ซูฉิงแผ่รังสีน่าเกรงขามออกมาจนทำให้ไป๋หลานต้องก้าวถอยหลังไป
ในใจเธอกำลังคิด เธอทำอย่างระมัดระวัง น่าจะไม่ได้ทิ้งพิรุธอะไรไว้
แม้ตำรวจมาแล้ว ยังไงพวกเขาก็ไม่มีหลักฐานที่เป็นกล้องวงจรปิดอื่นที่ยืนยันว่าเธอเป็นคนใส่ยาลงไป ถ้าหากมี เมื่อกี้ก็คงเอาออกมาแล้ว
พอคิดได้อย่างนี้ ไป๋หลานก็เบาใจลงไปได้มาก
แต่ทว่า วินาทีต่อมา ซูฉิงก็ชี้มาที่ไป๋หลาน แล้วพูดกับตำรวจด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม “เรื่องนี้เป็นเธอที่เป็นตัวการ! หวังว่าพวกคุณจะตรวจสอบเธอด้วย”
“เธอใส่ร้ายคนอื่น!”ไป๋หลานจ้องเขม็งด้วยความโกรธ “ฉันไปใส่ยาผงให้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ก็เห็นอยู่ว่าเป็นพนักงานสองคนนี้ บนตัวฉันก็ไม่ได้มียาสักหน่อย!”
“แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นยาผง ฉันจำได้ว่าพนักงานสองคนยังไม่เคยพูดเลยว่าพวกเขาใช้ยาผงหรือว่ายาน้ำหรือว่ายาเม็ด คุณไป๋ คุณสารภาพออกมาเองแล้วหรอ”ริมฝีปากแดงของซูฉิงฉีกยิ้ม แล้วหัวเราะเยาะ
ตัวเธอที่มีความมั่นใจในตัวเอง ฉลาดหลักแหลม
สวมชุดเดรสสีส้ม ทำให้เธอสว่างจ้าดุจดวงดาวบนท้องฟ้า แยงตามาก
“ฉัน…….”ไป๋หลานอึ้ง อยากจะพูดอะไร แต่กลับพูดไม่ออก
คิดไม่ถึงว่าซูฉิงจะหาช่องโหว่ของเธอได้ พอเผยพิรุธออกมาทำให้เธอตอนนี้ยิ่งร้อนรน
ตำรวจหญิงเดินตรงมาตรวจค้นตัว กลับไม่พบของที่เป็นยาผงอะไร
ไป๋หลานก็ถอนหายใจโล่ง ดีที่เธอเอาของพวกนั้นไปทิ้งในชักโครกแล้ว จะค้นยังไงก็ไม่เจอหลักฐานหรอก
แม้แต่ตำรวจก็ทำอะไรเธอไม่ได้
แต่แค่วินาทีต่อมาคำพูดของซูฉิงทำให้เธอสิ้นหวัง
“คุณตำรวจคะ ค้นตัวไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ พวกคุณใช้เครื่องตรวจจับตรวจที่ซอกเล็บเธอจะดีกว่า จะต้องตะลึงแน่”
ทำไมซูฉิงถึงเดาได้ว่าตอนที่เทใส่ยาลงไปคือใช้มือ!
“คุณไป๋ ขอให้คุณให้ความร่วมมือกับเราในการตรวจสอบด้วย “พนักงานพูดดังขึ้นมาแล้วจับเข้าที่มือของไป๋หลาน
จากนั้นตำรวจก็ทำการตรวจสิบเสร็จแล้วก็หันไปหาทุกคนแล้วพูดเสียงเรียบ”ในซอกเล็บของคุณผู้หญิงท่านนี้มีเศษผงยาอยู่จริงและก็เป็นตัวยาชนิดเดียวกับที่อยู่ในเลือดของคุณซูกับคุณเฉิน”
จบแล้ว !
จบสิ้นแล้ว !
