บทที่ 240
ลู่ฝานเดินในเส้นทางบู๊อย่างมั่นคงมาตลอด เขาพยายามรักษาสภาวะนี้ต่อไป
ลู่ฝานซึมซับพลังในเหรียญทองอย่างระมัดระวัง ค่อยๆ กลั่นทีละนิด พยายามควบคุมให้สมบูรณ์แบบ
หลังผ่านไปครึ่งชั่วยาม เจ้าดำยกอาหารออกมา หานเฟิงและคนอื่นได้กลิ่นหอม รีบพากันมากินข้าว
แต่ลู่ฝานไม่ขยับไปไหน ยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น
ไม่มีใครรบกวนลู่ฝาน พวกเขาเห็นปราณปกคลุมตัวลู่ฝาน ตอนแรกอึ้งไปก่อน จากนั้นแต่ละคนมีรอยยิ้มบนใบหน้า
หานเฟิงพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝานไม่กินข้าวจะไหวไหม เขาต้องซึมซับอีกนานแค่ไหน”
ศิษย์พี่ใหญ่มองดู แล้วพูดว่า “น่าจะประมาณ 3-5 วัน วางใจเถอะ พลังในตัวศิษย์น้องลู่ฝานเต็มเปี่ยม ถึงแดนปราณนอกแล้ว พลังในตัวคอยหล่อเลี้ยงร่างกายเขาตลอดเวลา ถึงไม่กินข้าวก็ไม่เป็นไร”
หานเฟิงตอบรับ แล้วยิ้มออกมา
“ศิษย์น้องลู่ฝานแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ผมเห็นภาพที่ตามศิษย์น้องลู่ฝานไปกวาดล้างคณะอื่นในอนาคตแล้ว”
ศิษย์พี่ใหญ่ลูบท้องแล้วพยักหน้า “ตอนนี้พละกำลังของศิษย์น้องลู่ฝาน ใกล้ตามฉันทันแล้ว แม้ครั้งนี้ฉันไม่ได้ไปด้วย พวกนายก็สามารถฆ่าไปถึงคณะหยินหยางได้”
ฉู่สิง หานเฟิงและฉู่เทียน ได้ยินศิษย์พี่ใหญ่ขี้เกียจอีกแล้ว จึงตะโกนออกมาพร้อมกัน
“ศิษย์พี่ใหญ่ ไม่ได้คิดจะไม่ไปอีกแล้วใช่ไหม พูดไว้แล้วว่าจะไปกับเราไง”
ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะ “ไปอยู่แล้ว วางใจเถอะ”
อาจารย์อี้ชิงก็หัวเราะด้วย “ฉันจะเอาชุดคลุมบู๊มังกรดำที่ได้มาให้ลู่ฝาน พวกนายมีความเห็นอะไรไหม”
ศิษย์พี่ใหญ่ ฉู่เทียนและฉู่สิงส่ายหน้าเบาๆ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
หานเฟิงไม่ได้พูดอะไร ศิษย์พี่ใหญ่ขมวดคิ้วเบาๆ มองหานเฟิงแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องหานเฟิง นายต้องการชุดคลุมบู๊มังกรดำเหรอ”
หานเฟิงรีบพูดว่า “เปล่า ผมไม่ได้ต้องการชุดคลุมบู๊มังกรดำ สิ่งนี้ควรให้ศิษย์น้องลู่ฝาน แต่เสื้อผมเพิ่งโดนไหม้ไป พวกพี่มีใครพอให้ผมได้สักชุดไหม ใส่แบบนี้ไปคณะอื่นคงไม่ค่อยดี ผมไม่เอาของศิษย์พี่ใหญ่นะ คิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าพี่ทำมาจากกางเกงบ็อกเซอร์”
ศิษย์พี่ใหญ่อ้าปากค้าง จากนั้นกลืนคำที่จะพูดลงคอไป
อาจารย์เต้ากวงพูดว่า “นายไปซื้อที่เขาวิพากษ์สัก 2-3 ชุดสิ อย่าบอกนะว่าศิษย์คณะหนึ่งเดียว ไม่มีปัญญาซื้อชุดแม้แต่ชุดเดียว”
หานเฟิงพูดเบาๆ ว่า “อาจารย์ เสื้อผ้าที่เขาวิพากษ์ตัวเดียวก็ 2-3 เหรียญทองแล้วนะครับ”
อาจารย์เต้ากวงกระแอมสองครั้ง จากนั้นพูดว่า “ฉันว่าทำจากกางเกงบ็อกเซอร์ก็ดีนะ อู๋เหวยนายยังมีบ็อกเซอร์อีกกี่ตัว”
