576 หลอกลวง
“นี่?”
เฉินโจวไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
“มันเป็นไปได้ยังไงกัน? นี่มันปาฏิหาริย์ชัดๆ!”
เฉินหยิงยิ้ม “เราดูได้แค่รอบๆเท่านั้นนะ เราเข้าไปในนั้นไม่ได้”
“ครับ” เฉินโจวพูด
สองพี่น้องยืนมองเนินเขาหนานชานที่ตั้งอยู่อย่างสงบตรงตีนเขา
“ภูเขาลูกนี้ ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนกับหอคอย” เฉินโจวพูด “ทำไมถึงเป็นแบบนั้นได้นะ? หรือจะเป็นภาพลวงตากัน?”
“ไม่หรอก พี่ก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน” เฉินหยิงพูด
“พี่ ทำไมเราไม่ซื้อบ้านอยู่ที่นี่ซักหลังล่ะ?” อยู่ๆเฉินโจวก็ถามขึ้นมา
“หืมมม…” เฉินหยิงรู้สึกประหลาดใจ “เธอชอบที่นี่เหรอ?”
“ครับ” เฉินโจวตอบ
“อืม พี่ขอคิดดูก่อนแล้วกัน” เฉินหยิงพูด
หลังกลับมาถึงหมู่บ้านแล้ว เฉินหยิงก็เริ่มมองหาบ้านเพื่อจะซื้อเอาไว้สักหลัง
มีคนอยากจะซื้อบ้านที่นี่อีกคนแล้ว? หวังเจียนหลี่รู้สึกประหลาดใจกับเรื่องที่ได้ยิน โดยเฉพาะคนที่ต้องการซื้อเป็นคนที่มาจากเมืองใหญ่อย่างปักกิ่งด้วยแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้กัน? หมู่บ้านนี้มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ?
“ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณนะคะ” เฉินหยิงส่งซองแดงให้กับเขา
“ขอบคุณ ช่วยรอเดี๋ยวนะครับ” หวังเจียนหลี่พูด
เขาไม่สามารถรีบร้อนรับปากในทันทีได้ ถ้าหากคำขอนี้เกิดขึ้นในอดีต มันง่ายที่จะจัดการมาก แต่ในเวลานี้ บ้านหลายๆหลังในหมู่บ้านแห่งนี้ไม่สามารถขายได้ ตอนนี้ บ้านหลายหลังไม่สามารถปล่อยขายได้ เพราะชาวบ้านได้นำบ้านของพวกเขาไปแลกเปลี่ยนกับอพาร์ทเมนต์ในเมืองแล้ว
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ” หวังเจียนหลี่พูด
เฉินหยิงรู้สึกแปลกในเล็กน้อย “ฉันสามารถเพิ่มเงินให้ได้นะคะ”
“มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก” หวังเจียนหลี่ได้อธิบายเรื่องราวทั้งไหมดให้เฉินหยิงฟัง
“คนที่มีแซ่ว่า ซุน เป็นเจ้าของบ้านหลายหลังเหรอคะ?” เฉินหยิงถาม
“ถูกแล้วล่ะ” หวังเจียนหลี่พูด
“ใช่ ซุนหยุนเชิง รึเปล่าคะ?” เฉินหยิงถาม
“ใช่ นั่นเป็นชื่อของเขา” หวังเจียนหลี่ตอบ
เฉินหยิงรู้จักเขา “ขอบคุณนะคะ”
ภายในคลินิก หวังเย้ารู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินว่า เฉินหยิงต้องการจะซื้อบ้านในหมู่บ้านแห่งนี้
“ผมสามารถจัดการเรื่องนี้ให้ได้นะครับ” หวังเย้ารู้ว่า บ้านเปล่าในหมู่บ้านส่วนใหญ่เป็นทรัพย์สินของตระกูลซุน
ซุนหยุนเชิงรู้สึกยินดีที่ได้รับสายจากหวังเย้า ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านแล้ว แต่เขาก็ยังคงติดต่อหวังเย้าอยู่เป็นประจำ
“บ้านเหรอ? มีคนอยากจะซื้อบ้านเหรอครับ?” ซุนหยุนเชิงถาม “ไม่มีปัญหาครับ”
