ตอนที่ 657 แก้แค้น ท่าทีพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ (7)
คุณผู้ช่วยรีบนำกล่องของขวัญสองกล่องในมือวางไว้บนโต๊ะรับแขกตรงหน้าอวี๋กานกาน อวี๋กานกานมองกู้เชินอย่างไม่เข้าใจโดยใช้สายตาถามเขาว่านี่คืออะไร
กู้เชินเอ่ยขึ้น “สิบห้าปีแล้ว จำได้เมื่อก่อนลูกเคยบอกว่าพ่อต้องให้ของขวัญในวันเกิดลูก วันเกิดคุณแม่ก็ต้องให้ของขวัญลูก วันเกิดของพ่อเองก็ต้องให้ของขวัญลูก จากนี้ไปพ่อจะให้ของขวัญย้อนหลังสิบห้าปีกับลูก สองชิ้นนี้เป็นของขวัญวันเกิดของพ่ออีกไม่กี่วัน”
อวี๋กานกานเอ่ยถามเสียงเบา “อีกกี่วันจะถึงวันเกิดคุณคะ”
กู้เชินพึมพำเบาๆ “ลูกจะมาได้หรือเปล่า พ่ออยากเห็นลูกในงานเลี้ยงวันนั้น นี่พ่อเตรียมชุดราตรีกับรองเท้าไว้ให้”
อวี๋กานกานขมวดคิ้วเล็กน้อย
เธอยังไม่ยอมรับเขาเลย แต่ทำไมเขาถึง…
กู้เชินที่จ้องหน้าเธอตลอด เกรงว่าเธอจะปฏิเสธตรงๆ จึงรีบเอ่ยขึ้น “พ่อรู้ว่าลูกกำลังคิดอะไรอยู่ ลูกยังไม่ต้องรีบตอบตอนนี้ก็ได้ ยังไงก็อีกตั้งหลายวัน ของพวกนี้เอาไว้ที่นี่ก่อน หากลูกยอมมาก็ค่อยใส่มัน หากไม่อยากมาก็ไม่เป็นไร นี่ก็เก็บเอาไว้ให้ลูกใส่วันหน้า ไม่ว่ายังไงลูกก็คือลูกสาวของพ่อ ลูกสาวที่พ่อตามหามาตลอดสิบห้าปี”
ยิ่งพูดกู้เชินก็ควบคุมความรู้สึกตนเองไม่ได้ ดวงตาแดงเล็กน้อย ยังมีเรื่องมากมายในใจที่อยากพูด แต่พอถึงเวลากลับไม่รู้ว่าอยากจะพูดอะไร
อวี๋กานกานสบตาของกู้เชินที่มีบรรยากาศความรักและเมตตานั้น จู่ๆ ก็รู้สึกอบอุ่นใจ ในหัวปรากฏภาพไม่ชัดเจนที่ดูเหมือนเกิดขึ้นมานานแสนนาน
ชายร่างสูงใหญ่อุ้มเด็กหญิงตัวเล็กๆ หมุนไปรอบตัวสองรอบแล้วจูบแก้มเธอแรงๆ “ดวงใจของพ่อ!”
