แค่สี่คำง่าย ๆ แต่เฉินเฟิงตกใจกลัวจนเกือบทำโทรศัพท์ตก!
เจ้าเทพ!!!
ไอ้คนเจ้าเล่ห์หานเทียนเฉิงจะให้ผมช่วยเขาจัดการเจ้าเทพ?
แม่งฉิบหายคุณดื่มเหล้าปลอมหรือ
“เจ้า เจ้าเทพ”
ขาของเฉินเฟิงอ่อนแรง และคุกเข่าลงบนพื้นทันที
ก่อนหน้านั้นตนเองเกิดความขัดแย้งกับเย่เซิ่งเทียนและหวางซี โชคดีที่เย่เซิ่งเทียนไม่ถือสา มิเช่นนั้นตนเองจะตายเช่นใดก็ยังไม่รู้
ตอนนี้ หานเทียนเฉิงได้ล่วงเกินเขาอีกครั้ง ฉิบหายปีนี้ดวงของกูชงใช่ไหม?
เย่เซิ่งเทียนกล่าวราบเรียบว่า “สิบนาที”
หลังจากเย่เซิ่งเทียนวางสายแล้ว เฉินเฟิงคำรามอย่างบ้าคลั่ง “เตรียมรถ รีบไปเตรียมรถ แล้วไปที่บริษัทหัวหยวน และถ้าไปไม่ถึงภายในเวลาสิบนาที แม่งฉิบหายผมจะฆ่าคุณ!”
อีกด้านหนึ่ง เย่เซิ่งเทียนโยนโทรศัพท์มือถือไปบนตัวหานเทียนเฉิง “ลักพาตัวลูกสาวของผม แม้แต่เทพเจ้าก็ไม่สามารถช่วยคุณได้”
“เซิ่งเทียน เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกับซือซือ?”
หลี่หลานซึ่งสงบลงอย่างช้า ๆ รีบถาม
เย่เซิ่งเทียนกล่าวว่า “ซือซือถูกคนลักพาตัว และเศษเดนคนนี้เป็นคนสั่ง…….”
ยังไม่ทันจะกล่าวจบ หลี่หลานระเบิดอารมณ์ทันที พุ่งเข้าไปหาเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ข่วนหน้าและเตะเป้าเหมือนมนุษย์ป้า
“เศษเดนอย่างคุณ กล้าที่จะลักพาตัวหลานสาวฉัน ฉันจะตีคุณให้ตาย”
รอยเลือดสิบกว่ารอยปรากฏบนใบหน้าของหานเทียนเฉิง เขาขดตัวอยู่บนพื้น และกำเป้าไว้ด้วยความเจ็บปวด
เย่เซิ่งเทียนรีบดึงหลี่หลานและกล่าวว่า “คุณแม่ ซือซือไม่เป็นไรแล้ว จะมีคนจัดการเศษเดนคนนี้ อย่าทำให้มือของคุณแม่ต้องสกปรก”
“ถุย”
หลี่หลานถุยน้ำลายไปที่หน้าหานเทียนเฉิง ยังไม่หายโมโหจึงเตะไปอีกหลายครั้ง “กล้าลักพาตัวหลานสาวฉัน นี่คือผลกรรมของแก ท่านหานเหี้ยอะไร แกมันเป็นภัยร้ายของสังคม แกรอติดคุกเถอะ”
“อีบ้า คุณเป็นคนบ้า”
หานเทียนเฉิงกำเป้าของตนเองไว้ รู้สึกเจ็บปวดแทบตาย การถูกชกที่เบ้าตายังไม่เจ็บปวดขนาดนี้
“พวกคุณรอก่อน รอให้คุณชายเฉินมาถึง พวกคุณจะได้เห็นดีแน่ แม่งฉิบหายถ้าแน่จริงพวกคุณก็ฆ่าผมซะ มิเช่นนั้นผมจะทรมานพวกคุณจนตาย”
หานเทียนเฉิงรู้ว่าเย่เซิ่งเทียนไม่ปล่อยตนเองไปแน่นอน แต่กลับกระตุ้นความดุร้ายของเขา
ภัยคุกคามที่รุนแรง
และขณะนี้ เฉินเฟิงมาถึงแล้ว
เฉินเฟิงถูกคนแบกไว้บนหลัง และสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ทันทีที่หานเทียนเฉิงเห็นเฉินเฟิง เขารีบวิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง “คุณชายเฉิน คุณต้องแก้แค้นให้ผมด้วย ผมถูกไอ้หมอนี้ทำร้าย ผมมาทวงหนี้ ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่ใช้หนี้ แต่พวกเขายังทำร้ายผมจนมีสภาพเช่นนี้”
“บ้าจริง แม่งฉิบหาย ทำไมคุณถึงยังไม่โดนฆ่าล่ะ”
เฉินเฟิงโมโหจนคลั่ง คว้าแจกันแล้วทุบไปที่ศีรษะของหานเทียนเฉิง “แม่งฉิบหายคุณหูหนวกหรือไง กูบอกแล้วเงินหนี้หนึ่งร้อยล้านไม่ต้องชดใช้แล้ว แม่งฉิบหายแล้วใครให้แกไปทวงหนี้”
หานเทียนเฉิงตกใจจนรีบคุกเข่าลงบนพื้น และกล่าวเสียงสั่นว่า “คุณชาย คุณชายเฉิน ผม…….”
“แม่งฉิบหาย จัดการกับไอ้โง่คนนี้ ถ้าคุณเย่ไม่ยกโทษให้ ก็ตีมันให้ตาย”
“คุณชายเฉิน ฟังผมก่อน……”
กรอบแกรบ
ยังไม่ทันที่หานเทียนเฉิงจะกล่าวจบ ขาทั้งคู่ของเขาก็ถูกบอดี้การ์ดตีจนหัก
เฉินเฟิงโกรธจนตัวสั่น หลังจากนั้นไม่ว่าขาที่หักของเขาจะหายเป็นปกติหรือไม่ เขาคุกเข่าลงบนพื้นต่อหน้าเย่เซิ่งเทียน
“คุณเย่ โปรดวางใจเถอะ ผมจะให้อธิบายที่คุณพอใจ”
ตุบ
ฉากตรงหน้า ทำให้หานเทียนเฉิงตกใจจนวิญญาณเกือบออกจากร่าง และไม่กล้าแม้แต่จะกรีดร้องออกมา
คุณชายเฉินคุกเข่าให้เย่เซิ่งเทียน?
ไอ้หมอนี้มีประวัติความเป็นมาอย่างไร?
แม่งฉิบหาย คนที่ผมล่วงเกินเป็นใครกันแน่?
แม้แต่คุณชายเฉินยังคุกเข่าต่อหน้าเขาโดยไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดที่ขา แต่ผมกลับให้คนไปลักพาตัวลูกสาวของเขา?
หวางเอี๋ยน อีหญิงเลว แม่งฉิบหายคุณเป็นคนทำให้ผมต้องตาย!
“เฉินเฟิง เพื่อเห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชั้น ผมจะยกโทษให้คุณสำหรับการไม่ให้ความเคารพก่อนหน้านั้น”
เสียงของเย่เซิ่งเทียนเยือกเย็น และกล่าวราบเรียบว่า “คุณรู้ไหม เขาให้คนลักพาตัวลูกสาวของผม แล้วยังจะนำไปขาย?”