เธอเห็นกับตาว่าเซี่ยเหอจับมือของหยางเฉินไว้ โกรธมากจริงๆ แต่ไม่ในช้า เธอก็นึกถึงการทำตัวของหยางเฉิน เรื่องราวเมื่อกี้นี้ต้องมีเงื่อนงำบางอย่าง ต่อให้ไม่มี ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนจับของหยางเฉิน
ถ้าหากในเวลานี้หยางเฉินรู้ว่าฉินซีกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ จะต้องกลุ้มใจอย่างแน่นอน
“หยาง…..เสี่ยวเซี่ย!”
ในเวลานี้ คุณหมอหานเพิ่งออกมาจากที่คณบดี เห็นหยางเฉินและเซี่ยเหอ เธอกำลังจะเรียกหยางเฉิน ทันใดนั้นก็จำเรื่องที่หยางเฉินขอร้องให้เก็บเป็นความลับ
“เสี่ยวเซี่ย จะบอกข่าวดีเรื่องหนึ่งให้เธอ ค่ารักษาพยาบาลแม่ของเธอ และค่ารักษาพยาบาลที่ค้างชำระของโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ ทั้งหมดมีที่พึ่งพาแล้ว”
คุณหมอหานบอกข่าวดีนี้ให้เซี่ยเหอเป็นอันดับแรก
เซี่ยเหอดูเฉื่อยชา ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกเหมือนความสุขที่ร่วงหล่นจากสวรรค์ เมื่อกี้นี้ยังกังวลเรื่องยืมเงิน คุณหมอหานก็ทำให้เธอประหลาดใจมากขนาดนี้
“คุณหมอหาน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”หลังจากผ่านไปนาน เซี่ยเหอถึงได้ดึงสติกลับมา
คุณหมอหานจับมือของเซี่ยเหอไว้ และพูดอย่างมีความสุข: “มีคนใจดี บริจาคเงินจำนวนมหาศาลให้กับโรงพยาบาล เพื่อจัดตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ เมื่อกี้นี้นี่เอง คณบดีเตรียมการให้คนไปร่างเอกสารทางราชการ แม่ของเธอเป็นเป้าหมายแรกที่ได้ความช่วยเหลือของมูลนิธิ”
เซี่ยเหอถึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจทันที พูดอย่างตื่นเต้น: “ขอบคุณค่ะคุณหมอหาน! ขอบคุณค่ะคุณหมอหาน!”
“ต้องขอบคุณคนใจดีคนนั้น ฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก จากนี้ไปเธอก็อยู่เคียงข้างของเธอแม่ด้วยความสบายใจ เกิดหาแหล่งไตที่ตรงกัน พวกเราจะทำการปลูกถ่ายไตให้แม่ของเธอทันที”
คุณหมอหานพูดด้วยรอยยิ้ม เธอสงสารเซี่ยเหอจริงๆ อายุน้อยๆ ก็ต้องแบกรับแรงกดดันมากขนาดนี้
“คุณหมอหาน ฉันอยากจะถาม คนใจดีที่คุณพูดถึงคนนั้น เป็นใครเหรอคะ? ฉันอยากจะขอบคุณเขาด้วยตัวเอง”เซี่ยเหอก็ถามอีกครั้ง
คุณหมอหานส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้: “อีกฝ่ายหนึ่งทำการบริจาคโดยไม่ระบุชื่อ เป็นผู้มีน้ำใจที่ทำความดีโดยไม่ทิ้งชื่อไว้จริงๆ ในเมื่อตัดสินใจเขาทำแบบนี้ออกมา คงจะไม่ต้องการให้คนอื่นติดตามเขามากเกินไป”
เซี่ยเหอส่ายหัวเล็กน้อย ในดวงตามีความผิดหวัง
“นี่เป็นแฟนของเธอเหรอ? ดูดีมากจริงๆ ดูเป็นผู้ชายที่ดีนะ เจอแล้วก็แต่งงานกันเถอะ อย่างได้พลาดโอกาสอย่างเด็ดขาด!”
คุณหมอหานมองไปที่หยางเฉิน พูดอย่างหัวเราะชอบใจ ตอนนี้เธอมองหยางเฉิน มองยังไงก็ชอบอย่างนั้น
ใบหน้าของเซี่ยเหอหน้าแดงทันที รีบพูดอย่างรวดเร็ว: “คุณหมอหาน คุณอย่าได้เข้าใจผิด เขาเป็นเพียงแค่เพื่อนของฉัน!”
