หลายวันที่ผ่านมา ลิลี่นั้นรู้สึกผิดอย่างมาก
เมื่อไม่มีการตอบสนองจากแดร์ริล เธอก็ยิ่งกระวนกระวายมากกว่าเดิมและคว้าข้อมือเขาไว้ “ฉันขอโทษจริง ๆ แดร์ริล ได้โปรด กลับบ้านกับฉันได้ไหม?”
แดร์ริลทำเหมือนไม่ได้ยินที่เธอกล่าว เขาพูดกับแด๊กซ์ต่อ “ไปเถอะ เร็วเข้า! ไม่ใช่ว่านายบอกว่าอยากหาที่อาบน้ำเหรอ? ไปหาอะไรดื่มหลังอาบน้ำกันเถอะ”
แด๊กซ์ส่ายหัว “ฉันไม่ไปดื่มกับนายหรอก! ฉันไม่ไปอาบน้ำแล้วเหมือนกัน เมียนายบอกให้นายกลับบ้านด้วยอยู่นะ”
เมื่อกล่าวได้ดังนั้น แด๊กซ์ก็หันหลังแล้ววิ่งออกไป
“แดร์ริล ฉันขอโทษจริง ๆ ได้โปรดยกโทษให้ฉันเถอะนะ กลับบ้านกับฉันได้ไหม?” ลิลี่ขอร้องด้วยดวงตาที่แดง เธอกอดแดร์ริลจากข้างหลัง
เธอได้คิดทบทวนถึงการกระทำของเธอเมื่อหลายวันก่อนและรู้สึกเสียใจกับทุกอย่างที่เธอได้พูดและทำไปกับแดร์ริล
“ถ้านายไปกลับบ้านกับฉัน ฉันจะตามนายไปทุกที่ที่นายไปเลย” ลิลี่อ้อนวอน เธอกัดริมฝีปากเธอ
หลังจากได้ยินแบบนั้น แดร์ริลก็สูดหายใจเข้าไปเต็มปอด “ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้! ผมจะไปกับคุณ”
ถ้าเธอตามเขาไปทุกที่ เขาคงทำอะไรไม่สะดวกอยู่ดี กลับบ้านกับเธอคงไม่เป็นไร แต่เขาก็ยังคงไม่ให้อภัยเธอง่าย ๆ แน่
ระหว่างทางกลับบ้าน แดร์ริลยังคงหน้านิ่งและไม่พูดอะไรสักคำ
…
ครึ่งชั่มโมงต่อมา พวกเขาก็มาถึงวินดันวิลล่า
ลิลี่คิดว่าการที่เธอเลือกซื้อบ้านที่นี่เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่เธอได้เลือก ภายในไม่กี่วันที่เธอซื้อบ้านหลังนี้ ราคาของมันก็ขึ้นทันที
มันเป็นเวลาดวงอาทิตย์ใกล้ตกดิน ทั้งบ้านทอไปด้วยเงาของอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้า การถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขาและม่านหมอก ภาพที่ออกมาจึงเหมือนภาพวาด มันเหมือนสวรรค์บนพื้นโลก
แดร์ริลพยักหน้าด้วยความพึงพอใจเมื่อมองบ้านที่บริษัทของเขาเป็นผู้สร้าง อสังหาริมทรัพย์วินดัน เขาคิดถูกเรื่องเจด ภายใต้การนำของเธอ บริษัทจึงเจริญรุ่งเรือง เจดพยายามอย่างมากที่จะทำให้ทุกโครงการบ้านจัดสรรถูกออกแบบอย่างดีที่สุด เขานึกไปถึงเจดที่เคยกล่าวว่าวิลล่าทั้งหลายนั้นถูกขายไปหมกแล้วและเหลือเพียงหลังเดียว
ลิลี่คล้องแขนเขาแน่น “ไปกันเถอะ บ้านเราคือหมายเลขสอง”
แดร์ริลยิ้ม “คุณไปก่อนเลย ผมจะไปซื้อผลไม้”
มันมีซุปเปอร์มาร์เก็ตในวินดันวิลล่า และแดร์ริลก็ต้องการไปซื้อผลไม้ที่นั่น เพราะยังไงเสีย เขาก็ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว หากเขากลับไปมือเปล่า ซาแมนธาต้องไม่พอใจแน่
“ไม่จำเป็นหรอก แค่กลับบ้านก็พอ” ลิลี่ยิ้ม มันไม่สำคัญเลย ตราบใดที่เขาอภัยให้เธอ
แดร์ริลส่ายหัวอย่างดื้อรั้น “ผมจะไปซื้อมัน ไม่นานหรอก ผมจะกลับมา”
เขาต้องการจะซื้อผลไม้ให้พ่อแม่ของเขาเช่นกัน
เมื่อเขายืนกรานแบบนั้น ลิลี่จึงพยักหน้า “ก็ได้ ถ้างั้น สัญญากบัฉันว่านายจะกลับมาหลังจากเสร็จแล้ว?”
หลังจากพบเจอความเฉยฉาที่ได้รับจากเขามาหลายวัน นั่นจึงทำให้เธอกลัว เธอกลัวว่าเขาจะจากไป
แดร์ริลยิ้มแล้วพยักหน้า เขาหันหลังไปแล้วตรงไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต
เมื่อเขาเกือบจะถึงที่นั่น หญิงสาวคนหนึ่งก็ขี่รถมอเตอร์ไซด์เข้ามาหาเขา เธอสวมชุดเดรสสีชมพู เธอดูอ่อนเยาว์และสวย
แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะต้องมองเธอซ้ำอีก เธอดูคุ้น ๆ
หญิงสาวคนนั้นลงมาจากรถมอเตอร์ไซด์เมื่อเธอเห็นเขา “ช่างบังเอิญอะไรแบบนี้! ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่คะเนี่ย?”
แดร์ริลพลันจำได้ว่าเธอคือดอร่า ซิมป์สัน พวกเขาพบกันที่ชั้นล่างของสถานีโทรทัศน์ในตอนที่นักต้มตุ๋นสองคนพยายามหลอกเธอด้วยวัตถุโบราณ แดร์ริลช่วยเธอจากการถูกหลอกได้
“โอ้ จริงด้วย ช่างบังเอิญจริง !”