ตอนที่ 1253 ค่าชดเชย (4)
ไม่ใช่ว่าในอดีตที่ผ่านมาแคว้นเฉียวไม่เกลียดไม่แค้น แต่พวกเขาไม่อยู่ในสถานะที่จะเกลียดหรือไม่พอใจได้ เนื่องจากพวกเขาไม่มีพลังที่จะปกป้องตัวเอง พวกเขากลัวว่าการล่วงเกินแคว้นจิ้วแม้เพียงเล็กน้อยจะทำให้พวกเขามีข้ออ้างยกทัพมาบุกแคว้นเฉียวได้
แคว้นเฉียวที่อ่อนแอย่อมไม่สามารถต้านทานกองทัพของแคว้นจิ้วได้
ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยอาจนำหายนะมาสู่พวกเขาได้
สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้ก็คือทน ทนแล้วทนอีก กัดฟันทนจนเจ็บกรามไปหมด ทนจนไม่เหลือศักดิ์ศรี เก็บกดความเกลียดชังเอาไว้ในจิตวิญญาณ ไม่มีหนทางให้ระบาย
แล้ววันนี้ จวินอู๋เสียก็ได้ให้โอกาสกับพวกเขา
เมื่อมีแคว้นเหยียนหนุนหลัง ราชครูเหอก็สามารถยืดอกเรียกร้องการชำระหนี้เลือดที่ติดค้างไว้ทั้งหมดได้!
จักรพรรดิแคว้นจิ้วไม่เคยคิดเลยว่าชายชราที่ตามจวินเสียเข้ามาที่นี่จะเป็นราชครูของแคว้นเฉียว!
แคว้นที่เล็กยิ่งกว่าแคว้นฉี สถานที่ที่แทบไม่มีตัวตนอยู่เลย
“จักรพรรดิแคว้นเหยียน! ชายแก่คนนี้พูดจาเหลวไหล! ใส่ความกันชัดๆ! ข้าไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น เขาใส่ร้ายข้า!” ตาแก่นี่จะมาจากไหนก็ช่าง จักรพรรดิแคว้นจิ้วจะไม่ยอมรับข้อกล่าวหาเด็ดขาด
เรื่องแคว้นฉีมีแคว้นเหยียนมาเกี่ยวข้อง ไม่มีทางที่เขาจะปฏิเสธได้ แต่เรื่องของแคว้นเฉียว เขาปิดบังเรื่องที่ทำเอาไว้อย่างระมัดระวังแล้ว ไม่มีทางที่จวินเสียจะรู้ได้ ดังนั้นเขาจะไม่ยอมรับเด็ดขาด!
“ใส่ร้าย!? พระศพของจักรพรรดิองค์ก่อนของเรายังอยู่ในลานแห่งนั้นของเจ้าอยู่เลย! และจักรพรรดิของเราตอนนี้ก็อยู่ในเมืองหลวงแคว้นจิ้ว! ทหารองครักษ์ของเราที่ตายไปก็อยู่ในเมืองหลวงแคว้นจิ้วด้วย! ข้ายังต้องใส่ร้ายอะไรเจ้า!? เลือดของผู้คนนับไม่ถ้วนเปื้อนมือเจ้า จิตใจอันชั่วร้ายของเจ้าทำร้ายผู้คนไปมากมาย! เจ้าไม่มีวันล้างบาปพวกนั้นออกไปได้ตลอดชีวิต!” ราชครูเหอคำรามด้วยความโกรธแค้น เขาไม่เคยพบไม่เคยเห็นคนหน้าด้านที่มีจิตใจชั่วร้ายเลวทรามแบบนี้มาก่อน ปีศาจชัดๆ!
“พูดพล่อยๆ! เรื่องนั้น…..ข้าไม่ได้ทำเรื่องพวกนั้น! เป็นแคว้นเฉียวที่มีเจตนาไม่ดี จู่ๆทหารของแคว้นเฉียวก็โจมตีทหารของแคว้นจิ้ว ทหารของข้าก็เลยตอบโต้พวกเขา! ส่วนเรื่องจักรพรรดิของเจ้าหรือจักรพรรดิองค์ก่อนก็เถอะ……ข้าไม่เคยเจอพวกเขามาก่อนเลย……” จักรพรรดิแคว้นจิ้วเถียงราชครูเหออย่างดุเดือด ค่าชดเชยครั้งเดียวก็ทำให้เขาเสียดินแดนแคว้นจิ้วไปครึ่งหนึ่งแล้ว ถ้าจวินเสียใช้เรื่องที่เกิดขึ้นกับแคว้นเฉียวมาเฉือนหัวใจของเขาอีกครั้ง เขาคงไม่สามารถทนได้อย่างแน่นอน!
เขาต้องไม่ยอมรับ! ไม่เด็ดขาดเลย!
ถึงยังไงจักรพรรดิน้อยของแคว้นเฉียวก็ถูกชิงตัวไปแล้ว คนตายไม่สามารถให้การได้ ตอนนี้จักรพรรดิแคว้นจิ้วรู้สึกดีใจมากที่มีคนบุกไปที่ลานนั้นและชิงตัวจักรพรรดิน้อยออกไป ตอนนี้คนไม่ได้อยู่ในมือของเขาแล้ว ทำให้เขาสามารถปฏิเสธทุกอย่างได้อย่างเต็มที่ นอกจากนั้น จักรพรรดิน้อยยังได้รับพิษโลหิตแดง ตอนนี้เขาก็น่าจะตายไปแล้ว ต่อให้หาตัวเขาพบ เขาก็ไม่ได้ตายในลานของเขา และจวินเสียก็ไม่สามารถกล่าวหาเขาในความผิดนี้ได้!
ตราบใดที่เขาไม่ยอมรับ ก็จะไม่เป็นไรแน่นอน!
จักรพรรดิแคว้นจิ้วยืนกรานว่าตัวเองบริสุทธิ์และปฏิเสธไม่ยอมรับข้อกล่าวหาใดๆทั้งนั้น การกระทำของเขาทำให้ราชครูเหอโกรธมากจนเกือบกระโจนขึ้นไปบนบัลลังก์แล้วบีบคอจักรพรรดิแคว้นจิ้วให้ตายคามือ!
ทำเรื่องชั่วช้ามากมาย แต่ไม่กล้ายอมรับ!
เฟยเหยียนปฏิกิริยาไว เขารีบวิ่งไปขวางราชครูเหอที่ถูกความโกรธครอบงำเอาไว้ได้ ราชครูเหอน้ำตาไหลพราก สะอึกสะอื้นคร่ำครวญด้วยความเศร้าเสียใจ
“สวรรค์ไม่มีตา!”
ถึงแคว้นเฉียวของพวกเขาจะเป็นแคว้นเล็กๆ แต่คนในแคว้นตั้งแต่ผู้ครองแคว้น ขุนนาง จนถึงประชาชนคนธรรมดา ทุกคนล้วนเป็นมนุษย์ที่ยังมีชีวิต!
[ทำไมสวรรค์ถึงทำกับพวกเขาเช่นนี้!?]
[ทำไม!?]
“จักรพรรดิแคว้นเหยียน ชายผู้นี้เสียสติไปแล้ว! คำพูดของคนบ้าเชื่อถือไม่ได้!” จักรพรรดิแคว้นจิ้วกลัวจนเหงื่อไหลพลั่กๆขณะมองไปที่จวินอู๋เสีย