พลังของค่ายกลลดลงไปมาก กู้ชูหน่วนก็ถึงหาทางออกจากทางลับได้
แต่ทางเข้าทางลับนี้ ไม่ใช่ทางเข้าทางลับที่แยกกับจอมมารเมื่อกี้
นางรู้สึกสงสัย
ค่ายกลนี้พลิกคนจริงๆ?
เมื่อกี้ยังป้องกันอย่างหนาแน่นจนไม่มีทางแก้ได้เลย ตอนนี้พลังของค่ายกลกลับอ่อนลงงั้นเหรอ?
มีคนช่วยนางแก้ค่ายกลหรือเปล่า?
ภายในเผ่าปีศาจ ยังจะมีใครช่วยนางแก้ค่ายกลได้?
หรือว่าจะเป็นอาโม่?
“นายหญิง พวกเราหาทางเข้าทางลับเจอแล้ว ทำไมถึงไม่ออกไปสักที? หรือว่าจะต้องหาอะไรอีก?” ฝูกวงถามอย่างไม่เข้าใจ
ไม่ไกลมาก จอมมารก็กระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างได้ใจ ยกมือเขียนขาวขึ้น แล้วสูดดมกลิ่นดอกไม้บนมือลึกๆ จากนั้นก็พูดออกมาว่า
“โง่หรือเปล่า นางก็ต้องตามหาข้าอยู่แล้ว ตามหาข้าไม่เจอ นางจะออกไปง่ายๆได้ยังไง”
กู้ชูหน่วนกวาดตามองรอบด้าน ที่นี่เงียบสงบไม่มีคนเลยสักคน แต่ไม่ไกลมากมีแสงไฟสลัวอยู่ ไม่รู้ว่ามีฉีโส่วมากเท่าไหร่กำลังตามหาพวกเขาอยู่
นางมองดูทางลับ แล้วมองแสงไฟสลัวไม่ไกลมาก กัดฟันพูดว่า “ไปกัน”
อาโม่เดินในเขาทิ้งวิญญาณ เหมือนเดินในสวนบ้านตัวเอง เห็นว่านางยังไม่มาก็คงกลับบ้านไปเอง
และนางรู้ว่าทางลับเยอะขนาดนี้ ตัวตนก็น่าสงสัยมากด้วย คิดว่าคงไม่โง่เหมือนเย่เฟิง ถูกคนของเผ่าปีศาจจับตัวไป
บอกไปก็ไปเลย กู้ชูหน่วนเดินเข้าไปก่อน เย่เฟิงคนที่สอง ฝูกวงอยู่ท้าย แล้วหายไปจากทางลับทันที
เสวียซากุมขมับ
นายท่านโดนตบหน้าอีกครั้ง
ครั้งนี้นายท่านน่าจะไม่มีเหตุผลพูดแทนนางแล้วนะ
นายท่านของเขาไม่ก็ไม่โกรธ แต่ถ้าโกรธขึ้นมา จะต้องมีศพเกลื่อนเลือดท่วมทั้งโลกแน่
โดนเล่นงานแบบนี้ เขาไม่รู้ว่านายท่านจะโมโหจนอาละวาดหรือเปล่า
ดวงตาสีฟ้าอ่อนที่มีเสน่ห์ของจอมมารไม่สบายๆเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กลับจ้องมองทางเข้าทางลับอยู่อย่างนั้น
ร่างกายแผ่ซ่านไปด้วยความกดดัน กดจนเสวียซาอดไม่ได้คุกเข่าลงพื้น
เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากของเสวียซาเหมือนสายน้ำ เสวียซารู้สึกหวาดกลัวเหมือนโลกกำลังจะแตกสลาย
นายท่าน……
โกรธเหรอ
นานมาก
ในตอนที่นานจนเสวียซาจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ความกดดันบนร่างกายก็ดูผ่อนคลายลงไปมาก
จอมมารพูดอย่างเกียจคร้านว่า
“ข้ารู้แล้ว พี่สาวจะต้องคิดว่าข้ารออยู่นอกทางลับแน่ ดังนั้นจึงออกจากทางลับไปก่อน ก็ใช่เนอะ เพราะยังไงเมื่อกี้ก็นานมากเหมือนกัน เสวียซา”
“ขอ……ขอรับ”
“คิดหาวิธีที่ข้าอยากส่งข้อความหานางหน่อย บอกพี่สาวว่า สองสามวันข้าค่อยไปหานาง เดี๋ยวนางจะเป็นห่วง”
“ขอรับ”
เสวียซาอยากจะบอกว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นห่วงนายท่านเลยสักนิด
ถ้าเป็นห่วงจริงล่ะก็ นางไม่มีทางเดินจากไปอย่างเด็ดขาดแบบนี้หรอก?
ทางลับยิ่งแล้วใหญ่เลย นางจะโง่คิดว่านายท่านจะรอนางอยู่ทางลับของอีกฝั่งได้ยังไง
พวกกู้ชูหน่วนเดินออกมาจากทางลับ แล้วออกจากพระราชวังของจอมมารไปได้อย่างปลอดภัย จนกระทั่งถึงตำบลชิงหง
ทางออกของทางลับ มีกระดาษตกอยู่บนพื้น ในกระดาษเขียนไว้ว่า เขามีธุระ สองสามวันค่อยไปหาพี่สาว
“พี่สาว? อาโม่?”
แปลกจัง
เป็นทางลับสองเส้นที่ไม่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
ทำไมที่นี่ถึงมีจดหมายของอาโม่ตกอยู่?
หรือว่าทางลับสองเส้นเชื่อมกัน?
กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งคิดว่าเป็นไปได้
การเดินทางในเขาทิ้งวิญญาณครั้งนี้ เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด หรือตั้งแต่ที่รู้จักกับซือโม่เฟยมา ทุกอย่างก็ดูแปลกไปหมด
เขาคือใครกันแน่?
การเดินทางในเผ่าปีศาจครั้งนี้ เกรงว่าคงเป็นเขาที่ช่วยมาตลอดทาง
“นายหญิง ด้านหน้ามีวัดเมฆขาว ดูมีคนเข้าไปสักการะเยอะมาก พวกเราไปพักที่วัดเมฆขาวกันก่อนไหม?”
นางไม่ต้องการพักผ่อน
ฝูกวงดูท่าทางสบายดี
มีแต่เย่เฟิง ตั้งแต่ออกมาจากเขาทิ้งวิญญาณ ก็ไม่พูดอะไรเลย ท่าทางเศร้าสลดและเหนื่อยล้า