บทที่ 242
“คุณชายว่าน มาได้ถูกเวลาจริง ๆ เราถูกคนทำร้ายในพื้นที่ของคุณ คุณต้องให้คำอธิบายเรื่องนี้กับพวกเรา !”
ชายหนุ่มรูปงามในชุดลำลองสีขาว เดินเข้ามาจากประตูบานถัดไปพร้อมกับลูกน้องอีกสองสามคน
เหล่าคุณชายผู้ที่หยิ่งยโสมาตลอด ไม่มีใครกล้าทำตัวยิ่งใหญ่มากกว่าเขา ต่างก็ค่อย ๆ ก้มหัวกล่าวทักทาย
“คุณชายว่าน !”
คนเพียงคนเดียว ทำให้ลูกเศรษฐีทุกคนยอมสยบ !
ว่านเหวินโยวเดินยิ้มแย้มตลอดทาง ท่าทีของเขามีเมตตา พยักหน้าทักทายทุกคนไม่หยุด ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ก็เหมือนกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าได้ใกล้ชิดกับคุณชายว่านมากขึ้นอีกอย่างไม่รู้ตัว
เมื่อมองไปยังว่านเหวินโยวที่หยุดอยู่ตรงหน้าเขาห่างออกไปสามเมตร เฉินโม่ก็ได้แต่แอบถอนหายใจเบา ๆ “ชาติที่แล้ว ต้องแพ้ให้กับคู่ต่อสู้แบบนี้ ก็คงดีแล้วล่ะ”
เวินฉิงพูดอย่างแผ่วเบาว่า “เสี่ยวโม่ ตอนนี้แย่แน่ เขาคือลูกชายของคนที่ร่ำรวยที่สุดในฮ่านหยาง ว่านเหวินโยว ยังไงนายก็ห้ามไปมีปัญหากับเขา ! ไม่อย่างนั้นต่อให้เป็นท่านประธานก็ช่วยนายไม่ไหวแน่ !”
เฉินโม่ไม่ตอบเวินฉิง สีหน้าเขาราบเรียบ ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่
ว่านเหวินโยวเหลือบมองไปยังเวินฉิง แววตาเขาเกิดประกาย ก่อนจะรีบหันกลับไปมองเฉินโม่ด้วยความรวดเร็ว แสดงให้เห็นว่าเขาคนนี้สามารถควบคุมตนเองได้อย่างดีเยี่ยม
“หนุ่มน้อย มาที่นี่ครั้งแรกใช่มั้ย ดูแล้วไม่ค่อยจะคุ้นหน้า” ว่านเหวินโยวไม่ได้แสดงอาการโกรธใด ๆ ออกมา แถมยังถามกลับไปด้วยความเมตตา
ทางด้านคุณชายหลิวยิ้มอย่างเยือกเย็น “คุณชายว่าน เจ้านี่คือคุณชายขยะแห่งเหม่ยหวา กรุ๊ป และยังอยู่ในชั้นม.6ที่อู่โจวด้วย”
ว่านเหวินโยวพยักหน้า “อย่างนี้นี่เอง ถึงว่าทำไมกล้าทำผิดกฎระเบียบของที่แห่งนี้ ดูจากอายุของนายแล้ว ครั้งนี้นายไปขอโทษคุณชายหลิวซะ แล้วฉันจะไม่สนใจนายสักครั้ง”
คุณชายหลิวพูดอย่างไม่พอใจ “คุณชายว่าน มันจะน้อยเกินไปสำหรับมันรึเปล่า ดูที่หน้าของผมสิ ถูกมันตบจนบวมไปหมดแล้ว !”
ว่านเหวินโยวเพียงแค่ยกมือขึ้น คุณชายหลิวก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ
“คุณชายว่านช่างใจกว้างนัก ไม่เหมือนกับไอ้เด็กเวรนี่เลย !”
“ใช่แล้ว ไม่แปลกเลยที่คุณชายว่านจะกลายเป็นแบบอย่างให้กับคนในรุ่นของฉัน ทั้งทัศนคติแล้วก็นิสัย ฉันรอคอยคนแบบนี้มาทั้งชาติแล้ว !”
ทุกคนพูดจาประจบประแจงไม่หยุด
เวินฉิงดีใจขึ้นมาก เธอคิดว่าว่านเหวินโยวจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากของเฉินโม่ซะอีก ไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาช่วยเหลือเฉินโม่แทน
เวินฉิงมองไปยังว่านเหวินโยวด้วยความตื่นเต้น เธอดึงชายเสื้อของเฉินโม่พลางพูดเบา ๆ ว่า “เสี่ยวโม่ นายไปขอโทษเขาเถอะ ตระกูลว่านไม่ใช่ที่ที่พวกเราจะมีปัญหาด้วยได้นะ !”
เฉินโม่กำมือของเวินฉิงแน่น ก่อนจะตบลงไปเบา ๆ แล้วพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “พี่เวินจะให้ฉันไปขอโทษไอ้นั่นหรือ มันไม่คู่ควรเลยสักนิด !”
คุณชายหลิวสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ไอ้ขยะ แกพูดว่าอะไรนะ !”
“คุณชายว่าน คุณก็ได้ยินแล้วนี่ ไอ้เด็กนี่มันไม่คิดจะให้เกียรติคุณเลย !”
ฉือรุ่ยปิงก่อนหน้านี้ก็แอบเสียใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นความหยิ่งผยองของเฉินโม่ ขนาดคุณชายว่านก็ยังไม่ให้เกียรติ สีหน้าของเขาก็เกิดความยินดีขึ้นมา
“ฮาฮา เฉินโม่ เอ็งนี่มันโง่ไร้ที่ติเลยจริง ๆ ขนาดคุณชายว่านยังไม่คิดจะให้เกียรติ ฉันจะรอดูว่าหลังจากนี้แกจะตายยังไง !”
เหล่าลูกเศรษฐีมองไปยังเฉินโม่ด้วยรอยยิ้มสุดแสนเย็นชา
“ไอ้ขยะนี่ไม่รู้จักแม้แต่การให้เกียรติคุณชายว่าน ดูแล้วคงไม่รู้จักตายสินะ !”
ใบหน้าของเวินฉิงเต็มไปด้วยความกังวล “เสี่ยวโม่ ทำไมนายถึงได้ดื้อรั้นขนาดนี้เนี่ย ! ตระกูลว่านไม่ใช่ที่ที่เราควรจะเข้าไปแตะต้องนะ รีบขอโทษคุณชายว่านเร็ว !”
เฉินโม่ยิ้มอย่างเยือกเย็นในใจ ชาติที่แล้วตระกูลของเขาถูกทำลาย ศัตรูคู่อาฆาตที่บังคับให้เขาต้องฆ่าตัวตายตอนนี้ได้มาอยู่ตรงหน้าแล้ว จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะให้เฉินโม่เก็บงำจิตสังหารของตนเองเอาไว้ จะให้เขาไปขอโทษว่านเหวินโยวงั้นหรือ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก !
แต่ว่าตระกูลว่านในตอนนี้ยังไม่เคยลงมือกับเหม่ยหวา เวินฉิงในตอนนี้ยังไม่รู้เรื่องพวกนี้
เพื่อไม่ให้เวินฉิงต้องเป็นกังวล เฉินโม่จึงปลอบโยนเธอไปเบา ๆ ว่า “พี่เวินวางใจเถอะ ผมอยู่ที่นี่แล้ว คนพวกนี้มันก็ไม่ต่างกับมดปลวก !”