“ท่านน้าหลิวหลี ท่านเป็นจักรพรรดิเซียนแล้ว” เด็กทั้งสองวนรอบตัวหลิวหลี เป็นเพราะเด็กทั้งสองไม่เคยออกไปไหนไกล หลิวหลีจึงไม่ได้ย่นระยะทาง แต่เดินปกติแทน อีกทั้งยังเลือกเดินตามวิชาฝ่าเท้าของเด็กๆ เดินตามพวกเขา
“อืม” บรรดาศักดิ์เป็นสิ่งที่ทุกคนรู้ แถมยังเป็นชื่อตนเองด้วย คงไม่มีใครอีกแล้ว
“น้าเขยก็เป็นจักรพรรดิเซียนหรือ?” เหลยรุ่ยถามพลางมองหนานกงเวิ่นเทียนที่เย็นชามากขึ้นเรื่อยๆด้านหลัง
“ใช่ ข้ากับน้าเขยของเจ้าเป็นจักรพรรดิเซียนแล้ว” หลิวหลีตอบอย่างใจเย็น
“ดีจริงๆ ท่านน้า ท่านสามารถเข้าออกทุกดินแดนได้ตามอำเภอใจเลยใช่ไหม” ปิงเซียวถามด้วยความใคร่รู่
“แค่เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น” หลิวหลีบอกว่าระยะทางระหว่างดินแดนไม่เป็นปัญหาสำหรับนางอีกแล้ว
“ท่านน้าหลิวหลี ข้าอยากเก่งกาจเหมือนท่านบ้าง” เด็กทั้งสองประสานเสียงพลางมองหลิวหลีด้วยความเลื่อมใส
“ทำไมไม่เลื่อมใสพ่อแม่ของพวกเจ้าบ้างล่ะ” ไม่ใช่ว่าพ่อแม่เป็นอาจารย์คนแรกของลูกหรือ เหตุใดถึงไม่เลื่อมใสในตัวพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเองก็เป็นคนที่โดดเด่นเช่นกัน
“ท่านพ่อท่านแม่เป็นแค่ราชาเซียนเอง” อีกนัยหนึ่งก็คือไม่เก่งเท่าหลิวหลี
“เป็นราชาเซียนแล้วอย่างไร พวกเจ้าสองคนยังไม่บรรลุขั้นพลังนั้นด้วยซ้ำ พวกเจ้าควรจะเลื่อมใสในตัวพ่อแม่ของพวกเจ้า ต้องจำไว้ว่าพวกเขามอบชีวิตให้แก่เจ้า อีกอย่างพวกเขาก็เก่งกาจมากเช่นกัน” หลิวหลีกล่าว
“ช่างเถอะหลิวหลี ข้าไม่อิจฉาที่เด็กทั้งสองเลื่อมใสในตัวเจ้าหรอก อย่างไรเสียพวกข้าแค่มอบชีวิตให้พวกเขา แต่คนที่ทำให้พวกเขามีชีวิตอยู่มาได้จริงๆก็คือเจ้า พวกข้าเลือกเข้าฌานในช่วงที่พวกเขาต้องการพวกข้ามากที่สุดจึงหมดสิทธิ์ที่จะได้รับความเลื่อมใสจากเด็กๆแล้ว” เอ๋าเลี่ยเอ่ย เขาไม่แปลกใจสักนิดที่เด็กทั้งสองเลื่อมใสหลิวหลี เพราะอย่างไรตั้งแต่วันที่เด็กทั้งสองลืมตาขึ้นก็มีหลิวหลีอยู่ด้วยตลอด ทำหน้าที่เป็นพ่อแม่
“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกข้าเพียงแค่เลื่อมใสในตัวท่านน้าแต่คนที่พวกข้ารักและเคารพมากที่สุดก็คือพวกท่าน พวกข้ารู้ดีว่าตอนนั้นพวกท่านก็มีเรื่องที่ลำบากด้วยเช่นกัน” ตั้งแต่ที่เด็กทั้งสองฝึกฝนบำเพ็ญเพียรก็ได้รู้ว่าการบำเพ็ญเพียรนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะผู้บำเพ็ญหญิงที่ตั้งครรภ์ก็ยิ่งยาก อย่างเบาก็ขั้นพลังลดหายไป แต่ถ้าร้ายแรงล่ะก็จะกลับสู่ฟ้าดิน ตอนที่ท่านแม่คลอดพวกเขา ลมปราณและเลือดเสียหายอย่างรุนแรง เป็นเพราะท่านพ่อเชื่อใจท่านน้าถึงได้เลือกช่วยท่านแม่ พวกเขารู้ดี
