ตอนที่ 297 ซูมู่หลิน : คุณปู่ครับช่วยผมด้วย!
ฟิ้ว~!
ฟิ้ว~!
ซูมู่หลินยังคงผิวปากอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทว่ายิ่งเขาผิวปากก็ยิ่งหมดหวัง
“เกิดอะไรขึ้น? คนของฉันล่ะ? ทำไมยังไม่เข้ามา?”
เย่เฉินถลาไปคุยกับซูมู่หลิน “คนของคุณคงไม่เข้ามาหรอก ไปเถอะ ตกลงกันแล้วว่าจะส่งคุณขึ้นสวรรค์ ฉันพูดแล้วจะต้องทำตามที่พูดให้ได้”
แล้วเย่เฉินและซีกวาก็ฝืนยัดซูมู่หลินเข้าไปด้านใน UFO
หลังจากนั้นซีกวาก็นั่งในบริเวณที่นั่งของคนขับ ส่วนซูมู่หลินนั้นนั่งตรงบริเวณด้านข้างคนขับ
แล้วซีกวาก็บินขึ้นบนอากาศอย่างรวดเร็ว
“ว้าว คุณน้าบินกับคุณอาหัวล้านไปแล้ว!” ซือซือแหวนหน้ามองยานทรงกลมที่ยิ่งบินขึ้นสูงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเล็กลงไปทุกที
ส่วนซูมู่ชิงนั้นเป็นห่วงความปลอดภัยของ ซูมู่หลิน “เย่เฉิน…”
เย่เฉนกล่าวกับซูมู่ชิงว่า “สบายใจเถอะครับ เขาไม่ตายหรอก”
ถ้าหากว่าเย่เฉินฆ่าเขา ก็คงจะไม่ใช่วิธียุ่งยากแบบนี้ แต่การลงโทษในครั้งนี้ก็ถือว่ามาหพอจะทำให้เย่เฉินหายโกรธ
ในอากาศ ซีกวาเป็นคนขับ UFO ส่วนซูมู่หลินนั้นตึงเครียดจนเหงื่อแตกพลั่ก
ทันใดนั้นเองซูมู่หลินก็หยิบเอากุญแจดอกหนึ่งออกมา กุญแจดอกนี้หน้าตาเหมือนกุญแจธรรมดาๆ แต่ที่จริงแล้วมีมีดด้ามเล็กๆ ซ่อนในกุญแจ
ดาบจิ๋วนี้ซ่อนอยู่ในตัวกุญแจ แถมยังมิดชิดอย่างยิ่งอีกด้วย เป็นสิ่งของสารพัดประโยชน์ที่จำเป็นต้องพกพาขณะออกจากบ้าน
ซูมู่หลินถือมีดด้ามนั้นเอาไว้เพื่อป้องกันตัว แล้วเขากล่าวกับซีกวาว่า “นายชื่อซีกวาใช่ไหมล่ะ? ฮ่าๆ อวิ๋นโจววุ่นวายหรือไม่ ขึ้นอยู่กับซีกวา เสียดายที่นี่คือเมืองหลวง! เมืองหลวงจะวุ่นวายไหม ขึ้นอยู่กับฉัน! นายจะเตะฉันลงจากฟ้าใช่ไหม? ซีกวาไม่ใช่ว่าฉันดูถูกนายนะ ไม่ว่าจะบนพื้นหรือบนฟ้า ถ้าสู้กันตัวต่อตัวฉันก็ยังต่อยกับนายชนะอยู่ดี!”
ซีกวายิ้มขณะมองซูมู่หลิน “คุณซู คุณไม่ต้องเครียดขนาดนี้ก็ได้ นายของผมไม่ได้ให้ผมเตะคุณลงไป”
ซีกวากดปุ่มบางอย่างติดต่อกัน เหมือนว่ากำลังติดตั้งระบบนำทางอัตโนมัติ
ซูมู่หลินไม่เคยได้สัมผัสของพวกนี้มาก่อนก็พอจะมองออก “นายเปิดระบบนำทางเหรอ? นำทางไปไหน?”
เมื่อติดตั้งระบบนำทางอัตโนมัติแล้ว ตัวนักบินไม่จำเป็นต้องบินด้วยตัวเอง UFO ก็จะบินไปถึงจุดหมายปลายทางด้วยตนเอง
อย่าว่าแต่ UFO ปลอมประเภทนี้เลย กระทั่งรถไฟฟ้า Tesla ภายใต้โปรเจ็กต์ของ Musk ก็มีระบบนำทางอัตโนมัติตั้งนานแล้ว
ซีกวากล่าว “อีกเดี๋ยวคุณก็รู้”
หลังจากซีกวาตั้งจุดหมายปลายทางแล้ว จู่ๆ ก็เปิดประตูตรงที่นั่งคนขับ
ฟิ้วๆ…
ถึงแม้ว่าจะบินไม่เร็วนัก แต่ก็ยังคงมีลมแรงพัดเข้ามาด้านในยาน
“นายจะทำอะไร!”
