ตอนที่ 645 ความแตก! กู้เชินฝ่าหมอกตามหาลูกสาว (5)
กู้ซูหลิงยิ้ม เติมน้ำชาในแก้วของหลิงนี “…เธอไม่ต้องกังวลเกินไป ฉันจะช่วยเธอแน่”
หลิงนีถาม “เธอจะช่วยฉันยังไง”
กู้ซูหลิงกล่าวเป็นนัยอย่างมาก “เธออยากให้ฉันช่วยเธอยังไง ฉันก็จะช่วยเธออย่างนั้น”
หลิงนียกแก้วที่เพิ่งจะเทชาเติมลงไปเมื่อครู่วางตรงหน้าของกู้ซูหลิงอย่างแรง “งั้นเธอก็เอาชาแก้วนี้ไปสาดหน้าอวี๋กานกาน”
น้ำในแก้วเพราะว่าออกแรงในครั้งนี้กระฉอกออกมาเปียกโต๊ะ กู้ซูหลิงมองแวบหนึ่ง ยิ้มอย่างไม่มีทางเลือก “หลิงนี นี่…”
หลิงนีหน้าบึ้งพร้อมกับออกคำสั่ง “ไปสิ!”
จางอี๋เสวี่ยก็ดึงหลิงนีเอาไว้ “เธอจะทำอะไรน่ะ เธอสาดน้ำใส่อวี๋กานกานตรงๆ แบบนี้ งั้นก็จะหมดหวังกับพี่หันหมดสิ”
หลิงนีไม่สนใจจางอี๋เสวี่ย ยังคงมองกู้ซูหลิงอย่างเย็นชา “เป็นอะไรไป เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าเธอบอกว่าเธอจะช่วยฉันเหรอ ตอนนี้ให้โอกาสเธอสักครั้ง ทำไมไม่ไปล่ะ!”
เธอพูดจบก็ยกแก้วน้ำชาใบนั้นสาดใส่หน้ากู้ซูหลิงทันที
กู้ซูหลิงไม่คาดคิดเลยสักนิดว่าหลิงนีจะเล่นแบบนี้ ลุกขึ้นปิดหน้าพร้อมกับกรีดร้องออกมา
คนทั้งร้านอาหารต่างมองมาที่พวกเขาด้วยความตกอกตกใจ พนักงานเดินมาแล้ว ผู้จัดการก็เดินมา อวี๋กานกานกับหลินจยาอวี่ก็มองเห็นสามคนนี้ด้วยแล้ว
ตกใจ
ไม่เข้าใจ
สงสัย
น้ำชาค่อนข้างร้อน สาดใส่หน้าก็แดงทันที
กู้ซูหลิงเกรงว่าตนเองจะเสียโฉมจึงร้องเสียงดังด้วยความกระวนกระวาย “หน้าของฉัน ใบหน้าของฉัน…”
เธอต้องการไปห้องน้ำในทันที ใช้น้ำเย็นทำให้เย็น แต่ว่าแขนกลับถูกหลิงนีรั้งเอาไว้ กู้ซูหลิงรีบตะโกน “น้ำแข็งๆ…”
ผู้จัดการร้านตกใจจนหน้าซีด ลูกค้าสามคนนี้ไม่มีสักคนที่ตนจะรับมือไหว รีบให้พนักงานไปเอาน้ำแข็งมา
หลิงนีจับแขนกู้ซูหลิงเหวี่ยงไปอย่างแรง พูดพร้อมกับรอยยิ้มเย็นชา “เธอคิดว่าฉันฟังไม่ออกเหรอ ทุกคำพูดทุกประโยคของเธอล้วนกำลังยุแยงอยู่ เธออยากจะยุให้สองฝ่ายทะเลาะกัน ส่วนมือที่สามก็จะได้ประโยชน์ เธอยังอ่อนหัดไปหน่อย!! ฉันเกลียดอวี๋กานกาน ฉันไม่ลงรอยกับอวี๋กานกาน แต่นั่นเป็นเรื่องระหว่างฉันกับเขา ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาโหมไฟต่อหน้า ฉันคนนี้เกลียดพวกที่ใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือที่สุด”
พูดเสร็จก็ดันแก้วอยู่บนโต๊ะ หยิบกระเป๋าของตนเองและตะคอกใส่จางอี๋เสวี่ย “ยังนิ่งอยู่ทำไม ไป”