“เด็กดี” อิงเสวี่ยกอดเด็กทั้งสอง สำหรับเรื่องนี้นางยอมให้ตนเองหัวเสียจนเป็นบ้า แต่ก็ไม่ระบายโทสะไปกับเด็กๆ อย่างไรเสียพวกเขาก็ติดค้างลูกทั้งสองมากมายเหลือเกิน
“พอแล้ว เลิกทำซึ้งกันได้แล้ว จะถึงแล้ว” หลิวหลีมองดวงตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำตาของอิงเสวี่ย ตั้งแต่อิงเสวี่ยกลายเป็นแม่คนก็อ่อนไหวขึ้นเยอะ ไม่มีภาพสาวงามผู้เยือกเย็นเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว มีแต่ความงดงามอ่อนโยน
ณ วังนภาพฤกษา จักรพรรดินีเห็นบุตรสาวของตนเจริญอาหารอย่างมากจนร่างกายอ้วนท้วม ลูกเขยจะรังเกียจไหมนะ ดูสิดู นังหนูอ้วนจนกลายเป็นเช่นนี้แล้ว ต่อให้ท้องก็ถือว่ากินเยอะเกินไปอยู่ดี
“ฝ่าบาท ข้ามาเองโดยไม่ได้รับเชิญ หวังว่าจะไม่รังเกียจ” เสียงของหลิวหลีดังลอยเข้ามา
“คารวะจักรพรรดิเซียนหลิวหลี คารวะจักรพรรดิเซียนเวิ่นเทียน” จักรพรรดินีทำความเคารพ วันนี้ต่างจากที่ผ่ามา จะหลงลืมมารยาทไม่ได้
“จักรพรรดินี พวกเราสนิทสนมกันเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องทำความเคารพหรอก มู่มู่ ไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ” เหตุใดใบหน้านั้นถึงได้กลมขึ้นแล้ว ตัวก็ยังอ้วนท้วมขึ้นมากจนมีคางสองชั้นแล้ว เด็กคนนี้บำรุงไปเท่าไหร่ถึงกลายเป็นเช่นนี้
“ท่านพี่ ท่านพี่เวิ่นเทียน ท่านพี่อาเลี่ย ท่านพี่อิงเสวี่ย พวกท่านมาแล้ว สองคนนี้คือเจ้าหลานชาย โตขนาดนี้เชียว” มู่มู่มองดูเด็กทั้งสอง จินตนาการว่าลูกของตนก็ตัวโตเช่นนี้เหมือนกัน
“มู่มู่เด็กอ้วน ดูจากร่างกายที่มีน้ำมีนวลเช่นนี้ จะให้กินต่อไปไม่ได้แล้ว” หากไม่ได้มีเรื่องอะไร กินมากเกินไปแล้วบำรุงลูกขึ้นมาจะทำอย่างไร คนที่จะทรมานในอนาคตก็เป็นตัวมู่มู่
“ท่านพี่ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่ฝึกฝนบำเพ็ญเพียรข้าก็ไม่ค่อยได้กินอะไร แต่รู้สึกราวกำลังท้องเทาเที่ยอยู่ กินเท่าไหร่ก็หิว” มู่มู่มองหลิวหลีอย่างไร้เดียงสา
“เพี๊ยะ” หลิวหลีฟาดลงไปบนศีรษะของมู่มู่
“ท่านพี่ ท่านตบข้าทำไม” มู่มู่มองหลิวหลีอย่างน้อยใจ
“ตบเจ้ายังเบาไป เจ้าเป็นถึงบุตรสาวของจักรพรรดินีนภาพฤกษา จื่อฉียิ่งเป็นตัวแทนของสิ่งมงคล ข้าถามหน่อยว่าเจ้าจะท้องอสูรร้ายได้อย่างไร” หลิวหลีตั้งใจมองมู่มู่ด้วยสายตาจริงจัง
มู่มู่ชะงักไป แย่แล้ว นางแค่รู้สึกว่าตนกินเก่งเกินไปจนลืมไปว่าเทาเที่ยคืออสูรร้าย หากจื่อฉีได้ยินเข้าต้องเสียใจมากแน่
“ท่านพี่ ข้าแค่จะบอกว่า ข้ากินเก่งเกินไป ข้าเปรียบเทียบเฉยๆ” มู่มู่กระอักกระอ่วน จักรพรรดินีที่อยู่ข้างๆคิดว่าบุตรสาวของตนยังไม่ทันคลอดลูกก็เริ่มโง่แล้ว ถ้าคลอดออกมาจริงๆจะโง่ไปอีกกี่ปีกัน ลูกเขยจะพาลูกสาวมาคืนนางไหมนะ
