ตอนที่ 230 ค่ำคืนลมโชย ลอยดอกไม้โคมไฟ (3)
ที่วัดฟูจื่อนั้นเป็นเพียงซากปรักหักพัง
และท่ามกลางซากปรักหักพังนี้ ได้ถูกทำความสะอาดเรียบร้อย และได้มีโต๊ะตัวหนึ่งวางอยู่ ที่บนโต๊ะเต็มไปด้วยสุราและอาหารมากมาย
ด้านข้างมีเตาผิง 3 ตัว แต่มีคนนั่งเพียงแค่ 2 คน
พวกเขาคือองค์ชายใหญ่หยูเวิ่นเทียนและองค์ชายสี่หยูเวิ่นชู
หยูเวิ่นชูจุดไฟไปยังตะเกียงที่วางอยู่บนโต๊ะ เขารินสุราลงไปในภาชนะนั้นแล้วทำการอุ่นสุรา จากนั้นเอ่ยออกมาว่า “น่าเสียดายที่มิมีหิมะ”
“แต่มีดวงจันทร์”
“……ข้าว่าหิมะจักดีกว่า เหมือนตอนที่ฟู่เสี่ยวกวนอยู่ในตรอกซานเยว่ เขาดื่มสุราท่ามกลางหิมะ คาดว่าคงจะรู้สึกดียิ่ง”
“น้องสี่ ในค่ำคืนนี้ประตูเมืองทั้งสี่ถูกปิดลง เจ้ากลับสบายอารมณ์ในที่เยี่ยงนี้ได้ ที่นี่ไม่เพียงแต่ห่างไกลผู้คน อีกทั้งลมยังแรง พี่เพียงอยากถามเจ้าว่า เจ้าต้องการให้เมืองหลวงวุ่นวายจริงงั้นหรือ？”
องค์ชายสี่เผยอยิ้ม ดวงตาคู่นั้นหรี่ลงจนเป็นเส้นเดียวกัน เขารินสุราให้แก่องค์ชายใหญ่แล้วจึงตอบกลับไปว่า “เรื่องเช่นนี้ข้ามิได้เป็นคนทำ”
“นอกจากเจ้าแล้ว ข้านึกไม่ออกว่าจะมีผู้ใดอีก”
“เชิญ ๆ ๆ เราพี่น้องมิได้ร่วมดื่มกันเช่นนี้น่าจะ 6 ปีแล้วสินะ ในฐานะน้อง ข้าขอดื่มให้ท่านพี่！”
หยูเวิ่นเทียนยกแก้วสุราขึ้นชนไปยังแก้วของหยูเวิ่นชู ดื่มจนหมดจากนั้นเงยหน้ามองหยูเวิ่นชู
“ข้าคิดว่าท่านพี่เข้าใจอะไรข้าผิดเป็นแน่ แม้เราสองคนจะมีเรื่องบาดหมางกัน แต่ข้าก็มิต้องการให้เมืองหลวงวุ่นวายไปหรอก เนื่องจากยากที่จะจัดการให้สงบได้ อีกทั้ง เงินในคลังหลวงเองก็เหลือน้อยเต็มทน”
หยูเวิ่นเทียนขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “ถ้าเช่นนั้นเจ้าคิดว่าผู้ใดเป็นผู้กระทำ？”
“นอกจากฟู่เสี่ยวกวนแล้ว ข้าคิดไม่ออกว่าจะมีผู้ใดกล้าทำเช่นนี้！”
หยูเวิ่นเทียนยิ่งขมวดคิ้วเข้ามาเสียจนแทบติดกัน “ฟู่เสี่ยวกวนงั้นหรือ？ เพราะเหตุอันใด？”
หยูเวิ่นชูหัวเราะออกมาเสียงดัง “ท่านพี่ ท่านคงไม่รู้จักฟู่เสี่ยวกวนมากพอ คนผู้นี้ทำสิ่งต่าง ๆ ตามอำเภอใจ หาได้มีเหตุผลไม่？ หากจะเอ่ยถึงเหตุผลนั่นคือ……”หยูเวิ่นชูเลิกคิ้วขึ้นแล้วรินสุรามาสองจอก “ข้าคิดว่าเขาต้องการทำให้เสด็จพ่อเห็น”
“เขามิกลัวงั้นหรือ？”
“จากที่ข้ารู้จักเขา ในสายตาของเขาไม่เคยเกรงกลัวผู้ใด มิเช่นนั้นเหตุการณ์ฆ่าฟันที่ถนนสายยาวนั่นเขาจะกล้าทำหรือ？ อีกทั้งดื่มสุราท่ามกลางหิมะและชื่นชมการฆาตกรรม เขาจะทำได้งั้นหรือ？”
