ตอนที่ 1255 ค่าชดเชย (6)
จวินอู๋เสียมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่ร้องไห้โหยหวนด้วยความรำคาญ แล้วทันใดนั้นนางก็เตะเขากระเด็นออกไป!
จักรพรรดิแคว้นจิ้วล้มลงกับพื้น เขาคุกเข่าด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นเหมือนใบไม้ต้องลม อ้อนวอนร้องขอความเมตตาไม่หยุด
สายตาของจวินอู๋เสียเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็ง นางรู้ว่าวิหารมังกรอยู่เบื้องหลังคนพิษและโลหิตแดง แต่นางไม่รู้ว่าเหตุผลที่จักรพรรดิน้อยถูกเลือกนั้นเป็นเพราะผู้อาวุโสหวงเลือกเขา เมื่อครู่นางคิดจะละเว้นผู้อาวุโสหวงไปก่อน แต่ตอนนี้นางเปลี่ยนใจแล้ว!
ในเมื่อคนจากวิหารมังกรไม่ได้มองว่าคนในอาณาจักรล่างเป็นมนุษย์ นางจะยอมทนกล้ำกลืนความอยุติธรรมนี้ได้อย่างไร!?
“เจ้าจะชดเชยให้แคว้นเฉียวยังไง” จวินอู๋เสียพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
จักรพรรดิแคว้นจิ้วที่คุกเข่าอยู่บนพื้นรีบพูดขึ้นว่า “ข้าจะจ่าย! เท่าไรข้าก็จะจ่าย! ข้าจะเอาสมบัติทุกอย่างจากท้องพระคลังแคว้นจิ้วมาจ่ายให้หมดเลย!”
“เจ้าคิดว่าแค่นั้นจะพอหรือ?” จวินอู๋เสียหรี่ตา
จักรพรรดิแคว้นจิ้วพูดอย่างระมัดระวัง “แคว้นเฉียว……แคว้นเฉียวแค่เสียผู้ครองแคว้นไป 2 คน……”
ในมุมมองของจักรพรรดิแคว้นจิ้ว ความสูญเสียของแคว้นเฉียวเมื่อเทียบกับความเสียหายอย่างหนักของแคว้นฉีแล้ว แคว้นเฉียวสูญเสียเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ยิ่งกว่านั้น แคว้นฉีเป็นพันธมิตรกับแคว้นเหยียน แต่แคว้นเฉียวไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับแคว้นเหยียนเลย
จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชาว่า “จักรพรรดิน้อยของแคว้นเฉียวเป็นน้องชายของข้า”
“อะไรนะ……” จักรพรรดิแคว้นจิ้วจ้องมองจวินเสียด้วยสีหน้าตกใจ
คำพูดนั้น แม้แต่ราชครูเหอที่กำลังอ้าปากหอบหายใจอยู่ก็สะดุ้งตกใจเช่นกัน การที่จวินเสียยอมช่วยเหลือปกป้องแคว้นเฉียวก็ทำให้เขารู้สึกขอบคุณมากแล้ว แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจู่ๆจวินเสียจะอ้างว่าจักรพรรดิของพวกเขาเป็น……น้องชายของเขา
จวินอู๋เสียมองใบหน้าตกตะลึงของราชครูเหอ เมื่อนางนึกถึงคำที่จักรพรรดิน้อยใช้เรียกนาง ดวงตาของนางก็เข้มขึ้นเล็กน้อย นางพูดขึ้นว่า “เขาเรียกข้าว่าพี่ชายตัวน้อย ไม่ใช่หรือ?”
เมื่อเรียกนางว่าพี่ชาย นางก็จะเป็นพี่ชาย!
ใครกล้ารังแกน้องชายของนาง นางจะทำให้คนผู้นั้นต้องตายโดยไม่มีหลุมฝัง!
