ตอนที่ 296 ลงโทษซูมู่หลิน!
“อะไรนะ! ทำไมเป็นแบบนี้! ทำไมหงเหยียนถึงต้องลาออกจากตำแหน่งประธานบริษัท!”
ตำแหน่งประธานบริษัทไป๋ลี่เป็นของขวัญที่เขามอบให้หญิงสาว นี่เป็นตัวแทนของความรักและการชดเชยที่เขามีต่อหล่อน ทำไมหล่อนถึงได้….
พอถึงตอนนี้ จู่ๆ เย่เฉินก็ตระหนักได้ถึงคำพูดเมื่อครู่ของซูมู่หลิน คำพูดของอีกฝ่ายอาจไม่ใช่แค่เรื่องไร้สาระ ไม่ใช่แค่ความปากพล่อย กัดเขาเพื่อให้ตัวเองมีความสุขเท่านั้นแล้ว
อาจจะเป็นความจริงก็ได้!
เย่เฉินกดโทรศัพท์ทันที ปลายสายคือฉินเสี่ยวตั่ว
เขาโทรหาหล่อนติด แปลว่าอีกฝ่ายไม่ได้บิน และไม่ได้บล็อคเบอร์เขา
แต่ว่าเสียงรอสายดังขึ้นต่อเนื่องและยาวนาน สุดท้ายฉินเสี่ยวตั่วก็ไม่ได้รับสายเขา
เย่เฉินเป็นคนหัวแข็ง เมื่อโทรไปครั้งแรกแล้วอีกฝ่ายไม่ยอมรับสาย เขาก็จะโทรจนกว่าอีกฝ่ายจะยอมรับสาย
แต่ว่าโทรไปหลายสายติดต่อกันก็แล้ว หญิงสาวก็ไม่ยอมรับสายเขา
แต่ฉินเสี่ยวตั่วกลับส่งข้อความมาหาเขาแทน ในระหว่างที่เขาเอาแต่กดโทรหาหญิงสาวติดต่อกัน ความว่า:
“นายเลิกโทรมาเถอะ พี่สาวฉันไม่ให้ฉันติดต่อกับนายอีก”
เย่เฉินรีบร้อนตอบข้อความของอีกฝ่าย “เสี่ยวตั่ว ผมขอถามคุณแค่คำถามเดียว พี่สาวของคุณจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงจริงไหม?”
แล้วฉินเสี่ยวตั่วก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “จริง!”
ในวินาทีนั้นเองเย่เฉินราวโดนฉุดลงเหว
กว่าเขาจะหลุดพ้นจากเงาแห่งการโดนทรยศจากหวังเจียเหยา แล้วมีความสุขไปกับการมีลูกสาว แต่แล้วเพียงแค่ไม่กี่วันความสุขก็ระเบิดหายไปราวควัน
แต่ในตอนที่กำลังจะออกจากเมืองหลวง คิดไม่ถึงเลยว่าจะต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้!
ฉินหงเหยียนเป็นผู้หญิงที่เย่เฉินรักสุดหัวใจ การทรยศของหญิงสาวนั่นทำให้เย่เฉินเจ็บปวดหัวใจเสียยิ่งกว่าตอนโดนหวังเจียเหยาทรยศร้อยเท่า พันเท่า!
หวังเจียเหยาเป็นผู้หญิงที่รักในแก้วแหวนเงินทอง แต่งงานกับเขาสามปี ไม่ยอมให้เขาแตะต้องตัวด้วยซ้ำ แถมไม่พอในระหว่างน้้นยังเอาแต่ด่าว่าเยาะเย้ยเขาด้วยซ้ำไป
ทันทีที่เย่เฉินไม่มีเงิน หล่อนเปลี่ยนไปก่อนใครๆ เสียด้วยซ้ำ!
แต่ฉินหงเหยียนไม่ใช่คนแบบนั้น ในตอนที่เย่เฉินตกต่ำจนถึงขีดสุด ฉินหงเหยียนยังยินดีจะอยู่เคียงข้างเขา แถมยังพูดว่า “ต่อให้ต้องไปเป็นขอทานกับเย่เฉินในเทียนไห่ก็ยินดี”
ต่อให้อยู่ที่เทียนไห่ก่อนหน้านี้ ตอนที่จะตรวจ DNA ลูกของหวังเจียเหยา ฉินหงเหยียนยังเอาแต่ปลอบเย่เฉิน!
ผู้หญิงที่รักตนเองแบบนี้ ทำไมถึงไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง?
“หึๆ เป็นยังไงบ้าง ฉันไม่ได้โกหกใช่ไหมล่ะ?” ซูมู่หลินหัวเราะเยาะ
ทว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าในเวลานี้เย่เฉินกำลังอยู่ในสภาวะโกรธจัด!