หยูเวิ่นชูสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ข้าขอกล่าวกับท่านพี่ตามตรงว่า มีคนของข้าเสียชีวิต 1 คนบาดเจ็บสาหัส 20 คนที่ตรอกซานเยว่ ล้วนเป็นฝีมือของฟู่เสี่ยวกวน”
หยูเวิ่นเทียนนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยถามว่า “ในเมื่อเจ้ามิอยากให้เกิดพายุลูกใหญ่ที่เมืองหลวงนี้ เหตุใดเจ้าจึงต้องแอบโยกย้ายคนของทางการถึง 12 คน？”
หยูเวิ่นชูยิ้มออกมาทันใด “มองดูแล้วท่านพี่ก็มิได้นิ่งดูดายอย่างที่ผู้อื่นเห็น เชิญเถิด พวกเราพี่น้องมาร่วมดื่มต่อ แล้วข้าจะบอกว่าควรทำอย่างไร”
เมื่อดื่มเข้าไปสามจอก เขาเริ่มมึนเมาเล็กน้อย ผมของหยูเวิ่นชูพัดปลิวท่ามกลางลมแรง
“ข้าเพียงแค่ต้องการปิดปากพวกลูกน้องที่ถูกกักขังในคุกทั้งยี่สิบคนเท่านั้น”
หยูเวิ่นเทียนตกตะลึง “เจ้ามิกลัวว่าจะถูกจับได้งั้นหรือ？”
“ในค่ำคืนนี้ลมช่างแรงนัก เหมาะกับการฆ่าฟัน ดื่มสุราสังสรรค์หวนลำลึกถึงเรื่องเก่า จะไปคิดมากทำไมกัน？ ท่านพี่ว่าข้าพูดถูกหรือไม่？”
“เจ้ามันบ้าไปแล้ว！”
“หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ ข้าพบว่ามีใครบางคนช่างบ้าคลั่งกว่าข้ามากนัก”
“ฟู่เสี่ยวกวนงั้นหรือ？”
หยูเวิ่นเทียนหัวเราะเหอะ ๆ แต่มิได้ตอบอันใดออกไป เขากล่าวต่อมาว่า “ท่านพี่ ทหารตะวันตกนั้นเกรงว่าจะเสียแรงเสียเวลาท่านเปล่า ๆ จะไปจริงหรือ？”
“นี่คือความปรารถนาของข้า เหตุใดข้าจะไม่ไปเล่า？”
หยูเวิ่นชูพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “อืม ความปรารถนา！” จากนั้นลุกขึ้นยืน เขาย่างกรายออกไปบริเวณพื้นที่สะอาดจากนั้นเหยียบขยี้รูปสักการะบูชาที่ตกอยู่บนพื้น เงยหน้ามองดูดวงดาวแล้วก้มลงหยิบหินก้อนหนึ่งปาออกไปสุดแรง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ดวงตามองไปยังเมืองจินหลิงที่ยังคงสว่างไสวแล้วตะโกนว่า “ความปรารถนาบ้าบออะไรกัน！”
ตะโกนเสร็จก็หันหน้ามาจ้องไปที่หยูเวิ่นเทียน “มาเถิด ท่านพี่มาชมดอกไม้ไฟด้วยกัน ท่านคิดว่ามันงดงามเฉกเช่นที่เราเห็นด้วยตาหรือไม่？”
“นี่มันสมัยไหนแล้ว？ ท่านเอ่ยกับข้าถึงความปรารถนา！ ผู้คิดคดทรยศในวังหลวงมากมาย นางสนมนางกำนัลล้วนกระทำสิ่งชั่วร้าย เสด็จพ่อคิดว่าตนรู้ดีไปหมดทุกเรื่อง คิดว่าตนจะจัดการได้ทุกเรื่องงั้นหรือ？ ทุเรศ！ น่ารังเกียจ！ ขี้หมา！ น่าสะอิดสะเอียนกว่าขี้หมาเสียอีก！”
