ตอนที่ 607 ผมไม่ได้สนิทกับคุณมาตั้งแต่แรก
‘กู้เหยียนอวี๋’ ชะงักก่อนจะรีบตอบกลับ “ฉัน…ฉันลืมแล้วค่ะ ปกติคุณเรียกพี่หันฉันก็เลยลืมตัวเรียกตามคุณ…ตอนนี้จะทำยังไงดีคะ”
กู้ซูหลิงครุ่นคิดแล้วเอ่ยตอบ “เรียกพี่หันต่อไป แล้วบอกว่ายังจำไม่ได้ทั้งหมด”
“ได้ค่ะ”
ภายในห้องทำงาน อวี๋กานกานตั้งท่าจะลูกขึ้น “ฉันไปห้องรับรองของคุณดีกว่า”
พอจะขยับตัวก็ถูกฟังจือหันรั้งเอาไว้ “นั่งลง”
อวี๋กานกาน “…”
ยังไม่ทันได้พูดอะไร ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก อวี๋กานกานเห็นกู้ซูหลิงแล้วแต่ยังไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อกู้เหยียนอวี๋
ผู้หญิงคนนั้นทั้งตื่นเต้นและประหม่า ดวงตาสั่นคลอนน้ำตาคลอแล้วกล่าวทักทายฟังจือหัน “พี่หันคะ”
จากนั้นก็ยิ้มให้น้อยๆ ทั้งอ่อนโยนและสวยงามช่างดูอบอุ่นราวกับแสงแดดรำไร
เมื่อกู้ซูหลิงเห็นอวี๋กานกานอยู่ด้วยก็ตกใจเล็กน้อย
แล้วเธอก็หันไปทางฟังจือหันแล้วยิ้มให้พร้อมกับอธิบาย “ตอนที่เราเจอเสี่ยวอวี๋ เสี่ยวอวี๋ความจำเสื่อมแล้วก็จำพี่ไม่ได้ ตอนนั้นเราคุยเรื่องของพี่ให้เธอฟัง แต่เธอก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ดังนั้นเราจึงไม่ได้บอกพี่ว่า
เสี่ยวอวี๋กลับมาแล้ว เมื่อวานเสี่ยวอวี๋ล้มก็เลยจำพี่ขึ้นมาได้บ้างก็เลยถามพวกเราว่า…”
“เพราะอย่างงี้ก็เลยให้พี่หลิงหลิงรีบพาฉันมาหาพี่ค่ะ” ‘กู้เหยียนอวี๋’ มองฟังจือหันน้ำตาคลอ “ฉันยังจำได้ไม่มาก จำได้แค่ว่าพี่สำคัญกับฉันมากค่ะ”
ประตูห้องทำงานถูกเปิด หลินเซินเดินเข้ามาแล้วเอ่ยถามอย่างมีมารยาท “เรียนถามคุณผู้หญิงทั้งสองต้องการดื่มอะไรดีครับ”
ไม่รอให้พวกเธอตอบ ฟังจือหันรีบขัดขึ้นมาก่อน “ไม่ต้องหรอก”
‘กู้เหยียนอวี๋’ พูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น “พี่หัน ไม่เพียงแค่ฉันเท่านั้นที่จำพี่ไม่ได้ แต่พี่ก็จำฉันไม่ได้เหมือนกันใช่ไหมคะ…”
สายตาของฟังจือหันจับจ้องไปที่หน้าของ ‘กู้เหยียนอวี๋’ “ตอนนั้นที่เราแยกจากกัน มีเรื่องหนึ่งที่ผมยังไม่เคยบอกใคร ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่เราแยกจากกัน ใบหน้าของเธอได้รับบาดเจ็บและเสียโฉม แต่ดูเหมือนตอนนี้บนใบหน้าของเธอไม่มีรอยแผลเป็นใดๆ เลยสักนิด”
กู้ซูหลิงและกู้เหยียนอวี๋ตกตะลึงแล้วตะลีตะลานอธิบายทันที “ตอนที่เราเจอเสี่ยวอวี๋เธอกำลังบาดเจ็บ เพื่อไม่ให้คุณพ่อต้องเป็นห่วงเราก็เลยพาน้องไปทำศัลยกรรมลบรอยแผลเป็นค่ะ”
‘กู้เหยียนอวี๋’ พยักหน้าคล้อยตามหงึกหงัก “พี่หัน เพราะเหตุผลนี้พี่เลยห่างเหินกับฉันใช่ไหมคะ”
“ผมไม่ได้สนิทกับคุณมาตั้งแต่แรก” คำตอบนี้ดูเย็นชานัก
หัวใจของกู้ซูหลิงเต้น “ตึกกัก” แปลกๆ
ฟังจากคำพูดของฟังจือหันดูเหมือนว่าเขาจะรู้แล้วว่ากู้เหยียนอวี๋ในตอนนี้เป็นตัวปลอม
ไม่ได้!