ซูมู่หลินตกใจ แล้วรีบร้อนคว้ามีดออกมา
ซีกวากล่าวพลางหัวเราะ “ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ ผมไม่ได้จะเตะคุณลงไปเสียหน่อย เอาไว้เจอกันนะครับคุณซู ขอให้คุณเดินทางอย่างมีความสุขนะครับ อ้อ จริงด้วย คุณชายเย่บอกผมว่ายก UFO ลำนี้ให้คุณนะครับ”
พูดจบซีกวาก็ทิ้งตัวดิ่งลงมาจากเครื่องบิน!
พรึ่บ!
เมื่อซีกวากระโดดลง ร่มชูชีพก็กางออก
“น่าตายจริงๆ! นี่เย่เฉินจะส่งฉันไปไหนเนี่ย?”
ซูมู่หลินกระวนกระวาย เขาอยากจะขับ UFO ลำนี้บังคับให้มันหยุด แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะบังคับมันอย่างไร
แต่ยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจ UFO ลำนี้ก็มาถึงเป้าหมายและลอยกลางอากาศ
ซูมู่หลินก้มหน้าลงแล้วพ่นคำด่าออกมาทันที “เย่เฉินไอ้สารเลวส่งฉันมาที่สถานีตำรวจเฉย!”
ทันทีที่ UFO โผล่ออกมาเหนือสถานีเหนือตำรวจก็ตกเป็นเป้าสายตาของยามรักษาการณ์ทันที
ไม่ถึงสองนาที ตำรวจในสถานีก็รีบเตรียมอาวุธพร้อมมือ พลางชี้ปืนมาที่ UFO และซูมู่หลิน
“คนด้านบนโปรดฟังรีบขับเครื่องบินลงมาเดี๋ยวนี้ รีบขับเครื่องบินลงมาเดี๋ยวนี้!”
หัวหน้าสถานทีตะโกนโหวกเหวกใส่ซูมู่หลิน
ซูมู่หลินอยากจะอธิบายให้อีกฝ่ายได้ยินเสียงดังๆ แต่ในเวลานี้เองจู่ๆ ก็มีเสียงของซีกวาดังงออกมาจากเครื่อบิน!
“คุณตำรวจ! ผมคือซูมู่หลิน! ผมมามอบตัวครับ! ผมทำลายครอบครัวของคนอื่น ขืนใจภรรยาชาวบ้าน ผมมีความผิดใหญ่หลวง!”
“แม่งเอ้ย! ทำไมเป็นแบบนี้!”
ซูมู่หลินตัวแข็งค้าง ซีกวากระโดดหนีหายไปพร้อมกับร่มชูชีพ แล้วทำไมมีเสียงอีกฝ่ายได้นะ?
หรือว่าจะอัดเอาไว้ก่อน แล้วตั้งเวลาเอาไว้ล่วงหน้านะ?
“คุณตำรวจ! ผมคือซูมู่หลิน! ผมมามอบตัวครับ! ผมทำลายครอบครัวของคนอื่น…”
เสียงของซีกวาดังขึ้นอีกครั้ง เป็นการตั้งวนให้เล่นต่อเนื่องวนไปมา
“โว้ย! เย่เฉิน ไอ้บ้า!”
ซูมู่หลินโกรธจนกระทืบเท้าเร่าๆ
ด้านล่างหัวหน้าสถานีก็ตะโกนออกมาเสียงดัง “คุณซูมู่หลิน พวกเราได้ยินความผิดของคุณแล้ว และรับรู้ความผิดของคุณแล้วเช่นกัน ”
“เราขอเน้นย้ำอีกรอบ คุณซูมู่หลิน พวกเราได้…”
ตะโกนหลายๆ ครั้งไปก็ไม่ช่วยอะไร เพราะซูมู่หลินตอบอะไรพวกเขาไม่ได้ มีเพียงเสียงสารภาพผิดที่ซีกวาอัดให้เขาดังวนไปมา
สิบกว่านาทีผ่านไปหัวหน้าสถานีก็กล่าว “ขอให้คุณร่อนเครื่องบินลงมาจอดทันที ”
“ประกาศซ้ำ ขอให้…”
“ไปขอยืมระเบิดมาจากเขตทหารที่หนึ่งมาดีกว่า”
“อย่า! อย่า! อย่ายิงฉัน! ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้!”