“หยูเวิ่นชู！” องค์ชายใหญ่ลุกขึ้นยืนแล้วนำมือจับไปที่ดาบของตน
“ท่านพี่จะฆ่าข้างั้นหรือ？ มาสิ！” หยูเวิ่นชูชี้มาทางหยูเวิ่นเทียน “ข้าขอถามท่านหน่อย รู้หรือไม่ว่าเสด็จแม่ของท่านสวรรคตด้วยเหตุใด？ รู้หรือไม่ว่าไท่เหอเพิ่งจะผ่านไปไม่กี่ปี บัดนี้แม้แต่หนูสักตัวยังมิกล้าย่างเข้ามาในคลังหลวงเนื่องจากแทบไม่มีของกิน！ รู้หรือไม่ว่าบัดนี้ราชวงศ์หยูกำลังตกอยู่ในอันตราย？ และท่านรู้หรือไม่ว่าหากข้ามิส่งคนไปเจรจากับแคว้นอี๋ อีกฝั่งคงทำสงครามไปนานแล้ว！”
“ความปรารถนาของท่าน……ดีนัก！” หยูเวิ่นชูเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มคล้ายกับเหนื่อยหอบ เขานั่งลงบนรูปปั้นรูปหนึ่ง
“เจ้าชักจะไปกันใหญ่แล้ว！” หยูเวิ่นเทียนเดินออกไปจากนั้นก้มมองหยูเวิ่นชู “การจากไปของเสด็จแม่ หมอหลวงได้ทำการตรวจสอบชัดเจนและบันทึกไว้ เจ้าเมาแล้วอย่าได้หาเรื่องพูดจาไร้สาระ！”
“ส่วนเรื่องคลังหลวงนั้น เนื่องจากหลายปีมานี้ราชวงศ์หยูมิได้ราบรื่นเท่าใดนัก นี่คือผลของธรรมชาติ หาได้เป็นเพราะเสด็จพ่อไม่！ อีกอย่างข้าขอกล่าวกับเจ้าตรงนี้ว่า หากไม่มีพระสนมซั่งคอยสนับสนุนราชวงศ์หยู เกรงว่าราชวงศ์หยูคงจะสิ้นแล้ว แม้นางจะมิใช่เสด็จแม่แท้ ๆ ของข้า แต่ข้านั้นก็เคารพนับถือนางยิ่ง เจ้าอย่าได้ใส่ร้ายนางเช่นนี้！”
หยูเวิ่นเทียนชี้หน้าหยูเวิ่นชู “ข้าเห็นแก่ที่เราเป็นพี่น้องกัน เจ้าจงจำไว้ว่าข้าจะทนเพียงครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น หากข้าได้ยินเจ้าเอ่ยวาจาสามหาวอีก ข้าคงมิอาจอดทนที่จะสั่งสอนเจ้าได้！”
“เจ้าไม่ได้มีสิทธิ์เป็นห่วงราชวงศ์แม้แต่น้อย เจ้าอย่าได้สร้างเรื่องเพิ่มเป็นพอ เท่านี้ก็ดียิ่งแล้ว！”
“เจ้า……เจียมตัวให้ดี！”
หยูเวิ่นเทียนหันหลังเดินจากหายไปท่ามกลางวัดฟูจื่อ
หยูเวิ่นชูเองก็มิได้หันหลังกลับไปมอง เขายังคงจ้องไปที่ด้านล่างภูเขาแล้วหัวเราะออกมา ใบหน้าอันหล่อเหลาเผยถึงความเจ้าเล่ห์ แต่ดวงตานั้นมีน้ำตาคลอเบ้า
“ฟู่เสี่ยวกวน เจ้าคงใกล้ตายแล้วสินะ！”
เขาพึมพำออกมา คำพูดของเขาล่องลอยไปกับสายลม
……
……
ณ พระตำหนักฉือกงแห่งวังหลวง
นางสนมมากมายนำหน้าด้วยพระสนมซั่ง บัดนี้คุกเข่าอยู่เต็มพระตำหนัก
ภายในจุดธูปหอมไว้ แต่มิได้เปิดหน้าต่าง อีกทั้งเตาผิงสี่ทิศ ทำให้ภายในพระตำหนักฉือกงอบอ้าว
