ตอนที่ 1251 ค่าชดเชย (2)
จักรพรรดิแคว้นจิ้วตัวสั่นพลางร้องไห้อยู่ในใจ เขาเขียนค่าชดเชยทุกรูปแบบที่เขาสามารถนึกได้ลงไปแล้ว แต่จวินเสียก็ยังไม่พอใจ “งั้น……งั้นท่านบอกมาเถอะว่า……แบบไหนถึงจะพอ?”
จวินอู๋เสียยกมือขึ้นเล็กน้อย เฟยเหยียนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ก้าวมาข้างหน้าและดึงเอาแผ่นหนังที่เขียนค่าชดเชยเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ส่งให้กับจักรพรรดิแคว้นจิ้ว
จักรพรรดิแคว้นจิ้วกวาดตามองเอกสารฉบับนั้น แล้วเขาก็ตกใจจนเกือบตกจากบัลลังก์
เขาเบิกตากว้างจ้องมองจวินเสียอย่างไม่อยากจะเชื่อ มือที่กำแผ่นหนังสั่นจนเกือบจะหัก
“ท่าน……ท่าน……นี่ล้อเล่นใช่ไหม?”
จวินอู๋เสียหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า “เจ้ามีค่าพอให้ข้าล้อเล่นด้วยหรือไง?”
จักรพรรดิแคว้นจิ้วหน้าซีดเผือด เขากลืนน้ำลายเสียงดัง แววตาสิ้นหวัง “นี่……นี่ไม่มากไปหรือ……นี่เท่ากับบอกให้ข้ามอบแคว้นจิ้วครึ่งหนึ่งเป็นค่าชดเชยเลยนะ!!”
ในบรรดาเงื่อนไขที่ระบุไว้ในค่าชดเชยที่เฟยเหยียนส่งไปให้นั้น สิ่งที่ทำให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วตกใจมากที่สุดก็คือข้อความที่เขียนเรื่องการยกดินแดนของแคว้นจิ้วให้ จวินอู๋เสียจัดการยกดินแดนแคว้นจิ้วครึ่งหนึ่งให้กับแคว้นฉีเพื่อเป็นค่าชดเชย
ดินแดนอันกว้างใหญ่ที่แคว้นจิ้วครอบครองนั้นเป็นรองแค่แคว้นเหยียนเท่านั้น แล้วจู่ๆจะให้ตวัดพู่กันทีเดียวมอบดินแดนครึ่งหนึ่งให้ไปแบบนั้น ถ้ายกดินแดนให้แคว้นฉีไป แคว้นเล็กๆอย่างแคว้นฉีก็จะยกระดับขึ้นมาเป็นแคว้นที่ยิ่งใหญ่อันดับต้นๆทันที ยิ่งกว่านั้นจักรพรรดิแคว้นจิ้วก็ไม่รู้ว่าจวินเสียจงใจทำหรือเปล่า แต่ทุกเมืองที่มีชื่ออยู่ในแผ่นหนังคือเมืองที่มีความเจริญรุ่งเรืองมากที่สุดในแคว้นจิ้ว ซึ่งไม่เพียงมีทรัพยากรธรรมชาติมากมายเท่านั้น แต่ยังเป็นเมืองที่ร่ำรวยมากที่สุดด้วย ถ้าเขายกเมืองพวกนั้นให้จริงๆ เศรษฐกิจครึ่งหนึ่งของแคว้นจิ้วจะล่มทันที
แถมยังมีการชดเชยทางการเงินที่ทำให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วอ่านแล้วรู้สึกอยากตายขึ้นมา!
[นี่ไม่ใช่แค่ยกดินแดนเป็นค่าชดเชยเท่านั้น!]
[นี่มันเท่ากับสั่งให้เขาเอาแคว้นจิ้วทั้งแคว้นใส่พานเงินถวายให้แคว้นฉีเลย!]
ข้อตกลงการชดเชยนี้ ต่อให้ตีเขาให้ตาย จักรพรรดิแคว้นจิ้วก็ไม่มีวันตกลงที่จะลงนามเด็ดขาด!
