“อะไรนะ?”
จางหงถูตื่นตะลึง
300ล้าน ซื้อโรงเรียนอนุบาลซิงกวาง?
เมื่อกี้เพิ่งจะลงทุนไป 60 ล้าน แค่พริบตาก็จะเอาเงินออกมาอีก 300 ล้าน?
นี่เขาเป็นใครกันแน่?
คนที่สามารถใช้จ่าย 300 ล้านได้ตามต้องการ ทรัพย์สินจะต้องมีอย่างน้อย 10,000 ล้านขึ้นไปแล้ว
นี่เขาไปทำให้ใครขุ่นเคืองกันแน่
ด้วยทรัพย์สินที่แข็งแกร่งขนาดนี้ สามารถเปรียบเทียบได้กับทั้งสี่ตระกูลใหญ่แล้ว
ชายหนุ่มคนนี้ เมื่อครู่เขายังกล้าไปข่มขู่ใส่?
เพี๊ยะ
จางหงถูตบหน้าตัวเองอย่างแรงจากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้น “คุณ คุณได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมมันมีตาหามีแววไม่ ได้โปรดอย่าไล่ผมออกเลย”
“เธอคิดว่ายังไง?”
เย่เซิ่งเทียนไม่ได้มองเขา แต่กลับถามฟางหยวน
ฟางหยวนแทบจะยังไม่ได้สติกลับมาและพูดอย่างประหม่า “ฉัน ฉันไม่รู้”
“อย่างนั้นฉันจะตัดสินใจแทนเธอ นับจากนี้ไป เธอก็คือผอ.ของโรงเรียนอนุบาลซิงกวาง ส่วนคนคนนี้…”
เย่เซิ่งเทียนมองไปที่จางหงถูด้วยสายตาเรียบเฉย “ถ้าเธออยากไล่ออกก็ไล่ออก ไม่ไล่ออกก็เก็บเขาเอาไว้ ตามใจเธอ”
“แต่ แต่ว่า…”
ฟางหยวนอึกอักพูดไม่ออกอยู่นาน
“ผอ.ฟาง ขอร้องคุณอย่าไล่ผมออกเลย”
จางหงถูกลัวแล้วจริงๆ
เขารู้ดี ถ้าถูกไล่ออก เขาก็จะถูกแบนแน่นอน
ไม่มีใครกล้าที่จะมาหาตนอีก
ทำให้คนแบบนี้ขุ่นเคือง อนาคตไม่มีทางผ่านไปด้วยดีแน่
ต่อให้เย่เซิ่งเทียนไม่มานั่งเอาความ แต่คนอื่นๆที่อยากจะประจบประแจงเย่เซิ่งเทียน จะยอมปล่อยตัวเองไปงั้นหรือ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จางหงถูก็คุกเข่าลงกับพื้นและตบหน้าตัวเองอย่างแรง เขาก้มหน้างุดและเอ่ย “ได้โปรดยกโทษให้ฉันเถอะ อย่าไล่ฉันออก ฉันจะช่วยผอ.ฟางอย่างดี ผอ.ฟาง ได้โปรดเห็นแก่ที่เราเป็นเพื่อนร่วมงานกัน เก็บผมเอาไว้เถอะ”
ฟางหยวนขี้ขลาดและใจอ่อน อีกทั้งยังเพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย อีกทั้งจางหงถูก็ทั้งคุกเข่า ตบหน้า โขกพื้นคำนับร้องขอแบบนี้ เธอก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจ “อย่างนั้น ก็ ปล่อยให้เขาอยู่เถอะ”
“อืม”
เย่เซิ่งเทียนยิ้มน้อยๆ นอกเหนือจากความรู้สึกดีที่มีให้ฟางหยวนแล้ว ยังมีอีกสาเหตุ
ฟางหยวน เป็นน้องสาวของอดีตลูกน้องคนหนึ่งของเขา
และลูกน้องของเขาคนนั้น ตอนนั้นก็เคยรับลูกกระสุนให้เขาในสนามรบ
เขาในเวลานั้น เพิ่งเป็นผู้บัญชาการกองร้อยและยังไม่มีกำลังเท่าในตอนนี้
เย่เซิ่งเทียนให้คนไปตรวจสอบฟางหยวนมานานแล้ว แต่เขาไม่คาดคิดว่าฟางหยวนจะมาเป็นคุณครูอยู่ที่นี่ ดังนั้นก็เลยลงมือช่วยเธอสักครั้ง
“ถ้าฉันรู้ว่า นายกล้าทำตัวหน้าไหว้หลังหลอก รังแกฟางหยวน วันนั้นก็คือวันตายของนาย”
เย่เซิ่งเทียนมองไปที่จางหงถูอย่างเย็นชา
“ครับ ครับ ผมจำไว้แล้ว ขอบคุณคุณ ขอบคุณคุณ ผมจะช่วยเหลือผอ.ฟางอย่างดี”
จางหงถูเช็ดเหงื่อเย็น ๆ บนใบหน้าของตน และไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ
หลังจากปล่อยให้ซือซือเข้าเรียนแล้ว เย่เซิ่งเทียนถึงค่อยออกจากโรงเรียนอนุบาลซิงกวาง
เขาสูดหายใจเข้าลึก ในที่สุดก็ได้สมความปรารถนาแล้วเรื่องหนึ่ง
“คุณเย่ หลุมศพพ่อตาของคุณได้รับการซ่อมแซมแล้ว”
เกาเจี๋ยโทรมาและกล่าวด้วยความเคารพ
เย่เซิ่งเทียนเอ่ย “ทางด้านตระกูลหวางรู้แล้วใช่ไหม?”
เกาเจี๋ยรีบพูด “ทางตระกูลหวางได้รับข่าวแล้ว หลุมศพของบรรพบุรุษถูกลงมือแล้ว พวกเขากำลังขวางทางอยู่”
เย่เซิ่งเทียนเอ่ยเสียงเรียบ “ขวางทาง? อย่างนั้นก็ให้พวกเขาขวางเอาไว้ ทีมงานทำศพเตรียมพร้อมแล้วก็เดินทางได้ ฉันจะฝังศพพ่อตาต่อหน้าทุกคนในตระกูลหวาง”
“ครับ ผมให้พวกเขาลงมือเดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสาย มุมปากของเย่เซิ่งเทียนก็ผุดขึ้นมาและเอ่ยติดตลกว่า “คนตระกูลหวาง หึหึ ถ้าพวกนายรู้ว่าทั้งหมดเป็นฉันที่ลงมือทำ พวกนายจะประหลาดใจไหม?”