ราชครูเหอสั่นไปทั้งตัวด้วยความรู้สึกตื้นตัน เขาคุกเข่าลงเอาหัวโขกพื้นคำนับจวินเสีย 3 ครั้ง
ด้วยอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของแคว้นเหยียน พวกเขาไม่จำเป็นต้องทำเพื่อแคว้นเฉียวเลย แต่จวินเสียก็ยังทำสิ่งนี้ เจรจาต่อรองกับแคว้นจิ้วแทนแคว้นเฉียวของพวกเขา
จวินเสียไม่เพียงช่วยจักรพรรดิของพวกเขาเอาไว้ แต่เขายังจะแก้แค้นให้อีกด้วย ตอนนี้จวินเสียได้เอาแคว้นเฉียวไปอยู่ภายใต้การปกป้องของนางแล้ว ความเมตตาอันยิ่งใหญ่ครั้งนี้ ราชครูเหอรู้สึกว่าชั่วชีวิตนี้เขาคงไม่สามารถตอบแทนบุญคุณได้หมด!
ตรงข้ามกับความซาบซึ้งในบุญคุณของราชครูเหอ จักรพรรดิแคว้นจิ้วรู้สึกว่าเมฆแห่งหายนะอันดำมืดได้ลอยมาอยู่เหนือหัวของเขาแล้ว
การที่จักรพรรดิแห่งแคว้นเฉียวกลายเป็น ‘น้องชาย’ ของจวินเสีย งั้นค่าชดเชยก็จะ……
“ตามแบบค่าชดเชยของแคว้นฉี เขียนอีกชุดให้เป็นชื่อของแคว้นเฉียว” จวินอู๋เสียมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่หล่นลงไปในหลุมดำแห่งความสิ้นหวัง พลางออกคำสั่งสุดท้าย
คำพูดของจวินอู๋เสียดังก้องอยู่ในหูเขาเหมือนเสียงระฆังแห่งมรณะ
[เขียนอีกชุดตามแบบแคว้นฉี?]
[ค่าชดเชยของแคว้นฉีก็ทำให้เขาต้องยกดินแดนแคว้นจิ้วไปแล้วครึ่งหนึ่ง ถ้าเขียนอีกชุด……ก็หมายความว่าเขาจะต้องยกแคว้นจิ้วให้ไปทั้งแคว้นเลยไม่ใช่หรือ!?]
“ไม่……ไม่ได้……ทำแบบนี้ไม่ได้……” ตอนนี้จักรพรรดิแคว้นจิ้วรู้สึกเหมือนหายนะที่ร้ายแรงที่สุดได้เกิดขึ้นกับเขาแล้ว จวินอู๋เสียไม่ได้มาที่นี่เพื่อคุยเรื่องค่าชดเชย……เขามาเพื่อทำลายแคว้นจิ้ว!
ค่าชดเชย 2 ชุด และเขาต้องยกแคว้นจิ้วให้ไปทั้งแคว้น นับจากวันนี้ไป จะไม่มีแคว้นจิ้วอีกต่อไปแล้ว!
จวินอู๋เสียพูดด้วยรอยยิ้มเย็น “ต้องได้”
“ข้าขอร้องท่าน! ละเว้นข้าสักครั้งเถอะ! ละเว้นแคว้นจิ้วด้วย!” จักรพรรดิแคว้นจิ้วเอาหัวโขกพื้นคำนับจวินอู๋เสียไม่หยุด ต่อหน้ากลุ่มผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วง ไม่มีทางที่เขาจะต้านทานได้เลย เขาไม่มีทางอื่นนอกจากขอร้องให้จวินเสียละเว้นเขา
แต่ทว่า……
จวินอู๋เสียได้ตัดสินใจจะลบแคว้นจิ้วออกจากแผ่นดินนี้ไปแล้ว
“ข้าละเว้นแคว้นจิ้วได้ เจ้าแค่ออกราชโองการค่าชดเชย 2 ชุด แล้วแคว้นจิ้วก็จะไม่ถูกทำลาย แต่จะให้ละเว้นเจ้านั้น เป็นไปไม่ได้”