จางอี๋เสวี่ยยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เธอมีความสัมพันธ์ดีกับหลิงนี หลิงนีบอกให้ไปก็ตามไปโดยทิ้งกู้ซูหลิงเอาไว้อย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง
อวี๋กานกานมองทั้งสองคนที่เกรี้ยวกราดออกไป และมองไปที่กู้ซูหลิงซึ่งมือหนึ่งถือกระจก อีกมือหนึ่งประคบหน้าเอาไว้ แทบจะอยากหัวเราะออกมาเสียไม่ได้
หลินจยาอวี่ด่าด้วยใบหน้านิ่งเรียบ “โง่ กู้ซูหลิงคนนี้คิดว่าคนอื่นโง่กันหมดรึไง”
“เขาไม่ได้คิดว่าคนอื่นโง่หรอก เขาคิดว่าเขาฉลาดที่สุด”
อวี๋กานกานพลันนึกอยากกลับบ้านตระกูลกู้ขึ้นมานิดหน่อย ไม่ต้องการให้กู้เชินถูกสองแม่ลูกนี่หลอกอีกต่อไป และไม่เข้าถ้ำเสือมีหรือจะได้ลูกเสือ
ถ้าเธอไม่กลับบ้านตระกูลกู้ บางทีอาจปลอดภัย แต่ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะสืบความจริงเรื่องคดีลักพาตัวในปีนั้นไม่ได้ตลอดไป
ใบหน้าของกู้ซูหลิงแม้จะไม่ได้โดนลวกจนพุพอง แต่กลับโดนลวกจนแดง เวลาไม่กี่วันคาดว่าจะยังไม่หายดี
จ้องใบหน้าของตนเองในกระจก แดงเป็นปื้น ขาวเป็นจุดเหมือนหน้าหยินหยาง กู้ซูหลิงโมโหจนร้องเสียงดัง
จูอวี้ลู่สงสารลูกสาว มีสีหน้าเป็นห่วงแต่กลับต้องปลอบเธอไม่หยุด “ไม่เป็นไรแล้วหลิงหลิง หมอบอกว่าผ่านไปสองวันก็หาย ไม่เป็นรอยแผลเป็น”
ตอนที่ 646 ความแตก! กู้เชินฝ่าหมอกตามหาลูกสาว (6)
“หลิงนีเกินไปแล้ว ไร้เหตุผลเกินไป เขาเอาชามาสาดใส่หน้าฉันตรงๆ ได้ยังไง” กู้ซูหลิงมองกู้เชินที่อยู่อีกด้าน “คุณพ่อ ต้องให้คำอธิบายเรื่องนี้กับหนู ไม่งั้นต่อไปหนูยังจะมีหน้าไปเจอใครอีก”
กู้เชินหน้าบึ้ง “พวกเขาทำเกินไปจริงๆ เธอวางใจเถอะ ฉันจะต้องให้เขามาขอโทษเธอแน่”
แม้ตระกูลหลิงมีอำนาจมาก แต่ว่าตระกูลกู้ก็ไม่ใช่ย่อย
เขาปลอบกู้ซูหลิงไม่กี่คำ “เธอก็พักผ่อนให้มากๆ”
“ขอบคุณค่ะพ่อ หนูรู้อยู่แล้วว่าพ่อดีกับหนูที่สุดเลย” กู้ซูหลิงพูดพลางอยากจะร้องไห้ฮือๆ ออกมา จูอวี้ลู่รีบปลอบเธอ “อย่าร้องๆ จะกระทบกับแผล”
ได้ยินดังนั้นกู้ซูหลิงก็รีบกลั้นน้ำตา แค่ทำเสียงร้องไห้ออกมาเท่านั้น
กู้เชินก็ถือว่าเป็นคนดังในเมืองหลวง กู้ซูหลิงเป็นลูกเลี้ยงของเขา หลิงนีสาดน้ำครั้งนี้ไม่ใช่แค่ตบหน้ากู้ซูหลิง ตบหน้ากู้เชินด้วย
ตระกูลหลิงไม่อาจแสร้งว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลิงคนพ่อที่ช่วงนี้มีความเป็นไปได้ว่าจะเลื่อนขั้น แวดวงตระกูลเศรษฐีเก่าในเมืองหลวงนั้นซับซ้อน ต่างก็มีความเกี่ยวข้องกัน ในเวลานี้ย่อมไม่อาจก่อข่าวฉาวอะไรออกมาได้
