ตอนที่ 164 ผู้คนในภัยพิบัติ (SSS)
ดวงตาของหลี่เฉิงเป็นประกายเมื่อเขาได้ยินคําพูดของอาซิเลีย เขายกนิ้วโป้งให้เธอในหัวใจของเขาอย่างเงียบ ๆ
แน่นอน เขารู้ว่าเขาขอมากเกินไปเขากําลังรอวิคและอาร์คบิชอปทั้งสองต่อรองกับเขาแต่เขาก็ไม่ได้คาดคิดว่าอาซิเลียจะตัดสินใจตกลงกับค่าขอของเขา
ในเมื่ออาซิเลียพูดออกมาแล้ว เขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้ว่าอะไรดีสําหรับเขา เขาก็พูดด้วยท่าทีลังเลว่า“เอาล่ะห้าแสนคนมันไม่สามารถน้อยกว่านี้ได้จริง ๆ”
“แม้ว่าจะน้อยกว่าที่ฉันคาดไว้ แต่ฉันก็ยังเป็นเอิร์ลแห่งคริสตจักร ฉันต้องทําให้ดีที่สุดเพื่อปกป้องชื่อเสียงของคริสตจักร”
ทันทีที่เขาพูดจบ เส้นเลือดของทุกคนก็ปรากฏขึ้นอย่างเด่นชัดและฟันของพวกเขาขบกันแน่นทุกคน แน่นอนยกเว้นอาซิเลีย
‘500,000? คุณคิดว่ามันน้อยเกินไป? คุณจะหาสิ่งดี ๆ แบบนี้ได้ที่ไหนอีก?’
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพวกเขายังมีเรื่องที่จะต้องถามหลี่เฉิง พวกผู้บัญชาการที่อยู่ตรงนี้คงจะบ้าคลั่งกันไปหมดแล้ว
การมอบนักบวชแสงศักดิ์สิทธิ์จํานวน 500,000 คนแก่หลี่เฉิงได้ทําให้กระเป๋าของพวกเขาว่างเปล่าและทําให้หัวใจของพวกเขาต้องหลั่งเลือด
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพวกเขาได้เสนอให้ความช่วยเหลือไปแล้ว วิคและอาร์คบิชอปทั้งสองจึงอายเกินกว่าจะกลับคําพูดใครขอให้นักบุญหญิงพูดแบบนั้น?
ผู้บัญชาการวิกถอนหายใจและกล่าวว่า “เอาล่ะเอิร์ลเนเธอร์เวิร์ล ฉันหวังว่าคุณจะปฏิบัติต่อนักบวชเหล่านี้อย่างดี”
ทันทีที่เขาพูดจบ หลี่เฉิงก็ได้ยินการแจ้งเตือนของระบบ
“ตึง ตง นักบวชแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าแสนคนได้เข้าร่วมอาณาเขตของคุณแล้ว!”
หลี่เฉิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ การที่สามารถรับนักบวชจํานวนนี้มาได้ถือว่าเป็นความผิดปกติอย่างมาก 500,000 คนนี้สามารถเพิ่มความสามารถในการรักษากองทัพให้ดีขึ้นได้กว่า 10 เท่า เนื่องจากเขาได้รับผลประโยชน์หลี่เฉิงจึงกลับไปที่หัวข้อหลัก เขาเคาะนิ้วบนโต๊ะเบา ๆ ขณะถามว่ “มีผู้ลี้ภัยกี่คนคุณ”
วิคครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า“มีผู้ลี้ภัยอย่างน้อยสองพันล้านคนที่ต้องการลี้ภัยในดินแดนของเมื่อได้ยินเช่นนี้เปลือกตาของหลี่เฉิงก็กระตุกดูเหมือนว่าหลายเมืองและหลายหมู่บ้านได้ละทิ้งเรื่องการปกป้องตนเองไปแล้วทุกกลุ่มในทวีปกําลังเข้ามาในเมืองหลักไม่น่าแปลกใจที่เมืองแห่งแสงไม่สามารถรองรับพวกเขาได้ทั้งหมด
จํานวนผู้ลี้ภัยในเมืองแห่งแสงน่าจะมากกว่านี้หลายร้อยเท่า สถานการณ์ไม่เป็นไปในแง่ดี “ตึงตงผู้บัญชาการวิคได้มอบเควสระดับ SSS ฉุกเฉินผู้คนในภัยพิบัติให้กับคุณคุณยอมรับหรือไม่”
“ใช่” หลี่เฉิงกล่าว
“ตึง ตง คุณได้รับเควสระดับ SSS ผู้คนในภัยพิบัติ สําเร็จแล้ว”
“คําแนะนํา: ในระหว่างเควส คุณต้องจัดหาอาหารให้กับผู้ลี้ภัย ผู้ลี้ภัยจะมีส่วนร่วมในการป้องกันอาณาเขตของคุณ!”
