ทัศนคติที่อ่อนน้อมถ่อมตนของจ้าวห้าว ทำให้ผู้ปกครองที่อยู่รอบ ๆ รู้สึกเหลือเชื่อ
พวกเขาทั้งหมดรู้ว่าเย่เยว่ซือนั้นเกิดมาจากแม่ที่ยังไม่ได้แต่งงาน
และพวกเขายังได้ยินมาว่าแม่ของเด็กคนนี้ประพฤติตัวไม่เหมาะสม ชิงสุกก่อนห่ามตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นนักศึกษาวิทยาลัย แล้วตั้งครรภ์ขึ้นมาจึงถูกตระกูลแห่ประจานไปตามถนน
ลูกที่ผู้หญิงเช่นนี้คลอดออกมาก็คือลูกนอกคอก?
“เย่เซิ่งเทียนคนนี้น่าจะเป็นคนรับเดนต่อจากคนอื่น แต่คุณชายจ้าวยังให้เกียรติเขา แต่เขากลับได้ผู้หญิงที่ประพฤติตัวไม่เหมาะสมมาเป็นภรรยา คิดว่าตอนนี้เขาคงจะถูกสวมเขาแล้ว”
ผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความริษยา
เพราะผู้หญิงไร้ยางอายอย่างหวางซี กลับได้สามีที่ดีขนาดนี้ แต่ตนเองกลับได้สามีธรรมดา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเป็นอย่างมาก
สวรรค์ช่างตาบอด
“ถูกต้อง ใครจะไปรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และนางจิ้งจอกอย่างหวางซีนั้นเก่งในการยั่วผู้ชายอยู่แล้ว”
“ฉันยังเคยเห็นหวางซีแม่ของเย่เยว่ซือ รูปลักษณ์ของเธอนั้นเหมือนนางจิ้งจอก ไม่รู้ว่าเธอนอนกับชายชู้ไปกี่คนแล้ว เย่เซิ่งเทียนไม่รังเกียจเลยหรือ”
ผู้หญิงหลายคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์เบา ๆ โดยคิดว่าเย่เซิ่งเทียนไม่ได้ยิน
แต่ไม่คิดว่าเย่เซิ่งเทียนหันไปมองและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “พูดจบหรือยัง? ถ้าพูดจบแล้ว แต่ละคนตบหน้าตนเองห้าสิบครั้ง”
ทันใดนั้นผู้ปกครองที่วิพากษ์วิจารณ์เหล่านั้นรู้สึกมึนงง
พวกเขาไม่อยากเชื่อว่าเย่เซิ่งเทียนที่ทำให้คุณชายจ้าวต้องก้มหัวให้ จะเป็นผู้ชายที่ชิงสุกก่อนห่ามกับหวางซีตอนที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัย?
นี่เป็นการกลับมาอย่างมีชัย?
ทันใดนั้นทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไร
“พวกคุณทุกคนหูหนวกหรือ? คุณเย่ให้พวกคุณตบหน้าตนเองห้าสิบครั้ง ในเมื่อพวกคุณไม่ยอมลงมือ งั้นผมจะช่วยพวกคุณลงมือเอง”
การที่คุณชายจ้าวรู้สึกโกรธนั้นไม่ได้มีเพียงสาเหตุเดียว คนโง่เขลาเหล่านี้ เดิมทีเจ้าเทพไม่ได้คิดที่จะถือสาพวกเขา
นึกไม่ถึงว่าพวกเขายังรนหาความตายขนาดนี้ ยังกล้าดูหมิ่นคุณหวางซีอีก
“ขอ ขอโทษ ฉันจะไปทันที”
ผู้ปกครองเหล่านั้นหน้าดำหน้าแดง และกำลังจะเดินจากไป
คุณชายจ้าวโบกมือ จากนั้นพวกอันธพาลสิบกว่าคนล้อมรอบพวกเขาเอาไว้
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ
อันธพาลสิบกว่าคนลงมือพร้อมกัน เสียงตบหน้าดังสนั่น และกลุ่มผู้ปกครองร้องไห้เสียงดัง
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว”
“อย่าตีอีกเลย ฉันไม่กล้าพูดอีกแล้ว ฉันไม่กล้าพูดอีกแล้ว”
“ขอโทษ ขอโทษ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”
กลุ่มผู้ปกครองคุกเข่าลงบนพื้น และตกใจจนมึนงง
พวกเขาไม่กล้าต่อต้าน
เสียใจจนแทบกระอักเลือด
ทำไมตนเองถึงได้ปากเสียที่ไปด่าเย่เยว่ซือ? ทำไมถึงไม่อดกลั้น?
