ตอนที่ 647 ความแตก! กู้เชินฝ่าหมอกตามหาลูกสาว (7)
“ทำให้อวี๋กานกานหายตัวไป ไม่ใช่ฆ่าเธอแล้วคืออะไร เธอบอกฉันสิ” กู้เชินต้อนถามเธอ
“หนู…” กู้ซูหลิงทั้งลนทั้งโมโห อธิบายพร้อมกับร้องไห้ออกมา “หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ หนูก็แค่พูดไปเรื่อย”
จูอวี้ลู่ก็ร้องไห้ มองกู้เชินอย่างน่าสงสาร “อาเชิน ขอโทษด้วย เป็นความผิดฉันเอง เป็นฉันที่ไม่ได้สอนลูกให้ดี แต่ว่าเธอไม่ใช่คนเลว คุณเห็นหลิงหลิงเติบโตมา คุณก็รู้ว่าบางครั้งเธอก็แค่อารมณ์ร้ายแล้วพูดจาเกินไป เธอไม่กล้าคนฆ่าคนแน่นอน”
“เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ความผิดของหลิงนีคนเดียว เธอก็ผิด ถ้าเธอไม่พูดจาส่งเดช หลิงนีจะสาดน้ำใส่เธอได้ยังไง เธออยากให้เขาลงมือจัดการกับอวี๋กานกาน แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ดูเลยว่าตระกูลหลิงทำอะไร ลูกชายลูกสาวจากตระกูลหลิงมองกลลวงนี้ของเธอไม่ออกเหรอ”
“แต่ว่าต่อให้หนูพูดผิดไป หนูก็ไม่ได้ให้เธอทำอะไร กลับกันเป็นเธอที่ทำร้ายหนู…”
คำพูดเหมือนเดิมพูดซ้ำอีกครั้ง ครั้งนี้น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียดมาก สีหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง
กู้ซูหลิงน้อยใจมาก แต่ครั้งนี้ไม่กล้าพูดอีกแล้ว
ในใจเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ต่อให้เธอเคารพเขาเท่าไหร่ ดีกับเขาแค่ไหน เขาก็คงไม่เห็นเธอเป็นลูกสาวทั้งใจ
กู้เชินออกจากบ้านตระกูลกู้ สองวันที่ผ่านมาพักอยู่ในบริษัท
ผู้ช่วยถือเอกสารกองหนึ่งวางบนโต๊ะทำงานของกู้เชิน “ประธานกู้ นี่คือข้อมูลที่คุณให้ไปสืบเรื่องหมออวี๋อีกครั้ง ลงแรงไปมาก ในที่สุดก็หาเจอรูปหมออวี๋ที่โรงเรียนใบหนึ่ง คุณลองดูสิ”
รูปติดบัตรใบหนึ่งค่อนข้างเหลืองซีดไปบ้าง แต่ว่าเครื่องหน้ายังคงชัดเจน เด็กผู้หญิงในรูปอายุประมาณสิบเอ็ด สิบสอง เลือนรางแต่คล้ายกับเสี่ยวอวี๋ของเขาเป็นอย่างยิ่ง
กู้เชินเบิกตาโต ยกมือกุมตรงหัวใจ ความรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
หน้าตาตอนเจ็ดขวบกับสิบเอ็ดสิบสองขวบไม่มีทางต่างกันมาก ถ้าตอนที่เสี่ยวอวี๋ของเขาอายุสิบเอ็ดสิบสองขวบก็จะต้องหน้าตาแบบนี้แน่
หรือว่าอวี๋กานกานที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขา?