ม่านก็มิได้ถูกเปิดออก หมอหลวงที่เข้าไปให้การรักษาถูกขับออกมายืนรออยู่ที่ด้านหน้าประตู
ขันทีชราคนหนึ่งเปิดม่านออกแล้วเดินตรงมาทางนางสนมทั้งหลาย เขาคุกเข่าลงข้าง ๆ พระสนมซั่งแล้วเอ่ยด้วยเสียงอันเบาว่า “ไทเฮาทรงมีรับสั่งให้พระสนมซั่งเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”
พระสนมซั่งลุกขึ้นจากนั้นเดินตามขันทีชราผู้นั้นเข้าไป
องค์ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยูได้นั่งอยู่ข้าง ๆ โดยมีหยูเวิ่นหวินนั่งอยู่ปลายเตียง
พระสนมซั่งตกตะลึงเล็กน้อย นางเดินด้วยความระมัดระวังมายังหัวเตียงแล้วเอ่ยถามว่า “ไทเฮาทรงรู้สึกดีขึ้นหรือยังเพคะ？”
บัดนี้ไทเฮาได้ลืมตาขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง นางไออยู่สองสามครั้งจากนั้นเอ่ยว่า “มาเถิด มานั่งที่นี่”
องค์ฮ่องเต้ทรงหลบทางให้นางนั่งแทนที่ตน พระสนมซั่งนั่งลงแล้วยื่นมือไปจับมืออันไร้เรี่ยวแรงนั่น
“ไทเฮาเพคะ มีเรื่องอันใดรอให้หายจากอาการประชวรก่อนค่อยรับสั่งก็ได้เพคะ รอให้อุ่นขึ้นกว่านี้อีกหน่อย หม่อมฉันจะพาพระองค์เสด็จไปพักผ่อนที่เรือนหนานซานนะเพคะ ที่นั่นมีต้นท้อที่ไทเฮาทรงปลูกด้วยพระหัตถ์ คาดว่าคงจะออกผลแล้ว หม่อมฉันจะไปเชิญแม่นางซูซูจากสำนักเต๋ามา ได้ยินว่านางมีฝีมือบรรเลงพิณอันยอดเยี่ยม สามารถเรียกบรรดาฝูงนกได้ คงจะเป็นภาพที่งดงามยิ่งนะเพคะ”
ดวงตาของไทเฮากะพริบอยู่สองสามที คล้ายกับกำลังหวนนึกถึงเรือนหนานซานอยู่
เมื่อครั้นนางยังสาว ได้เดินทางไปพร้อมฮ่องเต้องค์ก่อนและปลูกต้นท้อไว้มากมาย จากนั้นมาทุกปีในเดือนที่สาม ที่แห่งนั้นก็ครึกครื้นยิ่ง
ดอกไม้สีชมพูอ่อนอันงามตา ดึงดูดผีเสื้อและนกน้อย พวกมันเต้นรำท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิอย่างงดงาม
แต่ทว่า ฤดูใบไม้ผลินี้คงมาไม่ถึงเสียแล้ว
นางพยายามฝืนยิ้มออกมา กล้ามเนื้อบนใบหน้าเกร็งตึง แต่ท้ายที่สุดก็มิอาจยิ้มได้
“ฟู่เสี่ยวกวน เขาดีนัก จากนี้ไป……เจ้าจงดูแลช่วยเหลือเขาให้ดี”
“เพคะ！” พระสนมซั่งพยักหน้า
“ของขวัญที่ข้าได้รับในงานวันนั้น มีเพียงของขวัญจากฟู่เสี่ยวกวนเท่านั้นที่ทำให้ข้าประทับใจ”
“เรื่องราวแห่งวังหลังนี้มิอาจขาดผู้นำได้ เมื่อข้าจากไป เจ้าจงรับตำแหน่งฮองเฮานี้แล้วดูแลจัดการต่อ ช่วยแบ่งเบาภาระของฝ่าบาท”
