หลังจากหยุดพัก เจียงเสว่ยี๋ก็บังคับตัวเองให้อยู่กับร่องกับรอย
หลังจากถ่ายไปอีกหลายเทค ฉากนี้ถึงได้ผ่าน
ฉากต่อไปถึงคิวของซูฉิง
ฉากนี้เป็นฉากคู่ต่อสู้ระหว่างซูฉิงและเฉินจุนเหยียน
พูดง่ายๆ ก็คือ ซูฉิงรับบทเป็นหลิงเฟย เป็นสาวเก็บชาในเมืองน้ำเจียงหนาน ตอนเธอแกว่งชิงช้าในป่า เธอก็ได้เจอเข้ากับจักรพรรดิที่รับบทโดยเฉินจุนเหยียน
จักรพรรดิหลงเข้าไปในป่าก่อนจะเห็นหลิงเฟยที่กำลังแกว่งชิงช้าไปมาก่อนจะตกหลุมรักหลิงเฟยตั้งแต่แรกเห็น
“คุณซู ได้เวลาเริ่มแล้ว” อู่กังยี่ยิ้มก่อนจะเรียกซูฉิงให้นั่งบนชิงช้า
ชูฉิงพยักหน้าและทำท่าทางโอเค
“เริ่มกันเลย!”
เธอเดินเข้าไปที่ป่าและนั่งบนชิงช้า นักแสดงที่อยู่ข้างหลังเธอก็เล่นเป็นเพื่อนและเริ่มผลักชิงช้า
ทันทีที่ซูฉิงนั่งลง เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ชิงช้านี้ถูกทีมงานจัดขึ้นชั่วคราว ถ้าพูดตามเหตุผลเจ้าหน้าที่ที่ดูแลอุปกรณ์ประกอบฉากจะต้องตรวจสอบอย่างรอบคอบเพื่อไม่มีปัญหาใดๆ
แต่ตอนนี้ ซูฉิงรู้สึกได้ว่าชิงช้ามันสั่นอย่างรุนแรง
เธอขมวดคิ้วและความคิดก็แวบเข้ามาในหัว
ชิงช้านี้คงไม่ได้มีคนทำอะไรกับมันใช่ไหม?
นักแสดงที่ดันเธอไปข้างหลัง แต่กลับไม่รู้ว่าชิงช้ามันมีปัญหาและยังคงสั่นแรง
วงสวิงของชิงช้าสูงขึ้นเรื่อยๆ…
ตามคาด เมื่อชิงช้าไปถึงจุดสูงสุด เชือกที่ยึดวงสวิงก็คลายออกทันทีจนชิงช้าตกลงมาอย่างรวดเร็ว
“พระเจ้า เชือกชิงช้าขาด!!” ทุกคนอุทาน
ตกจากที่สูงขนาดนั้น ถ้าเป็นคนธรรมดา ไม่ตายก็พิการ
ซูฉิงก้มมองอย่างมีสติก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ ปรับท่าทางของเธอเพื่อรอการลงจอด
“ซูฉิง ระวัง!”
ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายเย็นชาดังขึ้นด้วยความตึงเครียดและความกังวล
วินาทีถัดมา ร่างสูงตระหง่านราวกับเทพเจ้าจากฟากฟ้าก็กระโจนเข้ามาอย่างว่องไว และในขณะที่ซูฉิงกำลังจะร่วงถึงพื้น เขาก็รับไว้อย่างไม่ลังเล
ซูฉิงหรี่ตาก่อนจะเห็นใบหน้าหล่อเหลาแสนคุ้นเคยในสายตา
ฮ่อหยุนเฉิง?!
เขามาตั้งแต่เมื่อไร?
ไม่ใช่ว่าเขาต้องกลับไปทำงานที่บ้านตระกูลฮ่อเหรอ?
ทำไมเขาถึงปรากฏและรับตัวเธอในเวลาเหมาะเจาะขนาดนี้?