เขาเนื้อตัวสั่นเทา หยัดโต๊ะลุกขึ้นยืน นัยน์ตาแดงก่ำ ครู่ใหญ่กว่าจะเริ่มพูดกับผู้ช่วย “คุณรีบไปทำเอกสารตรวจดีเอ็นเอ สองชุด ไม่ต้องให้ใครรู้ และไม่ต้องไปหาหมอคนก่อนหน้า ขั้นตอนการตรวจดีเอ็นเอคุณต้องคอยจับตาดูให้ผมอยู่ตลอด พอผลออกมาก็รีบถ่ายรูปส่งมาให้ผมทันที”
“รับทราบ ประธานกู้”
หลังจากผู้ช่วยออกไป กู้เชินก็หลับตาลงเอนหลังพิงกับพนักที่นั่ง ค้างอยู่ท่าเดิมเป็นเวลานานมาก
หนึ่งวินาทีหนึ่งนาทีผ่านไปอย่างยาวมาก เวลาหกชั่วโมงสำหรับกู้เชินราวกับนานเสียยิ่งกว่าหกปี ในที่สุดก็ได้รับข้อความจากผู้ช่วยซึ่งได้มาไม่ง่ายเลย
กู้เชินเปิดข้อความ อ่านรายงานผลการตรวจดีเอ็นเอสองฉบับ อดกลั้นน้ำตาที่ไหลลงมานองหน้าเสียไม่ไหว
มิน่าเขาจะรู้สึกว่าลูกสาวที่ตามกลับมาทำอย่างไรก็ไม่สนิทกันขึ้นเลย มิน่าเขาเห็นอวี๋กานกาน ทำความรู้จักเท่าไหร่ก็สนิทกันเท่านั้น
นั่นคือเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ นั่นคือโชคชะตาที่ยากจะตัดขาดระหว่างเลือดเนื้อเชื้อไขในครอบครัว
เขาจะไปหาลูกสาวของเขา เขาจะไปหาลูกสาวของเขา…
ประโยคนี้วนเวียนอยู่ในใจเงียบๆ กู้เชินลุกขึ้นยืน ก้าวขาออกไปอย่างไม่มั่นคง จับโต๊ะเพื่อลดความตื่นเต้นอยู่นาน
ที่ประตู กู้เชินเจอเข้ากับกู้ซูหลิง
กู้ซูหลิงมาตามกู้เชินกลับบ้าน รอยแดงบนใบหน้าเธอยังไม่หายไปจนหมด ดูแล้วค่อนข้างน่าเกลียด เดิมเธอก็ไม่อยากมา
แต่ว่าจูอวี้ลู่ขอร้องให้เธอต้องมา เธอไม่มีทางเลือกจึงใส่ผ้าปิดปากกับแว่นตาดำมา
ตอนที่ 648 ความแตก! กู้เชินฝ่าหมอกตามหาลูกสาว (8)
กู้ซูหลิงเห็นกู้เชินออกมาก็รีบเรียกพร้อมกับรอยยิ้มเต็มใบหน้า “พ่อ”
กู้เชินเห็นมีนัยน์ตาเฉยชา
ปีนั้นเธอช่วยชีวิตเขาไว้ ดังนั้นเขาจึงเอ็นดูเธอมาตลอด ปฏิบัติกับเธออย่างลูกสาวแท้ๆ แต่ว่าตอนนี้สำหรับเธอกลับไม่รู้สึกรักเอ็นดูขึ้นมาเลยสักนิดเดียว
เธอไม่นับว่ายึดทุกอย่างของอวี๋กานกานมาเป็นของตน แต่ว่าเธอสามารถมีชีวิตได้อย่างตอนนี้ทุกอย่างเป็นเพราะเสี่ยวอวี๋
ผลคือเธอกลับต้องการยุยงให้หลิงนีฆ่าอวี๋กานกาน
พอนึกถึงความคิดที่ชั่วร้ายที่มีต่ออวี๋กานกาน ในใจของกู้เชินรู้สึกรังเกียจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จะทำอย่างไรก็ไม่มีทางมองเธอเป็นลูกสาวได้อีก
กู้ซูหลิงไม่เข้าใจความคิดในใจของกู้เชินเลยสักนิด เห็นกู้เชินหน้าขาวซีดก็รีบถามด้วยความเป็นห่วง “พ่อ พ่อเป็นอะไร สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าคะ ให้หนูพาพ่อไปโรงพยาบาลไหม”
“ฉันไม่เป็นไร” กู้เชินปัดมือของเธอที่จะมาประคองออกแล้วเดินผ่านตัวเธอพร้อมกับท่าทีเย็นชาเล็กน้อย สาวเท้าก้าวไปข้างหน้า
กู้ซูหลิงนิ่งอึ้ง มีสีหน้าน่าเกลียดอย่างที่สุดในพริบตา
เธอแค่นึกว่าเรื่องที่หลิงหนีสาดชาใส่เธอยังทำให้กู้เชินโกรธอยู่ ยิ่งรวมกับรู้สึกว่ากู้เชินไม่เคยเห็นเธอเป็นลูกสาวจริงๆ จึงผิดหวังไปหมดในชั่วขณะ แต่ที่มากไปกว่านั้นคือใจร้อน โมโหและขณะเดียวกันก็หวาดกลัวว่าต่อไปนี้กู้เชินไม่แม้แต่จะเสแสร้งแกล้งทำอีก
เธอรีบตามออกไป “พ่อ…”
กู้เชินขึ้นไปนั่งบนรถแล้วออกไป ตอนที่กู้ซูหลิงตามมาเห็นเพียงฝุ่นท้ายรถที่ออกตัวไป
เธอกระทืบเท้าอย่างแรงแล้วสบถด่ารุนแรงออกมา “แกมันไอ้แก่ชั่ว!”
