ตอนที่ 1418 จุดจบของโอวหย่า (5)
“ถ้าเจ้ายังไม่หายก็อาจมีผลข้างเคียงบ้าง แต่ตอนนี้เพื่อพิสูจน์ว่าเจ้าเป็นนักบุญตัวจริง พวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่น” หัวหน้าเผ่าหยุดก่อนพูดต่อ “ผู้คุ้มกัน พานักบุญหญิงเข้าพิธีสืบทอด!”
พิธีสืบทอดมีไว้เพื่อพิสูจน์นักบุญหญิงตัวจริง เมื่อใครก็ตามที่ไม่ใช่นักบุญหญิงฝืนเข้าพิธี ร่างก็จะระเบิดจนตาย!
“ไม่นะ!”
เมื่อเห็นผู้คุ้มกันสองคนก้าวเท้าเข้ามาหานางแล้วพยายามลากนางขึ้นจากพื้น ในที่สุดนางก็ตื่นตระหนกแล้วกรีดร้องออกมา
“ข้าไปไม่ได้ ข้าไปไม่ได้!”
เมื่อหัวหน้าเผ่าที่เพิ่งจะเริ่มสงสัยโอวหย่าได้ยินแบบนี้ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา
“โอวหย่า เจ้ากล้าหลอกพวกเรางั้นหรือ! เร็วเข้า จับนักบุญหญิงตัวปลอมไปขัง แล้วพวกเราจะลงโทษนางทีหลัง”
โอวหย่าทรุดลงกับพื้น ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
นางจบสิ้นแล้ว!
ครั้งนี้นางจบเห่แล้วจริงๆ!
อวิ๋นลั่วเฟิง! เป็นความผิดของนางทั้งหมด!
ถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นลั่วเฟิง นางก็คงยังเป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใช้เวท แล้วหวงอิงอิงก็คงถูกนางสังหารตั้งแต่อยู่นอกประตู และสิ่งนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นกับข้า!
ดังนั้นนี่เป็นความผิดของนางทั้งหมด!
“อวิ๋นลั่วเฟิง ข้าสาบาน ข้าจะแก้แค้นเจ้าแม้ข้าจะกลายเป็นผี ฮ่าๆ!”
“ผี?” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม “เสียใจด้วย แต่เจ้าไม่มีโอกาสได้กลายเป็นผีหรอก”
ตอนนั้นเอง หวงอิงอิงก็โซเซแล้วล้มลง อวิ๋นลั่วเฟิงรีบคว้าตัวนางไว้แล้วสำรวจบาดแผล หลังจากนางตรวจร่างกายแล้ว ใบหน้าของนางก็มืดครึ้ม
“ท่านนักบุญหญิง!” หัวหน้าเผ่าวิ่งมาหาหวงอิงอิงด้วยความกังวล “ท่านเป็นอะไร”
“นางวางยาพิษตัวเอง นางคงวางแผนจะตายไปพร้อมกับโอวหย่า”
ที่นางยอมเปลี่ยนเลือดกับโอวหย่าก็คงเพราะแบบนี้ ถ้านางตาย โอวหย่าก็จะตายไปกับนางด้วย
“ยาพิษ?” หัวหน้าเผ่าขาอ่อนด้วยความกลัว “เจ้าช่วยนางได้หรือไม่”
อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้าเบาๆ นางหยิบสมุนไพรสีม่วงออกมาจากธำมรงค์มิติแล้วคั้นน้ำจากใบออกมาทาลงบนแผลของหวงอิงอิง
“นางไม่เป็นไร นางแค่ต้องการพักผ่อน เพียงแต่ว่า…” อวิ๋นลั่วเฟิงเงยหน้ามองหัวหน้าเผ่า “ตระกูลหวงถูกทำลายโดยเผ่าผู้ใช้เวท”
