ตอนที่ 1256 ผลกรรม (1)
จักรพรรดิแคว้นจิ้วมองจวินเสียอย่างตะลึงงัน ไม่เคยคิดเลยว่าคำตอบของเขาจะเป็นเช่นนั้น
จวินอู๋เสียตั้งใจจะทำลายแคว้นจิ้วอยู่แล้ว แต่นางไม่อยากบรรลุเป้าหมายด้วยการทำสงคราม ด้วยวิธีการที่นางใช้อยู่ตอนนี้ ไม่เพียงแต่จะช่วยประชาชนของแคว้นจิ้วจากความโหดร้ายของสงคราม แต่ยังช่วยลดปัญหาและความยุ่งยากให้นางได้อีกด้วย
เอาชนะแคว้นที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสองของดินแดนนี้ได้โดยไม่ต้องใช้ทหารสักคน คนที่ทำเรื่องบ้าคลั่งแบบนี้ได้ก็มีแต่นางเท่านั้น
จักรพรรดิแคว้นจิ้วทรุดตัวลงกับพื้น ใบหน้าซีดเผือด
เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าจะต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แคว้นจิ้วที่ยิ่งใหญ่ถูกต้อนจนมุมแล้วจริงๆ เขาจะยอมรับมันได้ยังไง?
“อย่าทำแบบนี้……อย่า……ข้าขอร้องล่ะ……” จักรพรรดิแคว้นจิ้วทำได้เพียงอ้อนวอนขอร้อง เขาไม่มีทางออกอื่นแล้ว ตั้งแต่วินาทีที่จวินอู๋เสียก้าวเข้ามาในท้องพระโรงวังหลวง มันก็ถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าเขาจะไม่มีทางออกอีกต่อไป
เขาจะต่อต้านได้อย่างไร? ผู้ใช้พลังวิญญาณสีม่วง 7 คนจับเขาเป็นตัวประกันเอาไว้ในท้องพระโรงนี่ ถ้าเขาต่อต้านแม้เพียงนิด เขาก็คงถูกฆ่าทันที
จักรพรรดิแคว้นจิ้วที่บังคับผู้ครองแคว้นอื่นๆมาตลอด วันนี้ถูกบังคับให้ลิ้มรสชาติของความสิ้นหวังและความรู้สึกของหายนะที่ใกล้เข้ามาบ้างแล้ว ครั้งนี้จวินเสียไม่ได้ให้ความหวังใดๆกับเขาเลย
“เหยียนเอ๋อร์” จวินอู๋เสียเรียกขณะที่มองดูจักรพรรดิแคว้นจิ้วร้องห่มร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนพื้น
“อยู่นี่” เฟยเหยียนเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มกว้าง
“เอาพู่กัน หมึก กระดาษ กับที่ฝนหมึกมาให้เขาเขียนราชโองการครั้งสุดท้าย” จวินอู๋เสียพูดอย่างเฉยเมย
เฟยเหยียนรีบไปหยิบของทันที และนำมันมาตรงหน้าจักรพรรดิแคว้นจิ้ว
จักรพรรดิแคว้นจิ้วมองกระดาษเปล่าที่ถูกกางตรงหน้าอย่างสะพรึงกลัว ความกลัวในแววตาพุ่งขึ้นถึงขีดสุด!
“ไม่! ข้าไม่เขียน! ข้าคือจักรพรรดิของแคว้นจิ้ว! ทุกอย่างในแคว้นจิ้วเป็นของข้า! ข้าจะไม่เขียนอะไรทั้งนั้น!” จักรพรรดิแคว้นจิ้วตะโกนออกมาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความสิ้นหวังอย่างที่สุด เขาดูน่าสังเวชเป็นอย่างยิ่ง มงกุฏร่วงหล่นจากหัวเขาโดยไม่รู้ตัว ผมเผ้ายุ่งเหยิงกระจัดกระจาย ยิ่งทำให้เขาดูตลกและน่าอับอายมาก
จวินอู๋เสียมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วที่จู่ๆก็แสดงความกล้าหาญเป็นครั้งสุดท้าย รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง
“ง้างปากเขา”
จักรพรรดิแคว้นจิ้วตกใจมาก เขาพยายามจะวิ่งหนี แต่เฉียวฉู่ก็พุ่งเข้ามาเหมือนลูกธนู และจับไหล่เขาเอาไว้จนขยับไปไหนไม่ได้!
เฉียวฉู่จับไหล่เขาเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็ง้างปากเขา
จวินอู๋เสียเอายาเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋ามิติของนาง สะบัดนิ้วเบาๆ ยาก็ลอยเข้าไปในปากของจักรพรรดิแคว้นจิ้ว เฉียวฉู่บังคับให้เขากลืนยาเม็ดนั้นเข้าไป จากนั้นจึงปล่อยเขา
“เจ้าให้ข้ากินอะไร? กินอะไร!” จักรพรรดิแคว้นจิ้วกุมลำคอเอาไว้ และมองจวินอู๋เสียด้วยแววตาดุร้าย
“เดี๋ยวก็รู้” จวินอู๋เสียพูดเบาๆ
ทันทีที่สิ้นเสียงของจวินอู๋เสีย ความเจ็บปวดรุนแรงก็ระเบิดขึ้นในร่างของจักรพรรดิแคว้นจิ้ว!
มันเหมือนกับว่าเขากลืนดาบนับไม่ถ้วนเข้าไปในร่างกาย และพวกมันก็หมุนวนอยู่ในร่างของเขา อวัยวะภายในของเขา เนื้อและกระดูก ทุกๆตารางนิ้วของเขากำลังเจอกับความเจ็บปวดที่มนุษย์ไม่อาจทนได้ จักรพรรดิแคว้นจิ้วสูญสิ้นพละกำลังทั้งหมด ล้มลงกระตุกอยู่บนพื้น ร่างกายเกร็งจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีม่วง
“ถ้าเจ้าไม่อยากเขียน ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า เชิญเจ้าตามสบายเลย เจ้าอยากจะเขียนขึ้นมาเมื่อไร ค่อยเขียนตอนนั้นก็ได้ ข้าไม่รีบ” เสียงของจวินอู๋เสียเบาแต่เย็นชา เหมือนลมในฤดูหนาวเดือนกุมภาพันธ์ที่หนาวยะเยือกจนถึงกระดูก
จักรพรรดิแคว้นจิ้วกระตุกไม่หยุด น้ำมูกน้ำตาไหลปนกันเลอะเทอะใบหน้าไปหมด เขาร้องครวญคราง กลิ้งอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวด