หม่าตงชี้ไปยังด้านหลังวิลล่าแล้วพูดว่า “ดูทางนั้น นั่นคือป่าท้อที่โด่งดังที่สุดในวิลล่าหยุนติ่ง เนื่องจากวิลล่าอยู่บนระดับที่สูงมาก ฉะนั้นดอกท้อจึงบานสะพรั่งตลอดทั้งปี สวยงามยิ่งนัก”
เมื่อหยางเฟิงและคนอื่นๆมองไปแน่นอนว่าเป็นป่าท้อที่เจิดจรัส
เย่เมิ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “สวยมาก!”
หม่าตงมองหยางเฟิงและถามว่า “คุณหยาง มีตรงไหนที่ไม่พอใจหรือเปล่า？ หากมีตรงไหนไม่พอใจ ผมจะสั่งให้คนไปแก้ไขทันที”
หยางเฟิงพยักหน้าและกล่าวว่า “ไม่เลว แม้จะเทียบไม่ได้กับบ้านพักสำนักงาน แต่หากเป็นในเมืองตงไห่ก็ถือว่าพอใช้ได้”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิงเย่เมิ่งเหยียนและคนอื่น ๆก็ตกใจ
คฤหาสน์ที่สง่างามเป็นอันดับหนึ่งในเมืองตงไห่
วิลล่าหยุนติ่ง!
หยางเฟิงกลับบอกว่าพอใช้ได้
ช่างกล้ายิ่งนัก!
พวกเขาไม่เคยเห็นวิลล่าที่สวยงามเช่นนี้มาก่อนในชีวิต
นอกจากนี้บ้านพักสำนักงานที่หยางเฟิงพูดถึงคืออะไร?
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หม่าตงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันใด
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเขาตัวสั่นคลอนกลัวว่า หยางเฟิงจะไม่พอใจกับวิลล่า
“ขอบคุณคุณหยาง ผมได้สั่งให้ที่พักเพิ่มระบบรักษาความปลอดภัยของวิลล่า เพื่อรับรองความปลอดภัยของครอบครัวคุณ และผมได้ส่งคนใช้บางส่วนให้ดูแลชีวิตประจำวัน ทำความสะอาดวิลล่าและอื่นๆ ! ”
ในวิลล่าหลังใหญ่เช่นนี้ หากไม่มีคนใช้และมีเพียงครอบครัวของหยางเฟิงเท่านั้น การทำความสะอาดก็คงเป็นปัญหาใหญ่
อย่างไรก็ตามหม่าตงคิดไว้แต่เนิ่นๆแล้ว
หยางเฟิงมองมาที่หม่าตงและพูดด้วยรอยยิ้ม: “คุณช่างใส่ใจยิ่งนัก ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว คุณกลับก่อนได้แล้ว!”
หม่าตงพยักหน้าและกล่าวว่า “ครับคุณหยาง หากคุณมีปัญหาอะไร คุณสามารถติดต่อฉันได้ทุกเมื่อ”
พูดจบหม่าตงก็จากไป
หยางเฟิงยิ้มและพูดกับเย่เมิ่งเหยียนและคนอื่นๆว่า “ไป เราไปดูบ้านใหม่ของเรากันเถอะ”
จากนั้นหยางเฟิงและคนอื่นๆ ก็เดินเข้าไปในวิลล่า
“คารวะนายท่าน!”
“คารวะนายหญิง!”
“คารวะคุณหญิง!”
“คารวะคุณหนู!”
เมื่อเข้าไปในวิลล่า เห็นคนใช้หลายร้อยคนเข้าแถวเป็นสองแถวและกล่าวด้วยความเคารพ
หลันซินและคนอื่นๆตะลึง
พวกเขาไม่เคยเห็นอะไรที่เอิกเกริกเช่นนี้
มีคนรับใช้หลายร้อยคนในวิลล่า
และทุกคนได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ
แม้แต่ตระกูลเย่ก็ไม่เคยสง่างามเช่นนี้มาก่อน
แม้ว่าตระกูลเย่จะเป็นตระกูลอันดับรองของตงไห่
มากสุดก็มีคนใช้แค่สิบกว่าคน
และวิลล่าก็ไม่ใหญ่เท่ากับวิลล่าหยุนติ่ง
“ว้าว พ่อคะบ้านใหญ่สวยมากค่ะ!”
หลังเข้าไปในวิลล่า ดวงตาเล็กๆของพั่นพั่นเป็นประกาย และเขาสัมผัสทั่วทุกที่ เธอชอบมาก
ซึ่งออกแบบอย่างพิถีพิถันโดยนักออกแบบตกแต่งภายในที่มีชื่อเสียงในประเทศ
การตกแต่งภายในของวิลล่าทั้งหมดเป็นรสนิยมระดับสูง
เฟอร์นิเจอร์สทั้งหมดเป็นไตล์ที่มีความหรูหราอย่างมาก
เครื่องใช้ในบ้านที่ทันสมัย แม้โคมระย้าก็เป็นคริสตัล
วิลล่าทั้งหลังเป็นเหมือนในความฝัน รู้สึกเหมือนได้มาถึงสวรรค์ในฝัน
หลันซินจ้องไปที่เย่ไห่และถามว่า “ฉันฝันไปไหมเปล่า ต่อจากนี้ที่นี่จะเป็นบ้านของเรา”
เย่ไห่อ้าปากกว้างและพูดว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน!”
ในฐานะลูกชายคนโตของตระกูล เย่ไห่พบว่าวิลล่าตระกูลเย่ในอดีตเมื่อเทียบกับวิลล่าหยุนติ่งก็เป็นวิลล่าหญ้าคาอย่างสิ้นเชิง
“คุณตบฉันที!”
ทันใดนั้นหลันซินก็พูดกับเย่ไห่
เย่ไห่ขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณจะทำอะไร?”
หลันซินกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา: “บอกให้ตบฉัน จะพูดมากทำไม?”
“คุณบอกเองนะ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่ไห่ก็ลงมืออย่างซื่อๆ
มาหลายปีที่ผ่านมานี้หลันซินแข็งกร้าวมากและเย่ไห่ก็มีชีวิตอยู่ในเงาของเธอโดยสมบูรณ์
แม้ว่าเย่ไห่คิดจะทวงตำแหน่งช้างเท้าหน้ากลับมาอีกครั้ง แต่ว่าเขาไม่มีความกล้านั้นเลย
ในเมื่อตอนนี้หลันซินไขอให้ตัวเองตบเธอสักที
ข่าวดีอันยิ่งใหญ่ที่ตกลงมาจากฟากฟ้า ทำให้เย่ไห่ไม่อยากจะเชื่อ
เย่ไห่กัดฟัน ใบหน้าเคร่งขรึมและง้างมือขึ้น