“แฟนก็มาจากเพื่อนไม่ใช่เหรอ?”
คุณหมอหานคัดค้านด้วย และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ข่าวดีก็บอกกับเธอแล้ว ฉันก็ไม่รบกวนพวกเธอแล้ว”
หลังจากที่พูดจบ เธอก็หันหลังจากไป
ใบหน้าอันบอบบางของเซี่ยเหอ ยังคงแดงก่ำ
หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย: “พาฉันไปเยี่ยมคุณน้าหน่อย!”
ตามเซี่ยเหอไปห้องผู้ป่วยแม่ของเธอ หยางเฉินเห็นหญิงวัยกลางคนที่หน้าตาดูธรรมดามาก กำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลด้วยใบหน้าที่อ่อนแอ
“แม่ค่ะ นี่เป็นเพื่อนของหนู หยางเฉิน!”
เซี่ยเหอพูดกับหญิงวัยกลางคน
คุณแม่เซี่ยถึงได้ลืมตาขึ้นมา ตอนที่เห็นหยางเฉิน ดวงตาก็เปล่งประกายอย่างกะทันหัน
“คุณน้า สวัสดีครับ!”
หยางเฉินวางกระเช้าผลไม้ไว้โต๊ะข้างเตียง และยิ้มแล้วทักทาย
รอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคุณแม่เซี่ย และชี้ไปที่เก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย: “หยางเฉิน เชิญนั่งลง!”
“ใช่แล้วแม่ค่ะ มีข่าวดีจะบอกกับแม่ เมื่อกี้นี้คุณหมอหานบอกว่า มีคนใจดีบริจาคเงินจำนวนมหาศาลโดยไม่ระบุชื่อ และจะตั้งกองทุนมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ และแม่ กลายเป็นเป้าหมายแรกที่มูลนิธิให้ความช่วยเหลือ” เซี่ยเหอแบ่งปันข่าวนี้ให้กับคุณแม่เซี่ย
“จริงเหรอ?”
“เป็นความจริงอย่างแน่นอน คุณหมอหานบอกกับหนูด้วยตัวเอง”
“งั้นก็ดีมาก ในที่สุดลูกสาวของแม่ก็ไม่ต้องวิ่งวุ่นกังวลเรื่องเงินอีกต่อไปแล้ว!”
……
เมื่อเห็นสองแม่ลูกโอบกอดอยู่ด้วยกัน ท่าทางร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ในใจของหยางเฉินก็รู้สึกพึงพอใจมาก
ถ้าหาก เมื่อห้าปีที่แล้ว ก็มีมูลนิธิแบบนี้ บางที แม่ก็ไม่เสียชีวิตใช่มั้ย?
หลังจากพูดคุยกับสองแม่ลูกไม่กี่คำ หยางเฉินก็เตรียมตัวจากไป
ทันทีที่ลุกขึ้น กลับโดนคุณแม่เซี่ยห้ามไว้อย่างกะทันหัน และถามอย่างกระตือรือร้นว่า: “หยางเฉิน ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่?”
“ปีนี้ผมอายุยี่สิบเจ็ด!” หยางเฉินตอบตามความจริง
“หยางเฉิน ครอบครัวของคุณเป็นคนที่ไหนเหรอ?” คุณแม่เซี่ยถาม
“ถือได้ว่าเป็นเจียงโจว!” หยางเฉินยังคงไม่รู้อะไรเลย
“หยางเฉิน ครอบครัวของคุณมีกี่คนเหรอ?” คุณแม่เซี่ยถามอีกครั้ง
……
ในไม่ช้า หยางเฉินก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที เขาถูกคุณแม่เซี่ยคิดว่าเป็นแฟนของเซี่ยเหอเหรอ?
วันนี้เกิดอะไรขึ้น?
โดนคุณหมอหานเข้าใจผิด ต่อจากนั้นก็โดนคุณแม่เซี่ยเข้าใจผิด และแม้แต่ฉินซีก็เข้าใจผิด
“แม่ค่ะ แม่สำรวจสำมะโนครัวเหรอ?”