เมื่อเสียงของระบบดังขึ้นหลี่เฉิงก็เปิดรายการเควสและดูข้อมูลเควส
[ผู้คนในภัยพิบัติ (SSS)]
[คําอธิบายเควส: การปิดล้อมของมอนสเตอร์ที่ใหญ่ที่สุดในรอบพันปีกําลังจะมาถึงผู้บัญชาการวิคขอความช่วยเหลือจากคุณเพื่อให้รับผู้ลี้ภัยบางส่วนเขาสัญญาว่าจะส่งนักบวชแสงศักดิ์สิทธิ์ 500,000 คนไปยังดินแดนของคุณ]
[ลักษณะของเควส: ถูกซ่อนไว้]
[ความยากของเควส: 0]
[เนื้อหาเควส: ปกป้องผู้ลี้ภัยให้มากที่สุด]
[รางวัลเควส: เหรียญทองคะแนนการบริจาค คะแนนชื่อเสียง]
[คําแนะนํา: คุณไม่จําเป็นต้องรับประกันความปลอดภัยของผู้ลี้ภัย]
เมื่อดูข้อมูลเควสโดยละเอียด หลี่เฉิงตกตะลึงเล็กน้อยความยากของเควสเป็นศูนย์จริงเหรอ?มีเรื่องอะไรดีๆเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ?
ต้องรู้ว่าไม่มีพลเรือนใน Tribe กล่าวอีกนัยหนึ่งผู้ลี้ภัยเหล่านี้เป็นหน่วยรบทั้งหมดที่น่าขันยิ่งกว่าคือหลี่เฉิงต้องจัดหาอาหารให้พวกเขาและเขาไม่จําเป็นต้องรับผิดชอบต่อความปลอดภัย
ของพวกเขา พวกเขาเป็นเหมือนคนงานของเขา!
หากหลี่เฉิงไร้ความปรานีเขาสามารถส่งพวกเขาทั้งหมดไปสู่ความตายได้!
แน่นอนว่าทหารส่วนใหญ่เป็นขยะและไม่มีพลังต่อสู้มากนัก อย่างไรก็ตามหลี่เฉิงเพียงต้องแจกจ่ายอาหารเพื่อรับฮีลเลอร์ 500,000 คนเท่านั้นอาจกล่าวได้ว่าครั้งนี้เขาได้รับโชคลา“รอก่อน!” ในเวลานี้ผู้บัญชาการกองร้อยก็พูดขึ้น
ผู้บัญชาการกองทหารคนนี้หรี่ตาลงเล็กน้อยและมองไปที่หลี่เฉิง “ฉันขอโทษถ้าฉันทําให้คุณ
ขุ่นเคือง แต่ฉันสงสัยจริงๆว่าเอิร์ลเนเธอร์เวิร์ลจะสามารถปกป้องตัวเองได้หรือป่าว!”เมื่อค่าพูดของผู้บัญชาการทหารจบลง บรรยากาศในห้องประชุมก็เงียบไปทุกคนจ้องมองที่หลี่เฉิง
หลายคนสงสัยในความแข็งแกร่งของหลี่เฉิง
หลี่เฉิงกลายเป็นลอร์ดได้น้อยกว่าเจ็ดวันเขาจะแข็งแกร่งซักแค่ไหน?