นางหมายถึงหวงอิงอิงอาจจะไม่ยอมเป็นนักบุญหญิง
หัวหน้าเผ่าเข้าใจความหมายของอวิ๋นลั่วเฟิงทันที แล้วเขาก็ได้แต่อารมณ์เสีย
“ข้าผิดเอง ข้าทำผิดทุกอย่าง! หากข้าไม่โง่ ข้าก็คงไม่ให้โอกาสโอวหย่าได้หลอกลวงพวกเรา ข้าเข้าใจหากท่านนักบุญหญิงจะโกรธข้า แต่ข้าจะพยายามสุดความสามารถเพื่อให้นางยกโทษ”
“เสี่ยวโม่ พวกเราไปกันเถอะ”
อวิ๋นลั่วเฟิงยื่นหวงอิงอิงให้คนของเผ่าผู้ใช้เวทแล้วออกไปพร้อมกับเสี่ยวโม่ นางวางแผนจะเปิดโปงโอวหย่าแต่นางไม่คิดว่าเรื่องจะง่ายขนาดนี้
โอวหย่าทรมานจากการกระทำของตัวเอง ถ้านางไม่เปลี่ยนเลือดกับหวงอิงอิง พลังของหวงอิงอิงก็คงไม่ตื่น แล้วแผลของนางก็คงไม่หาย และเรื่องที่โอวหย่าปิดบังไว้ก็คงไม่แดงออกมา
ก็เหมือนที่คนเขาพูดกัน ไม่มีอะไรเป็นปัญหาจนกว่าเจ้าจะสร้างปัญหานั่นล่ะ…
“เสี่ยวโม่ เจ้ารู้อยู่แล้วหรือไม่ว่าหวงอิงอิงเป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใช้เวท”
“ข้าไม่รู้” เสี่ยวโม่ส่ายหน้า “ข้ารู้แค่ว่ารอยสักจันทร์เสี้ยวสามารถรักษานางได้”
เมื่อเขาเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ เสียงของพวกเขาก็ค่อยๆ เบาลงจนหายไป…
…
ยามค่ำคืนที่อากาศหนาวเย็นเหมือนสายน้ำ
หัวหน้าเผ่าเฝ้าอยู่ข้างเตียงหวงอิงอิงโดยไม่ไปไหน
ตอนที่ 1419 จุดจบของโอวหย่า (6)
สตรีบนเตียงค่อยๆ ลืมตา แล้วเมื่อนางเห็นชายวัยกลางคนยืนรออยู่ข้างเตียง ใบหน้านางก็ซีดเผือด “เจ้าโรคจิต เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ออกไปนะ!”
“ท่านนักบุญหญิง” หัวหน้าเผ่ายิ้มด้วยความเขินอาย “ข้าเป็นห่วงท่านก็เลย…”
“ข้าไม่ใช่นักบุญหญิง!” หวงอิงอิงกัดปาก “เจ้าจำผิดคนแล้ว”
“ในเมื่อโอวหย่าเป็นตัวปลอม ท่านก็ต้องเป็นนักบุญหญิงตัวจริง ท่านไม่ต้องห่วง ข้าขังสาวใช้สองคนที่สังหารครอบครัวท่านไว้แล้ว ตอนนี้พวกนางอยู่ในการตัดสินใจของท่านแล้ว”
หวงอิงอิงหยุดลง เมื่อนางได้ยินแบบนั้นก็ก้มหน้าแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “ข้าต้องการเจอพวกนาง”
“ได้”
เมื่อเห็นหวงอิงอิงยอมอ่อนลง หัวหน้าเผ่าก็ยินดีแล้วออกคำสั่ง “ผู้คุ้มกัน พาท่านนักบวชหญิงลงไปคุกใต้ดิน”
…
คุกใต้ดินทั้งมืด ทั้งชื้นแฉะและน่าหดหู่
โอวหย่าและสาวใช้ทั้งสองถูกขังอยู๋ในคุก ผมเผ้ายุ่งเหยิงและใบหน้าเปรอะเปื้อนทำให้พวกนางดูสิ้นหวัง
แอด!
