คุณนายหลี่แสร้งเป็นไม่รู้เรื่องของหลินเฉี่ยนและแกล้งตกหลุมพรางของเฝิงจิ้ง
ทั้งสองฝ่ายตกลงนัดเจอกันให้เร็วที่สุดเพื่อให้คำตอบกับหลินเฉี่ยนกับหลี่จิ่น
ในขณะที่หลินเฉี่ยนกำลังออกไปในตอนเช้า คุณนายหลี่บอกกับเธอว่ากำลังจะไปกับเฝิงจิ้งเพื่อให้เธอเตรียมตัว “เฉี่ยนเฉี่ยน ถึงหนูจะไม่นับว่าเฝิงจิ้งแม่ของตัวเอง เธอก็เชิญลุงกับป้าไปพบ ไหนๆ เธอก็เชิญมาแล้ว พวกเราก็แค่ไปพบเป็นมารยาทเท่านั้นแหละจ้ะ เราจะไปพบเธอตอนหนึ่งทุ่มที่โรงแรมแถวๆ นี้นะ เลิกงานแล้วตามมานะจ๊ะ อย่าสายล่ะ”
“คุณป้าคะ…” หลินเฉี่ยนท้วง
“เดี๋ยวป้าจะจัดการทุกอย่างเองจ้ะ หนูไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นนะจ๊ะ”
หลินเฉี่ยนพยักหน้ารับ แม้ว่าเธอจะเชื่อใจคุณนายหลี่แต่เธอไม่ไว้ใจเฝิงจิ้งแม้แต่น้อย
เพื่อสิ่งที่เธอต้องการ ผู้หญิงคนนี้จะงัดลูกเล่นอีกเท่าไรมาสู้อีกกัน
หลินเฉี่ยนเป็นกังวล ทว่าไม่รู้ว่าตัวเธอเองจะทำอะไรได้บ้าง เธอจึงไปที่จู้ซิงมีเดียตามปกติและคอยแนะนำลัวอิงหงในขณะที่อีกฝ่ายฝึกอยู่
ในขณะที่ทำงาน เธอดูแลตารางการฝึกของลัวอิงหงอย่างละเอียด เพื่อให้ลัวอิงหงสามารถกลับไปอยู่ในจุดที่เคยเป็นของเธอมาก่อน หากแต่ในระหว่างช่วงพัก เธอมักจะยืนเหม่อลอยอยู่ข้างหน้าต่าง
“เฝิงจิ้งต้องหาสารพัดหนทางมาทำให้เธอทรมานใจแน่”
เมื่อได้ยินคำพูดของลัวอิงหง หลินเฉี่ยนหันไปส่งยิ้มเจื่อนให้อีกฝ่าย
“ไม่มีใครเข้าใจเธอได้ดีไปกว่าฉันหรอก” ลัวอิงหงเอ่ยพลางเช็ดเหงื่อของตัวเอง “เพื่อเป้าหมายของเธอ เธอยอมทำทุกอย่างนั่นแหละ ต่อให้เป็นลูกสาวของเธอมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก ถ้าไม่กำจัดเธอทิ้งก็จะต้องทุกข์ทรมานต่อไปตลอดชีวิต!”
หลินเฉี่ยนไม่ได้พูดอะไรออกไป เธอเป็นห่วงเรื่องมื้อเย็นที่กำลังจะมาถึงคืนนี้ หากเฝิงจิ้งบอกผู้อาวุโส
หลี่เรื่องที่ตัวเองถูกข่มขืนจริงๆ อย่างนั้นหลินเฉี่ยนก็จนปัญญาและยอมแพ้เธอแล้ว
ถังหนิงดูออกว่าหลินเฉี่ยนใจลอยไปไหนต่อไหน เธอจึงพยายามที่จะขุดคุ้ยความลับของเฝิงจิ้งอย่างสุดความสามารถ เธอรู้สึกว่าเฝิงจิ้งจะต้องมีเบื้องหลังอีกมากซ่อนอยู่ลึกๆ อย่างแน่นอน
หลินเฉี่ยนบอกถังหนิงเรื่องการนัดพบกันคืนนี้ ถังหนิงหัวเราะออกมาเป็นคำตอบ “เธอกลัวบางอย่างอยู่เหรอ กลัวว่าตัวเองจะเจ็บปวด หรือกลัวว่าตระกูลหลี่จะทอดทิ้งเธอกันล่ะ”
หลินเฉี่ยนส่ายหน้า “ฉันกลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วฆ่าเธอเอาน่ะสิคะ”
ถังหนิงวางมือบนไหล่ของหลินเฉี่ยนก่อนส่ายหน้า “พอถึงเวลาต้องจัดการกับคนร้ายกาจ เธอต้องอัดพวกเขาให้ตายคาเกมของตัวเอง คืนนี้จะต้องมีการแสดงสนุกๆ ให้ดูแน่”
