ตอนที่ 653 สารเลว! ท่าทางจากฟ้าเป็นเหว (3)
จูอวี้ลู่ยิ้ม เดินเข้าไปกุมมือไป๋เสวี่ย “เด็กน้อย ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงแม่เลี้ยงของเธอ ฉันเข้าใจในความกตัญญู เธอก็กลับไปเถอะ เพียงแต่งานเลี้ยงวันนั้นไม่ว่าจะยังไงก็ต้องกลับมา เข้าใจไหม!”
ไป๋เสวี่ยยิ้มออกมาทันที “ขอบคุณค่ะคุณป้า”
กู้ซูหลิงถลึงตามองไป๋เสวี่ยอย่างไม่ชอบใจ แล้วหันไปมองข้างนอกหน้าต่าง
ราวกับหลังจากที่ไป๋เสวี่ยคนนี้กลับมา กู้เชินจึงจะมีท่าทีดีกับเธอขึ้นเรื่อยๆ ครั้งนี้กู้เชินโกรธขนาดนั้น คาดว่าคงก็เกี่ยวข้องกับไป๋เสวี่ยคนนี้ด้วย
ให้เธอกลับไปสองวันก็ดี
ไป๋เสวี่ยกำลังจะออกไป จูอวี้ลู่ก็เรียกเธอไว้อีก “เดี๋ยวก่อน เธอไปอยู่กับพ่อที่ห้องหนังสือสักพัก เดี๋ยวออกมาก็เล่าให้ฉันฟังทั้งหมด”
นี่ย่อมเป็นการให้ไป๋เสวี่ยไปหยั่งท่าทีของกู้เชินแน่นอน ลองดูว่ากู้เชินสงสัยรึไม่ว่าลูกสาวคนนี้เป็นตัวปลอม
ไป๋เสวี่ยเข้าใจความหมายของจูอวี้ลู่จึงพยักหน้าทันที
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง ไป๋เสวี่ยยกจานอาหารมื้อดึกเข้าไป แต่ไม่นานก็ออกมาแล้ว
จูอวี้ลู่รีบถามเธอ “พ่อของเธอมีตรงไหนที่แปลกไปไหม เช่นท่าทีที่มีต่อเธอ หรือว่าอะไรอย่างอื่น”
ไป๋เสวี่ยส่ายหน้า “คุณพ่อยุ่งมาก เห็นฉันเข้าไปก็ตั้งใจอ่านเอกสารอยู่ตลอด ให้ฉันวางมื้อดึกเอาไว้แล้วรีบไปพักผ่อน”
ให้เธอรีบไปพักผ่อน เห็นได้ชัดว่ากู้เชินน่าจะไม่สงสัยอะไร แต่ว่าในใจของจูอวี้ลู่มักจะมีความคิดที่ดีเกินไปสักหน่อย
มักจะมีความเงียบสงบก่อนที่พายุฝนจะมา!
เช้าตรู่ สุสาน
กู้เชินใส่ชุดสูทสีดำ ในมือถือดอกกุหลาบสีชมพูไว้ช่อหนึ่ง ยืนอยู่ตรงหน้าแผ่นป้ายหน้าหลุมศพ
หลังจากที่เขาย่อตัวลง ค่อยๆ วางดอกไม้ในมือที่แผ่นป้ายหน้าหลุมศพ ตนเองก็ค่อยนั่งลงตาม นิ้วลูบไปตามรูปภาพ มุมปากโค้งเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน “เสี่ยวเหยียน ผมมาหาคุณอีกแล้ว”
หญิงสาวในรูปสวย อ่อนโยน ส่งยิ้มจางๆ อย่างสบายใจ มองไปที่เธอ กู้เชินเหมือนกับได้กลับไปหลายปีก่อนอีกครั้ง กลับไปตอนที่พวกเขาพบกัน
ยืนสงบนิ่งไว้อาลัยครู่หนึ่ง เขาก็พูดด้วยความละอายใจอย่างมาก “ขอโทษนะเสี่ยวเหยียน ผมไม่ได้ปกป้องลูกของเราให้ดี ทำให้เขาลำบากมากขนาดนั้น แต่ว่าต่อไปนี้ผมจะดีกับเขาเป็นสองเท่า จะชดใช้ให้เขา…”
เขาพูดออกไปมากมาย กระซิบกระซาบไป จนถึงเที่ยงวันจึงได้ลุกขึ้นกลับไป
เห็นกู้เชินกลับมากินมื้อเที่ยง จูอวี้ลู่ดีใจมาก ต่อให้มีแค่เธอกับกู้เชินกินข้าวกันสองคน ก็รีบสั่งให้ห้องครัวทำอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่าง
กู้เชินเอาแต่เงียบมากมาตลอด มีแค่ตอนกินข้าวเท่านั้นที่ถามจูอวี้ลู่มาประโยคหนึ่งว่าเตรียมงานเลี้ยงไปยังไงบ้างแล้ว
ปกติกู้เชินก็ไม่ค่อยพูดกับจูอวี้ลู่ เอาแต่เย็นชากับเธอมาเสมอ จูอวี้ลู่ก็ชินไปหมดแล้ว ไม่ได้คิดว่ามีอะไรที่ไม่เหมาะ
