บทที่ 244
ว่านเหวินโยวไม่รู้ว่าจะตอบเวินฉิงอย่างไร เพียงแค่เขาได้เห็นเวินฉิงในแวบแรก เขาก็รับรู้ได้ถึงตัวตนของเธอทันที ในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดีต่อเธอ และข้างกายเขาตอนนี้ก็กำลังขาดผู้หญิงอย่างเธออยู่
หากเขาตอบรับเวินฉิงไป แล้วเธอเกิดแพ้ขึ้นมา เขาจะต้องตัดนิ้วของเธอทิ้ง แบบนั้นเขาคงทำไม่ได้ แต่หากไม่ทำล่ะก็ นั่นก็หมายความว่าคำพูดของเขาไม่ศักดิ์สิทธิ์พอ
ในช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ คาดไม่ถึงว่าเฉินโม่กลับไม่รู้จักเป็นตายโผล่พรวดออกมา ซ้ำยังพูดจาหยาบคายใส่ พร้อมกับปฏิเสธน้ำใจของเขาด้วย
“ได้ ไม่เมื่อแกพูดแบบนี้เองล่ะก็ งั้นอย่ามาหาว่าฉันรังแกเด็กแล้วกัน !”
“อาฮุย เลือกสิ่งที่เจ้าถนัดที่สุด !” ว่านเหวินโยวใบหน้าเย็นชา ในเมื่อเฉินโม่ยั่วโมโหเขาครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งตอนนี้ความอดทนของเขามาจนถึงขีดจำกัดแล้ว แถมเขายังดูออกด้วยว่าเวินฉิงมีความรู้สึกดีให้กับเฉินโม่ เขาจึงต้องการกำจัดเฉินโม่ทิ้งซะ ไม่อย่างนั้นเฉินโม่จะต้องกลายมาเป็นขวากหนามสำคัญของเขาในอนาคตแน่
อาฮุยสอดสายตามอง และพูดขึ้นว่า “ฉันเลือกยิงธนู !”
ว่านเหวินโยวพยักหน้า ใบหน้ามีแต่ความชื่นชม ยิงธนูไม่ใช่สิ่งที่อาฮุยถนัดที่สุด แต่ก็สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะชนะเฉินโม่แน่นอน
เพราะเมื่ออาฮุยยิงถูกเป้า และเฉินโม่ก็ยิงถูกเป้าด้วย ผลจึงออกมาเป็นเสมอ หากเป็นไปตามที่เฉินโม่พูดมาเมื่อสักครู่ ถ้าเสมอก็จะเท่ากับเขาแพ้
ลูกเศรษฐีคนอื่น ๆ บางคนยังคงสับสนว่าทำไม อาฮุยถึงเลือกเกมยิงธนู ส่วนบางคนที่เข้าใจแล้วก็กระซิบบอกคนอื่น ๆ ต่อ หลังจากนั้นใบหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยความรู้สึกชื่นชมในความฉลาดเฉลียวของอาฮุย
เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบว่า “ได้ งั้นผมก็เลือกยิงธนูด้วย !”
อาฮุยไม่พูดอะไรอีก เดินตรงไปยังด้านข้างสนามยิงธนู หยิบคันธนูขึ้นมาหนึ่งคัน ลองทดสอบกำลัง ก่อนจะชักคันธนูขึ้นพร้อมกับลูกศร
เสียงลูกธนูหลุดออกไป ปักเข้าที่ใจกลางของเป้าหมาย ในห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องยินดี !
“สุดยอด !”