ผลัวะ!
เย่เฉินต่อยหน้าซูมู่หลิน คว้าเขาขึ้นมาแล้วตะคอก “ซูมู่หลิน! ฝีมือนายใช่ไหม? นายล่อหวังเจียเหยาแล้ว ตอนนี้ก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายเป็นหวังเจียเหยาใช่ไหม! ฉันจะฆ่านาย”
“อย่านะ!” ซูมู่ชิงรีบร้อนอ้อนวอนเย่เฉิน
ซูมู่หลินกล่าาวอย่างละเหี่ยใจ “เกี่ยวอะไรกับฉัน! ฉันยังไม่เคยเจอฉินหงเหยียนด้วยซ้ำไป!”
ก่อนจะมาที่นี่ ซูมู่หลินตั้งใจจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือตนเอง หากว่าเย่เฉินเกิดถามว่าเรื่องนี้ใช้ฝีมือเขาหรือไม่ ซูมู่หลินกะจะออกตัวรับเอง
แต่ท่าทางเย่เฉินตอนนี้น่ากลัวเกินไป เขาเกิดปอดแหกขึ้นมา
ซูมู่ชิงรีบร้อนกล่าว “เย่เฉิน เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับซูมู่หลิน คุณเองก็น่าจะรู้ดี ว่าคุณฉินหงเหยียนไม่มีทางโดนข่มขู่หรือรับผลประโยชน์จากใครหรอก ต่อให้ซูมู่หลินขู่หล่อน หรือเอาเงินให้ หล่อนก็ไม่เห็นด้วยหรอกจริงไหม?”
เย่เฉินพยักหน้ารับ ฉินหงเหยียนมีนิสัยที่ค่อนข้างเย่อหยิ่ง ซูมู่หลินทำอะไรหล่อนไม่ได้หรอก
ซูมู่หลินกล่าว “ฉินหงเหยียนยอมแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงเองไม่มีบังคับเสียหน่อย! เย่เฉิน ฉันว่านะนายยอมแพ้เถอะ พี่สาวฉันชอบนายถือว่าเป็นบุญที่นายเคยสั่งสมมาตั้งแต่ชาติปางไหนๆ! ไม่ว่าจะหน้าตา นิสัย การอบรม ผู้หญิงสองคนนั้นไม่ได้หนึ่งในสิบของพี่สาวฉันด้วยซ้ำไป”
เย่เฉินชี้ไปที่ซูมู่หลินแล้วกล่าว “ฉินหงเหยียนจะสมัครใจหรือเปล่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย ฉันจะไปสืบให้รู้เรื่องของฉันเอง ต่อให้พี่สาวนายดีเลิศขนาดไหนก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายสักนิดเดียว ซูมู่หลินนายยั่วโมโหฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะไปจากเมืองหลวงฉันจะต้องจัดการแน่ๆ”
ซูมู่หลินหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆ เป็นคนที่สำเหนียกกำลังตัวเองจริงๆ คิดจะลงโทษฉันงั้นเหรอ? ที่นี่คือเมืองหลวง! ที่นี่เป็นเหมือนบ้านของฉัน! เมื่อครู่ฉันไว้หน้านายหรอก! นายรู้หรือเปล่าว่าแค่เสียงผิวปากของฉันแค่นิดเดียวจะมีคนกี่คนที่บุกเข้ามา?”
แถวๆ เรือนสี่ประสานของซูมู่ชิงเงียบและเปลี่ยว จุดนี้เย่เฉินสังเกตเห็นตั้งแต่วันแรกแล้ว
อีกทั้งทุกๆ ที่ซูมู่หลินจัดแจงไว้ให้พี่สาว ก็ถูกคนของหลิวเจิ้งคุนที่อยู่ไกลๆ กว่าจับตามองเช่นกัน พวกเขาก็สามารถจัดการคนของซูมู่หลินได้ทุกเวลาเหมือนกัน
เย่เฉินกล่าว “ต่อให้คนพุ่งเข้ามามีจำนวนมากเท่าไหร่ก็ไม่ช่วยให้นายรอดหรอก!”
“นายพูดอะไร?” ซูมู่หลินงุนงง
แต่เขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างรวดเร็ว
20 นาทีต่อมาจู่ๆ ก็มี UFO ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าเหนือบริเวณพื้นที่วงแหวนที่สามของเมืองหลวง บินมาเพียงลำเดียวโดดๆ ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาของคนในพื้นที่จำนวนไม่น้อยให้มารุมดู
“นี่มัน UFO ที่เคยไปโผล่ที่เมืองเทียนไห่ไม่ใช่หรือไง? ทำไมมาโผล่ที่เมือหลวงได้นะ?”