“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะคะ” หลินเฉี่ยนส่งยิ้มให้ เย็นวันนั้นเธอเลิกงานราวหกโมงเย็นและไปถึงโรงแรมราวๆ หนึ่งทุ่ม ในขณะที่เธอจ้องมองไปที่ทางเข้า เธอไม่ต้องการก้าวเข้าไปด้านใน เธอไม่อยากรับรู้ว่าเฝิงจิ้งเป็นแม่ของตัวเอง
ทว่าหลังจากยืนลังเลอยู่นาน ในที่สุดเธอก็เดินเข้าไป เมื่อก้าวเข้ามาข้างใน คุณนายหลี่เข้ามาหาเธอและดึงเธอไปอยู่ข้างๆ
“คุณป้า ทำไมถึงยังอยู่ด้านล่างละคะ”
“ป้าต้องรอหนูอยู่แล้วสิจ๊ะ…” คุณนายหลี่ตอบ “มาสิ ควงแขนป้าไว้นะจ๊ะ”
หลินเฉี่ยนทำตามที่อีกฝ่ายบอก เทียบกับเฝิงจิ้งแล้ว คุณนายหลี่กับหลินเฉี่ยนดูเป็นแม่ลูกกันมากกว่าซะอีก ในขณะที่ผู้หญิงทั้งสองคนมาถึงจุดนัดพบ พวกเธอเห็นเฝิงจิ้งและผู้ช่วยของเธอนั่งรออยู่อย่างใจเย็น คุณนายหลี่จงใจมาถึงสายครึ่งชั่วโมงพร้อมกับหลินเฉี่ยน
“ขอโทษที่พวกเรามาสายด้วยนะคะ…” คุณนายหลี่นั่งลงพร้อมหลินเฉี่ยน
เมื่อเฝิงจิ้งเห็นดังนั้น เธอพยายามลากหลินเฉี่ยนมาอยู่ข้างเธอ หากแต่คุณนายหลี่รีบรั้งเธอไว้ “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เฉี่ยนเฉี่ยนนั่งกันฉันได้ค่ะ”
“ฉันโล่งใจที่เห็นคุณหลี่เอ็นดูลูกสาวของฉันเหมือนลูกของตัวเองนะคะ” เฝิงจิ้งแสร้งทำ “ฉันกลัวว่าเฉี่ยนเฉี่ยนจะลำบากหลังจากแต่งงานไปน่ะค่ะ แต่ดูท่าแล้ว เธอนับถือคุณมาก ฉันว่าฉันคงเป็นคนเดียวที่เธอเกลียดซะแล้วล่ะค่ะ”
จังหวะที่พวกเธอกำลังคุยกัน หลี่จิ่นและคุณพ่อหลี่ก็มาถึง พวกเขาทั้งคู่เป็นนายทหารจึงไม่ได้พูดอะไรมากนัก
หลี่จิ่นนั่งลงข้างหลินเฉี่ยนและใช้แขนยาวๆ ของตัวเองโอบหลินเฉี่ยนให้ขยับเข้ามาใกล้ชิดเขามากขึ้นโดยไม่รู้ตัวพลางส่งสายตาเป็นสัญญาณเตือนให้เฝิงจิ้ง
เมื่อเห็นดังนั้นเฝิงจิ้งจึงระบายยิ้มออกมา “ดูเหมือนว่าที่ลูกเขยของฉันจะไม่ชอบฉันสินะคะ”
“เฉี่ยนเฉี่ยนไม่เคยนับว่าคุณเป็นแม่ของเธอครับ” หลี่จิ่นบอกกลับ
“แต่เธอก็ไม่เคยปฏิเสธเหมือนกันนี่” เฝิงจิ้งไหวไหล่
“ฉันรู้คะว่าตระกูลหลี่เป็นครอบครัวที่มีหน้ามีตาในสังคมวงกว้างซึ่งให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรี ฉันเลยมีบางอย่างที่อยากจะชี้แจงกับพวกคุณทุกคนเผื่อว่าต่อไปในอนาคตคุณจะหาว่าเฉี่ยนเฉี่ยนหลอกแต่งงานกับคุณ”
“ดูเหมือนว่าคุณเฝิงจะมีเรื่องสำคัญจะบอกพวกเรานะคะ” คุณนายหลี่เอ่ยขณะมองเฝิงจิ้งด้วยสายตามีเลศนัย
“ใช่ค่ะ เกี่ยวกับอดีตที่น่าเศร้าน่ะค่ะ พูดตามตรงเลยนะคะ ฉันไม่รู้ว่าพ่อของเฉี่ยนเฉี่ยนคือใครกันแน่ ฉันทำเรื่องงามหน้าเอาไว้มากตอนที่ฉันยังเด็กและคิดอะไรไม่เป็น เฉี่ยนเฉี่ยนเป็นลูกที่เกิดจากหนึ่งในพวกเขา ถ้ามีข่าวใหญ่เรื่องนี้ฉันจะไม่รับผิดชอบใดๆ นะคะ”