“แค่กๆ จักรพรรดิเซียนหลิวหลี มู่มู่คงไม่ได้ตั้งใจ” จักรพรรดินีอธิบาย
“จักรพรรดินีเรียกชื่อข้าก็พอ ข้ารู้อยู่แล้ว เพียงแต่มู่มู่ เจ้าควรรู้ไว้ว่าปลาหมอตายเพราะปาก ต่อไปอย่าได้เป็นเช่นนี้อีก แล้วก็ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะคอยเฝ้าให้เจ้าออกกำลังกายเบาๆ ตอนนี้เจ้าอ้วนเกินไปแล้ว ไม่ดีต่อร่างกายและลูกของเจ้า” หลิวหลีพูด
“ท่านพี่ ข้าเชื่อฟังท่าน” มู่มู่พยักหน้า พอพูดแบบนี้แล้ว ตนเองก็อ้วนเกินไปจริงๆ ร่างกายมีเนื้อมีหนังขึ้นมาก ต่อไปหากจื่อฉีรังเกียจตนขึ้นมาคงแย่
“อืม ข้ามาครั้งนี้เพื่อมาเยี่ยมเจ้า ถือโอกาสพาเด็กสองคนนี้มาหาด้วย จริงๆแล้วตั้งใจจะสอนเด็กทั้งสองคนว่าการเป็นแม่คนนั้นไม่ง่าย แต่มู่มู่เจ้าบำรุงตัวเองดีเกินไป เด็กสองคนนี้จะไม่รู้สึกว่าแม่ของพวกเขาต้องทรมานมากแค่ไหน” ใครจะคิดว่าอีกฝ่ายจะกินอิ่มขนาดนี้
“ท่านน้า พวกเรารู้แล้ว” เด็กทั้งสองกล่าว เห็นท่านอามู่มู่แล้วมองไม่ออกเลยว่าท่านแม่ทรมานแค่ไหน นี่ถือเป็นหญิงตั้งครรภ์ที่แสนสุขชัดๆ
“ในใจพวกเจ้าเข้าใจก็ดี ท่านอาของพวกเจ้าเป็นกรณีพิเศษ” หลิวหลีไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เมื่อผู้บำเพ็ญหญิงที่มีพลังบำเพ็ญเพียรในขั้นพลังนี้ จะตั้งท้องทั้งทีแสนยากเย็น ที่พูดก็หมายถึงตัวนางเอง เฮ้อ ไม่อย่างนั้นเหตุใดลูกถึงยังไม่มีวาสนากับนางเสียทีล่ะ
“ท่านน้าหลิวหลี พวกเราเข้าใจ เพียงแต่พวกเราขอออกไปเล่นข้างนอกได้ไหม” เด็กทั้งสองมองหลิวหลีตาปริบๆ ทำไมไม่ไปมองพ่อแม่ของพวกเขาล่ะ แต่นั่นเพราะท่าน้าหลิวหลีพูดอะไร พ่อแม่ของพวกเขาไม่เคยโต้แย้งนาง
“ได้สิ แต่ไม่อนุญาตให้สร้างปัญหา ที่นี่มีผู้บำเพ็ญธาตุไม้เป็นจำนวนมาก หากพวกเจ้าสร้างปัญหาอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้โดยง่าย ดังนั้น พวกเจ้าเดินดูรอบๆได้ แต่ไม่อนุญาตให้ทำอะไรมากกว่านั้น ถือเป็นการทดสอบเล็กๆของพวกเจ้าแล้วกัน” หลิวหลีพูด
“ขอบคุณท่านน้า พวกเราไปแล้วนะ” สำหรับเด็กๆแล้วทุกสิ่งที่นี่ล้วนเป็นสิ่งแปลกใหม่ให้พวกเขาได้ค้นหา
“เจ้าเด็กสองคนนี้นี่ จักรพรรดินี รบกวนท่านแล้ว” หลิวหลีพูดอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร คุณชายน้อยทั้งสองน่ารักมาก” จักรพรรดินีมองเงาแผ่นหลังของเด็กทั้งสอง รู้สึกใจอ่อนยวบอย่างผิดปกติ ในอนาคตหลานของนางก็คงเป็นเช่นนี้เหมือนกัน
“ท่านพี่ ข้าต้องทำอย่างไร?” มู่มู่ถาม จะให้นางหยุดกินก็ออกจะลำบากใจ นั่นอาจเป็นเพราะก่อนนี้ นางไม่รู้จักอาหารอร่อยๆพวกนี้ พอตั้งครรภ์ก็อยากอาหารแปลกๆ หากไม่กินก็คงรู้สึกผิดต่อเด็กในท้อง