ในขณะนั้นเองที่ซูฉิงรู้สึกสับสนเล็กน้อย
“ซูฉิง เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” แขนที่แข็งแกร่งของฮ่อหยุนเฉิงโอบอุ้มซูฉิงไว้แน่นก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง
ซูฉิงส่ายหัว “ไม่เป็นไร”
หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เธอก็ถามอีกครั้ง “นายมาได้ยังไง?”
ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงต่ำ “ฉันไม่วางใจน่ะสิ”
ไม่วางใจ?
ถ้างั้น…
ฮ่อหยุนเฉิงก็อยู่ในฉากตลอดเลย?
ผู้คนรอบๆ ก็มารวมตัวกันและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “คุณหญิงซู สบายดีไหม?”
“ฉันสบายดี” ชูฉิงยืนขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ซูฉิง เธอเป็นไงบ้าง” เฉินจุนเหยียนวิ่งเหยาะๆ เข้ามาพูดพลางหอบหายใจ
ตอนที่ชิงช้าตกลงมาเป็นตอนที่เฉินจุนเหยียนอยู่นอกป่า
ตามบท เขาต้องรอสักสองสามนาทีก่อนที่จะหลงเข้าไปในป่าและพบกับซูฉิงที่กำลังแกว่งชิงช้าไปมา
ดังนั้นตอนที่ชิงช้าตกลงมา เขาจึงอยู่ไกลจากซูฉิง และมาช้ากว่าคนอื่น
“เฉินจุนเหยียน เคยตรวจชิงช้านี้หรือเปล่า? ทำไมจู่ๆ ถึงตกลงมาได้?” ซูฉิงขมวดคิ้วและมองไปที่เฉินจุนเหยียน
“ไปดูว่าชิงช้าเป็นอะไร” เฉินจุนเหยียนหันไปพูดอย่างเย็นชากับหยิ่นห้าวหนานที่เป็นผู้ช่วยของเขา
หยิ่นห้าวหนานพยักหน้าด้วยความเคารพ “ได้ครับคุณเฉิน”
เขาเดินตรงเข้าไปตรวจสอบชิงช้าอย่างระมัดระวัง ก่อนจะกล่าวว่า “น็อตที่ยึดเชือกบนชิงช้ามันคลาย มันถึงได้หลุดออกมาตนเกิดอุบัติเหตุเมื่อกี้ครับ”
“น็อตหลวมเหรอ?” ริมฝีปากของซูฉิงกระตุกอย่างเย็นชา
ตอนที่กำลังร่วงเมื่อกี้ ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวของซูฉิงก็คือมีคนทำอะไรกับชิงช้า
และคนที่จัดการชิงช้าน่าจะเป็นคนที่ทำให้เธอแพ้ในพิธีบวงสรวง
การคาดเดาเธอไม่ผิด คนๆ นี้ไม่มีทางยอมแพ้ และต้องทำร้ายเธออีกแน่
และมันก็ตามคาด เธอไม่สามารถอดใจรอได้เร็วขนาดนี้
“ยังดีๆ อยู่เลย ทำไมน็อตถึงหลวมได้?” ซูฉิงเม้มปากมองเฉินจุนเหยียน
ใบหน้าของเฉินจุนเหยียนดูไม่ดีก่อนจะสั่งหยิ่นห้าวหนาน “ให้คนไปสืบมา”
“ได้ครับคุณเฉิน” หยิ่นห้าวหนานตอบอย่างสุภาพ
“ซูฉิง ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะให้คนไปตรวจสอบมามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” เฉินจุนเหยียนมองซูฉิงก่อนจะเอ่ยปาก
ใจเขากลัวอยู่พักหนึ่ง
โชคดีที่ซูฉิงไม่เป็นไร ถ้าซูฉิงร่วงลงมาจนได้รับบาดเจ็บ เขาคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
เพราะยังไงเขาก็เป็นเลือกบทบาทของหลิงเฟยให้ซูฉิง
และเมื่อกี้เขาก็วิ่งเข้ามารับซูฉิงไม่ทันจนฮ่อหยุนเฉิงตัดหน้าไป
ซูฉิงพยักหน้าและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ ๆ ก็มีแรงมหาศาลกระทบเข้าที่เอว
เธอถูกฮ่อหยุนเองอุ้มขึ้น
“ฮ่อหยุนเฉิง นายคิดทำอะไร?” ซูฉิงตำหนิด้วยเสียงต่ำ “ปล่อยฉันลงเร็วเข้า!”
