เส้นหมี่ไม่รู้ว่าความผิดพลาดเล็กๆในคืนนี้ เธอก็ได้เผชิญกับความเสี่ยงที่จะถูกเปิดเผยไปแล้ว
คืนนี้ เธอยังใช้เวลาช่วงกลางคืนกับพวกลูกๆอย่างมีความสุขมากเป็นพิเศษ
วันรุ่งขึ้น
เนื่องจากเธอจะต้องไปทำงาน จึงเรียกเด็กๆทั้งสามคนให้ตื่นตั้งแต่เช้า หลังจากนั้นก็ไปส่งที่โรงเรียนอนุบาล
“หม่ามี๊ วันนี้ตอนบ่ายหม่ามี๊มารับพวกเราหรือเปล่า?”
“แน่นอนสิคะ”
หน้าประตูโรงเรียนอนุบาล เส้นหมี่นั่งยองๆลงตรงหน้าพวกเด็กๆอย่างอ่อนโยน ช่วยพวกเขาจัดแจงเสื้อผ้าและหมวก ป้องกันไม่ให้หนาวจนแข็งไปเสียก่อน
พวกเด็กๆได้ยินว่าตอนบ่ายเป็นหม่ามี๊มารับ ก็ดีใจกันอยู่แล้ว
ชินจัง : “ถ้าอย่างนั้นแด๊ดดี้มาด้วยได้ไหมครับ?”
เส้นหมี่อึ้งไป : “อะไรนะลูก?”
ดีๆอยู่พูดถึงแด๊ดดี้ของเขาทำไมกัน? หรือว่าอยากจะให้เขามารับ?
เส้นหมี่มองลูกชายคนโตคนนี้ด้วยความสงสัย
แต่กลับพบว่า เวลานี้ลูกชายคนเล็กก็แย่งพูดขึ้นมาแล้ว : “โธ่ หม่ามี๊ ความหมายของพี่ก็คือ? แด๊ดดี้สามารถมาทานข้าวที่บ้านพวกเราได้หรือเปล่าน่ะครับ? พวกเราไม่ได้อยู่ที่เรืองรองแล้ว เขาอยู่ที่บ้านคนเดียว จะไม่อยากอาหารเอานะครับ”
“…….”
เส้นหมี่ไม่ได้พูดออกมา จ้องมองไปที่ลูกชายคนเล็ก ใบหน้าเล็กๆที่ใหญ่เท่าฝ่ามือ แดงเลือดฟาดตั้งแต่ใบหูด้วยความอาย
เจ้าเด็กแสบสองคนนี้นี่จริงๆเลย…..
แต่สุดท้ายแล้ว เธอยังยินยอมและรับปากพวกเขา เพียงแค่แด๊ดดี้มา เธอจะไม่ไล่เขา
เด็กน้อยได้ยินแล้ว ถึงได้เข้าไปในโรงเรียนอนุบาลด้วยความดีใจ จากนั้น เจ้าตัวน้อยทั้งสามคนก็ปรึกษากัน รอตอนบ่ายที่ใกล้จะเลิกเรียนแล้ว นำโดยชินจังเป็นคนโทรหาแด๊ดดี้ หาข้ออ้างให้เขามา
พวกเขาช่างฉลาดเสียจริงๆ!
——
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง โรงพยาบาลในเมือง
“หัวหน้าสวยใส มาแล้วเหรอคะ เมื่อวานคุณไม่มา มีเคสพิเศษอยู่สองสามเคสที่กำลังรอคุณอยู่เลย”
“โอเค ฉันรู้แล้วล่ะ”
เส้นหมี่ไปเปลี่ยนชุดที่ห้องตรวจโรคของตัวเอง พลางให้พยาบาลที่ตามเข้ามาด้วยเอาประวัติอาการป่วยเหล่านั้นวางไว้บนโต๊ะ
ตั้งแต่ที่เธอมาที่นี่ เนื่องจากว่ามีชื่อเสียงอยู่ทางด้านนอกตั้งแต่แรกแล้ว ทางโรงพยาบาลจึงได้มีการประชาสัมพันธ์ทางด้านการตลาดโดยเฉพาะ ประกอบกับหลังจากถึงที่นี่แล้ว เธอเองก็รักษาคนจำนวนไม่น้อยแล้วเช่นกัน จึงค่อยๆมีคนจำนวนมากที่ตั้งใจจะมาหาเธอโดยเฉพาะ
เส้นหมี่เปลี่ยนเป็นชุดกาวน์ หลังจากที่ล้างมือแล้ว ก็มานั่งลงตรงด้านหน้าโต๊ะทำงาน
“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณเป็นใครคะ? คุณหมอสวยใสของเราจะต้องนัดล่วงหน้า จะเข้าไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะคะ!”
ตอนที่เธอหยิบประวัติอาการป่วยฉบับแรกขึ้นมานั้น ขณะที่เตรียมกำลังจะอ่าน จู่ๆก็ได้ยินเสียงโต้เถียงกันดังขึ้นมาจากทางด้นนอกห้องตรวจโรค
เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
เธอหันมาอยากจะดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
แต่ในเวลานี้ ประตูห้องตรวจโรคกลับมีเสียงดังปังขึ้น ถูกคนถีบออกอย่างแรงจากทางด้านนอก!