“เวิ่นหวิน เด็กคนนี้มีแววตาดี…… ย่าเองก็อยากจะเห็นงานแต่งงานของหลานกับฟู่เสี่ยวกวนยิ่ง……แต่ย่าคงรอไม่ไหวแล้ว”
“ไม่เพคะ！ เสด็จย่าจะต้องได้เห็นแน่ ข้ามิยอมให้เสด็จย่าจากไป！” หยูเวิ่นหวินร้องไห้ออกมาเสียงดัง นางสนมที่อยู่ด้านนอกได้ยินเข้าก็สีหน้าซีด
“เด็กน้อยเอ๋ย……ย่าอายุเจ็ดสิบแล้ว มีชีวิตอยู่มามากพอแล้ว สมควรไปรับใช้เสด็จปู่ของเจ้าต่อแล้ว……เรือนหนานซานนั้น……ย่า……มอบให้พวกเจ้า……”
เสียงของไทเฮาเริ่มขาด ๆ หาย ๆ และเบาลงเรื่อย ๆ นางยื่นมืออันสั่นเทาออกไป หยูเวิ่นหวินรีบเอื้อมมือไปจับ “ประคอง……ข้าหน่อย”
พระสนมซั่งและหยูเวิ่นหวินช่วยกันประคองไทเฮาลุกขึ้น
“เปลี่ยนชุดให้ข้า……ชุดนั้น……ปักลายดอกท้อ……สีแดง”
“เสด็จย่าเพคะ ท่านจะ……”
“ข้าอยากออกไปสูดอากาศสักหน่อย ที่นี่อึดอัดเกินไป วันนี้มิใช่เทศกาลโคมไฟหรือ？ อ้อ……หลานถิงจี๋……ฟู่เสี่ยวกวน……เขาแต่งกวียอดเยี่ยมอันใดออกมากัน？”
องค์ฮ่องเต้เอ่ยบางคำกับขันทีชรา จากนั้นขันทีจึงรีบวิ่งออกไปทางประตู
“เสด็จแม่โปรดรอสักครู่ ลูกได้ให้คนไปนำกวีบทนั้นของฟู่เสี่ยวกวนมาจากหลานถิงจี๋แล้ว”
“อืม……ข้าจะรอ แน่……”
เยี่ยนเป่ยซีที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้านนอกพระตำหนักฉือกงรู้สึกใจหาย เวลาผ่านไปเนิ่นนานแล้วฝ่าบาทยังมิทรงออกมา พระสนมที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าก็มิได้มีท่าทีเคลื่อนไหว แม้แต่หมอหลวงก็ยังไม่ออกมาเช่นกัน
เกิดเรื่องใหญ่แน่！
เยี่ยนเป่ยซีลุกขึ้นยืนโดยไม่ลังเล เขาเดินออกไปจากพระตำหนักฉือกงแล้วตรงไปยังหอการเมือง
ไทเฮาทรงสวมชุดสีแดงสด มีพระสนมซั่งและหยูเวิ่นหวินประคองนางไว้
“ลุกขึ้นเถิด”
ไทเฮาทรงเห็นพระสนมมากมายนั่งคุกเข่าอยู่หน้าประตู
“ด้านนอกมีลมหนาวเย็นนักเพคะ”
“มิเป็นไร ไปหอชีเฟิ่ง”
หอชีเฟิ่งมีห้าชั้น ณ ชั้นบนสุด ไทเฮาทรงให้หยูเวิ่นหวินเปิดหน้าต่างออก
ลมหนาวโบกโชยพัดผมขาวปลิว นางเพ่งมองไปด้านนอก อืม เมืองจินหลิง ดอกไม้ต้นไม้มากมาย ช่างงดงามเพียงนี้
นางยิ้มออกมาในที่สุด “เวิ่นหวิน……ด้านนอกเรือนหนานซาน……มีนาผืนหนึ่ง……ย่าเป็นคนทำขึ้นมาเอง……จงให้ฟู่เสี่ยวกวน……นำเมล็ดข้าวนั้น……ไปเพาะปลูกให้เต็ม……ย่า……อยากเห็นยิ่งว่าผืนนาหนึ่งหมู่ที่ให้ผลผลิตห้าหกร้อยชั่งนั้น……เป็นอย่างไร……”
เสียงฆ้องดังขึ้น ใจของเยี่ยนเป่ยซีสั่นไหว พู่กันของเขาชะงักลงจนน้ำหมึกหยดหนึ่งหยดลงสู่กระดาษ