ไป๋หลานที่ตอนนี้หน้าซีดเผือด เข่าอ่อนร่วงลงไปกองกับพื้น
“คุณไป๋ รบกวนคุณไปสถานีตำรวจกับเราด้วย”ตำรวจคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วจับตัวไป๋หลานไป
ซูฉิงมองใบหน้าสิ้นหวังของไป๋หลานที่ถูกตำรวจจับตัวไป แล้วกัดริมฝีปาก
เธอเดาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าสวีหว่านเอ๋อร์เพื่อที่จะทำร้ายเธอสำเร็จ จะต้องสั่งให้ไป๋หลานลงมือ
งั้นตอนที่ไป๋หลานเทยาทิ้ง ผงก็น่าจะกระเด็นออกมาบ้าง
ซูฉิงใช้ซอร์ฟแวร์ลับในนาฬิกา ติดต่อกับแอนโธนี่ให้เขาพาตำรวจมา
ตอนนี้ไป๋หลานก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีกแล้ว!
ซูฉิงก็พอได้ผ่อนคลาย แต่ตอนนี้เอง ความรู้สึกทรมานผุดขึ้นมาราวกับน้ำผุดไหลขึ้นมา
ยาที่อยู่ในร่างกายของเธอยังไม่หมดไป เมื่อกี้เพียงแค่พยายามควบคุมอาการไว้ก็เท่านั้น
ตอนนี้ยาได้พุ่งไปที่สมองของเธอ ซูฉิงเริ่มไม่มีสติแล้ว
เธอที่เป็นหวัดอาการหนักอยู่แล้ว ซ้ำยังถูกยาจนถูกราดน้ำจนทำให้อารมณ์เย็นลง ตอนนี้ยาออกฤทธิ์อีกแล้ว รู้สึกทรมานมาก
แอนโธนี่สังเกตเห็นก็เข้ามาพยุงเธอไว้ แล้วถามอย่างเป็นห่วง”พี่เป็นอะไรมั้ย”
“ไม่เป็นไร “ซูฉิงส่ายหน้า สูดลมหายใจเข้าเพื่อควบคุมตัวเอง แต่กลับไร้ประโยชน์
ฮ่อหยุนเฉิงที่เห็นซูฉิงอยู่ในอ้อมกอดของแอนโธนี่ แววตาก็เย็นเยือกขึ้นมา
แขนใหญ่ของเขาก็คว้าเอาตัวของซูฉิงออกมาจากอกของแอนโธนี่ แล้วก็กอดเอวไว้
ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงขรึม “ผู้หญิงของผม ผมดูแลเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาดูแล”
พอพูดจบ เขาก็อุ้มซูฉิงออกไป
แอนโธนี่ยักไหล่ ก่นด่าในใจ ฮ่อหยุนเฉิงคนนี้เป็นผู้ชายขี้หวงจริงเลย
เฉินจุนเหยียนที่มองซูฉิงถูกอุ้มไปแล้ว ด้วยแววตาเศร้า เขาอยากจะตามไป แต่ตัวเองก็ถูกวางยา….
“คุณเฉิน ผมไปส่งคุณที่โรงพยาบาลดีกว่า”ผู้ช่วยของเฉินจุนเหยียนพยุงเฉินจุนเหยียนแล้วพาเขาไปส่งโรงพยาบาล
เมืองใหม่สุ่ยเยว่
ฮ่อหยุนเฉิงพาซูฉิงกลับมาแล้ว
ตอนที่อยู่บนรถตัวของซูฉิงร้อนมากและรู้สึกทรมานมาก
“ซูฉิง เธอทนหน่อยนะ ฉันจะให้เหอหลงเหว่ยมาดูอาการของเธอ “ฮ่อหยุนเฉิงหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วต่อสายหาเหอหลงเหว่ย
ซูฉิงกลับเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วพูดพึมพำ”ไม่ต้อง…….”