“มากไป?” ดวงตาของจวินอู๋เสียเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบทันที
“สิ่งนี้สามารถแลกกับชีวิตทหารแคว้นฉีหลายแสนคนที่ตายไปได้ไหม? แลกกับชีวิตของประชาชนผู้บริสุทธิ์ของแคว้นฉีที่ตายไปด้วยไฟสงครามได้รึเปล่า? เพียงพอจะชดเชยให้กับคนจำนวนนับไม่ถ้วนที่ต้องพลัดบ้านพลัดถิ่นระหกระเหินร่อนเร่ไปอย่างสิ้นหวังได้ไหม? ถ้าเจ้าไม่อยาก ข้าก็จะไม่บีบบังคับเจ้า เจ้าก็แค่คืนชีวิตผู้คนทั้งหมดที่ตายไปด้วยไฟสงครามที่เจ้าจุดขึ้นมาซะ คืนมาให้ครบทุกคน เมืองทั้งหลายที่โดนทำลายพังพินาศไปก็คืนสภาพมันให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมด้วย แล้วเจ้าก็ไม่ต้องลงนามในเอกสารชดเชยนั้นก็ได้” จวินอู๋เสียพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นเป็นพิเศษ
นางเชื่อว่าคนทั้งแคว้นฉีอยากได้คนในครอบครัวของพวกเขากลับคืนมาอย่างปลอดภัยมากกว่าอยากได้ที่ดินและเงินทองพวกนี้อย่างแน่นอน
จักรพรรดิแคว้นจิ้วรู้สึกเหมือนมีบางอย่างมาจุกอยู่ที่ลำคอของเขา ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออก เมืองสามารถสร้างใหม่ได้ แต่คนที่ตายไปแล้วพวกนั้น จะทำให้กลับมามีชีวิตเหมือนเดิมได้ยังไง?
จวินเสียเสนอทางเลือกที่ไม่มีทางออกให้เขาทั้งสองทางชัดๆเลย!
ทางหนึ่งคือการชดเชยที่เขายอมรับไม่ได้ ส่วนอีกทางก็เป็นสิ่งที่เขาไม่มีปัญญาทำได้…….
“มีทางเลือกที่สามไหม?” จักรพรรดิแคว้นจิ้วยังไม่ยอมแพ้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจวินเสียถึงพยายามช่วยแคว้นฉีมากขนาดนี้ จักรพรรดิหนุ่มคนนี้ต้องการอะไรกันแน่
จวินอู๋เสียตอบด้วยรอยยิ้มเย็น “มี”
ดวงตาของจักรพรรดิแคว้นจิ้วเป็นประกาย เขาเงยหน้าขึ้นทันที แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวังขณะมองไปที่จวินเสีย
“แคว้นเหยียนจะบุกโจมตีแคว้นจิ้ว และชื่อของแคว้นจิ้วจะหายไปจากโลกนี้”
คำพูดของจวินอู๋เสียตัดความหวังของจักรพรรดิแคว้นจิ้วไปอย่างสมบูรณ์……
จักรพรรดิแคว้นจิ้วคอตก เขามองไปที่แผ่นหนังที่ระบุเงื่อนไขการชดเชยเอาไว้ ร่างของเขาสั่นระริก ริมฝีปากซีดจนเขียว
หลังจากได้เห็นความแข็งแกร่งของกลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหลังจวินเสีย และแคว้นจิ้วได้สูญเสียทหารในกองทัพไปหนึ่งล้านคนจากสงคราม พวกเขายังจะหวังได้อีกหรือว่าจะมีโอกาสต่อสู้กับทหารม้าติดอาวุธของแคว้นเหยียนได้? ความแข็งแกร่งที่แตกต่างกันระหว่างสองแคว้น บัดนี้เป็นช่องว่างกว้างใหญ่ที่ทำให้เขาไม่มีทางเลือก! ไม่มีทางอื่นให้เลือกได้เลย!
“ข้าตกลง……”