เธอทุ่มเททั้งกายใจเป็นศรีภรรยาที่ดีคนหนึ่ง พูดอย่างใส่ใจ “อาเชิน คุณวางใจเถอะ งานเลี้ยงฉันจะเตรียมทุกอย่างให้ดีมาก วันนั้นเสี่ยวอวี๋จะต้องกลายเป็นคนที่เด็กผู้หญิงทุกคนต่างก็อิจฉา”
กู้เชินมองเธอแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
จูอวี้ลู่ส่งยิ้มบางๆ ในใจเกิดระลอกคลื่น
เจอกับคนที่ชอบ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ขอเพียงแวบเดียวก็ชอบ
ตอนบ่าย กู้เชินไม่ได้ไปที่บริษัท เอาแต่ยุ่งอยู่ในห้องหนังสือ
ผู้ช่วยของกู้เชินขับรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำของกู้เชินมาจอดที่ประตูคฤหาสน์กู้
พอดีกับที่ตอนนี้กู้ซูหลิงก็กลับมาจากข้างนอก วันนี้เดิมทีเธอไม่ได้คิดว่าจะกลับบ้าน เป็นเพราะได้รับสายจากจูอวี้ลู่ รู้ว่าวันนี้กู้เชินอยู่บ้านทั้งวัน จึงรีบกลับมาก่อนเวลา ต้องการจะคลายบรรยากาศตึงเครียดหลายวันมานี้กับกู้เชิน
ตอนที่ 654 สารเลว! ท่าทางจากฟ้าเป็นเหว (4)
ผู้ช่วยเปิดประตูลงจากรถ กู้ซูหลิงมองแวบเดียวก็เห็นกล่องของขวัญสองกล่องที่ถูกห่อด้วยกระดาษอย่างประณีตวางอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ
แววตาของเธอเป็นประกาย มุมปากยกเป็นรอยยิ้มดีใจ ถามผู้ช่วยของกู้เชิน “อันนี้คุณพ่อให้คนไปซื้อมา?”
ผู้ช่วยพยักหน้า “ใช่ครับ”
“ซื้อให้ใคร” ไป๋เสวี่ยกลับบ้านไปแล้ว หลายวันนี้กู้เชินไม่อยู่ ผู้ช่วยขับรถมาถึงคฤหาสน์ตระกูลกู้ นั่นต้องให้เธอแน่ เป็นไปไม่ได้ที่จะให้แม่
พอคิดเช่นนี้กู้ซูหลิงก็ยิ้มออกมาด้วยความประหลาดใจ “อันนี้พ่อซื้อให้ฉันเหรอ”
ผู้ช่วย “…”
ในชั่วขณะไม่รู้ว่าควรจะตอบกู้ซูหลิงไปยังไงดี เพราะประธานกู้สั่งให้อย่าเปิดเผยเรื่องคุณหนูอวี๋เป็นการชั่วคราว
ความเงียบของเขากับความลังเลใจ สำหรับกู้ซูหลิงก็คือการยอมรับไปโดยปริยาย เชื่อว่าของขวัญสองอันนี้ให้เธอ
กู้ซูหลิงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ความหงุดหงิดกับความเกลียดชังภายในใจก็มลายหายไป
สุดท้ายแล้วเป็นพ่อลูกกันมาสิบห้าปี กู้เชินยังรักและเอ็นดูเธออยู่นิดหน่อย รู้ว่าก่อนหน้ามีท่าทีเย็นชากับเธอเกินไป ดังนั้นจึงให้ผู้ช่วยเตรียมของขวัญให้เธอ
เธออารมณ์ดี เอื้อมมือจะเปิดประตูรถ
ผู้ช่วยรีบดันประตูรถ “คุณหนูกู้…”
กู้ซูหลิงถลึงตามองเขา “คุณจะทำอะไร”
ผู้ช่วยคนนี้มักจะเป็นระบบระเบียบ เชื่อฟังแค่คำพูดของกู้เชิน ช่างไม่มีไหวพริบเลยสักนิด
เธอต้องนึกหาวิธีให้กู้เชินเปลี่ยนผู้ช่วยคนนี้
ผู้ช่วยมองเธออย่างกระอักกระอ่วนแล้วเอ่ยขอโทษ “ขอโทษด้วย คุณหนูกู้ ประธานกู้เป็นคนให้ผมไปซื้อ แต่ว่าไม่ได้บอกว่าจะให้คุณหนูกู้”
กู้ซูหลิงเชิดคางขึ้น “แม้จะไม่ได้บอกว่าให้ใคร แต่ต้องมอบให้ฉันแน่ เสี่ยวอวี๋ไม่อยู่บ้าน ก็คงไม่ได้จะมอบให้เธอหรอกนะ?”