เธอที่ทั้งพูด หัวของเธอยังคลอเคลียอยู่ที่หน้าอกของฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงหยุดหายใจ แววตาเริ่มร้อนขึ้นมา
“ว่าง่ายนะ ให้เหอหลงเหว่ยมารักษา เดี๋ยวก็ไม่เป็นไรแล้ว “ฮ่อหยุนเฉิงสูดลมหายใจเข้าหลายที เพื่อควบคุมอารมณ์ แล้วพูดกล่อมซูฉิง
มือข้างหนึ่งของเขากอดเธอไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็หยิบเอาโทรศัพท์ออกมา แล้วต่อสายหาเหอหลงเหว่ย
“พี่ฮ่อ มีธุระอะไร “พอต่อสายติด เสียงของเหอหงเหว่ยก็ดังมาตามสาย
ฮ่อหยุนเฉิงพูดรวบรัด”มาที่บ้านฉันหน่อย”
“คงไม่ใช่คุณซูป่วยหรอกนะ “เหอหงเหว่ยทำเป็นพูดเล่น
ทุกครั้งที่ฮ่อหยุนเฉิงโทรเรียกเขาไปหาที่บ้านอย่างร้อนใจทีไรสาเหตุล้วนเป็นเพราะซูฉิงตลอด
และฮ่อหยุนเฉิงก็พูดน้ำน้ำเสียงร้อนใจ “ซูฉิงไม่ระวังถูกคนวางยาแบบนั้น นายรีบมาช่วยรักษาเธอหน่อย”
เหอหงเหว่ยกัดริมฝีปาก “เอ่อ พี่ฮ่อ วันนี้ผมไม่ได้อยู่ที่เมือง A ผมมาทำงานนอกสถานที่มาแลกเปลี่ยนงานวิชาการน่ะ!”
“งั้นนายก็หาคนมาช่วยรักษาซูฉิงสิ”ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงนิ่งขรึม
เหอหงเหว่ยหัวเราะ “พี่ฮ่อ ทำไมต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากด้วย พี่ก็เป็นยาแก้ที่ดีที่สุดแล้วมั้ย”
“พูดเหลวไหลอะไร “น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงที่นิ่งขรึม
“ล้อเล่นน่า พี่ฮ่อ จากที่ได้ยินอาการของคุณซูที่พี่เล่ามา อาการไม่เป็นอะไรมาก เอาอย่างนี้ พี่ใช้น้ำเย็นแล้วเอาผ้าชุบน้ำให้เช็ดตัวเธอให้อุณหภูมิลดลง น่าจะไม่มีปัญหาแล้ว “เหอหงเหว่ยคิดอยู่ชั่วครู่แล้วพูด
ที่จริงแล้วทุกครั้งที่อาการของซูฉิงก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ซูฉิงร้อนใจไปเอง ทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่
“นายแน่ใจนะ”ฮ่อหยุนเฉิงยังไม่ค่อยวางใจ
เหอหงเหว่ยยิ้มอย่างมั่นใจ”แน่นอนสิ พี่ฮ่อ พี่เชื่อผมเถอะ !”
พอวางสาย ฮ่อหยุนเฉิงก็อุ้มซูฉิงกลับขึ้นไปบนห้อง
ซูฉิงที่ถูกฮ่อหยุนเฉิงอุ้มอยู่ก็ดิ้นไปมาไม่หยุด สองมือเรียวเล็กของเธอลูบไล้หน้าอกของฮ่อหยุนเฉิงไม่หยุด ลูบขึ้นลูบลง
“ซูฉิง อย่างทำแบบนี้!”ฮ่อหยุนเฉิงที่พูดเสียงโทนต่ำบอกเธอ เพื่อให้เธอหยุดดิ้น น้ำเสียงขรึมที่ปนไปด้วยความปรารถนา
แต่ซูฉิงที่ตอนนี้ไม่ได้สติแล้ว ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นดูดเข้าที่คอของเขา จนเป็นรอย
ฮ่อหยุนเฉิงมองซูฉิงที่แววตาล่อกแลกอยู่ในอ้อมกอดของเขา มีเสน่ห์เหลือล้น ริมฝีปากแดงยิ้มออกมาเล็กน้อย เนื้อตัวที่หอม ทุกตารางนิ้วล้วนกระทบไปถึงความตึงเครียดของฮ่อหยุนเฉิง
ในที่สุด……กว่าจะมาถึงห้องได้ ฮ่อหยุนเฉิงก็รีบนำซูฉิงไปวางที่เตียง แล้วก็ห่มผ้าห่ม
ก้มหน้ามองผู้หญิงที่อยู่บนเตียง จากนั้นฮ่อหยุนเฉิงก็เข้าไปเอาน้ำเย็นใส่ชามออกมาเพื่อที่จะใช้ผ้าชุดน้ำลดอุณหภูมิให้เธอ
แต่ตอนที่เขากลับออกมาจากห้องน้ำนั้น บนเตียงก็ไม่พบซูฉิงแล้ว !