ในสนามรบ แพ้ชนะได้ถูกกำหนดแล้ว
เจียงหลีจิตใจว้าวุ่น ชั่วขณะนั้นที่คิดถึงลู่เจี้ย ทหารซีเฉียนทั้งหมดแพ้แล้ว ทหารสุ่ยหันที่ยืนอยู่ท่ามกลางซากศพ แล้วก็ประชาชนชาวสุ่ยหันที่ร่วมรบเป็นครั้งแรก ยังคงไม่ได้สติ เดินอยู่ที่เดิมแบบอึ้งๆ เหมือนว่ายังไม่ได้สติจากสงคราม
“พวกเจ้าชนะแล้ว ไม่ดีใจหรือ” เสียงของผู้หญิงที่ไพเราะและน่าเกรงขามดังขึ้น
ราวกับเสียงนาฬิกาในยามเช้า ปลุกพวกเขาที่ในแววตาเต็มไปด้วยภาพเลือด
ชะ…ชนะแล้วหรือ
พวกเขาชนะแล้วจริงๆ หรือ พวกเขาฆ่าทหารซีเฉียนที่รู้กันว่าโหดเหี้ยมรึ
ที่สิ่งยากจะเชื่อในอดีต แม้แต่ในฝันก็ไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้ ปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขาจริงๆ หรือ
ตะลึง ไม่เชื่อ จนค่อยๆ ได้สติกลับมา หลังจากที่เห็นซากศพของทหารซีเฉียนเหล่านั้น ท้ายที่สุดพวกเขาก็เชื่อว่าพวกเขาทำได้แล้วจริงๆ!
“ฮะ! พวกเราชนะแล้ว!”
“ชนะแล้ว!”
“พวกเราชนะแล้ววว!”
“พวกเรา…รอดตายแล้ว!”
ทหารสุ่ยหันที่ได้สติกลับมาต่างก็คึกคัก พวกเขาตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ แล้วกอดกันโดยที่ไม่สนใจคราบเลือดบนตัวเลย ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นทหารสุ่ยหันหรือประชาชนชาวสุ่ยหัน หลังจากที่พวกเขาได้ร่วมรบในศึกครั้งนี้ด้วยกัน ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็สนิทกันมากขึ้น
ใช่แล้ว! เจอมิตรแท้ท่ามกลางความเป็นความตาย!
มิตรภาพที่เผชิญความเป็นความตายมาด้วยกัน เป็นสิ่งที่คนนอกยากจะเข้าใจ
แม่ทัพสุ่ยหันมองดูทุกอย่างด้วยความดีใจ มองจักรพรรดินีที่ยังคงยืนอยู่ไกลๆ ด้วยความสงบนิ่งอย่างไม่รู้ตัว สองมือไพล่หลัง ทำให้คนทำได้เพียงแหงนหน้ามอง ไม่กล้าดูหมิ่น
แววตาที่เคารพและเลื่อมใส ออกมาจากดวงตาของเขา
ถ้าหากไม่ใช่นาง พวกเขาเหล่านี้คงจะแก้ไขโชคชะตาได้ยาก ทำได้เพียงแบกความกล้ำกลืนและความไม่ยินยอม รอความตายแบบไม่รู้อะไรเลย
เพราะนาง ทำให้พวกเขาปลุกความมุ่งมั่นในการต่อสู้ของทหารขึ้นมาอีกครั้ง
เพราะนาง ทำให้มณฑลสุ่ยหันที่วุ่นวายนี้ มีความหวังใหม่ขึ้นมา
“ฝ่าบาท……” แม่ทัพสุ่ยหันเดินมาถึงตรงหน้าเจียงหลี พูดออกมาจากใจ
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนว่าการที่สุ่ยหันยอมศิโรราบต่อราชวงศ์จยาเซียนก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร อย่างน้อย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเขาก็ไม่ใช่ทหารที่อ่อนแอในสายตาของผู้คนอีกต่อไปแล้ว พวกเขามีจักรพรรดินีที่ดี ที่สามารถร่วมรบจัดการศัตรูด้วยกันกับพวกเขา เดินหน้าและถอยหลังไปพร้อมกันกับพวกเขา
ถามจริง แค่จุดๆ นี้ ฮ่องเต้ในใต้หล้า มีใครที่ทำได้บ้าง
…
ความมืดยามค่ำคืนมาถึง ในค่ายทหารมากมายโดยรอบที่มีเมืองซู่หยวนเป็นศูนย์กลาง มีเงาที่เหมือนปีศาจสิบหกตนกระจายกันแอบเข้าไป
พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในความมืด แวบผ่านหน้าทหารซีเฉียนที่เฝ้ายามกลางคืนไป และก็ไม่เคยถูกจับได้
คืนนี้ สำหรับทหารซีเฉียนแล้ว ยังคงสงบเหมือนเมื่อก่อน จนกระทั้ง…
“แม่ทัพถูกสังหารแล้ววว!”
