ฆ่ามันนน!
ฆ่าศัตรูทั้งหมดที่บุกรุกเข้ามา! ฆ่าทุกคนที่เหยียดหยามรังแกประชาชน! ฆ่าทหารฝ่ายศัตรูให้หมด แสดงแสนยานุภาพของพวกเราออกมา!
ในสนามรบ ทหารสุ่ยหันและทหารซีเฉียนต่อสู้กัน
แต่ว่า สถานการณ์ยังคงไม่ค่อยดี จำนวนคนของทหารสุ่ยหันเยอะกว่าทหารซีเฉียน แต่ถึงแม้ว่าจะฮึกเหิมกล้ารบแล้ว แต่ปะทะกับทหารซีเฉียนที่โหดเหี้ยม ยังคงมีความวุ่นวายและอ่อนแอ
พวกเขาไปสู้กับศัตรูแล้ว แต่ว่าศัตรูโหดเหี้ยมเกินไป
เจียงหลีดูอยู่ครู่หนึ่ง ส่ายหัวช้าๆ เดิมเป็นศึกที่ชนะแน่นอน แต่ทหารสุ่ยหันกลับทำให้แย่ลง เพียงเพราะว่าพวกเขายังไม่ลอกคาบกลายเป็นทหาร!
พวกเขาสวมใส่ชุดทหาร แต่ยังไม่มีจิตวิญญาณความเป็นทหารที่แท้จริง
“ในสนามรบ ทั้งสองฝ่ายปะทะกัน คนที่กล้าหาญคือผู้ชนะ! จิตใจขี้ขลาด ต้องแพ้ศึกครั้งนี้เป็นแน่!” เจียงหลีพูดอย่างเย็นชา
คำพูดนี้ของนาง เหล่าทหารสุ่ยหันที่อยู่ท่ามกลางการเข่นฆ่าโรมรัน คนที่ได้ยินมีไม่มาก แต่ว่าประชาชนชาวสุ่ยหันที่ตรวจดูการสู้รบอยู่ด้านหลังกลับได้ยิน
ในกองกำลังนี้ มีคนเป็นตัวตั้งตัวตีขึ้นมา
เขามองจักรพรรดินีที่ยืนตัวตรง แววตาเฉยเมย มีความเร่าร้อนในใจที่ไม่อาจจะอธิบายได้เกิดขึ้น “พวกเราก็เป็นชาวสุ่ยหัน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ทหาร แต่ว่าพวกคนชั่วมารุกรานอาณาจักรของเรา ฝ่าบาท ได้โปรดอนุญาตให้กระหม่อมไปร่วมรบด้วยเถอะขอรับ!”
ผู้ตรวจดูการสู้รบที่ไหนกันออกไปสู้กับศัตรูหรือ
ถ้าตาย ก็แค่จบชีวิตลง! แต่กลับสามารถอุทิศตัวเพื่อคนในครอบครัวของตัวเองได้ เพื่อประเทศชาติ
“ฝ่าบาท ได้โปรดให้กระหม่อมไปร่วมรบเถอะขอรับ!” ประชาชนที่เหลือ ต่างพากันแสดงท่าที
เจียงหลีหันมามองพวกเขา พูดด้วนน้ำเสียงสงบนิ่งว่า “พวกเจ้าเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าทั้งหมดแล้ว ไม่กลัวตายรึ”
“ไม่กลัวขอรับ!”
“พวกกระหม่อมไม่กลัวขอรับ!”
ตอบด้วยความแน่วแน่และเสียงดังกังวาน ในที่สุดก็ทำให้ใบหน้าที่ตึงเครียดของเจียงหลียิ้มได้อีกครั้ง
นางก็เป็นคนที่ชอบปกป้องเช่นกัน แต่ไม่ใช่ว่าจะปกป้องทุกคน นางปกป้องแค่คนที่นางยอมรับเท่านั้น!
“ได้! ไปเถอะ สังหารศัตรูอย่างกล้าหาญ มีข้าอยู่ที่นี่ รับรองว่าพวกเจ้าต้องไม่ตาย!” เจียงหลียกมือขึ้นโบก
ไม่ตายหรอกหรือ
ต่อให้รู้ว่าจักรพรรดินีมีความสามารถในการรักษาที่มหัศจรรย์ แต่พวกเขาก็ยิ้มเล็กน้อยให้กับคำสัญญานี้เท่านั้น
ในสนามรบ จะไม่มีคนตายได้อย่างไร!
ตายอย่างคุ้มค่าก็พอแล้ว!
“ฆ่ามันนน!”
“ฆ่ามันนน!”
