“ช่วยด้วย!”
“ช่วยด้วย ปล่อยพวกเราไปเถอะ!”
สองพ่อลูกเย่กวงตะโกนร้องขอชีวิต
ทั้งสองคิดไม่ถึงเลยว่า ตระกูลเย่แห่งเมืองเอกจะเอาชีวิตของพวกเขาจริงๆ
ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่า ขอแค่พวกเขามายอมรับความผิด ตระกูลเย่แห่งเมืองเอกจะไม่เอาเรื่องกับพวกเขา
แต่ตอนนี้กลับลากตัวพวกเขาออกไปให้เป็นอาหารหมา
ถ้ารู้แต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้ พวกเขาคงไม่มา
ยิ่งคิดทั้งสองพ่อลูกต่างก็ยิ่งรู้สึกผิด
“เดี๋ยวก่อน!”
ในขณะที่สองพ่อลูกเตรียมรอรับความตายอยู่นั้น เย่ห้าวพลันเอ่ยปากออกมา
“พ่อ!”
เมื่อเห็นเย่ห้าวห้ามเอาไว้ เย่หมิงก็หันไปตะโกนใส่เขา
เย่ห้าวกล่าวเรียบๆ ว่า “คิดจะฆ่าพวกมันง่ายๆ เหมือนฆ่าหมาสองตัวงั้นหรือ นั่นมันง่ายเกินไป แต่หากเก็บพวกมันไว้ ฉันยังพอใช้ประโยชน์จากพวกมันได้”
“ขอบพระคุณท่านผู้นำ ไว้ชีวิตไร้ค่าของพวกเราสองพ่อลูกไปเถอะ!”
หลังจากรอดจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิด เย่กวงกับเย่ชิวก็รีบคุกเข่าลงแล้วก้มหัวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เย่ห้าวเหลือบมองสองพ่อลูกเย่กวงด้วยสายตารังเกียจแล้วกล่าวว่า “พวกแกอย่าเพิ่งดีใจกันเร็วเกินไป ที่ฉันปล่อยพวกแกครั้งนี้ เพราะฉันมีเงื่อนไข ถ้าพวกแกไม่สามารถทำตามความต้องการของฉันได้ พวกแกก็ยังต้องตายอยู่ดี”
เย่กวงรีบถามขึ้นว่า “ไม่ทราบว่าท่านผู้นำมีเงื่อนไขอะไรหรือ”
เย่ห้าวกล่าวด้วยอารมณ์สงบ “ข้อแม้ของฉันง่ายมาก นั่นคือพวกแกต้องช่วยตระกูลเย่แห่งเมืองเอกแย่งโครงการเขตอุตสาหกรรมของตงไห่มาให้ได้ ในเวลาเดียวกันก็ต้องฆ่าลูกเขยตระกูลเย่คนนั้นให้ได้”
เย่กวงรีบพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ท่านผู้นำเย่ ไม่มีปัญหาเลย พวกเรารับปากว่าจะช่วยพวกท่านทำภารกิจให้สำเร็จ”
ตอนนี้สองพ่อลูกเย่กวงกับเย่ชิวไม่มีหนทางอื่นให้เดินอีกต่อไป ได้แต่ต้องพยายามช่วยตระกูลเย่แห่งเมืองเอกให้สำเร็จ
“พ่อยังเชื่อหมาสองตัวนี้อีกเหรอ พวกมันทำให้เย่ลั่วกลายเป็นคนพิการไปแล้ว ผมอยากจะฆ่ามันให้ตายซะตอนนี้เลย!”
เย่หมิงจ้องเขม็งไปที่สองพ่อลูกเย่กวงด้วยสายตาแดงก่ำ
เย่ห้าวจ้องไปที่เย่หมิงอย่างไม่สบอารมณ์ “แกเป็นถึงว่าที่ผู้นำตระกูลเย่ ทำไมถึงใจร้อนแบบนี้ จำเอาไว้ไม่ว่าจะตอนไหนก็ตาม แกต้องคิดถึงผลประโยชน์ของตระกูลเย่เป็นหลัก ไม่อย่างนั้นแล้ว อย่าหาว่าพ่อไม่เกรงใจแกก็แล้วกัน”
เย่หมิงตัวสั่นไปทั้งตัวก่อนจะรีบกล่าวว่า “พ่อ ผมสำนึกผิดแล้ว”
เย่ห้าวพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ครั้งนี้ แกพาคนสนิทไปที่ตงไห่ และจะต้องแย่งเอาโครงการของเขตอุตสาหกรรมตงไห่มาให้ได้ อีกเรื่องหนึ่งคือตัดขาทั้งสองข้างของลูกเขยตระกูลเย่แห่งตงไห่คนนั้นมาให้ได้ ลากตัวมันกลับมาที่เมืองเอก ฉันจะเป็นคนฆ่ามันด้วยตัวเอง ถือเป็นการแก้แค้นให้เย่ลั่ว!”
เย่หมิงกัดฟันแล้วเอ่ยว่า “พ่อ ผมรับปากว่าจะต้องทำให้ได้ครับ”
“พวกแกสองคนยังไม่รีบลุกขึ้นมาอีก รีบไปตงไห่กับฉันเดี๋ยวนี้!”
เย่หมิงตะคอกใส่ไปที่สองพ่อลูกเย่กวง
“ครับๆๆ!”
เย่กวงกับเย่ชิวรีบลุกขึ้นยืนทันที แล้วรีบตามเย่หมิงออกไป
เย่ห้าวมองตามเย่หมิงและคนอื่นๆ เดินห่างออกไปด้วยสีหน้าหม่นหมอง
สำหรับเขาแล้ว หากสามารถแย่งโครงการเขตอุตสาหกรรมตงไห่มาได้จะทำให้ตระกูลเย่ก้าวหน้าไปอีกขั้น ทุกอย่างก็ถือว่าเป็นเรื่องคุ้มค่า!
……
ตงไห่
วิลล่าหยุนติ่ง
“พ่อครับ ตั้งแต่รับช่วงต่อเฟิงเมิ่งกรุ๊ปมามีปัญหาอะไรไหมครับ ถ้ามีปัญหาอะไรบอกผมได้นะครับ ผมจะช่วยพ่อจัดการเอง”
บนโต๊ะอาหาร หยางเฟิงกินข้าวไปพลางเอ่ยถาม
เย่ไห่ครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า “ปัญหาสำคัญตอนนี้ของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปคือพัฒนามาถึงจุดคอขวดแล้ว พ่อได้ยินมาว่าตงไห่เตรียมจะเริ่มโครงการเขตอุตสาหกรรมหนึ่ง มูลค่าเป็นหมื่นล้าน พ่อเลยคิดว่าเฟิงเมิ่งกรุ๊ปของพวกเราจะได้โครงการนี้หรือไม่”
“ถ้าเฟิงเมิ่งกรุ๊ปของพวกเราได้โครงการนี้มา บริษัทของเราจะต้องยิ่งใหญ่ขึ้นมากทีเดียว”
หยางเฟิงยิ้มพลางกล่าวว่า “ก็แค่โครงการหนึ่งเองไม่ใช่หรือ พ่อไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ผมจะช่วยพ่อเอง”