เพื่อวันนี้พวกเขาเตรียมการมาตั้งนาน การตรวจดีเอ็นเอก็ผ่านมาได้ด้วยดี แม้กระทั่งกู้เชินยังไม่รู้ เช่นนั้นฟังจือหันจะรู้ได้อย่างไร
หรือว่าเมื่อกี้…
“พี่หัน ฉันยังจำได้ว่าเมื่อก่อนพี่กับเสี่ยวอวี๋สนิทกันมาก เมื่อน้องเหนื่อยพี่จะพาเธอไปที่ใดก็ได้ที่น้องอยากไปเมื่อน้องหิวพี่จะพาน้องไปกินรอะไรก็ได้ที่น้องอยากกิน เมื่อน้องเศร้าเสียใจพี่จะปลอบ เมื่อมีความสุขก็จะมีความสุขไปด้วย ไม่ว่าจะถามอะไรพี่จะพยายามทำให้น้องพอใจ พี่เคยบอกว่าชีวิตนี้มีแค่น้องก้พอแล้ว ทำไมพี่ถึงบอกว่าไม่สนิทกับเสี่ยวอวี๋ล่ะคะ”
กู้ซูหลิงพูดพลางเหลือบมองอวี๋กานกาน “หรือว่าพี่จะกลัวคุณอวี๋เข้าใจผิด”
อวี๋กานกานในสายตาของกู้ซูหลิงก็คงเป็นได้แค่มะนาวลูกหนึ่ง พูดกี่ทีก็เหมือนถือมีดมาฝานมะนาวให้เป็นแผ่นๆ
แน่นอนว่าความหึงหวงส่งถึงคนข้างๆ
เธอจ้องมองไปที่ฟังจือหันเพราะอยากรู้ว่าเขาจะตอบอย่างไร
ตอนที่ 608 ใครเป็นคนใหม่ ใครเป็นคนเก่า
ฟังจือหันยังคงนิ่งและเย็นชา “มีอะไรที่เธอต้องเข้าใจผิดด้วย”
สายตามองไปที่อวี๋กานกานเพื่อปล่อยให้อวี๋กานกานตอบด้วยตัวเอง
เมื่อส่งลูกบอลมาให้ตัวเอง อวี๋กานกานจึงหัวเราะแล้วยกมือขึ้นอย่างไม่ยี่หระ “จริงด้วย ฉันมีอะไรต้องเข้าใจผิดด้วยคะ เพื่อนเล่นตอนเด็กฉันก็มี มีตั้งหลายคนด้วยแล้วก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น ตอนนี้ฉันกับพวกเขาก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่ ทุกคนต่างก็เป็นเพื่อนกันหมด”
‘กู้เหยียนอวี๋’ หัวเราะ “ใช่ค่ะ ทุกคนก็เป็นเพื่อนกันหมด พี่หัน หลายปีมานี้เป็นยังไงบ้างคะ”
ฟังจือหันมองอวี๋กานกานด้วยสายตาลึกซึ้ง จากนั้นจึงตอบ ‘กู้เหยียนอวี๋’ “ดีมาก”
“ส่วนฉันกลับไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันความจำเสื่อมหลักจากถูกลักพาตัวไป ฉันถูกพวกมันขายไปยังอำเภอหนึ่ง พ่อแม่บุญธรรมฉัน…” ‘กู้เหยียนอวี๋’ พูดไปดวงตาก็แดงก่ำมองฟังจือหันอย่างน่าสงสาร หวังจะให้ฟังจือหันถามเธอว่าตกลงเรื่องมันเป็นอย่างไร
แต่ฟังจือหันกลับเงียบกริบแล้วมอง ‘กู้เหยียนอวี๋’ นิ่งๆ
‘กู้เหยียนอวี๋’ จึงทำได้เพียงเล่าต่อ ถ้าไม่ตบตีก็ดุด่า ตอนแรกพวกเขาไม่มีลูกก็เลยซื้อตัวฉันไป ต่อมาพวกเขามีลูกของตัวเอง ดังนั้นจึงเริ่มรังเกียจและทำร้ายฉัน…”
ท่าทางน่าเวทนาราวกับไม่อยากนึกถึงอีก แต่กลับพึมพำออกมาตั้งสองสามนาทีด้วยน้ำเสียงขมขื่นและทุกข์ระทม