เสียงตะโกนที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นมา ขัดจังหวะการต่อสู้ของทหารสุ่ยหันและทหารซีเฉียน
พวกเขาใช้เวลาตรงนี้ มองไปยังประชาชนเหล่านั้นที่ในมือต่างถืออาวุธต่างๆ วิ่งเข้ามาจากด้านหลัง โดยไม่สนใจและไม่กลัวตายอะไรทั้งนั้น พวกเขาอึ้งไป
“พวกเจ้าบ้าไปแล้ว!” ทหารสุ่ยหันตะโกนเสียงดัง
แต่ประชาชนกลับไม่ได้ตอบอะไร
ไม่สิ! พวกเขาตอบแล้ว! ตอบด้วยวิธีการที่ตรงและง่ายที่สุด พวกเขาวิ่งเข้ามาแล้ว ในตอนที่ทหารซีเฉียนงงงัน ได้ฟันเข้าไปที่หัวนั้นโดยตรง
เลือดพุ่งกระฉูดและกลิ่นคาวเลือด ไม่ได้ทำให้ประชาชนเหล่านี้กลัวอีกต่อไป
หลังจากมีจิตใจที่แน่วแน่แล้ว ในสนามรบ พวกเข้าได้ลอกคาบกลายเป็นทหารที่มีพละกำลังและความกล้าหาญ
“อ้ากกก!”
เสียงร้องที่น่าเวทนาของทหารซีเฉียนดังมาทางนี้
ประชาชนที่ไม่เคยผ่านการฝึกฝนมาก่อน ท่ามกลางสงครามนองเลือด ไม่มีอาวุธแล้ว จับหัวของทหารซีเฉียน กัดที่หูของทหารซีเฉียนแล้วฉีกออก
“อ้ากกก!”
เสียงที่น่าเวทนาดังขึ้นอีกครั้งมาจากทางนั้น
หันไปมองอีกครั้ง ประชาชนคนหนึ่งถูกทหารซีเฉียนใช้อาวุธแทงเข้าที่ท้อง เขาโยนลงกับพื้น แล้วกัดเส้นเลือดที่คอ
เขาดื่มเลือดที่พุ่งออกมา เสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งของเขา ดังไปทั่วทั้งสนามรบ
ทหารสุ่ยหันตะลึง ทหารซีเฉียนก็ตะลึง
“พวกเจ้า ทหารสุ่ยหันขี้ขลาดขนาดนั้นเชียวรึ ถึงได้ให้ประชาชนมาร่วมรบ!” ผู้นำทัพของทหารซีเฉียนพูดถากถางแม่ทัพสุ่ยหัน หลังจากที่ตกตะลึง
แต่นี่ก็ไม่สามารถปิดบังความหวาดกลัวในแววตา หลังจากที่ถูกประชาชนชาวสุ่ยหันทำให้ตกใจได้
ประชาชน ก็ยังเป็นเช่นนี้
แม่ทัพทหารสุ่ยหันรู้สึกเพียงตัวเองถูกคลื่นโหมซัดสาดอยู่ในใจ ทันใดนั้นก็ร้อนวูบๆ ไปทั้งตัว เขาสะบัดดาบ แล้วพุ่งเข้าไปฆ่าแม่ทัพซีเฉียนอย่างโหดเหี้ยม ตอบรับคำพูดของเขาแล้วยิ้มอย่างทะนงองอาจ “ใช่แล้ว! ประชาชนชาวสุ่ยหันของข้ายังองอาจห้าวหาญเช่นนี้ แล้วทหารสุ่ยหันอย่างข้าจะขี้ขลาดและไร้ความสามารถไปตลอดชีวิตได้อย่างไร? ทั้งหนานฮวงก็รู้ว่าทหารสุ่ยหันของข้าอ่อนแอ แต่นั้นมันเมื่อก่อน! พวกเราตอนนี้คือทหารของราชวงศ์จยาเซียน! พี่น้องทั้งหลาย เลิกทำขายหน้าได้แล้ว ฆ่าไอพวกคนชั่วซีเฉียนเหล่านี้ซะ!”
คำพูดของเขา ทำให้สีหน้าของผู้นำทัพซีเฉียนเปลี่ยนไป ขว้างอาวุธมาโดนที่หน้าอกของทหารสุ่ยหันคนหนึ่ง เขาแสยะยิ้ม แล้วมองแม่ทัพสุ่ยหันด้วยความโกรธ “สวะอย่างพวกเจ้าเนี่ยนะ จะฆ่าพวกข้าหรือ”
ทันใดนั้น แรงดึงดูดก็ปรากฏขึ้น
ผู้นำทัพซีเฉียนและแม่ทัพสุ่ยหันหันไปมองในขณะเดียวกัน ก็เห็นประชาชนชาวสุ่ยหันที่เพิ่งถูกผู้นำทัพของซีเฉียนทำร้ายก่อนหน้านี้ แล้วก็ประชาชนบางส่วนที่ได้รับบาดเจ็บในสงครามและทหารสุ่ยหันถูกพลังแปลกประหลาดดูดขึ้นไปในอากาศ ตรงไปยังเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ไกลๆ
นางเป็นใครกันแน่ ผู้นำทัพของซีเฉียนเกิดความสงสัยขึ้นในใจ
คนที่บาดเจ็บเจ็ดแปดคน ร่วงลงมาอยู่รอบๆ เจียงหลี ทันใดนั้น แสงสีแดงก็ออกมาจากมือนาง ร่วงหล่นใส่พวกเขา
บาดแผลบนร่างกายของพวกเขาก็เริ่มค่อยๆ หายสนิท เลือดก็หยุดไหล
ชั่วครู่เดียว คนเหล่านี้ก็ยืนขึ้นมาอย่างแข็งแรง ไม่มีบาดแผลใดๆ
การฟื้นคืนชีพในสนามรบ ได้พลิกสถานการณ์ทั้งหมด ทั้งสองฝ่ายที่ตะลึงอยู่ท่ามกลางสงคราม เจียงหลีมีความชำเลืองตามองด้วยความเหยียดหยาม
นางพูดว่าจะไม่มีทางปล่อยให้คนของนางตาย ดังนั้นนางต้องทำให้ได้!