ทันทีที่ได้ยินว่าจะโดนสอยร่วง ซูมู่หลินก็หวาดกลัวอย่างมาก เขางมหาร่วมชูชีพบนเครื่องบินอยู่นานนมกว่าจะเจอ
เขาเป็นคนกลัวความสูง แต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ เขาทำได้เพียงตัดสินใจกระโดดร่มเท่านั้น
แต่เมื่อก้มหน้าลงมองก็พบว่าชักจะสูงเกินไป ถ้าหากว่าเขาใช้ร่มชูชีพเพื่อร่อนลงมา เขาคงตายตั้งแต่ยังไม่ได้กางร่มด้วยซ้ำไป
การกระโดดร่มเป็นหนึ่งในห้ากิจกรรมผาดโผนที่อันตรายที่สุดในโลก
ถึงแม้ว่าซูมู่หลินจะกลัวความสูง แต่ความรู้รอบตัวก็ยังพอมีอยู่บ้าง
เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากโทรหาซูเจิ้นหาง
ในตอนนี้เอง ซูเจิ้นหางเพิ่งจะโทรหาสวี่ฉู่หมิง เพื่อแสดงความยินดีกับการแต่งงานใหม่ แถมยังบอกด้วยว่าในวันที่ 15 อันเป็นวันแต่งงานเขาจะต้องไปแน่นอน
“มู่หลินเอ้ย โทรมาได้เวลาพอดีจริงๆ ห้าวันหลังจากนี้ แกกับมู่ชิวใครจะเป็นคนไปงานแต่งงานของสวี่ฉู่หมิงกับฉินหงเหยียน?” ซูเจิ้นหางถามหลานชาย
ซูมู่หลินกล่าวเสียงสะอื้น “คุณปู่ครับ คุณปู่รีบมาช่วยผมเถอะนะครับ ถ้าคุณปู่ไม่มาช่วยผม ผมจะโดนคนระเบิดผมตายอยู่แล้ว ไปไหนไม่ได้แล้วล่ะครับ”
“อะไรนะ? แกอยู่ที่ไหน?”
……
และในเวลานี้เอง เย่เฉินบอกลาซือซือแล้ว เดินทางออกจาเรือนสี่ประสานแล้วมาถึงสนามบินที่เครื่องบินส่วนตัวของเขาจอดอยู่
เขาต้องการจะบินไปที่เมืองเสินเฉิงไปกับลูกน้องและหลิวเจิ้งคุนในตอนนี้
“คุณชายเย่ ขอโทษด้วยนะครับ ช่วงนี้ผมเอาแต่เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณในเมืองหลวง เลยไม่ได้จับตาดูคุณฉินเลย”
หลิวเจิ้งคุนเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องงานแต่งงานของสวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียน เขาเองก็ตกตะลึงไปเช่นกัน
เย่เฉินมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วกล่าว“ไม่เป็นไร หงเหยียนคงจะโกรธฉันจริงๆ จู่ๆ ฉันก็มีลูกชายและลูกสาว ช่วงนี้ก็ไม่มีเวลาอยู่กับหล่อน หล่อนต้องรับไม่ได้อยู่แล้ว คงจะกำลังโกรธฉันอยู่ ขอแค่ฉันไปถึงเมืองเสินเฉิง ไปขอโทษหล่อนดีๆ อ้อนหล่อนสักหน่อยก็ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเรา ไม่ได้พังง่ายขนาดนั้น”
หลิวเจิ้งคุนพยักหน้า“นั่นสิครับ คุณฉินรักคุณชายขนาดนั้น ก่อนหน้านี้ตอนคุณชายทำเหมือนโดนไล่ออกจากบ้านยังอยู่เคียงข้างคุณชายไม่ไปไหน หล่อนไม่มีเหตุผลที่จะทอดทิ้งคุณชายในวันที่คุณชายกำลังรุ่งเรือง จะต้องเป็นสวี่ฉู่หมิงที่อาศัยจังหวะที่คุณชายไม่อยู่กับหล่อนแทรกเข้ามาในความสัมพันธ์ คุณฉินถึงได้หวั่นไหว”
เย่เฉินนึกถึงสวี่ฉู่หมิงก็หงุดหงิด “ไอ้แก่ กล้าแตะต้องคู่หมั้นของฉัน รนหาที่ตายจริงๆ!”