ตระกูลซุนนั้นร่ำรวยมหาศาล ธุรกิจในมือของพวกเขานั้นมีเยอะแยะมากมาย บ้านไม่กี่สิบหลังคาในหมู่บ้านกลางเขาเทียบกับธุรกิจเหล่านั้นไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เป้าหมายหลักของพวกเขา มีเพียงแค่สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับหวังเย้าเท่านั้น
“ขอบคุณครับ” หวังเย้าพูด
“เกรงใจเกินไปแล้วครับ” ซุนหยุนเชิงพูด
หลังจากวางสายเสร็จแล้ว หวังเย้าก็หันไปคุยกับเฉินหยิง
“เขาจะกลับมาที่นี่ในอีกสองสามวันข้างหน้า ตอนนั้น พี่ก็ลองคุยกับเขาดูนะครับ” หวังเย้าพูด
“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เฉินหยิงพูด
เมื่อใกล้เที่ยง หลี่ชื่อหยูก็ขับรถบรรทุกมาพร้อมกับต้นไม้เต็มคันรถ จากนั้น เขาก็ขนต้นไม้เอาไว้ที่ตรงตีนเขาเหมือนครั้งก่อน
ในตอนกลางวัน หวังเย้าปิดคลินิกและจัดการขนต้นไม้ทั้งหมดขึ้นไปไว้บนเขา เขาเริ่มขุดหลุมเพื่อปลูกต้นไม้ ทุกอย่างเป็นไปด้วยความรวดเร็ว แต่ในตอนที่เขาหยุดมือ ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว
เช้าตรู่ของวันถัดมา หวังเย้าและซานเซียนก็เริ่มยุ่งอยู่กับการปลูกต้นไม้บนเขา ไม่นาน ก็ปรากฏต้นหลายสิบต้นขึ้นบนเขาลูกนั้น
ในเวลานี้ ต้นไม้ที่เขาใช้มีอายุมากกว่า 3 ปี พวกมันส่วนใหญ่ถูกนำมาจากทางใต้ของประเทศจีน เมื่อรวมเข้ากับสภาพอากาศและน้ำแร่ที่รดลงไป ต้นไม้ใหม่เหล่านี้ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงแทบจะทุกวัน
…
“พ่อไม่ได้อยากจะพูดแรงหรอกนะ แต่ทำไมถึงเชื่อเรื่องแบบนี้ได้กัน?” ชายวัยกลางคนถาม
ชายหนุ่มที่จ่ายเงินเพื่อซื้อยาจากหวังเย้า 100,000 หยวน กลับไปที่บ้านและบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของเขา และดูเหมือนพ่อแม่ของเขาจะไม่ค่อยพอใจกับเรื่องนี้นัก
“ยาขวดเดียวราคาเป็นแสนเลยเหรอ?” แม่ของเขาถาม “ลูกคิดว่ามันเป็นอะไร ยาวิเศษอย่างนั้นเหรอ?”
“แม่ เครื่องสำอางที่แม่ซื้อก็แพงมากเหมือนกัน แค่เซ็ตเดียวก็ปาไปหลายหมื่นแล้วนะครับ” ชายหนุ่มพูด
“นั่นมันไม่เหมือนกัน พวกมันคุ้มกับราคาที่แม่จ่ายไป” เธอตอบ
“แล้วแม่รู้ได้ยังไง ว่ายาตัวนี้ไม่คุ้มค่ากับราคา?” ชายหนุ่มถาม
“นี่ อย่ามาเถียงแม่นะ!” แม่ของเขาพูดด้วยความไม่พอใจ
“เอาล่ะ ในเมื่อลูกซื้อมาแล้ว ก็ลองกินดูเผื่อว่ามันจะได้ผลจริงๆ” พ่อของเขาพูด
“ถ้ามันได้ผลจริง ก็แปลกแล้ว” แม่ของชายหนุ่มพูด
ชายหนุ่มร่างสูงไม่คิดจะเถียงกับแม่ของเขาอีก แล้วเขาก็ถือขวดยากลับเข้าไปในห้องของเขา
ตอนที่ออกมาจากคลินิกของหวังเย้าและขึ้นไปนั่งบนรถ เขาก็ได้ดื่มยาเข้าไปส่วนหนึ่งแล้ว หลังจากที่ดื่มเข้าไป เขาก็รู้สึกได้ว่า ส่วนท้องของเขาอุ่นขึ้น ความร้อนค่อยๆกระจายไปทั่วร่างของเขา และมันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก มันยังทำให้เขาเกิดความคาดหวังกับยาตัวนี้ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขาทะเลาะกับแม่ของเขา
ฉันหวังว่ามันจะได้ผลนะ!