“คุณ–”
“เส้นหมี่ เธอเย่อหยิ่งมีอำนาจใหญ่โตดีนี่ จะเจอเธอทั้งที ไม่ง่ายเลยจริงๆ?”
ผู้หญิงที่หวีผมอย่างเรียบร้อย มีอำนาจที่ดุดันและโหดร้าย การแต่งหน้าก็มีความโจมตีด้วยเช่นกัน หลังจากที่พุ่งเข้ามาแล้ว เธอเห็นเส้นหมี่ ก็กอดอกขึ้นมาทันทีด้วยท่าทางที่สูงส่งเย่อหยิ่งด้วยความดูถูกเป็นอย่างมาก จ้องมองเส้นหมี่อย่างเย็นชา
แสงดาว ไม่คิดว่าจะเป็นเธอ!!
ในใจของเส้นหมี่รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล สีหน้าก็ซีดไปด้วย
ไม่มีวิธีอื่นเลย ผู้หญิงคนนี้ให้จุดมืดกับเธอเอาไว้ใหญ่โตมากจริงๆ เธอมีตัวตนอยู่เหมือนกับปิศาจร้ายเลยอย่างไรอย่างนั้น ตอนที่อยู่ตระกูลหิรัญชา ถ้าหากไม่ใช่ว่ามีพ่อของเธอ คาดว่าเธอเส้นหมี่คงถูกนางทรมานจนตายไปแล้ว
“โอ๊ะ ตอนนี้ไม่กลัวฉันแล้วเหรอ? ไม่เลวเลยนี่ อยู่ข้างนอกมาห้าปี มีความสามารถขึ้นไม่น้อยเลยนะ”
แสงดาวมองเส้นหมี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า พบว่าเธอไม่หลบตัวเองแล้ว ดวงตาคู่นั้นยังกล้ามองเธอด้วย เธอหัวเราะขึ้นมาด้วยลักษณะที่หลากหลายในทันที
เธอยื่นมือออกมา จะตีลงบนศีรษะของเส้นหมี่
เหมือนกับจะชมเชยสุนัขที่มีพัฒนาการที่ดีแบบนั้น
เส้นหมี่สีหน้าเปลี่ยนไปทันที!!
เหมือนกับกลับไปในวันที่เป็นฝันร้ายแบบนั้น ร่างของเธอสั่นเทา ในหัวตัวเองนั้นมีภาพที่เคยถูกดูถูกเหยียดหยามเหล่านั้นแวบขึ้นมาทันที
ส่วนเธอนั่งอยู่ตรงนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่ยอมจะให้เธอแตะต้องสัมผัส แต่เธอหายใจหอบถี่ มือเท้าเย็น คนทั้งคนนั้นดูเหมือนจะสูญเสียความรู้สึกของตัวเองไป ไม่สามารถขยับได้เลยซักนิดเดียว ทำได้เพียงแค่มองมือแห่งความอัปยศที่อยู่บนศีรษะอย่างสิ้นหวัง
นี่คือปฏิกิริยาที่คนหนึ่งมีหลังจากที่ในใจได้รับการบาดเจ็บที่รุนแรง
เนื่องจากว่าเธอเป็นตะคริวไปแล้ว ตกอยู่ในความเจ็บปวดที่ใหญ่หลวงแบบนี้เธอไม่สามารถมีปฏิกิริยาตอบสนองได้เลย
ยังดีที่เวลานี้มีพยาบาลอยู่ด้วย หลังจากที่เธอเห็นถึงความผิดปกติแล้ว จึงรีบพุ่งเข้ามา “คุณทำอะไรคะ? คุณหมอสวยใสของพวกเรากำลังทำงานอยู่ คุณมาก่อความวุ่นวายอีกฉันจะแจ้งตำรวจแล้วนะ!”
เธอก้าวเข้าไปขวางอยู่ตรงหน้าเส้นหมี่ หลังจากนั้นก็ผลักผู้หญิงคนนี้ที่เหมือนกับปิศาจร้ายนี้ออก
เส้นหมี่ : “…….”
และเพียงชั่วพริบตาเดียว ไม่คิดว่าทั้งร่างกายของเธอกำลังจะทรุดลง แม้แต่ปากกาที่อยู่ในมือก็จับเอาไว้ไม่ได้ด้วยเช่นกัน หล่นลงบนโต๊ะดังแกร๊ก
แสงดาวเห็นแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกพอใจมากยิ่งขึ้น
“ไม่เลวนี่ ฉันยังคิดว่าเธอจะสามารถเปลี่ยนไปได้ขนาดไหนกันเชียว? ที่แท้ก็แค่นั้น เอาล่ะ เห็นแก่ที่เธอยังเชื่อฟังอยู่แบบนี้ ฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอก็ได้ คืนนี้ตอนเที่ยงคืน ฉันจะให้คนมารับเธอ”
ผู้หญิงคนนี้ หลังจากที่แสดงออกถึงความพอใจของตัวเองแล้วนั้น ก็บอกกับเส้นหมี่ ว่าตอนกลางคืนจะมารับเธอ