ตอนที่ 1420 จุดจบของโอวหย่า (7)
โอวหย่าเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว นางใช้สองมือจับลูกกรงแล้วพูดเสียงสั่น “อิงอิง เจ้าจะโหดร้ายขนาดนี้ไม่ได้ เจ้าเป็นคนใจดีและไร้เดียงสา เจ้าทำอย่างนี้ได้อย่างไร นี่ไม่เหมือนเจ้าเลย”
เมื่อได้ยินคำพูดของนาง หวงอิงอิงก็หัวเราะเยาะ “เจ้าอยากให้ปล่อยเจ้าไปใช่หรือไม่ ไม่มีทาง! ไม่ว่าข้าจะโหดร้ายแค่ไหนก็รู้ไว้ว่าเจ้าเป็นคนทำให้ข้าเป็นแบบนี้!”
พูดจบนางก็รีบเดินออกจากคุกใต้ดินโดยไม่หันหลังกลับมามองโอวหย่าที่กรีดร้องด้วยความสิ้นหวังอยู่ข้างหลัง
น้ำตาของนางยังคงไหลรินขณะที่นางเงยหน้ามองฟ้า “ท่านพ่อ ท่านพี่ ในที่สุดข้าก็แก้แค้นให้ท่านสำเร็จ…”
“แต่หัวใจของข้ายังเจ็บปวดอยู่เลยเจ้าค่ะ ถึงแม้ว่าข้าจะแก้แค้นให้พวกท่านสำเร็จแล้วอย่างไร พวกท่านก็ไม่กลับมาอยู่ดี!”
ทันใดนั้นกลิ่นอายกดดันก็เคลื่อนมาจากด้านหลังจนหวงอิงอิงชะงัก เมื่อนางหันหลังกลับ ภาพชายหนุ่มสง่างามในชุดสีแดงก็สะท้อนเข้าสู่ดวงตา ทำให้ให้นางหวาดกลัว “นายท่านจี มีอะไรหรือเจ้าคะ”
“ข้าหวังว่าเจ้าจะเป็นนักบวชหญิงของเผ่าผู้ใช้เวท” จีจิ่วเทียนพูดอย่างเย็นชา ไม่เหมือนเวลาเขาพูดกับอวิ๋นลั่วเฟิง
“แต่ว่า…”
“ถ้าเจ้าอยากช่วยเสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ เจ้าต้องเป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใช้เวทเสียก่อน”
ชายคนนี้เป็นคนโหดร้ายไร้หัวใจอยู่ตลอด เขาไม่ได้สนใจหวงอิงอิง แต่ถ้านางเป็นนักบุญหญิงแห่งเผ่าผู้ใช้เวท นางจะสามารถช่วยอวิ๋นลั่วเฟิงได้
หวงอิงอิงพยักหน้าเบาๆ “ก็ได้ ข้าจะเป็นนักบุญหญิงเอง!”
มีแค่ทางนี้เท่านั้นที่นางจะตอบแทนความใจดีของแม่นางอวิ๋นได้
มารดาของนางบอกว่าน้ำใจเพียงหยดน้ำก็ต้องใช้คืนเท่าน้ำพุ ถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นลั่วเฟิง นางก็คงแก้แค้นให้ครอบครัวไม่ได้! อีกอย่างคนที่สังหารตระกูลหวงก็ถูกลงโทษแล้ว ดังนั้นนางก็ควรวางความเกลียดชังลงแล้วทำหน้าที่นักบุญหญิง
ทันทีที่หวงอิงอิงพูดจบ จีจิ่วเทียนก็หายไปทันที ทิ้งไว้เพียงสายลมที่พิสูจน์ว่าเมื่อครู่เขายังอยู่ตรงนี้
“นายท่านจีช่างดีกับแม่นางอวิ๋นจริงๆ” หวงอิงอิงหัวเราะคิกคัก “น่าเสียดายที่แม่นางอวิ๋นมีคู่หมั้นแล้ว จักรพรรดิปีศาจที่คนทั้งแคว้นรู้จักเป็นใครกันนะ”
…
เช้าวันต่อมา
ขณะที่หัวหน้าเผ่ากำลังปรึกษากับผู้อาวุโสของเผ่าผู้ใช้เวทแต่เช้าตรู่ ทันใดนั้นก็มีสตรีชุดขาวราวหิมะเดินเข้ามาทำให้หัวหน้าเผ่ายืนขึ้นทันที
“แม่นางอวิ๋น ท่านมาแล้วหรือ”
อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้าเงียบๆ “ข้าอยากบอกท่านว่าข้ามาที่เผ่าผู้ใช้เวททำไม! ที่จริงแล้วข้ามาที่นี่เพราะต้องการดอกผู้ใช้เวทและกระดูกผู้ใช้เวท”
หัวหน้าเผ่าหยุด “ข้าให้ดอกผู้ใช้เวทเจ้าได้ แต่กระดูกผู้ใช้เวท…”
เมื่อพูดถึงกระดูกผู้ใช้เวท หัวหน้าเผ่าก็หยุดพูดไปสักพัก จากนั้นก็พูดว่า “ตกลง ข้าจะให้ของทั้งสองเพราะเจ้าช่วยนักบุญหญิงของพวกเรา”
“หัวหน้าเผ่า!”