คุณชายหลิวหัวเราะออกมาเสียงดัง “ไอ้ขยะ อาฮุยยิงถูกกลางเป้า ต่อให้แกยิงถูกกลางเป้าด้วยก็ทำได้แค่ตีเสมอ ผลลัพธ์คือแกจะต้องแพ้อย่างแน่นอน ! ฉันจะรอดูนิ้วแกด้วนแล้วกัน ! ฮาฮา”
ฉือรุ่ยปิงสีหน้าเต็มไปด้วยสะใจที่ได้แก้แค้น ในใจของเขามีแต่ความสุข
“ต้องตัดนิ้วทิ้งจริง ๆ หรือ? เลือดจะไหลออกมามั้ยเนี่ย !” ผู้หญิงคนหนึ่งตบเข้าที่หน้าอกของตนเอง เห็นได้ชัดเลยว่าแววตามีแต่ความสนุก แต่กลับทำตัวเหมือนกับคนไร้เดียงสา
“ใครใช้ให้มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงล่ะ สมควรตายแล้วล่ะ !”
เหล่าลูกเศรษฐีมองไปยังเฉินโม่ด้วยความเย็นชา โดยที่แทบจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ
เวินฉิงกังวลจนดึงเฉินโม่เข้ามาและพูดว่า “เสี่ยวโม่ หรือว่าจะไม่แข่งกันแล้ว ฉันโทรหาท่านประธาน ให้เธอช่วยคิดหาวิธีช่วยเหลือเรา !”
เฉินโม่ไม่สนใจคุณชายหลิวสักนิด เขาตบมือของเวินฉิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และพูดว่า “วางใจเถอะพี่เวิน ช่วยมั่นใจในตัวผมหน่อยสิ”
พูดจบ เฉินโม่ก็เดินไปข้างหน้า ยืนอยู่ข้างกับอาฮุย
อาฮุยยิ้มอย่างเยือกเย็น และพูดว่า “ตานายแล้ว !”
ในวินาทีนั้น สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ร่างของเฉินโม่
คุณชายหลิว ฉือรุ่ยปิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
คนอื่น ๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย
ว่านเหวินโยวแม้ว่าสีหน้าจะเรียบสงบ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความดูถูก
เวินฉิงหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง
เฉินโม่ยืนมือไปหยิบธนูขึ้นมา อาฮุยที่อยู่ข้าง ๆ พูดอย่างเยาะเย้ยว่า “ไม่เลือกหน่อยหรอ ?”
“จะจัดการพวกนาย แค่หลับตาก็เพียงพอ !”
เฉินโม่คว้าลูกศรสีขาวขึ้นมา ชักคันธนูออก เขาไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ เล็งไปเป้าที่อาฮุยยิงออกไปเมื่อสักครู่ ทุกกระบวนท่าไหลลื่น สำเร็จได้ในอึดใจเดียว
“ฮา ๆ ไอ้ขยะ เขายิงไปที่เป้าของอาฮุย !” คุณชายหลิวหัวเราะอย่างดูถูก
แต่ทว่า ครั้งนี้กลับไม่มีเสียงตอบกลับเขา
ทุก ๆ คนเหม่อลอย จ้องมองไปที่เป้าอย่างไม่เชื่อสายตา !
ทั้งพื้นที่เงียบสงัด !
ลูกศรของเฉินโม่ พุ่งทะลุกลางลูกศรของอาฮุยที่ปักไว้กลางเป้า ฉีกลูกศรของเขาจนแยกออกเป็นสองส่วน ก่อนที่จะปักเข้าไปแทนตำแหน่งของเขาอย่างมั่นคง ส่วนลูกศรของอาฮุยกลับร่วงลงสู่พื้นแทน ตอนนี้บนเป้า เหลือเพียงลูกศรของเฉินโม่เพียงดอกเดียวแล้ว
นี่มันช่างน่าทึ่งเหลือเกิน !
อาฮุยมองไปยังเฉินโม่ด้วยสายตาตกตะลึง
ว่านเหวินโยวมองไปยังเฉินโม่ รูม่านตาของเขาเบิกกว้าง
คุณชายหลิวและฉือรุ่ยปิงมองไปยังเฉินโม่ด้วยอาการเหม่อลอย แววตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
สายตาของทุก ๆ คนที่จับจ้องไปที่เฉินโม่ด้วยความตกตะลึง !
บทที่ 243
บทที่ 245