เมื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าของอาซิเลียก็มืดมนเธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่หลี่เฉิงหยุดเธอด้วยการมองไปที่เธอเขามองไปที่ผู้บัญชาการและกล่าวว่า“แม้ว่าอาณาเขตของฉันจะมีเลเวลเพียง 40 และฉันมีทหารเพียงไม่กี่แสนนายแต่…”
“ตอนนี้ฉันมีหอคอยป้องกันระดับตํานานหนึ่งแสนแห่งฉันมีสิ่งอํานวยความสะดวกการป้องกันระดับตํานานหนึ่งล้านแห่งกับดักเวทมนตร์ระดับสูงสุดก็เช่นเดียวกันแม้ว่ามันจะมีน้อยเกินไป เนื่องจากฉันสร้างไว้เพียงไม่กี่ร้อยล้าน…”
แม้ว่าน้ำเสียงของหลี่เฉิงจะสงบมากแต่ทุกคนรู้สึกว่าหนังศีรษะของพวกเขาชาเมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้เหงื่อเย็นๆไหลออกจากหน้าผากของพวกเขา
ป้อมปราการระดับตําานาน 100,000 แห่ง!
สิ่งอ่านวยความสะดวกการป้องกันพิเศษระดับตํานาน 1,000,000 แห่ง?!
‘คุณล่อฉันเล่น?’
หากไม่นับรวมทุกอย่างแล้ว ลําพังแค่สิ่งอํานวยความสะดวกในการป้องกันระดับตํานาน
1,000,000 แห่งจําเป็นต้องเปิดใช้ทรัพยากรเพื่อเปิดใช้งานพร้อมกันมากแค่ไหน?
ด้วยการคํานวณง่ายๆทุกคนก็กลืนน้ำลายลงคอนี่มันไร้สาระเกินไปเป็นไปไม่ได้เลยอย่างไรก็ตามพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อข้อมูลประเภทนี้สามารถรู้เห็นได้เพียงแค่ชาเลืองมองหลี่เฉิงไม่จําเป็นต้องโกหกเลยอันที่จริงเขาไม่สามารถโกหกเรื่องนี้ได้ ดังนั้นนอกจากวิคบิชอปทั้งสองและอาซิเลียทุกคนต่างวุ่นวายผู้บัญชาการที่ถูกหลี่เฉิงจ้องมองอยู่ก็ก้มหน้าลงเขาหวังว่าเขาจะหารูซ่อนได้เขาไม่กล้าสบตาหลี่เฉิง
หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจเขาไปยุแหย่มอนสเตอร์ชนิดใดกัน? สายเกินไปแล้วที่จะกินยาแก้ความเสียใจ? เขาทําได้เพียงแค่รอให้เวลาผ่านไป
หัวข้อถัดไปในวาระการประชุมส่วนใหญ่เกี่ยวกับการป้องกันเมืองแห่งแสงหลี่เฉิงไม่สนใจดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นและจากไป
ไม่มีอะไรต้องพูดมากเกี่ยวกับการป้องกันเมืองแห่งแสง ปัญหาที่หลี้ภัยก็ได้รับการแก้ไขอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ขณะที่การประชุมกําลังจะจบลง ผู้บัญชาการกองทหารคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาทันทีว่า“ผู้บัญชาการจะไม่มีปัญหาเกี่ยวกับเอิร์ลเนเธอร์เวิร์ลจริง ๆเหรอ?”
“ทําไมฉันถึงรู้สึกว่าเขาไม่ใช่ผู้ศรัทธาที่เคร่งศาสนา…”
ทันทีที่เขาพูดจบ ห้องประชุมทั้งห้องก็เงียบลงอีกครั้ง….