กู้ชูหน่วนพยักหน้าเบาๆ “งั้นก็ไปพักที่วัดเมฆขาวก่อนแล้วกัน”
กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าจะปลอบใจเย่เฟิงยังไงดี
เรื่องแบบนี้มีแค่ตัวเขาเองที่เข้าใจ
นางไม่ได้ตั้งใจจะไปเห็นภาพแบบนั้น แค่บังเอิญเท่านั้นเอง
แม้เย่เฟิงจะไม่พูดอะไรสักคำ แต่นางก็ยังรับรู้ได้
เขาคิดว่านางเป็นเพื่อน และเพราะว่าเป็นเพื่อน ดังนั้นจึงไม่อยากให้นางเห็นเขาในตอนที่มีสภาพที่น่าอับอายมากที่สุด
“เจ้ายังไหวอยู่ไหม? ถ้าไม่ไหว พวกเราพักที่นี่ก่อนก็ได้นะ”
“ยังไหว ไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกทหารไล่มา”
เย่เฟิงเดินนำหน้าไปก่อน ใบหน้าเรียบเฉยไม่มีอารมณ์ใดๆ
ฝูกวงอธิบายว่า “วันนั้นหลังจากที่พลัดกับนายหญิงที่ป่าไผ่ พวกเราก็เจอกับพวกหัวหน้ากองธงจากเผ่าปีศาจ พวกเราคนน้อยก็เลยแพ้พวกนั้น เย่เฟิงวิ่งช้าก็เลยโดนจับตัวไป ข้าน้อยตามหานายหญิงไม่เจอ จึงเข้าไปช่วยเย่เฟิงในเผ่าปีศาจคนเดียว ไม่คิดว่าจะเจอกับนายหญิงที่เผ่าปีศาจ เรื่องหลังจากนั้น นายหญิงก็น่าจะรู้แล้วนะขอรับ”
“อืม ไปกันเถอะ”
วัดเมฆขาว ที่นี่วัดที่ใหญ่ที่สุดในตำบลชิงหง มีผู้มาสักการะไม่ขาดสาย ภายในวัดเดินไปไหนก็จะเจอเณรตลอด
กู้ชูหน่วนพนมมือด้วยความเคารพ “เณร ได้ยินว่าวัดเมฆขาวศักดิ์สิทธิ์มาก พวกเราเดินทางมาไกลเพื่อมาเคารพสักการะ ตลอดทางที่เดินมาก็เหนื่อยมาก หาห้องพักแขกให้พวกเราเข้าไปพักผ่อนได้หรือไม่ พวกข้าอาบน้ำกินข้าวเสร็จ ค่อยไปไหว้จุดธูปหน้าพระพุทธรูป นี่เป็นปัจจัยถวายค่าเครื่องหอม ขอเณรอย่ารังเกียจพวกเราเลยนะเจ้าคะ”
นางมาแล้วก็ให้เงินหนึ่งร้อยตำลึงทันที น้ำเสียงก็ดูจริงใจ เณรน้อยก็รีบตอบตกลงทันที จัดห้องแขกสามห้องให้พวกเขา แล้วส่งอาหารเจมาให้พวกเขากิน
ภายในห้อง กู้ชูหน่วนบิดขี้เกียจ แล้วพูดว่า “ทหารของเผ่าปีศาจเหมือนจะไม่ได้ตามมา พวกเจ้าก็เหนื่อยมากแล้ว คืนนี้ก็นอนที่นี่แล้วกัน ฝูกวง ข้าขอสั่งให้เจ้าว่าคืนนี้ไม่ต้องปกป้องข้า นอนพักในห้องให้เต็มอิ่ม ได้ยินไหม”
“ขอรับ……”
ฝูกวงอมยิ้ม นายหญิงของเขาดีจริงๆ
ตกดึก เย่เฟิงอาบน้ำหลายรอบมาก แต่ก็ยังรู้สึกว่าร่างกายสกปรกอยู่
ตลอดทั้งคืน เขาพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ หลับตาแล้วก็นึกถึงภาพที่หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ข่มขื่นรังแกตัวเอง
ความทรงจำในอดีตหนักหนาสาหัสเกินไป แม้เขาจะอยากลืมมากแค่ไหน ก็ลืมไม่ได้
เขาจึงลุกขึ้นเดินไปที่วิหาร
เขาอยากจะมาไหว้พระ ขอให้ปกปักคุ้มครองพ่อแม่ ท่านยาย รวมไปถึงพวกกู้ชูหน่วนให้ปลอดภัย มีความสุขตลอดชีวิต
แต่นอกวิหาร หญิงวัยกลางคนไม่ระวังชนเข้ากับเขา ธูปเทียนตกลงพื้นทั้งหมด
“ขอโทษด้วย ข้าเดินเร็วไปหน่อย พ่อหนุ่มเป็นอะไรไรหรือไม่?”
เย่เฟิงยิ้มบางๆ ก้มตัวลงไปเก็บธูปเทียนกระดาษเงินกระดาษทองให้นาง “ไม่เป็นไรขอรับ ตอนนี้ก็เป็นเวลายามจื่อแล้ว ดึกดื่นเช่นนี้ ฮูหยินอยากเข้ามาสักการะ ทางที่ดีมาตอนเช้าดีกว่านะขอรับ”
“ขอบใจพ่อหนุ่มที่เตือนนะ”
ผู้หญิงสวยสง่าและหรูหรา แม้จะสวมชุดธรรมดา แต่ร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้าก็มีกลิ่นอายของความหรูหราแผ่ซ่านออกมา แค่พริบตาเดียวก็ดูออกแล้วว่า นางไม่ได้รวยธรรมดาแถมยังเป็นชนชั้นสูงด้วย
ด้านข้างหญิงวัยกลางคนยังมีข้ารับใช้ติดตามมาด้วย
ข้ารับใช้ช่วยเก็บไปด้วย แล้วพูดเตือนไปด้วยว่า
“ฮูหยิน ดูสิฮูหยินท่านนี้ยังบอกให้ท่านมาพรุ่งนี้เลย ท่านมาสักการะในยามดึกขนาดนี้ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา ข้าน้อยจะบอกกับฮ่อง……บอกกับนายท่านยังไง”
“ก็ข้านอนไม่หลับนี่ไง? ยังไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาวัดเมฆขาว ที่นี่ปลอดภัยมาก เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก ขอบใจพ่อหนุ่มท่านนี้มากนะ”
เย่เฟิงยิ้มบางๆ แล้วยื่นธูปเทียนให้นาง ตัวเองก็เข้าไปในวิหารต่อ จุดธูปหนึ่งดอก คุกเข่าคำนับไปสามที
“ฮูหยิน คุณชายน้อยหายไปสิบแปดปีแล้ว ท่านมาจุดธูปขอพรตลอด ถ้าฟ้าสวรรค์เป็นใจ ก็ควรจะส่งคุณชายน้อยคืนให้ท่านตั้งนานแล้ว”