บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 162
หลังจากที่เจเรมี่ได้ยินดังนั้น เขาชะงักมือที่กำลังจะเปิดเอกสาร “ออกไปได้แล้ว”
เคนเดินออกมาไม่ได้ถามอะไรต่อ
เจเรมี่เปิดดูเอกสารอย่างเร็ว ๆ ข้อมูลที่ได้มาเป็นเรื่องทั่ว ๆ ไป
วีล่า ควินน์ มาจากเมืองเอฟ เธอเติบโตในเมืองเอฟและไม่เคยเดินทางมาที่เกลนเดลมาก่อน เธอเรียนจบคณะจิตวิทยาจากมหาวิทยาลัยและสนใจเรื่องต่าง ๆ มากมาย แทบจะไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับการเข้าสังคมเพื่อนฝูงของเธอเลย
แต่ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะเริ่มมีเพื่อนชายคนสนิท
แฟนของเธอ
เจเรมี่รู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ เขายังจำครั้งแรกที่เจอเธอที่เคเอฟซีได้ เธอสวมแหวนบนนิ้วนางข้างซ้าย
เธอหมั้นแล้วอย่างงั้นเหรอ?
เจเรมี่จุดบุหรี่และควันสีขาวพ่นออกจากปากของเขา ควันที่ปกคลุมความรู้สึกของเขา
ในขณะที่จ้องรูปภาพอยู่นั้น จิตใจของเขาก็ล่องลอยออกไป
ไม่นานนัก เจเรมี่ก็ดึงสติกลับมาและจดจ่อในเรื่องของเอวาแทน
ก่อนนั้น เอวาคือคนที่นำร่างของมาเดลีนมาที่สถานที่เก็บศพ ตอนที่เขาไปถึงที่นั่น เธอคือคนที่เดินออกมาพร้อมโกศ
เขาไม่เคยคิดสงสัยเลยว่านั่นใช่อัฐิของมาเดลีนจริงหรือเปล่า
จะอย่างไรก็ตาม ณ ตอนนี้…
เจเรมี่ไปที่ทำงานของเอวาและติดตามเธอตลอดทั้งวัน เขายังจ้างคนให้ดักฟังการโทรของเอวาในช่วงสองถึงสามวันที่ผ่านมาด้วยแต่ก็ไม่พบความผิดปกติอะไร
เอวาเคยเป็นเพื่อนสนิทของเมดาลีน ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะไม่ติดต่อเอวามา
แต่เธอ ก็อาจจะตั้งใจที่จะไม่ติดต่อเอวามาเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องระแคะระคาย
ถ้าเขาสามารถนำเถ้าอัฐิมาตรวจดีเอนเอได้ เขาก็คงทำไปแล้ว
โชคไม่ดีนัก ที่เขาทำไม่ได้…
…
มาเดลีนตื่นแต่เช้ามาและถักผมเปียให้ลูกสาวของเธอ จากนั้น เตรียมไปส่งเด็กหญิงตัวน้อยไปโรงเรียนอนุบาล
เธอกำลังจะหมุนตัวเดินกลับ สายตาก็ไปสะดุดกับหนุ่มน้อยคนหนึ่งที่กำลังพูดคุยอยู่ตรงประตู
มาเดลีนรู้ในทันทีว่าเด็กคนนั้นคือแจ็คสัน
สามปีผ่านมาแล้ว ตอนนี้แจ็คสันก็คง 5 ขวบแล้ว ใบหน้าอันอ่อนเยาว์และทะเล้นของเขาเปลี่ยนไปมาก เขาเติบโตเป็นหนุ่มน้อยที่หล่อเหลาและดวงตาก็คล้ายกับเจเรมี่ไม่มีผิด
เด็กคนนี้คือลูกของเจเรมี่กับเมเรดิธ มาเดลีนไม่ได้เกลียดหรือโกรธแค้นอะไรต่อแจ็คสัน แต่ทุกครั้งเธอเจอเขา มันก็มักจะทำให้เธอนึกถึงลูกของเธอที่ต้องจากไปอย่างน่าเศร้า
มาเดลีนกัดริมฝีปากข่มไฟแค้นที่ลุกโชนขึ้นในใจอย่างยากที่จะควบคุม
ขณะนั้นเอง แจ็คสันก็หันมาเจอเข้ากับมาเดลีน
เด็กน้อยตกใจ “เเมดดี้” เขาส่งเสียงเรียกมาเดลีน
มาเดลีนปล่อยมือที่แอบกำแน่นอยู่ของเธอและส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้แจ็คสัน
“หนูเรียกฉันเหรอ หนุ่มน้อย?”
แจ็คสันงุนงงกับคำถามของมาเดลีน ดวงตาเรียวยาวของเด็กน้อยกวาดมองมาเดลีนขึ้นลงด้วยความงง จากนั้นไม่นาน เขาก็เบี่ยงสายตาหลบอย่างรวดเร็ว “ขอโทษครับ ผมจำคนผิด” จากนั้นเด็กน้อยก็เดินไปที่ประตูทางเข้า
“แจ็คสัน” เสียงของเจเรมี่แทรกผ่านเข้ามาไม่ไกลมากนัก
มาเดลีนหยุดชะงัก เธอหันหลังกลับไปเพื่อมองดูเขา
เจเรมี่เดินตรงเข้ามาอย่างสุขุมเยือกเย็น
มันเป็นวันที่สวยงามแสงแดดสดใส แต่เมื่อเธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเจเรมี่ เธอรับรู้ถึงการจ้องมองที่ผิดปกติของเขา
เจเรมี่มองไปที่เมดาลีนมีบางสิ่งกระตุ้นความคิดของเขา จากนั้น เขาเดินต่อไปหาแจ็คสันและยื่นห่อข้าวกลางวันให้เด็กน้อย
แจ็คสันรับกล่องข้าวและเดินจากไป พ่อลูกไม่แม้แต่จะพูดคุยกัน ดูราวกับคนแปลกหน้าไม่มีผิด