หานเฟิงสีหน้าหดหู่ ฉู่สิงที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝานน่าจะมีเสื้อผ้าอีก 2-3 ตัว ศิษย์น้องหานเฟิง รอให้ลู่ฝานตื่นก่อน แล้วไปถามเขาสิ มีจวนอากาศธาตุในมือ ตอนนี้เขารวยแล้ว”
หานเฟิงตาเป็นประกาย รู้ความหมายจากคำพูดของฉู่สิง
หานเฟิงมองลู่ฝาน แล้วหัวเราะออกมา
เจ้าดำยกถ้วยมาข้างลู่ฝาน เห็นลู่ฝานกำลังฝึกฝนอยู่ เจ้าดำจึงหมอบลงข้างๆ ดันถ้วยไปด้านหน้าลู่ฝาน
มันหวังว่าลู่ฝานจะซึมซับเสร็จเร็วๆ เพื่อชิมฝีมือการทำอาหารของมัน
เวลาสิบวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เช้าตรู่ สายลมเบาๆ ปะทะใบหน้า ลู่ฝานลืมตาขึ้นช้าๆ ในที่สุดเขาก็ตื่นแล้ว
ซึมซับพลังสิบวันเต็มๆ ทำให้พละกำลังของเขาก้าวหน้าขึ้นไม่น้อย ลู่ฝานสัมผัสได้ว่าเขาสามารถก้าวสู่แดนปราณนอกขั้นสามได้ทุกเมื่อ
ปราณชี่ในร่างกายเต็มเปี่ยม จนจะทะลักออกมา ทำให้เขามีพลังเต็มเปี่ยม
ฟู่ว……
พรูลมหายใจออกมา ลู่ฝานถอนหายใจนานประมาณหนึ่งก้านธูป เห็นถึงความแข็งแกร่งของอวัยวะภายในของเขา
ลู่ฝานลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย
พลังฟ้าดินรอบๆ เคลื่อนไหวตามการเคลื่อนไหวของเขา
ลู่ฝานเห็นอาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวง กำลังเล่นหมากรุกกันอยู่
ตอนนี้ทั้งสองวางหมากลง อาจารย์อี้ชิงมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ฝึกเสร็จแล้วเหรอ รู้สึกอย่างไรบ้าง”
ลู่ฝานตอบว่า “ดีมากครับ”
อาจารย์อี้ชิงสะบัดมือโยนชุดคลุมบู๊มังกรดำให้ลู่ฝาน
“นายสวมชุดคลุมบู๊ตัวนี้สิ”
ลู่ฝานยื่นมือไปรับชุดคลุมบู๊มังกรดำด้วยสีหน้าตกใจ อาจารย์เต้ากวงพูดว่า “รีบสวมสิ พวกศิษย์พี่เขาตกลงกันให้นายแล้ว”
ลู่ฝานยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
จู่ๆ ประตูเปิดออก หานเฟิงวิ่งหัวเราะออกมา
“ศิษย์น้องลู่ฝาน นายยังมีเสื้อผ้าอีกไหม ให้ฉันสองตัวสิ โธ่ ฉันรอนายจะตายแล้ว”
หานเฟิงเปลือยท่อนบน ด้านล่างมีเสื้อพันอยู่หนึ่งตัว
เสื้อโดนดัดแปลงจนไม่เป็นรูปร่าง ไม่ต่างจากผ้ากันเปื้อนเท่าไร หานเฟิงใส่อยู่บนตัว ดูแปลกประหลาดมาก
ลู่ฝานรีบเอาชุดในเข็มขัดโยนให้หานเฟิง นี่เป็นชุดสุดท้ายของเขาเหมือนกัน ต่อไปถ้าจะเปลี่ยน คงต้องเปลี่ยนชุดคลุมบู๊มังกรดำในมือนี่แหละ
หานเฟิงรับเสื้อผ้ามา ยิ้มตาหยีกลับเข้าไปในห้อง
อาจารย์อี้ชิงพูดว่า “ลู่ฝาน นายพักผ่อนสักสองวัน สองวันนี้พวกนายเตรียมแข่งขันต่อสู้ของสถาบัน สู้ไปเรื่อยๆ อย่างน้อยต้องสู้ให้ถึงสามอันดับแรก”
อาจารย์เต้ากวงพูดต่อ “อีกอย่าง คาถาเคล็ดวิชาบู๊ระดับดินที่ฉันถ่ายทอดให้นาย นายก็ทบทวนให้ดี วิชาโดยรวมอยู่นี่ นายมาดูสักหน่อย ฝึกได้แค่ไหนเอาแค่นั้น มันช่วยได้นิดหน่อย”
อาจารย์เต้ากวงสะบัดมือ โยนเคล็ดวิชาบู๊สองสามเล่มมาให้
ลู่ฝานรับหนังสือเคล็ดวิชาบู๊เอาไว้ จากนั้นคำนับ
ลู่ฝานเดินกลับห้อง เจ้าดำหมอบอยู่หน้าประตู กำลังกัดเนื้อแกะชิ้นใหญ่อยู่
ลู่ฝานลูบหัวเจ้าดำ แล้วปิดประตูห้อง