วันถัดมา หลิงคนพ่อลากหลิงนีมาขอโทษที่บ้านตระกูลกู้ ท่าทีของหลิงนียังคงอวดดีมาก พูดขอโทษอย่างไม่เต็มใจ
สุดท้ายก็ยังพูดงึมงำอีกหนึ่งประโยค “หน้าเธอก็ไม่ใช่ว่ายังอยู่ดีเหรอ ก็ไม่เห็นจะเสียโฉม แกล้งทำเป็นอ่อนแออะไร”
กู้ซูหลิงตาแดง พูดขึ้นมาเร็วมาก “นั่นเป็นเพราะน้ำชาตอนนั้นไม่ได้ร้อนขนาดนั้น ถ้าลวกหน้าเข้า ฉันก็เสียโฉมแน่”
“ถ้าไม่ใช่ว่าเธอยุแหย่ต่อหน้าฉัน อยากจะยืมมือฉันฆ่าอวี๋กานกาน จะเป็นไปได้ไงที่ฉันจะสาดใส่เธอ” หลิงนีบอกทุกอย่างที่กู้ซูหลิงพูดในวันนั้นให้กับกู้เชิน
กู้เชินฟังอยู่สีหน้าค่อยๆ เคร่งเครียดขึ้น
ฆ่าอวี๋กานกาน? จู่ๆ ลูกเลี้ยงคนนี้ก็ทำให้เขาเกิดความรู้สึกแปลกหน้าเป็นพิเศษ
ต่อให้แพ้ในสนามรักแล้ว อวี๋กานกานกับฟังจือหันคบกัน งั้นก็ไม่ถึงกับฆ่าคนโหดร้ายอย่างนี้
ยังเล่าว่านอกจากอวี๋กานกานกับฟังจือหันคบกันยังให้เหตุผลในการฆ่าคนกับอีกคนหนึ่ง!
กู้ซูหลิงเบิกตาโตพร้อมกับอธิบายอย่างลนลาน “ฉันยุแยงที่ไหนกัน ฉันรับปากพ่อไปแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับฟังจือหันอีก แต่ว่าเธอชอบฟังจือหัน และฉันก็คิดว่าพวกเธอเหมาะสมกัน ที่จริงก็เป็นเพราะแพ้ให้กับอวี๋กานกานอย่างไม่เต็มใจ เพราะในใจฉันเธอดีกว่า ดังนั้นถึงได้พูดออกไปอย่างนั้น”
หลิงนีหัวเราะเหอะ “ขอบใจเธอมากเลย”
จากนั้นก็มองไปที่หลิงคนพ่อแล้วพูดอย่างน้อยใจ “พ่อ ขอโทษหนูก็ขอโทษไปแล้ว”
หลิงคนพ่อมองเธออย่างน่าเกรงขาม ค่อนข้างสงสาร ถ้าไม่ใช่เพราะกู้เชินกับฟังจือหันมีความสัมพันธ์ที่พิเศษ เขาก็คงไม่คุมลูกสาวมา อย่างกู้ซูหลิงจะมีอะไร
หลิงคนพ่อสะกดความไม่สบอารมณ์ไว้ในใจพลางพูดกับกู้เชินอย่างสุภาพและพาหลิงนีกลับไป ระหว่างนั้นไม่เหลือบมองกู้ซูหลิงเลยสักแวบเดียว
กู้ซูหลิงเห็นหลิงนีกลับไปอย่างเย่อหยิ่งก็เรียกกู้เชินด้วยความโมโห “พ่อ ดูสิ พวกเขาไม่จริงใจเลย”
กู้เชินมองเธอ ถามด้วยความรู้สึกซับซ้อน “งั้นเธออยากจะให้ทำยังไง”
คำพูดนี้ทำให้กู้ซูหลิงแทบไม่อยากเชื่อ ใบหน้าขาวครึ่งแดงครึ่ง หน้าอีกครึ่งซีกโดนลวกจนแดงไม่มีสีขาวไปโดยปริยาย เธอเรียกพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย “พ่อ…”
“ทำไมเธอต้องพูดแบบนั้นกับหลิงนี” กู้เชินถามอย่างเยือกเย็น
กู้ซูหลิงรีบอธิบาย “หนูแค่พูดไปเรื่อยด้วยความโมโหจริงๆ พ่อก็รู้ว่าหนูชอบฟังจือหันแค่ไหน หนูอยากทำให้อวี๋กานกานลำบากใจสักหน่อย หนูไม่ได้บอกว่าจะฆ่าอวี๋กานกานอะไรเลย”