เย่เซิ่งเทียนเหลือบมองจ้าวห้าว และกล่าวราบเรียบว่า “เพื่อเห็นแก่ที่พ่อของคุณความพยายามปกป้องชีวิตของคุณเอาไว้ ผมก็จะไว้ชีวิตคุณ”
“ขอบคุณ คุณเย่ ขอบคุณ คุณเย่ ผมจะแก้ไขให้ถูกต้อง และจะไม่ทำผิดอีก”
จ้าวห้าวก้มกราบต่อเนื่อง และกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
หลังจากนั้นเย่เซิ่งเทียนก็อุ้มซือซือเดินจากไป
จ้าวห้าวมองกลุ่มผู้ปกครองด้วยสายตาเคร่งขรึมและกล่าวด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยมว่า “ตบปากคนที่กล้าวิพากษ์วิจารณ์คุณเย่และคุณหวางซี อย่าให้ฟันเหลือแม้แต่ซีกเดียว”
ชั่วขณะหนึ่ง เสียงกรีดร้องดังอย่างต่อเนื่อง บางคนต้องคนขอโทษและยอมรับความผิด แต่พวกเขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะอ้าปากพูด
คราวนี้เข็ดหลาบแล้ว
กลับถึงบ้าน หลี่หลานถามด้วยความแปลกใจว่า “คุณไปประชุมผู้ปกครองไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้?”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวว่า “พวกเราเปลี่ยนโรงเรียนอนุบาลให้ซือซือเถอะ”
ซือซือมุ่ยปากและกล่าวว่า “คุณยายค่ะ เสี่ยวเป่ากับคุณแม่ของเขา แล้วยังมีคุณพ่อของเขารังแกหนู แล้วยังจะทำร้ายคุณพ่ออีกด้วย แต่สุดท้ายพวกเขาถูกลุงตำรวจจับตัวไปแล้ว”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่หลานคาดเดาอะไรบางอย่างได้ อุ้มซือซือและกล่าวว่า “พวกผู้หญิงปากเสีย ไม่เคยพูดเรื่องดี ๆ”
ซือซือกะพริบตาและถามด้วยความสงสัย “คุณยาย ผู้หญิงปากเสียคืออะไร?”
หลี่หลานหยิกหน้าซือซือและกล่าวว่า “เจ้าเด็กเลว เรื่องดีนั้นไม่คิดที่จะเรียนรู้ส่วน เรื่องไม่ดีนั้นฟังครั้งเดียวก็รู้”
ซือซือแลบลิ้นและทำหน้าผีหยอกล้อ
ขณะนี้ หวางซีเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และกล่าวด้วยความโมโหว่า “มันน่าโมโหจริง ๆ ทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร ถ้าไม่ได้ผลประโยชน์ก็ไม่ทำงานให้”
เย่เซิ่งเทียนถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณภรรยา ใครทำให้คุณโกรธ”
หวางซีกล่าวด้วยความโมโหว่า “ผู้อำนวยการหลิวแหละ ฉันไปขอใบอนุญาตใช้ที่ดินและใบอนุญาตก่อสร้าง เขาไม่เพียงขอเงินหนึ่งแสน แต่ยังลวนลามฉันอีกด้วย ฉันโมโหเลยตบหน้าเขา แล้วเขาก็ให้คนโยนฉันออกมา ตอนนี้ยังเจ็บแขนอยู่เลย”
สีหน้าของเย่เซิ่งเทียนเยือกเย็น”ผมจะลองไปดู”
หวางซีรีบกล่าวว่า “คุณอย่าลงมือทำร้ายเขาน่ะ เพราะเขาเป็นข้าราชการ พวกเราไม่สามารถล่วงเกินเขาได้ เพราะต่อไปยังต้องไปทำเรื่องอีกมากมาย”
เย่เซิ่งเทียนยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “คุณวางใจเถอะ ผมจะไปคุยกับเขาด้วยเหตุผล”