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงนิ่งขรึม “เธอบาดเจ็บ ฉันจะไปตรวจที่โรงพยาบาล”
“ก็บอกว่าฉันไม่เป็นไรไง!” ซูฉิงพยายามดิ้นอยู่ครู่หนึ่ง “รีบปล่อยฉันลงนะ ฉันยังต้องถ่ายอีก”
นี่ฮ่อหยุนเฉิงคิดจะทำอะไรกันแน่?
เธอก็แค่ล้มเบาๆ อีกอย่างเมื่อกี้เขาก็รับเธอไว้ได้ ตอนนี้เธอก็โอเคดี จะไปทำอะไรที่โรงพยาบาล?
เมื่อเห็นซูฉิงพูดอย่างนั้น สีหน้าฮ่อหยุนเฉิงก็ยิ่งนิ่งขึ้น
ผู้หญิงคนนี้นี่รู้จักความอันตรายไหมนะ?
เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้มีคนทำอะไรกับชิงช้าแน่ น็อคมันถึงคลายแบบนั้น
และคนนั้นยังสามารถเข้ามาในกองถ่ายและจงใจทำร้ายซูฉิงได้ เธอไม่รู้จักกลัวเลยหรือไง?
ยังจะมายืนกรานที่จะถ่ายทำอีก อยากถ่ายกับเฉินจุนเหยียนนักหรือไง?
เมื่อเห็นว่าฮ่อหยุนเฉิงคิดจะพาซูฉิงออกไป เฉินจุนเหยียนก็ก้าวไปหยุดเขา “ฮ่อหยุนเฉิง วางซูฉิงลงเดี๋ยวนี้!”
“ไปให้พ้น!” ฮ่อหยุนเฉิงพูดอย่างเย็นชา “ซูฉิงตกจากที่สูงขนาดนั้น หรือนายคิดอยากให้เธอถ่ายต่อหรือไง?”
เฉินจุนเหยียนพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง
“ช่างเถอะ เฉินจุนเหยียน พวกนายถ่ายฉากอื่นไปก่อน ฉากของฉันค่อยถ่ายพรุ่งนี้” ซูฉิงคิดก่อนจะเอ่ยออกไป
เธอไม่อยากให้ผู้ชายสองคนมาเถียงกันเพราะเธอ
เพราะยังไงก็เป็นแบบนี้แล้ว เหตุการณ์วันนี้เกรงว่าอีกไม่นานต้องเป็นหัวข้อข่าวบันเทิงแน่
ฮ่อหยุนเฉิงอุ้มซูฉิงก่อนจะไปโยนขึ้นรถ
เมื่อเห็นใบหน้าที่มืดมนของเขา ซูฉิงก็เหลือบมองด้านข้าง “ฮ่อหยุนเฉิง ฉันไม่เป็นไรจริงๆ เมื่อกี้นายรับฉันไว้ได้ไม่ใช่หรือไง?”
“ฉันมีเรื่องต้องทำ โอเคไหม?” ฮ่อหยุนเฉิงยกมือขวาขึ้นและยื่นออกไปตรงหน้าซูฉิง
ซูฉิงถึงเห็นว่ามือของฮ่หยุนเฉิงได้รับบาดเจ็บ
ดูเหมือนว่าตอนที่เธอล้มลงเมื่อกี้ คงจะเผลอไปทับมือเขาจนเกิดรอยฟกช้ำขนาดใหญ่