ตอนที่ 1250 ค่าชดเชย (1)
เมื่อเห็นผู้ช่วยชีวิตของเขาทอดทิ้งเขาและหนีออกไป จักรพรรดิแคว้นจิ้วแทบใจสลาย เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ากลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหลังจักรพรรดิแคว้นเหยียนจะมีพลังที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ตอนแรกจักรพรรดิแคว้นจิ้วตั้งใจจะใช้ความแข็งแกร่งของผู้อาวุโสหวงทำให้เขาวางมาดข่มต่อหน้าจักรพรรดิแคว้นเหยียนที่เขาต้องก้มหัวให้มาตลอดหลายปีได้
แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้วที่เขาจะได้ย่ามใจ ตรงกันข้ามมันถึงเวลาคิดบัญชีย้อนหลังแล้ว……
จักรพรรดิแคว้นจิ้วนั่งสั่นอยู่บนบัลลังก์ และคิดจะฉวยโอกาสหนีไปจากท้องพระโรง แต่สายตาเย็นชาของจวินเสียก็หันมาจ้องเขาเขม็ง
“นั่นเจ้าคิดจะไปไหน?” เสียงของจวินอู๋เสียเย็นชามากจนทำให้เลือดแข็งตัวได้เลย
นางยังไม่สามารถปะทะกับวิหารมังกรได้ในตอนนี้ จึงต้องปล่อยผู้อาวุโสหวงหนีไปก่อน แต่สำหรับจักรพรรดิแคว้นจิ้วนั้น นางไม่คิดจะปล่อยเขาไปง่ายๆ นางจะทำลายแคว้นจิ้วและทำลายแผนการของวิหารมังกร แม้ว่ามันจะไม่ก่อให้เกิดความเสียหายอย่างรุนแรงต่อวิหารมังกร แต่มันก็ยังทำลายแผนการของพวกนั้นในอาณาจักรล่างและเฉือนเนื้อพวกนั้นได้ส่วนหนึ่ง!
จักรพรรดิแคว้นจิ้วรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว เขาทิ้งตัวกลับไปอยู่ที่เดิม
“ข้า……ข้า……ข้าผิดไปแล้ว ขอจักรพรรดิแคว้นเหยียนโปรดอภัยให้ด้วย……” ตอนนี้จักรพรรดิแคว้นจิ้วอยากร้องไห้จริงๆ แต่ก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมา [ผู้อาวุโสหวงทิ้งไปแล้วพร้อมกับตบหลังเขาหนึ่งที แล้วตอนนี้เขาจะทำอะไรได้?]
[จวินเสียหยาบคายไม่เป็นมิตรมาตั้งแต่ต้นแล้ว บวกกับคำพูดที่เขาพูดไปเมื่อครู่ เขาจึงอดรู้สึกไม่ได้ว่าเขาจะตายในไม่ช้านี้]
“นั่งลง” จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา
จักรพรรดิแคว้นจิ้วขาสั่นขณะที่ตะกายกลับขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ ดวงตาที่หวาดกลัวของเขาไม่มีวี่แววความหยิ่งยโสและวางอำนาจข่มอีกต่อไป
“การยกทัพไปบุกโจมตีแคว้นฉีเป็นความคิดของเจ้างั้นหรือ?” จวินอู๋เสียถามพลางหรี่ตา ขณะที่เฉียวฉู่กับคนอื่นๆก็เก็บพลังวิญญาณสีม่วงกลับเข้าร่าง
จักรพรรดิแคว้นจิ้วรีบพูดว่า “ไม่……ไม่ใช่ข้า……เป็นผู้อาวุโสหวง! เขาเป็นคนสั่งให้ข้ายกทัพไป! ข้าไม่มีเรื่องอะไรกับแคว้นฉี แล้วพวกเขาก็อยู่ไกลมากด้วย ทำไมข้าจะต้องยกทัพไปบุกแคว้นฉีโดยไม่มีเหตุผลล่ะ?” จักรพรรดิแคว้นจิ้วพูดเร็วปรื๋ออย่างตื่นตระหนก
“แคว้นฉีเป็นพันธมิตรกับแคว้นเหยียนของข้า ไม่สำคัญว่าใครจะเป็นคนบอกให้เจ้าทำ แต่เจ้าคือคนที่ลงมือทำ” จวินอู๋เสียพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา
จักรพรรดิแคว้นจิ้วกลัวจนหน้าซีด [แคว้นฉีไปเป็นพันธมิตรกับแคว้นเหยียนตั้งแต่เมื่อไร? ถ้าคำพูดนี้ไม่ได้ออกมาจากปากของจวินเสียเองล่ะก็ ใครจะไปเชื่อว่าแคว้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกอย่างแคว้นเหยียนจะถือว่าแคว้นเล็กๆอย่างแคว้นฉีเป็นพันธมิตรคนสำคัญ]
“ข้าไม่รู้จริงๆว่าแคว้นฉีเป็นพันธมิตรของท่าน ถ้าข้ารู้……ข้าคงไม่กล้ายกทัพไปบุกแคว้นฉี……ข้า……ข้าสามารถชดเชยได้นะ! ชดเชยความเสียหายทั้งหมดของแคว้นฉี! อะไรก็ได้! ข้าจะจ่ายให้เดี๋ยวนี้เลย!” ขณะที่พูด จักรพรรดิแคว้นจิ้วก็ควานหาพู่กัน, กระดาษ, และที่ฝนหมึกด้วยมือที่สั่นเทา เขาเริ่มเขียนค่าชดเชยทุกอย่างที่นึกได้ลงบนกระดาษและให้ขันทีส่งเอกสารนั้นให้ถึงมือของจวินเสีย
จวินอู๋เสียมองเอกสารนั้นแบบผ่านๆ แล้วเปลวไฟพลังวิญญาณสีม่วงก็ลุกพรึ่บขึ้นบนมือของจวินอู๋เสีย เปลี่ยนกระดาษที่เขียนค่าชดเชยแผ่นนั้นให้กลายเป็นเถ้าถ่านในทันที!
จักรพรรดิแคว้นจิ้วจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา เขาคิดว่าจวินเสียแค่พึ่งผู้ใช้พลังวิญญาณสีม่วงที่อยู่ข้างหลังเขาเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจวินเสียเองก็เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงด้วย!
ในตอนนี้ จักรพรรดิแคว้นจิ้วอยากจะร้องไห้แบบไม่มีน้ำตาซะจริงๆ
[จักรพรรดิแคว้นเหยียนจำเป็นต้องแข็งแกร่งผิดปกติแบบนี้เลยหรือไง!?]
“ไม่พอ” จวินอู๋เสียหรี่ตามองจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่กำลังหวาดกลัวสุดชีวิต