“คุณเฝิงนี่พูดตรงดีนะคะ คุณไม่กลัวว่าจะป็นการทำลายงานแต่งของลูกสาวของตัวเองเหรอ” คุณนายหลี่เลิกคิ้วถาม
“ถ้าเราไม่ทำให้ชัดเจนตั้งแต่ตอนนี้ เรื่องนี้ถูกเปิดเผยทีหลังจะไม่แย่กว่าเดิมเหรอคะ อีกอย่างตระกูลเฉวียนก็เลี้ยงดูเฉี่ยนเฉี่ยนมาและครั้งหนึ่งเธอก็เคยคบกับพี่ชายตัวเอง ฉันมั่นใจว่าเธอคงบอกเรื่องนี้กับคุณแล้วใช่ไหมคะ” เฝิงจิ้งว่าขึ้นด้วยท่าทีหาเรื่อง
หลินเฉี่ยนเหลือบมองเฝิงจิ้งอย่างเย็นชา
“เธอไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลยค่ะ…” คุณนายหลี่เอ่ย
เฝิงจิ้งปรายตามองหลินเฉี่ยนก่อนเลื่อนสายตากลับมาที่คุณนายหลี่และคุณพ่อหลี่
“เธอคงอายที่จะพูดออกมาน่ะค่ะ แม่ของเธอถูกกดขี่ข่มเหงในขณะที่ครอบครัวที่รับเลี้ยงเธอก็ทำกับเธอแย่ๆ อีก ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันก็คงจะไม่พูดเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ…”
“คุณเฝิงคะ คุณรู้หรือเปล่าว่าคำพูดพวกนี้ทำลายภาพลักษณ์ของหลินเฉี่ยนแบบไม่มีชิ้นดีได้เลยนะคะ…
“ตระกูลหลี่เข้มงวด ไม่มีทางที่เราจะยอมรับคนร้ายกาจได้หรอกนะคะ กับคนที่ไม่ให้เกียรติความอาวุโสและทำตามใจอยากยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ” คุณนายหลี่ว่าขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด
“ว่ากันตามจริงฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงยอมรับเฉี่ยนเฉี่ยนเป็นลูกสะใภ้เหมือนกันค่ะ เธอดูเป็นคนไม่จริงใจเอาซะเลยนะคะ” เฝิงจิ้งยิ่งพูดใส่ไฟ
คุณนายหลี่หันไปมองสามีของตัวเองตามด้วยหลี่จิ่นก่อนพยักหน้าให้ “จริงๆ แล้ว…”
หลินเฉี่ยนก้มหน้า พลันรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา การที่แม่ของเธอเป็นคนหักหลังเธอเองชวนให้เธอพูดอะไรไม่ออก
“แม้ว่าหลินเฉี่ยนจะเป็นลูกสาวของฉัน เราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดมากขนาดนั้นค่ะ ฉันเลยตามสืบเรื่องของเธอ ความสัมพันธ์ของเธอกับลูกชายตระกูลเฉวียนไม่ธรรมดา แล้วเธอยังทำงานในวงการบันเทิงอีก ฉันรู้สึกว่าวันใดวันหนึ่งเธออาจจะนอกใจลูกชายของคุณเข้าน่ะค่ะ…
“พูดง่ายๆ ฉันเองก็คิดว่าหลินเฉี่ยนไม่ควรแต่งงานกับลูกชายของคุณ มันมีแต่จะทำให้ตระกูลหลี่อับอายขายหน้านะคะ ฉันยอมรับว่าเราไม่ดีพอสำหรับพวกคุณค่ะ…”
คุณนายหลี่พยักหน้าไปตามน้ำ “คุณพูดมีเหตุผลนะ ถึงยังไงการมีแม่ทำงานในวงการบันเทิงก็น่ากังวลอยู่ไม่น้อยเลยนะคะ…”
“วันนี้ฉันถึงได้มาที่นี่เพื่อช่วยเฉี่ยนเฉี่ยนยกเลิกงานแต่งงานค่ะ!”