เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 132 รางวัลปลอบใจ
แอเรียนเห็นทิฟฟานี่นั่งอยู่ริมหน้าต่างแวบหนึ่งเมื่อเธอมาถึงร้านอาหาร เธอสงบสติอารมณ์ของเธอจากนั้นค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเธอแล้วนั่งลง
ก่อนที่เธอจะเริ่มต้นทิฟฟานี่เริ่มส่งเสียงเจื้อยแจ้ว “ฉันจบแล้ว ฉันจบแล้ว ฉันคิดว่าฉันเจองานที่ดี แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเจ้านายของฉันจะกลายเป็นแจ็คสัน เวสต์! ฉันเคยชนรถของเขาและพูดคำที่แสดงความเกลียดชังกับเขาด้วย ฉันไม่เคยเจอใครที่ไม่เคยโกรธแค้นนาน ๆ เลย! ฉันคงจะอยู่ในบริษัทของเขาได้ไม่นาน ฉันอาจเก็บข้าวของและออกไปแทนที่จะรอให้เขาไล่ฉันออกก็ได้…”
แอเรียนสั่นเล็กน้อย เธอกำลังคิดถึงเหตุผลของเอธานในการมาหาเธอ ถ้าเธอมอบการ์ดใบนี้ให้กับทิฟฟานี่เธอคงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเอธานกำลังสบายดี ซึ่งนั่นหมายความว่าเขาสามารถใช้จ่ายเป็นล้าน ๆ ได้โดยไม่ต้องละสายตา ไม่มีการดูถูกไปกว่าการบอกใครสักคนว่าแฟนเก่าของพวกเขานั้นดีกว่าพวกเขามาก…
ทิฟฟานี่เริ่มกังวลเมื่อสังเกตเห็นความเงียบของเธอ “พูดอะไรหน่อยสิแอริ ฉันควรทำอย่างไรดีตอนนี้?”
แอเรียนสงบสติอารมณ์และพูดว่า “ทิฟฟ์ ฉันอาจไม่รู้จัก แจ็คสัน ดีนัก แต่เขาสนิทกับมาร์ค คนอย่างเขามีความอดทนสูงและอาจจะไม่ได้ดูถูกเด็กสาว เธอแค่ทำงานของเธอต่อไปและดูว่าจะเป็นอย่างไร ฉัน… มีบางอย่างจะบอกเธอด้วย…”
ทิฟฟานี่วางคางไว้บนมือและจ้องมองเธออย่างไร้เดียงสา “ว่ามาสิ”
“เอธานมาหาฉันหน้าที่ทำงาน เขาขอให้ฉันให้อะไรบางอย่างกับเธอ” นี่คือข้อสรุปของแอเรียนหลังจากการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน ไม่มีประโยชน์ในการเก็บบัตรไว้ เมื่อรู้วจักทิฟฟานี่ดี เธอคงยอมทิ้งความไม่แน่นอนทั้งหมดไปแล้ว บางทีเงินนี้อาจใช้เป็นรางวัลปลอบใจเพื่อชดเชยความสูญเสียของเธอก็ได้
“อะไร… เขาขอให้เธอให้อะไรฉันเหรอ? ฮ่า ๆ … จะมีอะไรดีอีกล่ะ? ไม่มีอะไรนอกจากเงินที่จะทำให้ฉันมีความสุขได้ในตอนนี้ เขาฉลาดที่จะหลีกเลี่ยงไม่มาหาฉันเพราะฉันจะทุบตีเขาให้ตายคามือเลย!” ทิฟฟานี่ฟังดูเหมือนเธอล้อเล่น แต่ดวงตาของเธอกลับขุ่นมัวไปด้วยความเศร้าที่ไม่อาจเข้าใจได้ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะล้นออกมา
“จริง ๆ ก็นั่นแหล่ะ – เงิน และก็ไม่ใช่จำนวนเล็กน้อยด้วย” แอเรียนดึงการ์ดออกมา “รหัสผ่านคือวันเกิดของเธอ”
“โอ้ ฉันเดาว่าอดีตของฉันไม่ใช่การสูญเสียสะที่เดียว แอเรียน ฉันสั่งอาหารจานโปรดทั้งหมดของเธอแล้ว ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์ดังนั้นเธอควรกินให้มากขึ้นนะ พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ไปหาผู้เขียนจดหมายฉบับนั้นโดยเร็วที่สุดและจัดการเรื่องของพ่อให้กระจ่าง หลังจากนั้นเธอจะได้ผ่อนคลาย” ทิฟฟานี่หยิบการ์ดมาแล้วเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว
แอเรียนพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เธอสามารถมองทะลุทิฟฟานี่ได้ ในฐานะเพื่อนเธอไม่สามารถเปิดเผยเธอและไม่มีทางปลอบใจเธอได้ นี่เป็นการฉีกศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายของทิฟฟานี่
โรลส์ – รอยซ์ สีดำจอดอยู่ตรงข้ามร้านอาหาร ไบรอันเหลือบมองกระจกมองหลังแล้วพูดอย่างระมัดระวัง “ดูเหมือนว่า นายหญิงไม่ได้มุ่งมั่นที่จะติดต่อเอธาน คอนเนอร์ นะครับ เอธานต่างหากที่ไปหาเธอ… ส่วนสาเหตุที่เขาให้เงินกับเธอ อันนี้ผมไม่แน่ใจ ในร้านมีเพียงแค่นายหญิงกับคุณทิฟฟานี่เท่านั้น ไม่มีคนอื่นเลยครับ”
ชายที่นั่งอยู่ด้านหลังมีท่าทีที่ดูเย็นชา เขาหลับตาลงและพูดอย่างเคร่งขรึม “กลับไปที่ทำงาน”
…
แอเรียนกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ หลังเลิกงาน มาร์คยังไม่กลับบ้านเธอจึงถามแมรี่อย่างไม่เป็นทางการ อย่างไรก็ตามแมรี่ดูมีความสุขมาก “พักหลังมานี้คุณกังวลเกี่ยวกับนายท่านมากนะคะ นายหญิง”
แมรี่จะไม่เรียกเธอว่า “นายหญิง” ในขณะที่มาร์คไม่อยู่ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังแกล้งเธอ
“แมรี่… ฉันแค่ถาม” เธอพูดด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ
รอยยิ้มของแมรี่ยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้น “ใช่ ๆ ๆ เธอ ‘แค่’ ถาม เธอก็เขินเหมือนกัน… นายท่านโทรมา เขาจะไม่กลับมาทานอาหารเย็น เธอไปอาบน้ำและเตรียมพร้อมสำหรับอาหารเย็นดีกว่า”
แอเรียนไม่ได้ยืนกรานที่จะอธิบายตัวเอง หลังจากอาบน้ำแล้วเธอก็นั่งที่โต๊ะอาหารอย่างเชื่อฟังและรอที่จะเริ่มรับประทานอาหาร เธอดูขณะที่อาหารถูกเสิร์ฟทีละจาน จากนั้นการจ้องมองของเธอโดยสัญชาตญาณโน้มเอียงไปยังที่นั่งตรงข้ามกับเธอ นั่นคือที่ของมาร์ค…