ใบหน้าของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความอับอาย: “หยางเฉินแต่งงานแล้ว ลูกสาวของเขาอายุสี่ห้าปีแล้ว”
“หา? แต่งงานแล้วเหรอ!” คุณแม่เซี่ยดูผิดหวัง
“คุณน้า คุณพักผ่อนก่อน ไว้วันหลังผมจะมาเยี่ยมคุณใหม่!”หยางเฉินรีบลุกขึ้นบอกลา
หลังจากที่เซี่ยเหอส่งหยางเฉินถึงนอกประตูแล้ว พูดด้วยใบหน้าขอโทษ: “ขอโทษด้วย ทำให้คุณถูกเข้าใจผิดอีกแล้ว”
“ก็คือไอ้หมอนั่น!”
ในขณะนั้น ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอย่างกะทันหัน เป็นจวงปี้ฝานที่เคยโดนหยางเฉินเตะก่อนหน้านี้
ข้างหลังของเขายังมีบอดี้การ์ดใส่ชุดสูทตามอยู่สองคน เมื่อได้ยินคำพูดจวงปี้ฝาน บอดี้การ์ดทั้งสองก็วิ่งไปหาหยางเฉินอย่างพร้อมเพรียง
เซี่ยเหอดูสับสนวุ่นวาย มองไปที่จวงปี้ฝานแล้วพูดด้วยโกรธ: “นายจะทำอะไร?”
“นังผู้หญิงสารเลวอย่างเธอ ยังมีหน้ามาถามว่าฉันจะทำอะไร?”
จวงปี้ฝานแสยะยิ้ม: “ในเมื่อเขากล้าเป็นแฟนของเธอ งั้นฉันก็จะจัดการเขาก่อน!”
แววตาของหยางเฉินเริ่มเย็นชา และพูดอย่างเย็นชาว่า: “ที่นี่เป็นโรงพยาบาล อย่าได้รบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วย มีเรื่องอะไร พวกเราไปคุยกันข้างนอก!”
“แกแมร่งเป็นตัวอะไร? ก็กล้าพูดเงื่อนไขกับกู?”
จวงปี้ฝานอารมณ์ฉุนเฉียวเป็นอย่างมาก และสั่งว่า: “จัดการหมอนี่ให้ฉัน!”
บอดี้การ์ดทั้งสองได้รับคำสั่งจากจวงปี้ฝาน และพุ่งไปที่หยางเฉินอย่างพร้อมเพรียง
เซี่ยเหอกังวลอยู่ครู่หนึ่ง และยืนขวางตรงหน้าของหยางเฉินโดยไม่รู้ตัว และพูดด้วยความโกรธใส่จวงปี้ฝาน: “จวงปี้ฝาน นายมีอะไรก็มาลงที่ฉัน!”
ตอนที่เสียงของเธอลดลง บอดี้การ์ดทั้งสองก็พุ่งเข้าไปแล้ว
หนึ่งคนในนั้นก็ต่อยหมัดไปทางหยางเฉิน เซี่ยเหอก็ปรากฏตัวตรงหน้าหยางเฉินอย่างกะทันหัน บอดี้การ์ดคนนั้นไม่ทันที่จะเก็บแรงแล้ว ทำได้เพียงต่อยหมัดลงไป
เซี่ยเหอก็กลัวจนหน้าถอดสี ดูเหมือนว่าจะรู้สึกถึงลมแรงตอนที่บอดี้การ์ดต่อยหมัดมา และหลับตาทั้งสองลงโดยไม่รู้ตัว
“พรึ่บ~”
ในเวลาเดียวกัน ก็มีแขนที่แข็งแรง โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่นอย่างกะทันหัน ต่อจากนั้น เธอรู้ว่าร่างกายของตัวเองกำลังลอยขึ้นในอากาศ
“ผลัวะ! ผลัวะ!”
รอตอนที่เธอลืมตาขึ้นมา ตัวเองก็ยืมบนพื้นที่ใหม่แล้ว และบอดี้การ์ดสองคนนั้น กลับเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่สองลูก กระเด็นออกไปไกลสิบกว่าเมตร และล้มลงอยู่บนพื้นแล้วคร่ำครวญ
เซี่ยเหอเบิกตาทั้งสองกว้าง เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
และจวงปี้ฝานที่เห็นทุกอย่างกับตา รูม่านตาหดตัวลงอย่างกะทันหัน ในดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