ถึงแม้ว่าดอกผู้ใช้เวทจะเป็นสมบัติของเผ่าผู้ใช้เวท แต่พวกเขาก็ยินยอมให้อวิ๋นลั่วเฟิง ทว่ากระดูกผู้ใช้เวทสำคัญเกินกว่าจะให้ได้ ที่สำคัญกระดูกผู้ใช้เวทเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษเหลือทิ้งไว้และสำคัญต่อพวกเขามาก
“อย่าพยายามหยุดยั้งข้า! เมื่อมีนักบุญหญิง ไม่ช้าเผ่าผู้ใช้เวทของเราก็จะกลับมาแข็งแกร่งอีกครั้งถึงแม้ว่าสิ่งที่บรรพบุรุษเหลือไว้จะเป็นสัญลักษณ์พลังของเผ่าผู้ใช้เวทของพวกเรา แต่ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรที่นำมาใช้ได้ บรรพบุรุษได้กลับไปเกิดใหม่แล้ว ทำไมพวกเราไม่ยกให้แม่นางอวิ๋น”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม “ขอบคุณมาก”
นางคิดว่านางต้องทำสงครามกับเผ่าผู้ใช้เวทเพื่อให้ได้มันมา แต่ก็น่าแปลกใจที่นางสามารถได้ของเหล่านี้มาง่ายๆ
“แม่นางอวิ๋น ข้ามีเรื่องอยากร้องขอ” หัวหน้าเผ่าหยุดพูด “ท่านมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าสำนักจี ถ้าเผ่าผู้ใช้เวทตกอยู่ในอันตรายก่อนที่ท่านนักบุญหญิงจะโตพอ ข้าหวังว่าแม่นางอวิ๋นจะขอให้เขาช่วยเหลือพวกเรา”
ตอนที่ 1421 จุดจบของโอวหย่า (8)
“ตกลง ไม่มีปัญหา” อวิ๋นลั่วเฟิงยอมรับเงื่อนไขโดยไม่ลังเล
นางสามารถขอจีจิ่วเทียนให้ช่วยได้ แต่เขาจะช่วยหรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องของนางแล้ว
“อีกประการหนึ่ง” หัวหน้าเผ่าคิดอยู่สักพักแล้วพูดต่อ “พวกเราซ่อนกระดูกผู้ใช้เวทไว้ที่สถานที่แยกพิเศษ ข้าเกรงว่าแม่นางอวิ๋นต้องไปเอาด้วยตัวเอง”
อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วมองหัวหน้าเผ่าพร้อมยิ้มบาง
หัวหน้าเผ่าดูอับอายเล็กน้อย “สถานที่นั้นถูกสร้างโดยบรรพบุรุษของพวกเรา แต่ที่นั่นอันตรายเกินกว่าที่พวกเราจะเขาไป”
ความจริงแล้วไม่ใช่ว่าพวกเขาเข้าไปไม่ได้ แต่พวกเขาไม่กล้าเข้าไปต่างหาก!
“พาข้าไปที่นั่น” อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้เปิดโปงเขาเพียงแค่ส่งยิ้มให้
“ตกลง” หัวหน้าเผ่ายิ้ม “แม่นางอวิ๋น เชิญทางนี้”
อวิ๋นลั่วเฟิงหันหลังแล้วเดินออกไป เมื่อนางเดินออกมาก็เห็นชายหนุ่มใส่ชุดสีชาดยืนอยู่เบื้องหน้า
บุรุษสง่างามผู้นี้ส่งยิ้มงดงามเจิดจ้ามาให้นาง “เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ เจ้าตั้งใจจะทิ้งข้าไว้ข้างหลังหรือ ในเมื่อข้าให้สัญญากับจักรพรรดิปีศาจแล้ว ข้าต้องทำให้มั่นใจว่าส่งเจ้าออกจากเผ่าผู้ใช้เวทอย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน”
อวิ๋นลั่วเฟิงเงยหน้ามองใบหน้างดงามของชายหนุ่มแล้วส่งเสียงหัวเราะคิกคัก “จีจิ่วเทียน ข้าติดหนี้เจ้าอีกครั้งแล้ว”
ประกายร้ายกาจพาดผ่านดวงตาเรียวก่อนเขาจะพูดอย่างขมขื่น “เจ้าอย่าเข้าใจข้าผิด ข้าแค่เบื่อ การอยู่ใกล้เจ้าน่าสนุกกว่า ไม่ใช่แค่เพื่อปกป้องเจ้าเพียงอย่างเดียว”
อวิ๋นลั่วเฟิงรู้ว่าที่ชายคนนี้พูดเช่นนี้เพราะเขาไม่อยากให้นางรู้สึกว่าตัวเองติดหนี้เขามากเกินไป
“ถึงแม้ว่าข้าจะยกตัวเองให้เจ้าไม่ได้แต่ข้าก็จะตอบแทนหนี้ที่ข้าติดเจ้าไว้แน่นอน”
จีจิ่วเทียนก้มหน้าสบตากับดวงตาเป็นประกายเหมือนหมู่ดาวของนางแล้วจู่ๆ ก็หัวเราะเบาๆ “พวกเรากำลังจะสายแล้ว ไปกันเถอะ”
อวิ่นลั่วเฟิงพยักหน้า นางหันไปมองหัวหน้าเผ่า “หัวหน้าเผ่า ท่านช่วยอะไรข้าสักอย่างได้หรือไม่ ถ้าข้าไปนานแล้วยังไม่กลับมา ได้โปรดช่วยส่งดอกผู้ใช้เวทไปที่มณฑลคูหลงให้สตรีที่ชื่อหงหลวน นางรอดอกผู้ใช้เวทเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ”
“วางใจได้ ข้าจะให้คนไปส่งสิ่งนี้ให้นางแน่นอนหากเจ้าไม่กลับมาภายในสามวัน”
“ขอบคุณท่านมาก”
อวิ๋นลั่วเฟิงค่อยๆ หันกลับไปช้าๆ แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามที่อยู่ไม่ไกลแล้วพึมพำ “อวิ๋นเซียว รอข้าก่อนนะ เมื่อข้าได้กระดูกผูใช้เวทมาเมื่อไหร่ ข้าจะกลับไปหาเจ้า…”
ตอนนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงไม่รู้ว่านางจะใช้เวลาในนั้นนานมาก กว่านางจะได้ออกมาก็ผ่านไปหลายปีแล้ว
…
กระดูกผู้ใช้เวทซ่อนอยูในดินแดนแห่งจินตนาการ
เมื่อหัวหน้าเผ่าส่งอวิ๋นลั่วเฟิงและจีจิ่วเทียนเข้าไปแล้วและกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากนอกประตูหุบเขาจนทำให้ทั้งหุบเขาสั่นสะเทือน
“เกิดอะไรขึ้น” หัวหน้าเผ่าตกใจกลัว
เมื่อเขาพูดจบ ร่างมากมายก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าแล้วมองหัวหน้าเผ่าที่อยู่ด้านล่างอย่างดูถูก
“หัวหน้าเผ่า ข้ามาที่นี่เพื่อกระดูกผู้ใช้เวท ถ้าเจ้าไม่อยากเห็นเผ่าผู้ใช้เวทถูกทำลาย เจ้าก็เอากระดูกผู้ใช้เวทมาให้พวกเรา”
กระดูกผู้ใช้เวท?
คนพวกนี้มาเพื่อกระดูกผู้ใช้เวทงั้นหรือ
กระดูกผู้ใช้เวทก็เป็นแค่ของที่บรรพบุรุษเหลือทิ้งไว้ ทำไมถึงมีคนมากมายอยากได้นัก
ดวงตาของหัวหน้าเผ่าสั่นไหว “กระดูกผู้ใช้เวทหายไปนานแล้ว ได้โปรดกลับไปเถอะ”
“ฮ่าๆ!”
บนท้องฟ้า ชายชราชุดเทาที่เป็นผู้นำหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงของชั่วร้ายมาก “เจ้าคิดว่าข้าเชื่อเรื่องบ้าบอของเจ้าหรือ ถ้าเจ้าไม่อยากให้เผ่าผู้ใช้เวทหายไปจากโลกก็เปิดดินแดนแห่งจินตนาการแล้วให้พวกเราเข้าไป!”