หล่อนก้มหน้าก้มตาราวกับเจ็บปวดและทรมานแสนสาหัส ไหล่น้อยๆ สั่นสะท้านเหมือนกำลังสะอื้นให้คนเห็นแล้วรู้สึกสงสารเวทนา
อวี๋กานกานคิดว่าในฐานะผู้หญิง ผู้หญิงสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าดูแล้วก็อดสงสารไม่ได้
สุภาพบุรุษอย่างฟังจือหัน อีกทั้งเขายังเป็นเพื่อนรักสมัยเด็กๆ ทำไมถึงยังนิ่งเฉยอยู่ได้ล่ะ
ผ่านไปครู่หนึ่งฟังจือหันก็ไม่มีอะไรจะพูด ‘กู้เหยียนอวี๋’ ช้อนสายตาขึ้นมา ใบหน้าสวยงามดูเหมือน นั้นเหมือนกับดอกไม้สีขาวที่เปียกไปด้วยน้ำค้าง ในขณะนี้เต็มไปด้วยน้ำตา เสมือนดอกสาลี่ในฝนพรำ
กู้ซูหลิงยื่นกระดาษทิชชู่ให้หล่อนแล้วเอ่ยปลอบ “เสี่ยวอวี๋ เลิกร้องได้แล้ว ตอนนี้เธอกลับบ้านแล้วไง ต่อไปฉันกับคุณพ่อจะดีกับเธอ พวกเราเป็นครอบครัวของเธอ”
‘กู้เหยียนอวี๋’ พยักหน้าแล้วเอ่ยเรียกกู้ซูหลิง “พี่คะ…”
เกิดความเงียบไปชั่วขณะ บรรยากาศน่าอึดอัดมาก อึดอัดเสียจนอวี๋กานกานรู้สึกเสียใจทีหลังเพราะอะไรตัวเองถึงได้มานั่งตรงนี้ รู้สึกแปลกไปซะหมด
เธอเคยได้ยินเจียงฉี่พูดถึงกู้เหยียนอวี๋คนนี้ กู้เหยียนอวี๋น่าจะเกลียดชังกู้ซูหลิงกับแม่ไม่ใช่เหรอ
ไม่อนุญาตให้พ่อของเธอแต่งงานใหม่ไม่ใช่เหรอ
ทำไมถึงได้ดูสนิทกับกู้ซูหลิงขนาดนี้
ไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจจริงๆ
ฟังจือหันปราดตามองพวกเธอ ดวงตาที่เย็นชาลึกล้ำเต็มไปด้วยความน่าหวาดกลัว
ทันใดนั้น เขาก็เอ่ยออกมาหนึ่งประโยค “ผมยุ่งมาก หากคุณทั้งสองไม่มีธุระแล้วก็ขอเชิญ”
‘กู้เหยียนอวี๋’ อึ้งไปชั่วขณะ
ตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง ถึงอย่างไรกู้ซูหลิงเคยบอกเธอเอาไว้ก่อนแล้วว่าฟังจือหันดีกับเสี่ยวอวี๋มากๆ ทั้งสองมีความสัมพันธ์พิเศษต่อกัน ตอนนี้เธอจำทุกอย่างได้หมดแล้ว แล้วทำไมผู้ชายคนนี้ยังทำเป็นเย็นชาไร้อารมณ์อยู่ล่ะ
เธอมองไปที่กู้ซูหลิงอย่างหาตัวช่วย
สายตาของกู้ซูหลิงจดจ้องที่ฟังจือหันอยู่ตลอดเวลา ปกปิดแววตารักใคร่เอาไว้ไม่มิด
เสียที่สายตาของฟังจือหันไม่มีเยื่อใยให้เธอสักนิด เอาแต่จ้องมองอวี๋กานกานอย่างอ่อนโยน
อิจฉา
ริษยา
เกลียดแค้นและชิงชัง
กู้ซูหลิงแสดงสีหน้าไม่เข้าใจแล้วถามฟังจือหันอย่างข้องใจ “พี่หันคะ พี่มองให้ชัดๆ นี่คือเสี่ยวอวี๋
เสี่ยวอวี๋ที่พี่ตามหามาตั้งนาน พี่…”
เห็นๆ กันอยู่ว่ามาเฝ้าอวี๋กานกาน เขายุ่งตรงไหนหรือว่าได้คนใหม่แล้วลืมคนเก่าจริงๆ