เหมือนมีอะไรเข้าตาจนรู้สึกระคายเคืองแล้วเธอก็พยักหน้าให้กู้เชิน
การพิจารณาตกลงนี้ แต่สำหรับกู้เชิน เมื่อเขารู้ว่าอวี๋กานกานตอบตกลง ทันใดนั้นเขาก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จึงน้ำตาคลอ
…
ตกดึก อวี๋กานกานนำเรื่องกู้เชินมาหาที่บ้านวันนี้บอกกับฟังจือหัน เธอคิดว่าตัวเองควรจะไป แต่ก็ไม่กล้าเดินหน้าต่อจึงถามฟังจือหันอย่างกลุ้มใจ “คุณว่าฉันต้องไปไหม”
ฟังจือหันตามใจเธอ “คุณตัดสินใจเองสิ อยากไปผมก็จะไปเป็นเพื่อน หากไม่อยากไปก็ช่างมันเถอะ”
อวี๋กานกานเองก็ไม่รู้ ไม่มีหนทางตัดสินใจ
จนฟังจือหันอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำ อวี๋กานกานก็ยังคงคิดไม่ตกด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม รู้สึกมีเรื่องมากมายในใจแต่ดันพูดไม่ออก
“คุณอยากไปไหม” ฟังจือหันนั่งลงข้างๆ เช็ดผมพลางเอ่ยถามเธอ
อวี๋กานกานเบนสายตามองเขาแล้วพูดอย่างสับสนไม่แน่นอน “ฉันอยากไปแต่ก็ไม่อยากไป ฉันไม่เคยสับสนโลเลแบบนี้มาก่อนเลยค่ะ”
ฟังจือหันกระตุกคิ้ว ริมฝีปากบางยกยิ้ม
อวี๋กานกานขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันสับสนเจ็บปวดไปหมด คุณยังจะหัวเราะอีกเหรอ”
“ผมไม่ได้หัวเราะสักหน่อย ก็แค่รู้สึกว่าคุณน่ารักดี”
พูดถ้อยคำหยอดหวานน่าตกใจออกมาทำเอาอวี๋กานกานถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เธอกลอกตาขาวอย่างหมดคำจะพูด “ฉันเจ็บปวดแต่คุณกลับคิดว่าน่ารัก คุณยังจะด่าว่าฉันเพี้ยนอีก คุณน่ะสิเพี้ยน เห็นความเจ็บปวดของฉันเป็นเรื่องสนุก”
หลังจากฟังจือหันเช็ดผมเสร็จจึงพูดกับเธอสองคำ “ไปเถอะ”
“ทำไมเหรอคะ”
“เพราะเขาเป็นพ่อของคุณ” นิ้วมือฟังจือหันลูบไล้แก้มของเธอ น้ำเสียงอ่อนโยนราวกับน้ำพุร้อน “ถึงเขาจะแต่งงานใหม่กับคนอื่น ผิดคำสัญญาแรกที่ให้ไว้กับแม่ของคุณ แต่เขาก็ต้องจำใจ อีกอย่างเขาก็รักแม่คุณจริงๆ แล้วก็รักคุณมาก ตอนนั้นที่คุณหายตัวไป เขาเอาแต่เสียใจและโทษตัวเอง”
ตอนที่ 658 แก้แค้น ท่าทีพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ (8)
หยุดไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น “ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากบอกเขาว่าตามหาคุณเจอแล้ว อันที่จริงผมก็เกลียดที่เขาโทษผมว่าเป็นคนพาคุณออกจากบ้านทำคุณหายสาบสูญ แล้วผมก็โทษเขาวันนั้นเขาไม่ควรด่าคุณ ยิ่งไม่ควรแต่งงานกับจูอวี้ลู่หลังจากที่ผมและคุณหายตัวไป ดังนั้นหลังจากที่ผมตามหาคุณเจอแล้ว นอกจากผมไม่อยากกลับไปบ้านกู้แล้ว ผมยังอยากสืบหาความจริงในปีนั้น แล้วก็เป็นส่วนหนึ่งในการแก้แค้นพ่อคุณด้วย”
อวี๋กานกานมองเขาแล้วเอ่ยขึ้น “ดูเหมือนว่าเขาจะเดาออกว่าคุณตามหาฉันเจอตั้งนานแล้ว”
“เขาคือใคร เขาคือกู้เชินเชียวนะ คุณลองถามดูก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง ขอแค่เขารู้สถานะคุณ เขาต้องเดาได้แน่นอนว่าผมเจอคุณตั้งแต่แรกแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นคุณกับฉันไปงานเลี้ยงวันเกิดเขาด้วยกัน คุณไม่กลัวเหรอคะ”
