ตอนที่ 1257 ผลกรรม (2)
เขาไม่เคยรู้เลยว่าจะมีความเจ็บปวดแบบนี้อยู่ในโลกนี้ด้วย กระดูกเหมือนถูกหักแตกเป็นเสี่ยงๆ เนื้อหนังเหมือนถูกไฟเผา อวัยวะภายในเหมือนถูกปั่นด้วยเหล็กร้อนๆที่ถูกเผาจนแดง ภายใต้ความเจ็บปวดรุนแรงเช่นนี้ เขาคิดว่าเขากำลังจะตายแล้ว แต่ความเป็นจริง สติของเขาแจ่มชัดยิ่งกว่าที่เคยเป็นซะอีก แม้ว่าเขาจะอยากหมดสติไปเร็วๆ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
เขายังคงมีสติอย่างชัดเจน รู้สึกถึงความเจ็บปวดทุกอย่างที่สามารถทำให้คนเสียสติได้
ราชครูเหอมองจักรพรรดิแคว้นจิ้วด้วยสายตาเย็นชา ขณะที่เขาชักดิ้นชักงอในสภาพที่ทนทุกข์ทรมาน น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา
“ข้า……เขียน……ข้าจะเขียน……” ความเจ็บปวดทรมานทำให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วปรารถนาที่จะตาย แต่ก็ไม่สามารถตายได้ ความเจ็บปวดทรมานที่เขาทำกับคนอื่นไว้ทั้งหมดดูเหมือนบัดนี้มันมาอยู่ในร่างกายของเขาอย่างครบถ้วนแล้ว
เขาอยากตายมากกว่าที่จะทรมานต่อไป
“ข้า……ขอ……ร้อง……ข้า……จะ……เขียน……” [เขาจะเขียนทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ หยุดมันที!]
จวินอู๋เสียมองไปที่เฉียวฉู่ที่อยู่ด้านข้าง เฉียวฉู่เอายาจากเข็มขัดของเขาที่จวินอู๋เสียให้ไว้เมื่อครู่ไปยัดใส่ปากจักรพรรดิแคว้นจิ้วทันที
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดขนาดที่ทำให้คนเสียสติได้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เสื้อผ้าบนร่างกายของจักรพรรดิแคว้นจิ้วชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ เขานอนนิ่งอยู่บนพื้นเหมือนหมาตาย ลมหายใจสับสนปั่นป่วนอย่างมาก
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เหมือนเป็นฝันร้ายที่น่าสะพรึงกลัว
“ลุกขึ้น อย่านอนเฉยๆอยู่บนพื้น” เฉียวฉู่ดึงจักรพรรดิแคว้นจิ้วขึ้นมา และทำให้เขาคุกเข่าตรงหน้ากระดาษเปล่าอีกครั้ง
ใบหน้าของจักรพรรดิแคว้นจิ้วขาวซีดปราศจากสีเลือด เขาหยิบพู่กันขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา และชำเลืองมองไปที่จวินเสีย แววตาของเขาแสดงถึงความหวาดกลัวเพียงอย่างเดียว ส่วนความเกลียดชังนั้น แม้แต่นิดเดียวก็ไม่กล้ามี
เขาเขียนค่าชดเชยให้แคว้นเฉียวไปพลางตัวสั่นไปพลาง หลังจากจักรพรรดิแคว้นจิ้วประทับตราลงบนพระราชโองการแล้ว ก็เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง คุกเข่านิ่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อนสักนิด
เฉียวฉู่เอาพระราชโองการที่เขียนเสร็จแล้วส่งให้ราชครูเหอ ราชครูเหอคุกเข่าลงทันทีด้วยความหวาดกลัว ถึงตีเขาให้ตาย เขาก็ไม่กล้าที่จะรับมันเอาไว้
“องค์จักรพรรดิแคว้นเหยียนได้แก้แค้นให้กับจักรพรรดิของข้า นั่นเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้วพะย่ะค่ะ สำหรับสิ่งนี้……เราไม่กล้ารับไว้หรอกพะย่ะค่ะ พวกเราไม่สมควรได้ ฝ่าบาทได้โปรดเอาคืนไปเถอะพะย่ะค่ะ” ราชครูเหอรู้สึกขอบคุณจวินเสียอย่างมากและรู้สึกว่าไม่อาจจะตอบแทนบุญคุณได้ แล้วเขาจะรับดินแดนครึ่งหนึ่งของแคว้นจิ้วเอาไว้ได้ยังไง?
“นี่ไม่ได้ให้เจ้า และไม่ได้ให้แคว้นเฉียวด้วย” จวินอู๋เสียพูดพลางมองราชครูเหอที่กำลังหวาดกลัว “ข้าให้น้องชายของข้า”
ราชครูเหอชะงักไป แล้วเขาก็คุกเข่าลงคำนับจวินเสียอีกครั้ง เขาก้มหัวขณะที่รับพระราชโองการมาไว้ในมือ
จักรพรรดิแคว้นจิ้วคุกเข่าอยู่กับที่ สายตาหวาดกลัวของเขาไม่ละไปจากจวินเสียเลยแม้แต่นิดเดียว
“ตอนนี้……ตอนนี้……เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?” เขาถามเบาๆ ไม่มีการแสดงอำนาจข่มขู่และความเย่อหยิ่งจองหองอยู่ในน้ำเสียงอีกแล้ว
เขาไม่อยากเจอกับความเจ็บปวดทรมานแบบนั้น และยินดีจะใช้แคว้นจิ้วทั้งแคว้นแลกกับสวัสดิภาพของตัวเอง คนที่น่ารังเกียจเช่นนี้ไม่เหมาะจะประกาศตัวว่าเป็นจักรพรรดิเลยจริงๆ
โม่เฉียนหยวนเต็มใจที่จะอยู่และตายไปกับแคว้นฉี พี่ชายของจักรพรรดิน้อยก็เต็มใจที่จะเสียสละตัวเองแทนองครักษ์ของเขา
ผู้ครองแคว้นของแคว้นเล็กๆทั้งสองตระหนักดีว่าประชาชนเป็นรากฐานที่สำคัญของแคว้น นี่เป็นสิ่งที่จักรพรรดิแคว้นจิ้วไม่มีวันเข้าใจ และไม่มีโอกาสที่จะเข้าใจอีกต่อไป
“ไปกันเถอะ” จวินอู๋เสียยืนขึ้น นางเดินออกไปจากท้องพระโรงของวังหลวงโดยไม่หันหน้ากลับไปมองอีกเลย