“สวรรค์ เท่จังเลย! ในนั้นจะต้องมีมนุษย์ต่างดาวแน่เลย!”
UFO ร่อนลงในเรือนสี่ประสานของซูมู่ชิงอย่างรวดเร็ว
การปรากฏตัวขึ้นของ UFO ล่อความสนใจของซือซือ
“ว้าว เครื่องบินสวยจังเลย ของคุณพ่อหรอคะ? หนูอยากนั่ง!”
ซือซือวิ่งไปดู UFO ลำนี้ในสวนอย่างดีอกดีใจ
แล้วเวลานี้เองภายในที่นั่งของ UFO มีชายยหัวล้านเดินออกมา หน้าตาเขาน่ากลัวทำให้ซือซือตกใจ
เขาก็คือซีกวาลูกน้องของเย่เฉิน อดีตนักเลงหัวไม้ของอวิ๋นโจว
ซีกวาเดินลงมาเห็นซือซือก็รีบหยิบอมยิ้มออกมา เพื่อเอาใจเด็กสาว “นี่ใช่คุณหนูซือซือคนสวยหรือเปล่า? ผมเก็บอมยิ้มสายรุ้งชิ้นหนึ่งมาจากท้องฟ้า รับไว้ด้วยนะครับ!”
ซือซือเบิกตากว้าง “ว้าว เก็บมาจากฟ้าเหรอคะ? จริงหรือเปล่าเนี่ย?”
ซีกวากล่าว “จริงสิครับ คุณหนูไม่เห็นหรอครับว่าผมลงมาจากท้องฟ้าเลยนะครับ?”
ซือซือพยักหน้ารับไม่หยุด “หนูเห็นแล้วค่ะ! เท่มากเลย!”
ซือซือพบว่าคุณอาคนนี้ให้ความเคารพเธออย่างยิ่ง จึงไม่ระแวงแล้วยอมรับอมยิ้มมาแต่โดยดี
เมื่อมอบของขวัญให้ซือซือ ซีกวาเดินมาหาเย่เฉิน “คุณชาย”
ซือซืออุทานออกมาอีกครั้ง “คุณพ่อคะ คุณอาหัวล้านคนนี้เป็นคนของคุณพ่อใช่ไหมคะ?”
เย่เฉินพยักหน้าน้อยๆ
ซือซือถาม “งั้นหนูขอนั่งเครื่องบินทรงกลมของคุณอาหัวล้านได้ไหมคะ?”
เย่เฉินส่ายหน้า “เครื่องบินทรงกลมนี่ไม่ได้เอาไว้ให้หนูนั่ง เอาให้คุณน้าหนูนั่งต่างหาก”
พอได้ยินแบบนี้ ซูมู่หลินก็ตกใจจนเหงื่อแตกพลั่ก
ตอนนั้นที่เขาอยู่อวิ๋นโจว ก็เคยขับรถชนเจ้านี่ แล้วหมดสติไป จากนั้นก็โดนเย่เฉินจับเอาไว้
ตอนนี้เห็น UFO ก็ยังฝังใจ!
ซือซือมีท่าทีริษยา “หึ คุณพ่อรักแต่คุณน้า ไม่รักซือซือ ไม่ยอมให้ซือซือนั่ง ดีกับคุณน้าเกินไปแล้วล่ะมั้งคะ?”
ดีกับฉัน?
ซูมู่หลินอยากจะเปิดอบรมบอกหลานสาวตนเองบอกหล่อนว่าเย่เฉินเป็นคนนิสัยไม่ดีขนาดไหน!
เย่เฉินมองซูมู่หลิน “เห็นหรือยังกระทั่งซือซือยังอิจฉาคุณเลย เข้าไปสิ”
“ฉันไม่นั่ง!” ซูมู่หลินเกาะต้นไม้ในสวนไม่ยอมปล่อย
เย่เฉินส่งสายตาบอกซีกวา เขาสาวเท้าเดินไปกอดซูมู่หลิน เอาไว้ทันที “มาสิมา คุณชายซู สนุกมากเลยนะครับ”
ซูมู่หลินถีบซีกวา ทว่าเขาหลบได้ “ไปเลยไป แค่เสียงผิวปากของฉัน พี่น้องหลายสิบก็จะพุ่งมาปกป้องฉันแล้ว วันนี้พวกนายไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะแตะต้องฉัน”
ฟิ้ว!
ซูมู่หลินผิวปากทันที
แต่ว่าหนึ่งนาทีผ่านไป ห้านาทีผ่านไป สิบนาทีผ่านไป
ไม่มีใครบุกเข้ามาในเรือนสี่ประสานแห่งนี้แม้แต่คนเดียว