“เรื่องไม่ช้าก็เร็ว ทำไมต้องกลัวด้วย หรือว่าพอพ่อคุณไม่อนุญาตให้เราคบกัน คุณก็จะเลิกกับผมแล้วเหรอ”
อวี๋กานกานยิ้มแล้วส่ายหน้า “เขาไม่อนุญาตให้เราคบกันฉันก็จะไม่ฟัง แต่ถ้าอาจารย์เหม่ยเหรินไม่เห็นด้วยที่เราคบกัน ฉันอาจจะพิจารณาสักหน่อย”
เมื่อฟังจือหันได้ยินดังนั้นสีหน้าพลันเย็นชา แช่แข็งบรรยากาศรอบตัว
เขาหันหนีไม่อยากสนใจอวี๋กานกานอีก
อวี๋กานกานเกาะหลังเขาและโอบกอดจากด้านหลัง “ถึงยังไงฉันก็ไม่สน คุณต้องสมานฉันท์กับอาจารย์เหม่ยเหรินของฉัน ไม่งั้นฉันที่เป็นคนกลางคงอึดอัดตาย”
ฟังจือหันไม่ได้ตอบอะไรเธอ นิ้วเรียวยาวช้อนคางเธอขึ้นเบาๆ แล้วประทับจูบริมฝีปากเธอแนบแน่น เกี่ยวลิ้นของเธอดูดดื่ม หยอกล้อรัดรึงอ้อยอิ่งราวกับมัวเมา
…
อวี๋กานกานไม่เพียงแค่รับของขวัญของเขาเอาไว้เท่านั้น แต่เธอยังยอมมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดเขาอีกด้วย กู้เชินจึงมีความสุขอย่างยิ่ง
หมอกมืดหม่นหลายวันมานี่พลันหายไป จึงทำให้จูอวี้ลู่แปลกใจ
เธอยิ่งระแวงมากขึ้น สำรวจท่าทางของกู้เชินอย่างละเอียด อีกทั้งยังดมกลิ่นเสื้อผ้าที่เขาเปลี่ยนดูว่ามีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า
กู้เชินนั่งอยู่ภายในห้องหนังสือ จู่ๆ ก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ เขาวุ่นหาจูอวี้ลู่แล้วพูดกับเธอว่า “ตอนนี้ห้องนั้นที่หลิง
หลิงอยู่เดิมทีเป็นห้องของเสี่ยวอวี๋ คุณให้หลิงหลิงย้ายไปอยู่ห้องอื่นนะแล้วก็ให้คนมาตกแต่งห้องนั้นใหม่ อีกหน่อยจะให้เสี่ยวอวี๋ย้ายเข้ามาอยู่”
ห้องนั้นเป็นห้องที่ดีที่สุดในคฤหาสน์ทั้งหมด เมื่อก่อนเคยเป็นห้องนอนใหญ่ของเขากับเสี่ยวเหยียน ต่อมาพอคลอดเสี่ยวอวี๋ออกมาแล้ว เสี่ยวเหยียนจึงบอกให้ยกห้องนั้นให้เสี่ยวอวี๋แทน
การตกแต่งทุกอย่างในห้องล้วนคัดสรรเองโดยเสี่ยวเหยียน
หลังจากเสี่ยวอวี๋หายตัวไปจึงเก็บห้องนั้นเอาไว้ ครั้งหนึ่งเมื่อต้องตกแต่งห้องใหม่ให้กู้ซูหลิงแล้วอ้อนขอให้เขาอนุญาตอยู่ห้องนั้นชั่วคราว ตอนนั้นเขาเอาความรักที่ให้เสี่ยวอวี๋ไปทุ่มเทให้กู้ซูหลิงจริงๆ
คิดว่าเธอเป็นเสี่ยวอวี๋ จึงอนุญาตให้เธออยู่ห้องนั้นชั่วคราว แต่ไม่คิดเลยว่าชั่วคราวจะกลายมาเป็นหลายปีขนาดนี้…
เมื่อเสี่ยวอวี๋ตัวปลอมกลับมา กู้ซูหลิงเองก็เคยพูดถึงเรื่องนี้ แต่เสี่ยวอวี๋ตัวปลอมกลับปฏิเสธ
จูอวี้ลู่ที่กำลังรินน้ำอยู่ก็ชะงักค้าง
เธอมองกู้เชินอย่างตะลึงสุดขีด แต่กู้เชินกลับไม่พูดสิ่งใดอีก เพียงแต่มีท่าทีเย็นชาดังเดิม
เธอฝืนหัวเราะออกมา “เสี่ยวอวี๋บอกแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าเธอไม่อยากอยู่ห้องเดิม แล้วทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนใจล่ะคะ”
“เปล่า ลูกไม่ได้บอกผม แต่จู่ๆ ผมก็อยากให้พวกเขาเปลี่ยนห้องกันเอง”
“แต่ว่า นี่มันกะทันหันไปไหมคะ เดี๋ยวก็วันเกิดคุณแล้ว รอหลังเสร็จงานเลี้ยงวันเกิดคุณแล้วค่อย…”
กู้เชินขัดจังหวะการพูดของเธอ “ไม่กะทันหันอะไรทั้งนั้น เดิมทีห้องนั้นก็เป็นห้องของเสี่ยวอวี๋ ตอนนี้เสี่ยวอวี๋กลับมาแล้ว ก็ต้องคืนห้องให้ลูกเป็นธรรมดา คุณให้หลิงหลิงย้ายกลับห้องเดิมของเธอซะ”