เขาทรมานกับโรคนี้มามากพอแล้ว เขาปวดท้องทุกครั้งที่อาการกำเริบ มันคล้ายกับมีหนูวิ่งพล่านไปทั่วท้องของเขา เขาได้รับการบอกกล่าวจากหมอแล้วว่า อาการของเขาไม่สามารถรักษาให้หายได้ ดังนั้น เขาจึงได้แต่หวังว่า ยาตัวนี้จะสามารถรักษาเขาได้
…
“พ่อครับ ผมคิดว่า ผมมีเรื่องบางอย่างต้องรบกวนพ่อแล้ว” กั๋วเจิ้งเหอพูด
“เรื่องอะไรเหรอ?” กั๋วซงจ้าวถาม
“เรื่องของ ซูเสี่ยวซวีครับ” กั๋วเจิ้งเหอยกชามาให้พ่อของเขาหนึ่งถ้วย
“พ่อจะกลับปักกิ่งอาทิตย์หน้า” กั๋วซงจ้าวพูด แล้วยกชาขึ้นมาจิบ เขาเข้าใจความต้องการของลูกชายดี เพราะภรรยาของเขาได้เปรยเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้ว
“ครับ” กั๋วเจิ้งเหอพูด
“ลูกควรสนใจเรื่องงานของลูกด้วยนะ” กั๋วซงจ้าวพูด “แรงผลักดันภายนอกก็เป็นแค่ได้อุปกรณ์เสริมเท่านั้น ถ้าลูกต้องการตีเหล็ก ลูกก็ต้องกลายเป็นช่างตีเหล็กให้ได้”
เขาคาดหวังกับลูกชายคนนี้เอาไว้สูง พัฒนาการในตอนนี้ของลูกชายทำให้เขารู้สึกกังวลเล็กน้อย ในวงการนี้ การรวมเอาแผนการและการวางแผนเข้าด้วยกันถือเป็นเรื่องดี แต่ควรให้ความสำคัญไปที่การวางแผนมากกว่า แต่ลูกชายของเขา ดูเหมือนจะสนใจเล่นเรื่องแผนการแทน
“ผมยังอยากจะไปที่อื่นด้วยครับ” กั๋วเจิ้งเหอพูด
“ที่ไหนเหรอ?” กั๋วซงจ้าวถาม
“เมืองเต๋า” กั๋วเจิ้งเหอพูดด้วยรอยยิ้ม
วันต่อมา กั๋วเจิ้งเหอเดินทางไปถึงเมื่อเต๋า และเข้าไปพูดกับซุนเจิ้งหรง
“คุณชายกั๋ว ดูเหมือนจะไม่ได้มาที่นี่นานแล้วนะ เชิญนั่งก่อนสิ” ซุนเจิ้งหรงให้ค่ากับกั๋วเจิ้งเหออย่างมาก แล้วพ่อของชายหนุ่มก็ยังมีตำแหน่งเป็นถึงรองผู้นำของจังหวัดด้วย
“ลุงซุน เกรงว่า ผมจะมีเรื่องให้ต้องรบกวนคุณลุงแล้วล่ะครับ” กั๋วเจิ้งเหอพูด
“เรื่องอะไรเหรอ?” ซุนเจิ้งหรงถาม
“เขตที่ผมอยู่ยากจนมาก” กั๋วเจิ้งเหอพูด “ผมอยากจะดึงดูดพวกนักลงทุนเข้าไปที่นั่นน่ะครับ”
“อ่อ” ซุนเจิ้งหรงพูด “ทำไมคุณชายไม่เอา รายละเอียดเขตที่คุณชายอยู่มาให้ลุงล่ะ? หลังจากที่ลุงอ่านแล้ว ลุงจะเอาเรื่องนี้ไปประชุมกับบอร์ดให้เร็วที่สุด”
“โอ้ นั่นเป็นเรื่องที่ดีมากเลยครับ” ซุนเจิ้งหรงพูด “ผมหวังว่า คงจะไม่เป็นการรบกวนคุณลุงมากเกินไปนะครับ”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก” ซุนเจิ้งหรงพูด
“แล้วหยุนเชิงสบายดีไหมครับ?” กั๋วเจิ้งเหอถาม
“เขาสบายดี” ซุนเจิ้งหรงตอบ “พอดีเขาออกไปทำธุระข้างนอกน่ะ”
หลังกั่วเจิ้งเหอจากไปแล้ว ซุนเจิ้งหรงก็ขมวดคิ้วมุ่น เขาตั้งใจจะทำอะไรกัน?