ประตูคุกใต้ดินถูกเปิดออก แล้วแสงจากดวงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาจากด้านนอกก็ทำให้ผู้คนในคุกเงยหน้ามอง
“เป็นเจ้า!” โอวหย่าหน้าเปลี่ยนสีทันทีเมื่อนางเห็นหวงอิงอิงเดินเข้ามา “หวงอิงอิง ข้าควรฆ่าเจ้าก่อนจะออกมาตั้งแต่วันนั้น”
ตอนแรกนางดีใจที่หวงอิงอิงยังไม่ตายเพราะทำให้นางมีโอกาสได้เข้าพิธีสืบทอด
แต่นางโง่เกินไป
นางคิดว่าหัวหน้าเผ่าคงไม่ยอมให้หวงอิงอิงเข้าพิธีสืบทอด แต่นางไม่คิดว่าหัวหน้าเผ่าจะบังคับให้นางเข้าแทน
และที่คิดไม่ถึงที่สุดคืออวิ๋นลั่วเฟิงมีจีจิ่วเทียนเป็นพวก!
ถ้าไม่มีจีจิ่วเทียน อวิ๋นลั่วเฟิงก็คงตายไปตั้งแต่นอกประตูหุบเขาแล้ว และหวงอิงอิงก็จะตกอยู่ในกำมือนาง…
“โอวหย่า เจ้าขโมยปิ่นอัญมณีของข้าและสังหารครอบครัวข้าทั้งหมด ตอนนี้ถึงเวลาที่เจ้าต้องชดใช้แล้ว” หวงอิงอิงจ้องหน้าโอวหย่าด้วยสายตาโกรธเคือง “แต่ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ยอมให้เจ้าตายเร็วๆ นี้หรอก ข้าจะทรมานเจ้าจนกว่าเจ้าจะตาย!”
มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะลดความเกลียดชังในใจนางลงได้!
หลังจากพูดจบ หวงอิงอิงก็หันไปหาสาวใช้ทั้งสองแล้วกำหมัดแน่น
“เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าเจ้าพูดอะไรตอนที่สังหารครอบครัวข้า
“ตอนนั้น ข้าถูกท่านพี่พาไปซ่อนแล้วบอกไม่ให้ส่งเสียง แต่ข้าก็ยังเห็นว่าเจ้าสังหารครอบครัวข้าอย่างไร
“เจ้าช่างโอหังที่บอกว่าการทำลายตระกูลหวงนั้นง่ายดายราวกับบี้มด มาสิ มาฆ่าข้าเหมือนที่เจ้าบี้มดสิ!”
เสียงของหวงอิงอิงสั่นเครือ แล้วความเกลียดชังไร้จุดสิ้นสุดก็ทะลักออกจากหัวใจนาง
“เจ้ายังบอกอีกว่าคนในแดนลับแลก็เป็นแค่หนอนแมลง แล้วเจ้าในฐานะที่เป็นแค่สาวใช้ก็สูงส่งกว่าพวกเราทุกคน!” หวงอิงอิงกำหมัดแน่น ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน “ความจริงแล้วข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไร! เจ้าโกรธที่หลายปีมานี้ต้องเป็นทาส ดังนั้นเจ้าเลยโยนความเจ็บปวดและความไม่พอใจมาที่พวกเรา
“เจ้าคิดว่าเจ้าไม่ควรมีชีวิตแบบนี้เพราะเจ้าแข็งแกร่ง! แล้วทำไมคนในแดนลับแลที่อ่อนแอกว่าเจ้าถึงมีชีวิตที่ดีกว่าเจ้าขณะที่เจ้าไม่มี”
สาวใช้ทั้งสองตัวงอแล้วสั่นด้วยความหวาดกลัว หัวใจของพวกนางเต็มไปด้วยความสำนึกผิด ถ้าพวกนางไม่ทำตัวเกินขอบเขตแบบนั้นแล้วยอมปรานีคนพวกนั้นสักหน่อย ไม่แน่ว่าพวกนางก็คงไม่ต้องมีจุดจบแบบนี้…
“ฮ่าๆ!” หวงอิงอิงหัวเราะ น้ำตารินไหลลงมาอาบแก้ม “ขอบคุณพระเจ้าที่ในที่สุดข้าก็ได้แก้แค้นให้ครอบครัวข้า! ผู้คุ้มกัน ตัดแขนขาพวกนางแล้วแช่ร่างไว้ในน้ำเกลือ ปล่อยให้พวกนางตายอย่างทรมาน!”