“ฮ่าๆๆ!” ทันใดนั้น แม่ทัพสุ่ยหันก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา เขาตะโกนพูดกับทหารสุ่ยหันคนอื่นๆ ว่า “มีฝ่าบาทอยู่ที่นี่ พวกเรายังจะต้องกลัวอะไรอีก”
ฝ่าบาท!
ฝ่าบาท!
นี่คือจักรพรรดินีแห่งราชวงศ์จยาเซียน!
ทันใดนั้น ผู้นำทัพซีเฉียนก็ตาเบิกโต มองเด็กผู้หญิงที่ใบหน้านิ่งอย่างยากที่จะเชื่อ ใช่แล้ว ลายมังกรบนชุดสีดำของนางนั้น ไม่ได้บ่งบอกถึงฐานะของนางแล้วรึ
นึกไม่ถึงว่าจักรพรรดินีแห่งจยาเซียนได้ปรากฏตัวอยู่ในสนามรบแล้ว!
ทำไมนางถึงได้กล้าเสี่ยงอันตรายเช่นนี้
“ฆ่ามันนน!”
ท่ามกลางทหารสุ่ยหัน ขวัญกำลังใจที่แข็งแกร่งก็เกิดขึ้น ครู่เดียวก็กดดันไปถึงทหารซีเฉียน
แต่ทว่า หลังจากที่ทหารซีเฉียนรู้ฐานะของเจียงหลี ภายใต้แรงกดดันที่เกิดขึ้นจากขวัญกำลังใจของทหารสุ่ยหัน พลังอำนาจก่อนหน้านี้ค่อยๆ ถูกทำลาย
เดิมที จำนวนของพวกเขาก็เสียเปรียบอยู่แล้ว ตอนนี้ทหารสุ่ยหันไม่ขลาดกลัวอีกแล้ว แล้วยังมีประชาชนที่มุทะลุดุดันกว่าพันคนเสริมเข้ามาอีก จุดจบของศึกครั้งนี้…
ในสนามรบ สถานการณ์พลิกผัน ทหารซีเฉียนพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่อง
ทหารซีเฉียนล้มลงทีละคนๆ เหมือนว่ากองทัพทหารสุ่ยหันได้กลายเป็นกองทัพที่กล้าหาญและแข็งแกร่ง พวกเขาร้องตะโกนในสนามรบว่าฆ่ามัน
ทหารซีเฉียนถูกตีจนแตกกระเจิง แม้แต่โอกาสที่จะขอโทษก็ไม่มี
เจียงหลีมองดูการเข่นฆ่าโรมรันในสงครามครั้งนี้ ในแววตามีความเหม่อลอย นางในอดีต อาศัยสายเลือดปกครองทั้งประเทศ ไม่เคยถูกไฟสงครามรุกราน ประสบการณ์มากมายที่ผ่านมาที่นางเจอมากที่สุดก็คือความรักและความแค้นส่วนตัว ที่ได้สัมผัสกับสงครามจริงๆ ก็คงเป็นครั้งก่อนตอนอยู่ที่เป่ยฝาง
เหมือนว่าจะเริ่มต้นจากครั้งนั้น ลู่เจี้ยมักจะบอกแผนการการรบอยู่ข้างหูนางอย่างสนใจบ้าง ไม่สนใจบ้าง แล้วก็สอนนางวางแผนที่จะเผด็จศึกในแนวหลัง
ลู่เจี้ย… ในใจของเจียงหลี เรียกชื่อที่ยากจะลืมเลือนเบาๆ อย่างระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ในหัวปรากฏภาพตอนที่เขาแตกสลายแล้วจากไปนั้น แล้วก็ตอนที่กลับมาจะฆ่านางแต่ทำไม่ได้
นางยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แววตาปรากฏความมุ่งมั่นที่จะได้รับมันออกมา ชายผู้นี้ ถูกกำหนดให้เป็นได้เพียงแค่ของนางเท่านั้น