตาม
หลังจากเช็ดหน้าแล้ว เธอก็เช็ดตัวให้เขาและวัดไข้อีกครั้ง มีรอยแผลมากมายตามร่างกาย ทั้งเก่าและใหม่สลับกัน กระดำกระด่างอย่างน่ากลัว นึกไม่ออกเลยว่าครั้งหนึ่งเขาเคยมีชีวิตแบบไหน
ร่างกายของเขามีรอยแผลเป็นมากมาย แต่ส่วนใหญ่เป็นรอยแผลเป็นจากแส้ และแผลเล็ก ๆ บางส่วน รอยแผลเป็นเหล่านี้จะจางลงตามกาลเวลา
เธอกลัวว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นมันคงจะติดตามเขาไปตลอดชีวิต
เขาคงอดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วเกาบนแผลเป็น เธอถอนหายใจอย่าเป็นกังวล “บางทีเราทุกคนล้วนก็อยากมีชีวิตที่ดี คำขอแบบนี้ในสายตาคนข้าง ๆ คือสิ่งที่ได้มาง่าย ๆ แต่เรากลับต้องใช้เวลาทั้งชีวิตในการไล่ตาม”
สิ่งนี้เป็นจริงในยุคปัจจุบัน และที่นี่ก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน
เสียงแหบแห้งดังขึ้นเหนือเธอด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย “แต่พวกเราทุกคนยังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่หรือ? คงทำให้ใครหลายคนผิดหวัง”
จื่ออานงงงัน เธอดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ตื่นแล้วหรือ?”
“ข้าตื่นก่อนที่เจ้าจะป้อนยา แต่ข้าลืมตาไม่ได้” มู่หรงเจี๋ยมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง
จื่ออานรู้สึกอึดอัดวางตัวไม่ถูก “เป็นเพราะท่านมีไข้สูง จึงไม่สามารถอ้าปากได้ ข้าเพียงแค่ใช้วิธีนี้เพื่อป้อนยาได้เท่านั้น”
“ไม่ต้องอธิบายหรอก เจ้าเป็นหมอ” มู่หรงเจี๋ยมองไปรอบ ๆ “แล้วเซียวท่าล่ะ?”
“ข้าให้เขาไปพักผ่อนแล้ว เขาเหนื่อยเกินไป เขาจะกลับมาเมื่อเขาเปลี่ยนรอบกับข้า” จื่ออานวางผ้าเช็ดตัวกลับลงในอ่าง ซึ่งเต็มไปด้วยมีดไหม้
มีกลิ่นเหล้าจาง ๆ โชยเข้ามาในจมูก
มู่หรงเจี๋ยสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ขอข้าจิบหน่อย”
จื่ออานพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ไม่ จนกว่าจะหายดี ท่านไม่สามารถดื่มเหล้าได้แม้แต่หยดเดียว”
“แค่จิบ!” เขาคิดถึงความรู้สึกของกลิ่นฉุนนั้น
“ไม่!” จื่ออานขยับอ่างออกไปอีก “รอให้ท่านหายดี แล้วข้าจะให้ท่านดื่ม”
“ข้าดีขึ้นแล้ว และไม่จำเป็นต้องถามเจ้า”
จื่ออานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง มันก็ใช่ หลังจากที่เขาพระอาการดีขึ้น เขาก็ยังคงเป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิผู้สูงส่ง เธอยังคงเป็นคนที่ไม่มีใครรักของเซียงฟู่
ทั้งสองคนผิดถูกชั่วดีแยกแยะกันอย่างชัดเจน!