บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 163
เจเรมี่เริ่มชินกับการเจอมาเดลีนในรูปแบบนี้ เขาเลิกคิ้ว จ้องมองใบหน้าไร้ที่ติราวกับภาพวาดของมาเดลีนอย่างจริงจัง
เขายังจำได้ดีว่าเธอเคยมีรอยแผลบาดลึกบนใบหน้าด้านขวาของเธอ รอยแผลนั้นไม่เคยหายไปจนกระทั่งวันสุดท้ายที่เธอหยุดหายใจ
หากใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้ที่ส่งยิ้มมาอย่างไร้ที่ติ ผิวของเธอดูนุ่มลื่นไปหมด พูดง่าย ๆ ก็คือ เธองดงามเหลือเกิน
“คุณวีล่า ดูเหมือนโชคชะตาจะพาให้เรามาเจอกันบ่อย ๆ นะครับ” เจเรมี่พูดด้วยท่าทีสบาย ๆ
มาเดลีนจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอพร้อมกับส่งยิ้มสดใส “ดูเหมือนว่าวันนี้คุณวิทแมนจะมีสติครบถ้วนดีนะคะ คุณไม่จำฉันผิดเป็นภรรยาที่ตายไปแล้วของคุณ”
เจเรมี่ขมวดคิ้ว ไม่ค่อยพอใจสิ่งที่ได้ยินนัก
กระนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมากลับส่งยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ผมหวังว่าผมจะได้รับเกียรติเลี้ยงข้าวเย็นคุณสักมื้อ?”
มาเดลีนขมวดคิ้ว “อาหารเย็นคงจะไม่ได้ แต่ถ้าเป็นอาหารกลางวันนี้ฉันว่างค่ะ”
เจเรมี่มีความสุขมากที่มาเดลีนยอมตกลง
แต่กระนั้น ความสุขก็อยู่ได้เพียงชั่วครู่หัวใจของเขาเริ่มเจ็บปวด
จู่ ๆ เขาก็นึกถึงมาเดลีน
เขานึกย้อนไปถึงวันที่พวกเขาแต่งงานกัน เธอจัดเตรียมอาหารไว้ให้เขาทุกมื้อ เฝ้ารอเขากลับมาบ้าน แต่อย่างนั้น เป็นเขาเองที่ไม่เคยปฏิบัติกับเธอดีเลยสักครั้ง
มาถึงตอนนี้ ที่เค้าพยามใช้ผู้หญิงคนนี้ที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับมาเดลีนเพื่อที่จะเยียวยาความสุขและความรักที่เคยเป็นของเขา
มาเดลีนกลับไปที่ร้าน เพื่อเช็คความเรียบร้อยและเตรียมตัวสำหรับงานฉลองเปิดร้านใหม่
ยังไม่ทันจะ 11 โมง เจเรมี่ก็มาถึง
เจเรมี่เปลี่ยนรถของเขา ตอนนี้เขาขับรถสปอร์ตสีขาวรุ่นหายาก
เขาดึงดูดความสนใจผู้คนรอบข้างได้อย่างดีทีเดียวแหละ เมื่อเขาขับรถเข้ามาในร้านผู้คนพากันจับจ้องมาที่เจเรมี่ในขณะที่เขาก้าวลงจากรถ
เขาคือชายหนุ่มที่เพียบพร้อมในทุกด้าน บวกกับใบหน้าอันไร้ที่ติ เขาคือชายในฝันในใจของผู้หญิงทุกคน
เขาเปิดประตูรถให้กับมาเดลีนอย่างนุ่มนวลก่อนจะเดินกลับไปยังฝั่งคนขับ
ในขณะที่มาเดลีนนั่งอยู่ในรถ เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงเขาในใจ เธอเคยรักเขามากมากจนแต่งงานกับเขา แต่เขากลับเกลียดเธอและคิดว่าเธอน่าขยะแขยง เขาไม่เคยยอมให้เธอได้สัมผัสกับรถของเขา จะได้เข้ามานั่งแบบนี้น่ะหรอฝันไปเถอะ
แต่ตอนนี้ เขากลับเชิญชวนผู้หญิงที่เขาเพิ่งรู้จักได้ไม่กี่วันเข้ามานั่งในรถของเขา
มันทำให้เธอได้รู้ว่าในใจของเขาคือเธอคงอยู่รอในลำดับรั้งท้ายที่สุด
เจเรมี่พามาเดลีนไปยังร้านอาหารใจกลางเมือง มาเดลีนจำร้านนี้ได้เป็นอย่างดี
เขายังคงเลือกนั่งที่โต๊ะตัวเดิมริมหน้าต่าง แม้ตอนนี้พวกเขาจะเปลี่ยนกันไปมากแล้ว แต่เธอไม่เคยลืมความอัปยศในวันนั้นที่เขาได้ทำกับเธอไว้เลย
เจเรมี่สั่งอาหารสองสามอย่าง และมาเดลีนจำได้ดีว่ามันคืออาหารเมนูเดิมเหมือนกับที่เขาสั่งในวันนั้น แม้กระทั่งเครื่องดื่มก็ยังคงเหมือนเดิม
‘ดังนั้น นี่เขายังคิดว่าฉันเป็นเมียที่น่ารังเกียจของเขาที่ตายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ? หรือที่เขาเชิญฉันมากินข้าววันนี้ก็เพื่อที่จะสอบถามอะไรบ้างอย่างจากฉัน?”
“คุณวีล่า นี่เป็นครั้งแรกของคุณที่เมืองนี้ และคุณคงจะไม่รู้จักอาหารจานพิเศษของท้องถิ่นเรามากนัก ผมเลยจัดการสั่งอาหารสองสามอย่างไว้ให้คุณ ทุกจานคือเมนูพิเศษของที่ร้าน ลองทานดูนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ คุณวิทแมน แต่ฉันค่อนข้างที่จะชื่นชอบองุ่น และเครื่องดื่มที่ดีที่สุดที่จะทานคู่กับสเต็กก็คือไวน์ จะเป็นไรไหมถ้าฉันจะขอให้คุณสั่งไวน์ให้ฉันสักขวด?”
เจเรมี่หยุดชะงักไปสักแปบก่อนที่จะส่งยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ได้สิครับ”
เมเรดิธรู้สึกว่ามีบางสิ่งไม่ชอบมาพากลคืนนี้ เธอรู้สึกว่าเจเรมี่จะสนใจผู้หญิงที่แย่งร้านไปจากเขาเป็นพิเศษ
เธอส่งคนให้คอยติดตามเจเรมี่ตั้งแต่เช้า และก็เหมือนที่คาดไว้เธอได้รับรูปถ่ายมากมายของเจเรมี่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
รูปถ่ายเหล่านั้นถ่ายได้แค่ด้านข้างของเจมี่ และด้วยความที่มันเป็นรูปแอบถ่าย ทำให้ได้ภาพที่ไม่ชัด แต่ก็พอมองออกว่ามีเงาของผู้หญิงอยู่ในภาพ แม้มันจะไม่เห็นใบหน้าก็ตาม
“นังร่าน” เมเรดิธตะโกนออกมาด้วยความฉุนเฉียว
ในทันทีที่เธอรู้ว่าเจเรมี่พาผู้หญิงคนนั้นไปที่ร้านอาหาร เธอรีบหยิบกระเป๋าและพุ่งตัวออกไปหาทันที