ผู้ช่วยยิ้ม “…”
ก็ให้เสี่ยวอวี๋จริงๆ แหละ แต่ไม่ใช่ของปลอมในบ้านคนนั้น
แต่ว่าคำพูดนี้เขาก็พูดออกไปไม่ได้
กู้ซูหลิงหงุดหงิด ตะคอกใส่ผู้ช่วย “คุณยังอยากทำงานอยู่ไหม ถ้ายังไม่หลีกไปอีก ฉันจะให้พ่อไล่คุณออก”
ในขณะนี้เองกู้เชินดึงประตูเดินออกมา จึงได้ยินคำพูดของกู้ซูหลิงเข้าพอดี ขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับเดินไปอย่างไม่รีบร้อน เอ่ยถามด้วยเสียงเย็น “เอะอะอะไร!”
กู้ซูหลิงเรียกกู้เชินด้วยความดีใจในทันที “คุณพ่อ…”
ผู้ช่วยเห็นกู้เชินออกมาแล้วจึงค่อยๆ ถอยออกไป
กู้ซูหลิงเหลือบมองผู้ช่วยแวบหนึ่งอย่างเย็นชาพร้อมกับเป็นนัย กำลังเปิดประตูรถด้วยความดีใจ เตรียมจะหยิบของขวัญที่เป็นของตนเอง “คุณพ่อ หนูรู้อยู่แล้วว่าพ่อดีกับหนูที่สุดเลย”
ยังไม่ทันได้เปิดประตูรถก็ถูกกู้เชินตะโกนทำให้หยุดชะงัก “เธอกำลังจะทำอะไร”
กู้ซูหลิงหันกลับมามองกู้เชินด้วยความตกใจ
เธอกะพริบตา ความเสียใจฉายเต็มใบหน้าพร้อมกับมองกู้เชินอย่างน้อยใจ “พ่อคะ ของขวัญสองกล่องนี้ไม่ใช่ว่าจะให้หนูหรอกเหรอ”
กู้เชินถามด้วยสีหน้าถมึงทึง “ใครบอกว่านี่จะเอาให้เธอ”
เมื่อตะกี้ผู้ช่วยก็ยอมรับออกมาเป็นนัยๆ อยู่ชัดๆ กู้ซูหลิงตาแดงก่ำด้วยความน้อยอกน้อยใจ “หนูแค่คิดว่าน้องไม่อยู่บ้าน งั้นก็น่าจะให้หนู หรือว่าจะเอาให้น้องเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษด้วยค่ะ ต่อไปนี้หนูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว หนูไม่รู้จริงๆ…”
เธอเดินเข้าไปหามีท่าทางว่าง่าย ยกมือขึ้นมากอดแขนกู้เชิน
แต่กู้เชินกลับหลบไป เขาพูดถากถาง “ทุกครั้งเธอก็บอกไม่รู้ทั้งนั้น เธอไม่ใช่เด็กแล้ว มีอะไรที่เธอรู้บ้างไหม”
คำพูดนี้ไม่แรงและไม่เบา กลับทำให้กู้ซูหลิงซึ่งได้ฟังรู้สึกแสลงหู แทงใจเป็นอย่างยิ่ง
กู้ซูหลิงพลันมีสีหน้าอึ้งไป