เท่าที่เขารู้ ตั้งแต่ที่กั๋วเจิ้งเหอเข้าสู่วงการข้าราชการ เขาก็แทบจะไม่มาเหยียบจังหวัดฉีเลย เพราะพ่อของเขา ทำงานเป็นข้าราชการระดับสูงอยู่ที่นั่น ดังนั้น เขาจึงพยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองกลายเป็นที่ครหาได้ ตอนนี้ เขากลับมาที่เมืองเต๋า หากดูจากสถานะของเขาแล้ว เขาไม่น่าจะมีโครงการอะไรจริงจังเลย
หลังเดินทางออกมาจากเมืองเต๋าแล้ว กั๋วเจิ้งเหอก็ยังไม่ได้รีบร้อนกลับบ้าน แต่เขากลับเดินทางต่อไปยังหมู่บ้านเล็กๆกลางเขา ที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของเหลียนชาน
เมื่อได้มาเห็นอาคารที่งดงามตั้งอยู่ภายในหมู่บ้าน เขาก็ต้องตกใจกับความงามของมัน “มีบ้านสวยขนาดนี้อยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? มันสวยมากเลย”
เขามองดูด้านนอกของคลินิกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินไปเคาะประตู
“เชิญเข้ามา” มีเสียงดังออกมาจากด้านใน
เมื่อเดินเข้าไปด้านใน กั๋วเจิ้งเหอก็เห็นสวนสวยขนาดเล็ก ซึ่งเต็มไปด้วยความงามของฤดูใบไม้ผลิตั้งอยู่ด้านนอกตัวอาคาร มันให้ความรู้สึกสบาย เมื่อเขาย้ำเท้าเข้ามาด้านในนี้
“สวัสดีครับ หมอหวัง” กั๋วเจิ้งเหอพูด
“สวัสดี สบายดีไหมครับ?” หวังเย้ารู้สึกประหลาดใจแขกรายนี้มาเยี่ยมถึงที่นี่
“ผมมาที่นี่เพื่อพบพี่ครับ” กั๋วเจิ้งเหอวางของในมือลง
“คุณเกรงใจเกินไปแล้ว ไม่เห้นจะต้องเอาอะไรมาเลย” หวังเย้าพูด
“อ่อ ผมแค่อยากจะขอบคุณพี่บ้างน่ะครับ” กั๋วเจิ้งเหอพูด “ถึงยังไง พี่ก็ช่วยชีวิตของผมเอาไว้ แล้วบ้านของพี่ก็สวยมากเลยนะครับ!”
“ขอบคุณ” หวังเย้าพูด
ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่สักพัก
“พี่แต่งงานรึยังครับ?” อยู่ๆกั๋วเจิ้งเหอก็ถามขึ้นมา
“ยังหรอก” หวังเย้ายิ้ม
“แล้วพี่จะแต่งงานเมื่อไหร่เหรอครับ อย่าลืมชวนผมมาดื่มเหล้ามงคลด้วยล่ะ” กั๋วเจิ้งเหอพูด
“ได้เลย” หวังเย้าพูด
บทสนทนาต่อๆ ล้วนเป็นเรื่องสัพเพเหระ หลังจากผ่านไปได้ 10 นาที กั๋วเจิ้งเหอก็บอกลาและขอตัวกลับ
หวังเย้ารู้สึกสงสัยขึ้นมา เขาตั้งใจจะทำอะไรกัน? ทุกอย่างที่เขาพูดดูไม่สัมพันธ์กันเลยสักนิด เขาแค่แวะมาที่นี่เฉยๆจริงๆน่ะเหรอ?