ตอนที่ 1254 ค่าชดเชย (5)
“จักรพรรดิแคว้นเหยียน ชายผู้นี้เสียสติไปแล้ว! คำพูดของคนบ้าเชื่อถือไม่ได้!” จักรพรรดิแคว้นจิ้วกลัวจนเหงื่อไหลพลั่กๆขณะมองไปที่จวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่กำลังตื่นตระหนก ขณะที่เฟยเหยียนปลอบราชครูเหอให้สงบลง นางเอายาสงบจิตใจให้ราชครูเหอกินก่อนจะหันกลับมาพูดกับจักรพรรดิแคว้นจิ้วว่า “เชื่อไม่ได้งั้นหรือ?”
จักรพรรดิแคว้นจิ้วพูดด้วยน้ำเสียงท้าทายว่า “ท่านไปตรวจดูที่ลานนั้นได้เลย ไม่มีจักรพรรดิของแคว้นเฉียวคนไหนอยู่ที่นั่นสักคน! จักรพรรดิแคว้นเฉียวได้มาที่แคว้นจิ้วจริงๆ แต่เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ส่วนเรื่องที่เขาหายไปไหนนั้น ข้าจะไปรู้ได้ยังไง? คนๆนี้เป็นคนบ้าชัดๆ เสียจักรพรรดิของตัวเองไป ก็เลยจะโยนความผิดมาที่ข้า!”
ราชครูเหอโกรธมากจนต้องอ้าปากหอบหายใจ โชคดีที่จวินอู๋เสียเอายาให้เขากินแล้ว จึงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น
จวินอู๋เสียมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่ยังคงโกหกต่อไปและพูดอย่างเย็นชาว่า “งั้นก็แปลกนะ ทำไมข้าถึงเจอจักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวในลานของเจ้าได้ล่ะ”
“อะไรนะ……” จักรพรรดิแคว้นจิ้วมองจวินอู๋เสียอย่างมึนงง
เฟยเหยียนที่ยืนอยู่ด้านข้างมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วแล้วพูดว่า “ตาแก่เลอะเลือน ไม่เข้าใจที่ฝ่าบาทของเราพูดรึไง? อย่าบอกนะว่าเจ้าลืมไปแล้วว่ามีคนขโมยตัวจักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวไปจากลานของเจ้าเมื่อเร็วๆนี้”
สีหน้าของจักรพรรดิแคว้นจิ้วเปลี่ยนไปทันที เขามองเฟยเหยียนอย่างเหลือเชื่อ การคาดเดาที่บ้าคลั่งก็เริ่มผุดขึ้นมาในสมอง
“วันนั้น……เป็นพวกเจ้า……”
จักรพรรดิแคว้นจิ้วตื่นตระหนกขึ้นมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าจักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวที่ถูกชิงตัวไปภายใต้จมูกของเขานั้น จะเป็นฝีมือของจวินเสียกับคนของเขา แต่ตอนนี้เมื่อนึกย้อนกลับไป ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วง 6 คนที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหันก็แปลกมากจริงๆ ในโลกนี้ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงหายากขนาดไหนกันล่ะ?
และจวินเสียก็บังเอิญพาผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงหลายคนมาที่นี่ในวันนี้……
พอตระหนักได้ว่ามันบังเอิญมากเกินไป ความจริงของเรื่องนี้ก็เดาได้ไม่ยาก
วันนั้น คนที่ช่วยจักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวออกไปก็คือจวินเสียกับคนของเขา!
ทันใดนั้นเอง จักรพรรดิแคว้นจิ้วก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา เขาทรุดตัวลงนั่งบนบัลลังก์ เหงื่อไหลลงมาตามใบหน้าไม่หยุด ไม่นานชุดคลุมมังกรของเขาก็เปียกเหงื่อจนชุ่ม
ร่างของเขาสั่นระริก ริมฝีปากขาวซีดปราศจากสีเลือด
“ยังจะไม่ยอมรับอยู่อีกรึเปล่า?” เฟยเหยียนถามพร้อมกับมองไปที่จักรพรรดิแคว้นจิ้ว ในใจเต็มไปความรังเกียจ
จักรพรรดิแคว้นจิ้วอ้าปากขณะมองไปที่จวินเสียด้วยแววตาหวาดกลัว
จวินอู๋เสียแค่มองดูเขาอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไรสักคำ
แต่ความเงียบจากจวินเสียกลับทำให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วไม่สบายใจมากขึ้น
เขาตะกายลงจากบัลลังก์ คุกเข่าทั้งสองข้างลงบนพื้น และคลานตะเกียกตะกายมาตรงหน้าจวินเสีย น้ำหูน้ำตาไหลขณะที่พูดว่า “ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้เป็นคนทำ……เป็นผู้อาวุโสหวง……เรื่องนี้ผู้อาวุโสหวงเป็นคนทำ เขาสั่งให้ข้าเชิญผู้ครองแคว้นจากแคว้นอื่นๆมาที่เมืองหลวง คิดจะใช้โอกาสนี้ทำให้ผู้ครองแคว้นพวกนั้นออกราชโองการ ใช้ทหารและประชาชนจากแคว้นอื่นๆสร้างคนพิษขึ้นมา แคว้นเฉียว…… จักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวเขาก็เป็นคนเลือกเหมือนกัน! เขาอยากแสดงพลังของโลหิตแดงให้ผู้ครองแคว้นคนอื่นๆเห็น แล้วเขาก็เลือกจักรพรรดิน้อยแคว้นเฉียวขึ้นมา เขาเป็นคนสั่งให้ข้าทำแบบนี้……ทุกอย่างเป็นความคิดของเขา……ข้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย……ไม่เกี่ยวเลย……ทั้งหมดเป็นเพราะเขา! เขาเป็นคนทำ!!”
เพื่อเอาตัวรอด จักรพรรดิแคว้นจิ้วโยนความผิดทั้งหมดให้กับผู้อาวุโสหวง แม้ว่ามันจะไม่ใช่การกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม แต่มันก็ยังน่ารังเกียจมากอยู่ดี
ราชครูเหอหลับตาลงด้วยสีหน้าเจ็บปวด