กู้เชินเกิดความรู้สึกบางอย่าง ในใจของเขาโศกเศร้า ตื่นเต้น ดีใจ กังวลซับซ้อนเป็นอย่างยิ่ง
เขามองอวี๋กานกานซึ่งออกมาจากแพทย์ราชสำนักอยู่ไกลๆ ตัวอย่างคุมไม่อยู่ครู่หนึ่ง
นี่ต่างหากคือลูกสาวของเขา ตอนนั้นถ้าเขาสนใจเธอให้มากอีกสักนิด รอบคอบอีกสักหน่อยก็คงไม่ทำร้ายเธอจนจากบ้าน ร่อนเร่อยู่ข้างนอกหลายปี
เธอรู้รึไม่ว่าตนคือพ่อของเธอ ตอนนี้ตนเองไปอธิบายทุกอย่างเธอจะมีท่าทีอย่างไร?
กู้เชินร้อนรนใจเป็นอย่างมาก ควบคุมความคิดที่จำลูกสาวได้เอาไว้ไม่อยู่ สาวเท้าไปหาอวี๋กานกาน
อวี๋กานกานเห็นกู้เชินตรงหน้าของตน เพียงชั่วขณะค่อนข้างทำตัวไม่ถูก ฉีกยิ้มออกมา ถ้าแต่ก่อนเธอจะเรียกว่าประธานกู้ แต่ว่าในตอนนี้จะอ้าปากพูดยังไงก็พูดไม่ออก
พอสบตาเข้ากับสายตาของอวี๋กานกาน นัยน์ตาของกู้เชินก็แดงขึ้นมา
เขาก้าวไปข้างหน้าด้วยความรีบร้อน มือหนึ่งกอดอวี๋กานกานเหมือนกับกอดของล้ำค่าที่หายไปและได้คืนมา ทั้งตื่นเต้นและทั้งดีใจจนอดน้ำตาไหลนองหน้าเสียไม่ได้ “เสี่ยวอวี๋ เสี่ยวอวี๋ของฉัน…”
อวี๋กานกานพลันตกตะลึง
เขาเรียกเธอว่าอะไร? เสี่ยวอวี๋ ดังนั้นเขารู้ว่าเธอเป็นลูกสาวเขาแล้วเหรอ?
อวี๋กานกานอึ้งไปพักหนึ่ง ชั่วพริบตาก็ได้สติแล้วดันตัวกู้เชินออกในทันทีและก้าวถอยหลังไปสองก้าว “คุณ…”
กู้เชินรู้ว่าเมื่อสักครู่ตนเองค่อนข้างบุ่มบ่ามไป เขาเอื้อมมือไปหาอวี๋กานกาน พยายามพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยนที่สุด “เด็กน้อย เธอคือลูกสาวฉัน ฉันคือพ่อของเธอ”
เขารอคอยสายตาตกใจจากอวี๋กานกาน แต่ว่าเธอใจเย็นและนิ่งมาก
เพราะอย่างนั้นเธอรู้อยู่นานแล้วว่าเขาเป็นพ่อของเธอ?
กู้เชินอยากถาม แต่ลำคอพลันเหมือนจะแสบขึ้นมา แค่คำเดียวก็พูดไม่ออก ทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น จับจ้องอวี๋กานกานรอให้เธอพูดอะไรออกมา
แต่อวี๋กานกานก็ไม่ได้พูด เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
กู้เชินพูดเสียงสะอื้น “ฉัน…มารับเธอกลับบ้าน”