ในตอนฟ้าสาง เสียงๆ หนึ่งได้ทำลายความเงียบสงบลง ทำลายความง่วงนอนลง ทหารซีเฉียนมากมายเดินออกมาจากกระโจม นอกจากความตกใจบนใบหน้าแล้ว ยังมีความงงงวย
แม่ทัพถูกสังหารหรือ
ล้อกันเล่นรึเปล่า
เรื่องนี่เกิดขึ้นตอนไหนกัน ทำไมแม่ทัพถึงถูกสังหาร พวกเขายังดีๆ อยู่เลยนี่นา
ความสงสัย ทำให้พวกเขาเข้าไปใกล้กระโจมของแม่ทัพอย่างอดไม่ได้ ในตอนที่เข้าไปใกล้ พวกเขาถึงได้กลิ่นคาวเลือดที่ปะปนอยู่ในอากาศยามเช้า
ในกระโจมของแม่ทัพ มีคนกลุ่มหนึ่งรีบออกมา พวกเขาคือทหารคนสนิทของแม่ทัพ ตอนนี้สีหน้าของทุกคนดูไม่ได้เลย
แม่ทัพถูกสังหาร พวกเขาเป็นทหารคนสนิท ยากที่จะปฏิเสธความผิด
แต่ทว่า ในตอนนี้ ที่ม่านในกระโจมถูกเปิดออก ทหารซีเฉียนที่ล้อมอยู่ด้านนอกถึงได้เห็นแม่ทัพที่อยู่ในกระโจม เมื่อวานยังยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขาอย่างเป็นๆ อยู่เลย ตอนนี้กลับล้มอยู่บนพื้น หัวกับตัวอยู่คนละที่กัน
เลือดที่ไหลออกมาจากคอที่ขาด ทำให้พรมในกระโจมแดงไปหมด ข้าวของจัดเรียงเรียบร้อยมาก ร่องรอยการต่อสู้สักนิดก็ไม่มี
!
แม่ทัพตายจริงๆ เสียแล้ว!
ใครกันหรือ ใครที่แอบเข้ามาในค่าย ลอบสังหารแม่ทัพกองทัพนี้ของพวกเขา ในศึกใหญ่แม่ทัพถูกสังหารอย่างนั้นหรือ
เช่นนั้นพวกเขาทหารเหล่านี้ที่ยังอยู่ในสงคราม จะต้องฟังคำสั่งของใคร
“สืบหา! หาทุกซอกทุกมุมทั้งในและนอกค่าย! อย่างไรก็ต้องหาตัวมือสังหารที่ฆ่าแม่ทัพให้ได้!” หัวหน้าทหารคนสนิทออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุดัน
“คนที่สังหารแม่ทัพอยู่ในค่ายทหารรึ” มีคนสงสัยถามขึ้นมา
หัวหน้าทหารคนสนิทแสดงความไม่พอใจออกมา สีหน้าโหดร้าย “ทหารของข้าตรวจตราป้องกันอย่างเข้มงวด แม่ทัพถูกสังหารโดยที่ไม่มีใครรู้ แสดงว่ามือสังหารต้องอยู่ในพวกเจ้า”
พูดไป สายตาที่ดุดันอย่างกับมีด ก็มองเพ่งทหารที่อยู่ตรงหน้า
คำพูดเดียว ส่งผลกระทบมาก
ทันใดนั้น ทหารซีเฉียนในค่ายใจก็เริ่มหวาดผวาขึ้นมา
ในขณะเดียวกันที่กำลังสืบหามือสังหาร พวกเขาก็ไม่ลืมที่จะส่งข่าวที่แม่ทัพถูกสังหารไปยังค่ายหลักในเมืองซู่หย่วน
แต่ทว่า พวกเขาไม่รู้ว่าในตอนที่พวกเขากำลังขี่ม้าเร็วไปส่งข่าว ก็มีข่าวประเภทเดียวกันต่างก็ถูกส่งมายังเมืองซู่หยวนจากค่ายทหารอื่นๆ
“ท่านแม่ทัพใหญ่…ท่านแม่ทัพใหญ่ แย่แล้ว…” ทหารนำสารทหารที่เพิ่งได้รับมา รีบไปยังในเมือง ท่านแม่ทัพใหญ่ที่ส่งกองทัพไปจัดการสุ่ยหันได้ออกจากห้องไปแล้ว
