ตอนที่ 1258 ผลกรรม (3)
ขณะที่กำลังเดินออกจากท้องพระโรง เฉียวฉู่ก็มองไปที่ใบหน้าเย็นชาของจวินเสีย และอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้ว่า “เสี่ยวเสีย……เจ้าจะปล่อยจักรพรรดิแคว้นจิ้วไปแบบนั้นจริงๆหรือ?”
จวินอู๋เสียหันไปมองเฉียวฉู่อย่างสงบ
“ข้าบอกเมื่อไรว่าจะปล่อยเขา?”
“แต่เจ้าไม่ได้……”
ก่อนที่เฉียวฉู่จะพูดจบประโยค เสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้นจากในท้องพระโรงด้านหลังพวกเขา เสียงนั้นแสบแก้วหูจริงๆ
พวกผู้เยาว์หันกลับไปทันทีและเห็นจักรพรรดิแคว้นจิ้วนอนกองอยู่กับพื้น ร่างกายของเขาขดเป็นลูกบอล ขณะที่ตัวสั่นอย่างรุนแรง
“นั่น……” ดวงตาของเฉียวฉู่เบิกกว้างด้วยความตกใจขณะที่มองไปยังจวินอู๋เสีย ตอนที่พวกเขาเดินออกมา เขายังดีๆอยู่เลย แค่แปปเดียวจักรพรรดิแคว้นจิ้วกลายเป็นแบบนั้นได้ยังไง?
จวินอู๋เสียเงยหน้ามองท้องฟ้าและพูดว่า “ข้าพูดแล้ว ให้ละเว้นเขา เป็นไปไม่ได้”
ยาที่เฉียวฉู่ป้อนให้จักรพรรดิแคว้นจิ้วตอนสุดท้ายนั้นไม่ใช่ยาแก้พิษ มันเป็นแค่ยาที่ทำให้ประสาทชา ป้องกันไม่ให้รู้สึกเจ็บปวดชั่วคราว แม้ว่ากินยานั่นแล้วจะทำให้ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆเลยก็ตาม แต่พอยาหมดฤทธิ์ ผลกระทบอย่างอื่นของยานั่นก็แสดงออกมาทันที รวมกับฤทธิ์ของยาตัวแรกที่กินเข้าไป สิ่งที่นำมาจึงไม่ได้มีแค่เพียงความเจ็บปวดที่รุนแรงเท่านั้น
ยาสองอย่างนี้ เมื่อจับคู่กันจะทำให้เจ็บปวดทรมานจนไม่อาจจินตนาการได้เลยทีเดียว ความทรมานที่ดูเหมือนจะไม่รู้จบนี้จะดำเนินไปเป็นเวลา 7 วัน 7 คืน ภายในเวลา 7 วันนั้น ไม่มีสิ่งใดที่สามารถรักษาอาการนั้นได้ และเมื่อครบ 7 วันตามกำหนด จักรพรรดิแคว้นจิ้วจะตายจากอาการบาดเจ็บ แต่ก่อนที่ความตายจะมาเอาชีวิตเขา เขาจะต้องทนทรมานอย่างทารุณตลอดทั้ง 7 วัน!
นั่นเป็นการแก้แค้นครั้งสุดท้ายที่จวินอู๋เสียทำกับจักรพรรดิแคว้นจิ้ว
นางจะไม่ยอมให้เขาตายง่ายๆ นั่นมันดีเกินไปสำหรับเขา!!
จวินอู๋เสียกับคนอื่นๆเดินออกจากวังหลวงแคว้นจิ้วโดยมีเสียงร้องโหยหวนของจักรพรรดิแคว้นจิ้วอยู่ด้านหลัง พวกทหารในวังไม่กล้าขัดขวางพวกเขาแม้แต่น้อย และปล่อยให้พวกเขาเดินออกจากวังหลวงอย่างสง่างาม
ก่อนออกจากวัง จวินอู๋เสียก็หยุดเดิน ตั้งแต่ที่พวกเขาก้าวออกจากท้องพระโรง เย่ฉาก็หายตัวไป และตอนนี้เขาได้กลับมาแล้ว
“ผู้อาวุโสหวงนั่นไม่อยู่ในวังหลวงแล้วขอรับ” เย่ฉาทำตามคำสั่งของจวินอู๋เสีย ออกค้นหาผู้อาวุโสหวงในวังหลวง แต่หลังจากวนรอบวังจนครบรอบแล้ว เขาก็ไม่พบวี่แววของผู้อาวุโสหวงเลย
เห็นได้ชัดว่า จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่น พอก้าวออกจากประตูท้องพระโรงก็รู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว
“เขาอาจจะหนีออกจากวังหลวงไปได้ แต่คิดว่าจะออกไปจากเมืองหลวงได้งั้นหรือ? ไปหาตัวเขามาให้ข้า!” จวินอู๋เสียหรี่ตา นางไม่มีวันปล่อยผู้อาวุโสหวงไปแน่ คนร้ายหลักที่รับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้
“ขอรับ!” หลังจากรับคำสั่ง ร่างของเย่ฉาก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาพวกเขาทันที
จากนั้นจวินอู๋เสียกับสหายของนางก็ออกจากวังหลวงของแคว้นจิ้ว แต่พอนางก้าวผ่านประตูวังหลวงออกมา นางก็พบกลุ่มคนที่แต่งตัวหรูหรา แต่ละคนสวมมงกุฏไว้บนศีรษะ ยืนอยู่ตรงหน้านาง
จักรพรรดิของแคว้นอื่นๆที่ถูกกักขังอยู่ในเมืองหลวงได้ข่าวว่าจักรพรรดิแคว้นเหยียนมาที่นี่ และรู้ว่าจวินเสียเข้าไปในวังหลวง พวกเขาไม่กล้าพรวดพราดเข้าไปในวังหลวง จึงได้แต่รอให้จวินเสียออกมานอกประตูวัง
จวินอู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองไปที่กลุ่มคนแปลกหน้าตรงหน้านาง
เฉียวฉู่กับคนอื่นๆที่อยู่ข้างหลังนางขยับตัวมาอยู่ข้างหน้าจวินอู๋เสีย บังสายตาอยากรู้อยากเห็นของกลุ่มผู้ครองแคว้นเอาไว้ สายตาของพวกเขาเปลี่ยนเป็นระแวดระวังขึ้นมาทันที