“คุณคู่ควรหรือ?”
ประโยคนี้ ทำให้นายหญิงใหญ่ถอยหลังไปสามก้าว และเกือบจะล้มลงบนพื้น
หัวใจของเธอสั่นอย่างรุนแรง และไอเสียงดัง ถ้าอาสะใภ้สามไม่ได้พยุงเธอไว้ เธอคงจะล้มลงแล้ว
“ไม่ว่าจะยังไง เจ้ารองก็ไม่สามารถฝังในสุสานของบรรพบุรุษได้ นี่เป็นกฎ”
หวางหงไม่ได้โกรธเหมือนนายหญิงใหญ่ และกล่าวอย่างช้า ๆ “ถึงแม้จะเป็นเจ้าเทพ ก็ไม่สามารถยุ่งเรื่องของตระกูลหวางได้ ดังนั้นพวกคุณล้มเลิกความคิดนี้เถอะ”
หวางซีพยุงหลี่หลาน น้ำตาเต็มหน้า
เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองคนตระกูลหวางที่เย็นชา
เธอเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว
ในสายตาของพวกเขามีแค่เงินเท่านั้น ไม่มีครอบครัวเลย
ในสายตาของพวกเขาแล้ว ตนเองเทียบไม่ได้แม้แต่สุนัขที่หวางเอี๋ยนเลี้ยงเอาไว้เสียอีก
“ใครบอกว่าที่นี่คือที่ดินของตระกูลหวางของพวกคุณ”
เกาเจี๋ยปรากฏตัว มองคนตระกูลหวางด้วยสายตาหยอกล้อ
อะไรน่ะ?
คำพูดของเกาเจี๋ยหมายความว่าอย่างไร?
สีหน้าของหวางหงเปลี่ยนไป เขามองไปที่เกาเจี๋ยด้วยความงวยงง
นายหญิงใหญ่หวางกรีดร้อง “ฉันไม่อนุญาต ฉันไม่อนุญาต นี่เป็นเรื่องของตระกูลหวาง ไม่มีใครมีสิทธิ์เข้ามายุ่ง”
“ถูกต้อง สุสานของบรรพบุรุษตระกูลหวางจะฝังใครนั้น เป็นสิทธิ์ของตระกูลหวาง คนอื่นไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่ง”
“ประธานเกา แม้ว่าคุณจะเป็นเจ้าของที่ดินแปลงนี้ แต่สุสานของบรรพบุรุษตระกูลหวางยังคงเป็นของพวกเรา คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งในเรื่องนี้”
ตระกูลหวางออกคำสั่งให้คนของเขายืนเป็นแถว เพื่อขวางกั้นทีมขบวนพิธีฝังศพไว้
นายหญิงใหญ่หวางกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “หลี่หลาน วันนี้ฉันจะพูดไว้ตรงนี้เลย ฉันอนุญาตให้ฝังสุนัขหรือแมวในสุสานบรรพบุรุษของตระกูลหวางได้ แต่จะไม่อนุญาตให้ฝังเจ้ารองเด็ดขาด วันนี้ถึงแม้จะอ้างเทพเจ้าก็ไร้ประโยชน์!”
เกาเจี๋ยใช้สายตาที่มองคนโง่มองคนตระกูลหวาง ดูการกระทำของพวกเขาอย่างเงียบ ๆ และไม่สนใจพวกเขา
เขามองแม่ของหวางซีแล้วกล่าวว่า “ป้าหลี่ คุณหวางซี ผมซื้อที่ดินแปลงนี้แล้ว ผมมีสิทธิ์จัดการทุกอย่าง ขอเพียงผมอนุญาตให้คุณฝังคุณลุง ก็ไม่มีใครสามารถเข้ามายุ่งได้ ไม่ว่าตระกูลหวางจะเห็นด้วยหรือไม่ มันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว”
นี่……
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้?
ไหนบอกว่าจะไม่แตะต้องสุสานบรรพบุรุษของตระกูลหวางไม่ใช่หรือ?
คนตระกูลหวางตกตะลึง
พวกเขาตกตะลึง
หวางหงมองเกาเจี๋ยด้วยความมึนงง และกล่าวว่า “ประธานเกา คุณสัญญาว่าจะไม่แตะต้องสุสานบรรพบุรุษของตระกูลหวาง”
เกาเจี๋ยกล่าวราบเรียบว่า “ถูกต้อง ผมสัญญาว่าจะไม่แตะต้องสุสานของตระกูลหวาง แต่ที่ดินแปลงนี้เป็นของผมแล้ว ผมอยากฝังใครก็ฝังใคร พวกคุณตระกูลหวางมีสิทธิ์ยุ่งหรือ?”
พวกคุณตระกูลหวางมีสิทธิ์ยุ่งหรือ?
ทันทีที่กล่าวประโยคนี้ออกไป เหมือนมีค้อนขนาดหนึ่งร้อยปอนด์กระแทกหัวใจของคนตระกูลหวางอย่างรุนแรง
ใช่นี่
เกาเจี๋ยไม่ได้ย้ายสุสานบรรพบุรุษของตระกูลหวาง
การที่เขาต้องการจะฝังใคร ดูเหมือนว่าตนเองจะไม่มีสิทธิ์ยุ่ง
ตอนนี้ที่ดินสุสานของบรรพบุรุษได้กลายเป็นของเกาเจี๋ยแล้ว
ไม่ใช่ของตระกูลหวางอีกต่อไปแล้ว
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของคนตระกูลหวางทรุดลงทันที
เกาเจี๋ยกล่าวต่อไปว่า “หวางหง ผมจำได้ว่าตอนที่เซ็นสัญญา ดูเหมือนว่าจะมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ นอกจากไม่ย้ายสุสานบรรพบุรุษและหอบรรพบุรุษของตระกูลหวางแล้ว ผมมีสิทธิ์ที่จะจัดการทุกอย่าง”
เขาหรี่ตาลงแล้วมองนายหญิงใหญ่หวาง “ขอยืมคำพูดของคุณ ผมอยากจะฝังสุนัข ผมก็จะฝังสุนัข ผมอยากจะฝังแมว ผมก็จะฝังแมว คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาแทรกแซง”
“เป็น เป็นเช่นนั้นใช่ไหม?”
นายหญิงใหญ่หวางมองหวางหงด้วยสายตาที่สิ้นหวัง
การแสดงออกบนใบหน้าของหวางหงนั้นซับซ้อนมาก เขาเสียใจเป็นอย่างมาก แต่เพื่อให้ได้มาซึ่งเงินสองร้อยล้าน เขาไม่มีทางเลือกอื่น
เขาหลับตาและไม่พูดอะไร
ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่าเกาเจี๋ยใช้เงินสองร้อยล้านเพื่อหลอกล่อตระกูลหวาง
จุดประสงค์คือเพื่อต้องการฝังเถ้ากระดูกของหวางหงจื้ออยู่ในสุสานบรรพบุรุษของตระกูลหวาง
เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่สามารถคัดค้านได้
เป็นเรื่องจริง มันเป็นเรื่องจริง
นายหญิงใหญ่หวางตัวสั่นและชี้ลูกชายคนโตที่เธอรักมากที่สุด อ้าปาก แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้เป็นเวลานาน
พู่
ใบหน้าของนายหญิงใหญ่หวางเปลี่ยนเป็นสีแดง และพุ่งเลือดออกมาเต็มปาก
เป็นลมทันที