ในตอนที่เขาเจอท่านแม่ทัพใหญ่ แล้วจะรายงานเรื่องที่แปลกประหลาด ในค่ายทหารซีเฉียน ได้ตกอยู่ในความวุ่นวายที่ทุกคนต่างก็รู้สึกว่ามีอันตราย
และตอนนี้ ค่ายทหารซีเฉียนที่วุ่นวายกลับไม่รู้ว่าในที่ๆ ห่างจากพวกเขาไม่ไกล กองทัพทหารกองหนึ่งซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบๆ รอคำสั่งบุกโจมตีอย่างเงียบสนิท
กองทัพนี้ มีประมาณหนึ่งแสนคน สามวันก่อน ทหารซีเฉียนเพิ่งได้รับข่าวที่กองทัพนี้เข้ามาใกล้ แต่กลับไม่คิดว่าสามต่อมา พวกเขาจะปรากฏตัวในตอนที่ทหารซีเฉียนกำลังวุ่นวายที่สุด
กองทัพทหารนี้ มีผู้บังคับบัญชาระดับสูงอยู่สองคน แต่ตอนนี้พวกเขาฟังคำสั่งของจักรพรรดินีพระองค์นั้นที่ยืนอยู่ข้างหน้าสุด ที่ยืนอยู่ในที่ๆ สูงที่สุด ที่กำลังทอดสายตามองออกไปยังเมืองที่อยู่ข้างหน้า
เจียงเฮ่าที่ตัวสวมเกราะ และผู้บังคับบัญชาของทหารซีฝาง ยืนอยู่ข้างหลังซ้ายขวาเจียงหลี แอบมองนาง ท่าทางที่ทรงพลังของน้องสาว ทำให้ซึ้งใจเป็นอย่างมาก
เพิ่งจะผ่านไปไม่นาน สาวน้อยคนนั้นที่ยังมาออดอ้อนอยู่ข้างๆ เขาเติบโตมาเป็นจักรพรรดินีอย่างไม่รู้ตัวเลย
ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะแผนการของลู่เจี้ย
ที่จริงแล้วเขาต้องขอบคุณที่ลู่เจี้ยดูแลน้องสาวอย่างละเอียดรอบคอบ หรือว่าควรโทษเขา ที่ทำให้น้องสาวสูญเสียชีวิตธรรมดาๆ ไปกันแน่
นับแต่นี้ไป ในใจของนางต้องมีแต่ใต้หล้า!
มีแต่ประชาชน!
“ไม่นึกเลยว่าฝ่าบาทจะมาถึงก่อนพวกเราอีก นำทหารสุ่ยหันสู้กับทหารซีเฉียน แล้วผลการรบยังยอดเยี่ยม ข้าเป็นข้าราชบริพาร ตอนนี้เพิ่งมาถึง ช่างน่าละอายใจจริงๆ” ผู้บังคับบัญชาทหารซีฝางแห่งราชวงศ์จยาเซียนทอดถอนใจแล้วพูดกับเจียงเฮ่าเบาๆ
แววตาเจียงเฮ่าเต็มไปด้วยความสับสน สีหน้าที่เคร่งเครียดดูอารมณ์ไม่ออก
ตอนนี้ เงาดำสิบหกตนปรากฏตัวจากไกลๆ กำลังเข้ามาใกล้ที่ๆ เจียงหลีอยู่ด้วยความรวดเร็ว
“ระวังการโจมตีของศัตรู!”
เจียงหลียกมือขึ้น หยุดความกังวลของคนอื่นๆ
รอให้ทั้งสิบหกคนเข้ามาใกล้ เจียงหลีเห็นเซียวเซียวในนั้น
ทั้งสิบหกคนมาถึงตรงหน้าเจียงหลี แล้วคุกเข่าข้างเดียว เห็นพวกเขา เจียงหลียิ้มอ่อน นางมองไปยังเมืองที่อยู่ไกลๆ พูดตะโกนกับทหารที่อยู่ข้างหลังที่รอนานแล้วว่า “ทุกคน พวกเจ้าพร้อมหรือยัง ทหารซีเฉียน อยู่ในเมืองข้างหน้า ข้าอยากให้พวกมัน…มาแล้วไม่ได้กลับไปอีก!”
มาแล้ว ไม่ได้กลับไปอีก!
ใช่แล้ว! ผู้รุกรานเหล่านี้ ในเมื่อมาแล้ว ก็อย่าคิดว่าจะได้กลับไป!
“ฆ่ามันนน!”